De Belgische krijgsmacht heeft een peloton opgeheven vanwege verdenkingen van jarenlang machtsmisbruik en het gebruik van geweld tegen mede-militairen. Dat heeft de minister van Defensie Ludivine Dedonder van België donderdagochtend bekendgemaakt, zo melden lokale media. Het parket van Luik onderzoekt veertien militairen vanwege mensonterend en vernederend gedrag. De zaak zou „enkele tientallen militairen” omvatten, zowel daders als slachtoffers.
De militairen, onder wie officieren en onderofficieren, zouden anderen hebben geslagen, verwond en vernederd. Ook werden slachtoffers en andere betrokkenen gedwongen te zwijgen over wat zij zagen of meemaakten. De eerste misstanden waarvan meldingen zijn gemaakt, dateren uit 2021 en zouden zich tijdens ontgroeningsrituelen, trainingen en zelfs buiten werktijd hebben afgespeeld. Sommige misstanden zouden zich in het buitenland hebben afgespeeld.
De vermeende misstanden vonden plaats in het vierde geniebataljon, in het Luikse Amay. Niet alle militairen van het bataljon — dat gewoonlijk enkele honderden of duizenden militairen telt — zouden zich er schuldig aan hebben gemaakt. Volgens Belgische media is het peloton (in België zo’n dertig tot veertig militairen) waar de „zwaarste” problemen zich voordeden ontbonden. In hoeveel andere pelotons zulk gedrag mogelijk ook voorkwam, is niet duidelijk.
In onvervalst Haags bezong George Kooymans in het pompende ‘Fender Strat’ (2023) zijn 88 gitaren. Het was een speels rockliedje waarin de man van de goede gitaarlicks zijn liefde voor gitaren vierde, en afkomstig van Mist, de laatste plaat van het trio Vreemde Kostgangers. Kooymans liet zijn gitaar huilen en spinnen over de klanken van een gierend Hammondorgel. En dan kwam die quasi-ruige tekst over hoe er veel vrouwen in zijn leven gepasseerd waren, maar zijn grootste liefde hing te wachten bóven zijn bed, zijn Fender Strat-gitaar. „Maar het liefste ga ik echt naar bed. Met mijn Fender Strat.”
Ronken, meteen op volle sterkte, met enkele indringende akkoorden, allroundgitarist en zanger George Kooymans was verslingerd aan zijn instrument. Hij dacht en droomde in dienst van muziek. Al sinds hij in 1961 de grondslag legde voor Golden Earring, toen hij een beatband begon met zijn Haagse buurjongen Rinus Gerritsen, die ging bassen.
Woensdag maakte zijn familie bekend dat George Kooymans dinsdag op 77-jarige leeftijd overleden is. Dat einde was onvermijdelijk sinds bekend werd, begin 2021, dat Kooymans leed aan de spierziekte ALS. Gitaarspelen in zijn huisstudio in het Belgische Rijkevorsel waar hij woonde met zijn vrouw Melanie Gerritsen (de zus van Rinus) ging niet langer, de vingers verkrampten.
Direct gooide toen ook zijn band Golden Earring de handdoek in de ring, waarmee een legendarisch rocktijdperk eindigde. Met ‘Radar Love’ (1973), ‘Twilight Zone’ (1983) en ‘When The Lady Smiles’ (1984) zette het viertal de Nederlandse popmuziek op de internationale kaart. Decennia lang waren dit een paar van de meest gedraaide platen op de Amerikaanse radiostations.
Golden Earring in het televisieprogramma Toppop, 1972. Vlnr: Rinus Gerritsen (basgitaar), Barry Hay (zang), Cesar Zuiderwijk (drum) en George Kooymans (gitaar). Foto ANP
‘Radar Love’
Liever had de Haagse rockband Golden Earring nog een feestelijke afscheidstournee voor de fans gepland. Maar dat was onmogelijk, Golden Earing was een uitzonderlijk muziekpact tussen vier mannen: zanger Barry Hay, gitarist/zanger George Kooymans, basgitarist Rinus Gerritsen en drummer Cesar Zuiderwijk. Zonder ‘Kooy’, creatieve aanvoerder en rockmotor, ging het simpelweg niet. De andere leden waren er duidelijk over. Ze hadden ook geen trek in andere afscheidsinitiatieven zoals een Earring-tribute van amateurs in Ahoy in 2024 of het plaatsen van een standbeeld voor de band.
De levendige en ‘perfect rockende’ show die de grijze en gegroefde zestigers in 2019 in Rotterdam Ahoy gaven, bleek ineens de laatste keer te zijn geweest dat Earring optrad. Het concert vond plaats in het kader van hun vijftigjarig jubileum, al hadden ze dat in 2015 ook al gevierd. Het was onvermoeibaar rocken in de Ahoy, met glorieuze solomomenten voor alle leden, met een publiek dat van de middelbare school naar Pinkpop naar de unplugged theateroptredens met hen was meegegroeid.
