Nieuwe generatie op het Opera Forward Festival: ‘Opera zal nooit veranderen als we het blijven zien als een geënsceneerd concert’

Posted on March 3, 2024 by admin

Het Opera Forward Festival (OFF) van De Nationale Opera in Amsterdam geeft een nieuwe generatie theatermakers de ruimte om het genre opera te verkennen. In de OFF Carousel mogen studenten van Amsterdamse kunstopleidingen aan de slag met een eigen korte opera, die ze zelf vanaf het begin uit de grond stampen. Vier teams van jonge componisten, regisseurs, dramaturgen, scenografen en producenten presenteren op 8 en 9 maart vier gratis te bezoeken opera’s van twintig minuten in De Nationale Opera.

Waar het in de meeste opera’s vaak draait om de uitvoerenden – de grote zangers, de prima donna’s, de dirigenten – staan in de Carousel nu juist de makers achter de schermen even centraal. Hoe geven zij hun mini-opera’s vorm, welke thema’s willen zij met hun opera’s agenderen, en hoe zien zij de toekomst van het genre?

Sofiia Ennui (22), componist: ’Ik wil musici uit hun comfortzone halen.’

„Opera’s gaan al eeuwen over liefde en dood, het mag nu wel eens wat abstracter”, vindt Sofiia Ennui (22), masterstudent compositie aan het Conservatorium van Amsterdam. „Twintig minuten is natuurlijk niet veel om een verhaal te kunnen vertellen. In mijn groepje hebben we ons daarom in de eerste plaats gericht op de vraag: welk gevoel willen we overbrengen? Daarbij kwamen we al snel op het woord ‘uncanny’ uit: griezelig, geheimzinnig. Het gevoel dat je bekruipt wanneer je bekeken wordt. Of, beter nog, als je plotseling jezelf van de zijkant ziet in een weerspiegeling.

„We wilden spelen met dat idee van reflectie. De titel van onze opera, Pull up if i pull uP, is een palindroom: je kunt hem van twee kanten lezen.” Dat spiegelende karakter zit ook in de uitvoering. Om zo’n onprettig gevoel bij het publiek te kunnen oproepen, moeten de uitvoerders het ook zélf ervaren. Ik wilde de musici uit hun comfortzone halen. Mijn achtergrond ligt in de jazzmuziek, dus ik laat veel ruimte voor improvisatie. Daar zijn klassiek geschoolde musici vaak niet vertrouwd mee. In de repetities zit al een hoop ongemak.

„Voor mijn compositie heb ik veel inspiratie gehaald uit de muziek van Stravinsky. Die lijkt soms eenvoudig en folkloristisch, maar onder de oppervlakte heb je toch vaak het gevoel dat er iets niet klopt. Diezelfde essentie wilde ik vangen, maar dan in mijn eigen stijl.”

Pull up if i pull uP is Ennuis eerste opera. Het multidisciplinaire karakter spreekt haar erg aan. „Mijn muziek combineert bijvoorbeeld jazz en klassieke muziek, maar omdat ik zelf ga dirigeren, ben ik ook erg bezig met de choreografie en wat er gebeurt op het toneel. Het wordt in de opera steeds moeilijker om genres te definiëren. Dat hoort bij de evolutie. Voor creatie heb je volledige vrijheid nodig.”

David Wolfswinkel (26), dramaturg: ‘Voor de prijs van een operakaartje heb je een paar maanden Netflix. Opera moet dus wel iets méér bieden.’

Ook voor de Zuid-Afrikaanse David Wolfswinkel (26) is multidisciplinairiteit een belangrijk gegeven. Hij studeerde koor- en operadirectie aan het conservatorium in het Zuid-Afrikaanse Stellenbosch, en volgt nu een master dramaturgie aan de Universiteit van Amsterdam. „Door het genre eerst alleen vanuit de muziek te benaderen, kreeg ik het gevoel dat er iets ontbrak in mijn educatie. Opera kan nog veel leren van de theaterwereld. Hoe vertel je een verhaal? In onze tijd hebben we Verdi’s La traviata, maar in wezen is dat niks anders dan wat mensen tienduizend jaar geleden al deden bij het kampvuur. Alleen een beetje uitgebreider.

„Voor de prijs van een operakaartje kun je ook een paar maanden Netflix nemen, waarmee je thuis onbeperkt series kunt kijken. Met een opera moeten we het publiek dus wel iets méér kunnen bieden. Niet alleen vermaak maar ook uitdaging, en verbinding – je zit tenslotte niet alleen in een theaterzaal, je deelt het moment met allemaal onbekenden.”

Voor Wolfswinkel is dat verbinden een belangrijk onderdeel van zijn werk als dramaturg. „Het cliché is dat een dramaturg zich vooral bezighoudt met het wervende tekstje op de website”, zegt hij. Lachend: „Die heb ik in dit geval toevallig ook geschreven, maar ik ben juist vooral bezig met de connecties tussen ons als verschillende makers. Nu werk ik bijvoorbeeld intensief samen met de componist om de muziek goed af te stemmen met wat er op het toneel gebeurt.”

De opera Brb <3 (chat-taal voor ‘be right back’, ‘ik ben zo terug’; <3 is een hartje op zijn kant) de elektronische opera die Wolfswinkel en zijn groepje gemaakt hebben, wordt zonder orkestje uitgevoerd. „We gebruiken een complexe set van elektronische geluiden die live worden gemixt en gemanipuleerd. Het geluid komt uit twaalf verschillende installaties om je heen. We ontwikkelen nog heel veel in de repetities, het wordt best spannend hoe alles uitpakt in de uitvoeringen. Maar juist door risico’s te nemen, kunnen we misschien een breder publiek naar opera’s trekken. We moeten onszelf niet te serieus nemen, dat houdt het imago in stand dat opera stijf en alleen voor een select publiek zou zijn.”

Fleur van Andel (22), productieleider: ‘Onze opera gaat over een jongerenthema: de woningnood. Onze regisseur is nu nog bezig met hospiteren.’

„Het is goed om wat meer jong publiek naar de opera te trekken”, zegt productiestudent Fleur van Andel (22). Haar groepje neemt een actueel thema onder jongeren als onderwerp van hun opera: de woningnood onder studenten. In Goldilocks in Amsterdam vervlechten ze het bekende sprookje Goudlokje met persoonlijke ervaringen: „Onze regisseur is nu zelf in de repetitieperiode nog bezig met hospiteren.

„Wat doe je als je je nieuwe huis binnenkomt, maar de deur al open staat, er eten in de koelkast ligt en het bed al beslapen is? Ons verhaal gaat over Goldy, een naïef meisje dat hoopt op een supermooi appartement in Amsterdam. Na lang zoeken vindt ze een huis, maar er blijkt al iemand in te wonen.

„Een belangrijk thema is de veiligheid die je kunt creëren in je eigen huis. Heb je récht op een safe space? En wat doet hospiteren met een student? Laat je jezelf helemaal zien op een hospiteeravond, en ben je na afloop nog wel dezelfde persoon?

„Ik vind opera erg interessant. Het is misschien niet helemaal mijn genre, maar ik sta er nu wel meer voor open. De drempel kan soms hoog zijn voor jongeren om naar een opera te gaan. Het kan denk ik helpen om meer eigentijdse werken te programmeren. Een paar maanden geleden ging ik bijvoorbeeld naar Innocence, dat voelde meer als een cross-over dan als een ‘klassieke’ opera. Dat sprak me wel aan.”

Nadia Bakhshi (29), regisseur: ‘Het gaat al jaren over opera vernieuwen, maar er is vrijwel niks veranderd.’

„Het is doodzonde dat moderne opera’s zelden populair worden”, zegt regisseur Nadia Bakhshi (29). „Ik vind nieuw werk vaak veel interessanter dan interpretatie nummer miljoen-en-één van Rigoletto. Mensen vergeten dat zulke werken in hun eigen tijd ook nieuw waren. We moeten ophouden as te aanbidden.”

Voor Bakhshi is de Carousel bepaald geen eerste kennismaking met het genre. „Ik was acht jaar oud toen ik voor het eerst meewerkte aan een opera. Ik zong met mijn kinderkoor in een productie van Pagliacci. Vanaf dat moment was ik veroordeeld tot opera”, grijnst ze. „Later ben ik de theaterschool gaan doen en me specifiek gaan toeleggen op operaregie.” In juni studeert ze af aan het Sandberg Instituut Amsterdam bij de opleiding Re:master Opera, die kunstenaars uit verschillende disciplines samenbrengt om te experimenteren met het genre.

„Ik moet altijd lachen om de vraag: wat is de toekomst van opera? Al tien jaar lang hoor ik daar elke paar maanden wel een discussie over, maar in al die tijd is er vrijwel niks veranderd”, ziet Bakhshi. „Er is geen toekomst voor opera zolang mensen vooral komen om naar mooie melodieën te luisteren. Het zal nooit veranderen als je het blijft zien als een geënsceneerd concert.

„Onze mini-opera Need for [Sing]: The Last Ensnarlamento is misschien wel met opzet lelijk. Het is geen opera-opera. Maar wat is een opera eigenlijk? De letterlijke vertaling van het woord is gewoon ‘werk’ – wat mij betreft, kun je dat veel breder toepassen dan binnen de huidige kaders. Ik verwerk elementen uit digitaal theater en ben een groot fan van abstractie. In Europa willen we alles vaak in duidelijke hokjes passen, maar je hoeft niet altijd rationeel te snappen wat er in een opera gebeurt.”