Van een van de eerste liedjes ‘Sound of the Screaming Day’ (1967) tot nummers als ‘Come on Home’ (2015) was Kooymans de componist met originele, gelaagde rockcomposities. Ze tilden de Golden Earringband boven de Nederlandse popmuziek uit. Succesalbum Moontan (1973) kreeg wereldwijd lovende kritieken en werd ‘goud’ in Amerika. De door Hay en Kooymans geschreven broeierige roadsong ‘Radar Love’ werd een glanzend hoogtepunt in de internationale rockgalerij. Het nummer bracht de band naar Amerika, waar ze in de jaren 70 en 80 toerden in het kielzog van bands als Led Zeppelin, Rush, Santana en The Who.
Klassiekers schrijven, dát had de superbescheiden Kooymans zelf ook niet verwacht
Gewoon een bandje
Klassiekers schrijven, dát had de superbescheiden Kooymans zelf ook niet verwacht. Als kind pingelde hij al op de gitaar van zijn vader. De Haagse tiener begon met zijn buurjongen Rinus gewoon een bandje, The Tornadoes. Toen bleek dat er in hun stad al een band bestond met die naam werden ze Golden Earrings. Als ze steeds professioneler en succesvoller worden, vervalt uiteindelijk de -s.
Als zanger Barry Hay (1967) en drummer Cesar Zuiderwijk (1970) de gelederen komen versterken, ontwikkelt Golden Earring zijn lokale beatpop tot een harder rockgeluid. Kooymans is dan de leidende gitarist en de melancholische songwriter met visie, naast de ruigere Barry Hay. Een gouden duo, de Jagger & Richards van de lage landen.
Met de jaren bleef de muziek van Golden Earring van roestvrij staal, met opzwepende concerten. Maar net als de andere drie had Kooymans de laatste decennia ook andere muzikale bezigheden. Zeker toen Barry Hay zich in 2007 met zijn vrouw vestigde op Curaçao en langere periodes niet in Nederland was. Kooymans’ muzikale vriendschap met de Amerikaanse gitarist Frank Carillo was te horen op het album On Location (2010) en hun album Mirage (2022), waarin de slide-gitaar een hoofdrol had.
Barry Hay (links) en George Kooymans spelen met Golden Earring hun laatste concert in Ahoy, op 16 november 2019. Foto Andreas Terlaak
Op een feestje bij drummer Cesar Zuiderwijk ontstond in 2016 een nieuwe band, Vreemde Kostgangers. De drie muziektitanen Henny Vrienten, Boudewijn de Groot en Kooymans gingen elkaar melodieën, zanglijntjes en teksten doorsturen. Met ontzettend veel plezier namen ze albums op en er kwamen theatertournees.
Nieuwe nummers
De drie maakten er geen parade van succesnummers van, het draaide om nieuwe liedjes. Juíst wat anders: herinneringen, mijmeringen, grapjes. In een NRC-recensie van een van hun eerste tournees valt te lezen hoe de drie toonden „dat er geen leeftijdsplafond bestaat voor muzikanten die bereid zijn elkaar artistiek naar een hoger plan te tillen”.
„We zijn bezig ons te gedragen naar onze leeftijd en naar onze levenservaring. Maar het is geen nostalgie dat we bedrijven”, zei Boudewijn de Groot erover tegen NRC.
Met hun laatste album Mist zetten Vreemde Kostgangers – samen, maar op afstand van elkaar gemaakt – in 2023 een dikke eindstreep. Vrienten overleed in 2022. En George Kooymans was levensbedreigend ziek. Die realiteit was er al een tijdje – hard en rauw. Zijn slotakkoord was een feit, zei Kooymans in spaarzame interviews.
In een interview met NRC haalde De Groot terug hoe George en Henny altijd hun eigen demo’s opnamen. „Daarna zaten we er samen aan in de studio. Toen hun ziektes roet in het eten gooiden, keken we hoe bruikbaar die eerste opnames waren. Goed wel. Al hadden we liever samen nog wat koortjes ingezongen of gitaren willen indubben. Maar dat is er niet van gekomen.”
De Groots ‘Hoe Meer Ik Dichterbij Kom’, over zijn vroeg gestorven moeder kreeg op de Kostgangers-plaat Mist de ingeleefde gezongen versie van Kooymans – „met waanzinnig veel emotie ingezongen. Hij heeft dat Haagse hé, dat het sappiger maakt. En een heel Amerikaanse manier van zingen.” Kooys laatste gitaarsolo was te horen in ‘Ik speel gitaar’, het instrument van hun drieën – licht stuwend, even voorzichtig als teder.