Volgens Bakhshi wordt het genre soms als te heilig beschouwd. Daar wil ze vanaf: „Als ik bezig ben, hoor ik in mijn hoofd vaak de stemmen van mijn oude theaterdocenten: ‘Dit kun je echt niet maken.’ Maar hier in de OFF Carousel kunnen we vrijuit onze eigen gang gaan. Een regie bedenken zonder enige beperking, wat een droom.”

OFF Carousel, vier korte opera’s van jonge theatermakers. Gratis te bezoeken op 8 en 9 maart. Reserveren via dno.nl

Lotte Geeven nam de hartslag van Oekraïense militairen op : ‘In de armen van zijn moeder, roffelde zijn hart in een hoog tempo’

admin
November 25, 2024
0

Aan het front in Oekraïne loopt de 48-jarige priester Sergiy rond om een luisterend oor te bieden aan Oekraïense militairen. Hij straalt kalmte uit, maar diep van binnen gaat zijn hart tekeer. Dit weet Lotte Geeven (44), want ze heeft zijn hartslag opgenomen.

Geeven maakt multimediakunst. Ze werkte eerder als emergency evacuator in conflictgebieden. In 2022, het eerste jaar van de Russisch-Oekraïense oorlog, was ze in die hoedanigheid in Oekraïne en reisde er drie weken lang met een Oekraïense vertaler langs de frontlinie. Naast haar werk als hulpverlener nam Geeven aan het front de hartslagen op van 150 Oekraïense militairen, door een stethoscoop-microfoon op hun borst te houden. Van de hartslagen en veldopnames maakte de Oekraïense elektronische artiest Koloah een muziekstuk.

Geeven en de vertaler begonnen hun bijna duizend kilometer omspannende tocht in een dorp in de zuidelijke regio Cherson. Vanaf daar reisden ze verder in de richting van de oostelijke regio Charkiv. Aan het front ontmoette Geeven militairen met allerlei soorten achtergronden. „Er was een masseur bij, een boer, botanicus, bodybuilder, meubelmaker, monnik, blockchain developer, slotenmaker”, zegt Geeven. „Ze waren allemaal tot de tanden toe bewapend en strak ingesnoerd in een scherfvest.”

Stethoscoop-microfoon

De 19-jarige Nikolai, een icoonschilder, stond op het punt om in zijn vers gestreken uniform afscheid te nemen van zijn moeder. „In de armen van zijn moeder roffelde zijn hart in een hoog tempo”, zegt Geeven. Zijn hartslag was te horen via een ingebouwde microfoon in de stethoscoop. De microfoon heeft ze samen met technici in Amsterdam ontwikkeld.

Het raakt Geeven dat mensen snel moe worden van oorlogsbeelden. Ze merkt dat doordat mensen zich afvragen waarom er „überhaupt” nog gefilmd wordt aan de frontlinie, omdat volgens hen alle beelden er hetzelfde uitzien. „Met de audio-opnamen van de hartslagen hoop ik de weerslag van de oorlog op de mens op een intieme manier toch weer dichtbij het publiek te brengen.”

Geeven ontwikkelde in 2013 met hulp van wetenschappers al eens een microfoon om te luisteren naar hoe het diepste gat van de aarde klinkt. „Het leek doodstil, maar aangesloten op een grote speaker klonk het als ver verwijderd onweer.” Ook deed ze in 2020 en 2021 forensisch audio-onderzoek naar hoe vogels protestleuzen overnemen. „Het bleek dat spotvogels de kreten van menigten overnemen in hun zang.” Volgens Geeven zeggen de geluiden die zij opneemt iets over de staat van de wereld.

Het muziekstuk genaamd TILO (lichaam in het Oekraïens) en de rauwe opnames van de harten zijn vastgelegd op één grammofoonplaat. De veldopnames en de hartslagen zijn door artiest Koloah gemengd met elektronische muziek in een hoog tempo. Geeven: „Volgens Koloah is het aantal bpm (beats per minute) in de elektronische muziek momenteel wereldwijd ontzettend hoog en laat de razendsnelle muziek op de dansvloer horen hoe slecht het met de wereld gaat.”

Lichaamsdelen verzamelen

Tijdens hun reis sliepen Geeven en de vertaler bij vrienden van vrienden of in verwoeste hotels. Of ze zich onveilig voelden? „Ik weet hoe ik moet handelen in gevaarlijke situaties, omdat ik daarin ben getraind.” Zo was ze online betrokken bij de evacuaties tijdens de val van de Afghaanse hoofdstad Kabul. Zowel Geeven als de militairen waren gewend geraakt aan gevaar.