Het blijft woensdag stil in de rechtszaal van het Vredespaleis, toch is de euforie tastbaar. De vijftien rechters van het hof zijn het unaniem eens: landen zijn verplicht om alles te doen wat in hun macht ligt om klimaatschade te voorkomen en hun uitstoot zoveel mogelijk te beperken. Als ze dat niet doen, schenden ze een heel scala aan wetten en verdragen, zoals die over de mensenrechten.
Bovendien kunnen ze aansprakelijk gesteld worden en mogelijk verplicht worden herstelbetalingen te doen, als ze hun zorgplicht niet nakomen. „De vervuiler moet betalen”, vat de minister van Klimaat van Vanuatu, Ralph Regenvanu, het samen. De eilandstaat is een initiatiefnemer van de zaak.
De president van het hof, rechter Philemon Yang, nam ruim twee uur de tijd om de uitspraak uiteen te zetten. Verschillende verdragen en internationale wetten kwamen aan de orde, zoals verplichtingen onder het klimaatakkoord van Parijs, het Kyoto-protocol en het VN-zeerechtverdrag.
‘Helderheid’
Zelfs de grootste optimist is even sprakeloos als de volledige reikwijdte van het advies van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) duidelijk wordt. „We hadden drie verklaringen opgesteld”, zegt minister Regenvanu, die al jaren betrokken is bij de zaak. „Een verklaring als het een slecht resultaat zou zijn, een deels positief resultaat en een goed resultaat. Maar deze uitkomst is nog veel beter dan waar we ons op hadden voorbereid.”
De Nederlandse Margaretha Wewerinke-Singh, expert duurzaamheidsrecht en een van de twee hoofdadvocaten in het juridische team van Vanuatu, is tevreden. „Eindelijk is er helderheid over wat de relevante verplichtingen zijn, wat die verplichtingen betekenen en wat de gevolgen zijn als ze niet worden nageleefd.” Nadat het hof heeft gesproken staat ze opgetogen in de namiddagzon voor het Vredespaleis. „Het hof heeft alle belangrijke argumenten die we hebben aangevoerd omarmd. Argumenten van grote vervuilers over waarom ze niet aansprakelijk gesteld zouden kunnen worden voor hun bijdrage aan klimaatverandering zijn door het hof zorgvuldig in overweging genomen en uiteindelijk verworpen.”
Deze uitspraak geeft hoop aan alle jonge mensen in de wereld die vechten voor klimaatrechtvaardigheid
Studenten
De historische uitspraak van de hoogste rechtbank is er dankzij de inzet van een van de kleinste landen ter wereld. Eilandstaat Vanuatu nam het voortouw en kreeg de steun van een grote meerderheid van VN-lidstaten.
Het begon in 2019, toen een groep studenten in Vanuatu duidelijkheid probeerde te krijgen over de toepassing van het internationaal recht als het gaat om klimaatverandering. Zij kwamen met het idee het Internationaal Gerechtshof om advies te vragen.
Dat het zes jaar later tot zo’n grote overwinning zou leiden was zonder de tomeloze inzet van jonge klimaatactivisten nooit gelukt, zegt Regenvanu. „Deze uitspraak geeft hoop aan alle jonge mensen in de wereld die vechten voor klimaatrechtvaardigheid. Ik hoop dat dit resultaat hen nieuwe kracht en moed geeft om door te gaan.”
Buiten de hekken van het Vredespaleis hebben jonge klimaatactivisten zich verzameld voor een kleurrijke demonstratie, waarbij ze de leuze scanderen: „Wat willen we? Klimaatrechtvaardigheid! Wanneer willen we het? Nu!”
Ze worden beloond: de rechters hebben specifiek gekeken naar de rechten van jonge mensen. Het hof stelt dat lidstaten wel degelijk een zorgplicht hebben tegenover toekomstige generaties. Vishal Prasad is de voorzitter van de Pacific Islands Students Fighting Climate Change group, die een belangrijkste rol speelde bij het indienen van het verzoek om advies. „Dit is een historische dag. We staan hier dankzij studenten. Deze uitspraak is een levenslijn voor ons. Ik ben nu overtuigd dat er hoop is”, zegt hij uitgelaten tegenover de wereldpers op de trappen van het Vredespaleis.
Herstelbetalingen
De baanbrekende uitspraak plaveit de weg voor meer internationale klimaatzaken. Hoewel het advies niet bindend is, zal dat wel veel juridisch en politiek gewicht in de schaal leggen. Het juridische team van Vanuatu hoopt dat nieuwe rechtszaken niet altijd nodig zijn. „Het hof zei onomwonden dat landen die geen actie ondernemen verantwoordelijk worden gehouden. Dus als grote vervuilers slim zijn, stellen ze vrijwillig voor om herstelbetalingen te doen of getroffen gemeenschappen te compenseren voor het leed dat hen is aangedaan”, zei Wewerinke-Singh.
Voor Wewerinke-Singh was één onderdeel van de uitspraak het meest opvallend. „Het hof bevestigde dat staten verplichtingen hebben onder de klimaatverdragen zoals Parijs, maar dat die verplichitngen óók gelden voor staten die deze verdragen niet hebben ondertekend. Die staten moeten zich toch houden aan het internationaal recht. Met andere woorden: het helpt niet om je terug te trekken uit zo’n klimaatverdrag. Je bent nog steeds verantwoordelijk om die maatregelen te treffen die worden voorgeschreven onder het klimaatrecht. Dat is natuurlijk relevant voor de Verenigde Staten die net uit ‘Parijs’ zijn gestapt, want hiermee zegt het hof heel duidelijk dat de VS dezelfde verplichtingen hebben als de rest van de wereld.”
De volgende klimaattop in Brazilië in november wordt bepalend, zegt Regenvanu. „Tien jaar na Parijs kunnen we nu echt actie eisen.”
Voor veel betrokkenen is de uitspraak persoonlijk. „Ik dacht tijdens de uitspraak aan mijn kleinkinderen in Vanautu”, zegt de klimaatminister. „Zij gaan deze planeet erven. We hebben steeds moeten vechten tegen mensen die niet om de toekomst van hun kleinkinderen lijken te geven. Maar nu kan ik zeggen dat ik alles heb gedaan wat ik kon om hun toekomst te beschermen.”
Brigitte Macron en haar echtgenoot, de Franse president Emmanuel Macron, spannen een rechtszaak aan tegen een radicale influencer die een complottheorie heeft verspreid over de Franse première dame. Dat meldt onder meer de Financial Times, die inzage had in rechtbankdocumenten.
Het gaat om influencer Candace Owens. Zij is een aartsconservatieve Amerikaanse, die met haar bijna zes miljoen Instagram-volgers een bekendheid is in uiterst rechtse kringen. Vorig jaar sprak ze nog op het partijcongres van Forum voor Democratie. Daar verklaarde ze dat ze de verontwaardiging die ze oproept inmiddels omarmt: „Ze noemen je transfoob, homofoob of seksist — of, nog erger, een complotdenker. Die bijnamen moet je gewoon accepteren.”
‘Becoming Brigitte’
De zaak draait om Becoming Brigitte, een achtdelige videoserie die Owens dit jaar uitbracht. Daarin stelt ze dat Brigitte Macron eigenlijk haar broer Jean-Michel Trogneux zou zijn, die van geslacht zou zijn veranderd. Deze theorie werd ook herhaald in meerdere podcasts die Owens via sociale media verspreidde. De serie heeft inmiddels meer dan 2,3 miljoen weergaven op YouTube.
Daarnaast suggereerde Owens dat Emmanuel en Brigitte Macron in werkelijkheid aan elkaar verwant zouden zijn, en dat Emmanuel het product is van „een CIA-experiment of een vergelijkbaar overheidsprogramma voor mentale manipulatie”.
In hun aanklacht, ingediend bij een rechtbank in de Amerikaanse staat Delaware, stellen de Macrons dat Owens een „met leugens gevulde campagne van wereldwijde vernedering” voert, gericht op het promoten van haar podcast en het verkrijgen van meer volgers. Ze eisen een schadevergoeding.
Bij dergelijke Amerikaanse smaadzaken ligt de bewijslast bij de publieke figuren zelf. Zij moeten aantonen dat sprake is van ‘actual malice‘, dat wil zeggen dat de verspreider van het nieuws wist dat de beweringen onwaar waren of dat de beschuldigde bewust roekeloos omging met de waarheid.
Eerdere rechtszaak
Het is niet de eerste keer dat de Macrons zich juridisch verweren tegen deze complottheorie. In een eerdere zaak in Frankrijk werden twee vrouwen – het zelfverklaarde spirituele medium Amandine Roy en de onafhankelijke journalist Natacha Rey – veroordeeld voor smaad. Zij verspreidden in 2021 een vier uur durende video met dezelfde aantijgingen die Owens verspreidde. In de video werden ook privébeelden van Brigitte Macron en haar kinderen getoond.
De video werd meer dan 400.000 keer bekeken en het onderwerp was dagenlang trending op Twitter, vlak voor de Franse presidentsverkiezingen. De Macrons voelden zich toen genoodzaakt publiekelijk te reageren en de geruchten krachtig te ontkennen.
Lees ook
Candace Owens sprak vorig jaar op partijcongres van Forum Voor Democratie.