Onderweg ontmoette ze de 38-jarige Daniel, een Oekraïense presentator en acteur, die „doodsbang” is geworden voor stilte. „Hij kan alleen in slaap vallen met het geluid van oorlogsfilms op zijn koptelefoon.” Later kwam ze Irina tegen, een sluipschutter die haar lange blonde haren had afgeknipt en nu kort stekelig haar heeft. „Ze kon haar haren niet wassen omdat er op haar dienstplek amper water is.” Door het „eenzame beroep” als sluipschutter, leidt ze aan een klinische depressie, vertelde Irina aan Geeven. Van beide militairen heeft ze de hartslagen opgenomen.

Hoe verder Geeven reisde, hoe meer stress ze via de stethoscoop-microfoon beluisterde in de lichamen van de militairen. Een van hen vertelde haar dat hij op al zijn lichaamsdelen met een waterdichte stift zijn naam heeft geschreven, „voor het geval hij zou overlijden, dan zouden de restanten van zijn lichaam gemakkelijker geïdentificeerd kunnen worden”.

Tegen het einde van haar tocht kwam Geeven een jonge Zuid-Koreaanse monnik tegen. Hij had een gitaar van een overleden militair bij zich. De gitaar was van een Spaanse jongeman genaamd Angel, die net als de monnik uit het Oekraïense vreemdelingenlegioen kwam. „De gitaar moet ik naar de moeder van Angel brengen”, zei de monnik tegen Geeven. Ook zijn hart is te „voelen” via de opnames. Vanaf begin volgend jaar komt de muziekplaat in het War Museum in de Oekraïense hoofdstad Kyiv te staan.

De preview van TILO is op 29 november bij West in Den Haag te zien en te horen. Info: westdenhaag.nl

De weelde van drie iconische kunstenaars die in 1504 elkaar de hand konden schudden

admin
November 25, 2024
0

De Britse koning Charles III bezit een wereldvermaarde kunstcollectie, die gedeeltelijk voortkomt uit de verzameling van zijn 17de-eeuwse voorganger en naamgenoot Charles II (1630-1685). In die tijd kende Engeland, anders dan bijvoorbeeld de Nederlandse Republiek of Italië, geen bijzonder grote traditie van lokale kunstproductie. Dus moesten ze het doen met kunstenaars van het Europese vasteland die ze bewonderden. De Royal Collection bulkt zelfs van bladen door Italiaanse renaissancekunstenaars van topkwaliteit. De King’s Gallery in Buckingham Palace toont nu een selectie van zo’n 150 tekeningen van kunstenaars als Fra Angelico, Leonardo da Vinci, Correggio en Carracci.

Raphael, **De Drie Gratiën**, ca.1517–18. (te zien in King’s Gallery)

Giovanni Bellini, Het hoofd van een oude man, c. 1460–7. (te zien in King’s Gallery) en Bernardino Campi, De Maagd en het Kind, ca. 1570–80. (te zien in King’s Gallery)

Foto’s Royal Collection Trust

De expositie – met secties als ‘figuren’, ‘koppen’, ‘studies voor paleisdecoraties’ – laat zien dat tekeningen in de 15de en 16de eeuw meestal niet bedoeld waren als zelfstandige kunstwerken. Vaak zijn figuren, motieven of composities getekend ter voorbereiding van een schilderij of fresco. Illustratief is een studie in rood krijt waarin de befaamde schilder Rafael de figurenrijke compositie van een groot tapijtontwerp voor de bijbelscène van de Sleuteloverdracht van Christus aan de apostel Petrus (ca 1514) uitprobeert in de vorm van een groep mannen die poseren in hun alledaagse kleren.

Bij de ‘studies naar de natuur’ zijn schetsen van landschappen, paarden en poezen, maar ook een opvallende houtskooltekening toegeschreven aan de Venetiaan Titiaan, met een natuurgetrouwe weergave van de exotische struisvogel (ca. 1550). Het lichtblauwe blad is voorzien van een raster dat erop duidt dat het motief bedoeld was om te worden overgezet naar een schilderij, maar dat werk is niet meer bekend.

De presentatie van werk van de ene briljante tekenaar na de andere, geeft daarmee een overvol maar ook adembenemend fraai overzicht van renaissance-tekeningen en hun functies, uit artistieke centra vooral in de noordelijke helft van het huidige Italië. De nadruk die daar destijds werd gelegd op het belang van het maken van tekeningen in het artistieke proces, en de grote aandacht die kunstenaars er daarom ook aan besteedden, verklaren de uitzonderlijke kwaliteit van de tekeningenproductie die deze expositie weerspiegelt.

Verbeten expressie

Van meer studieuze aard is een tweede tentoonstelling in Londen, in de Royal Academy, over Italiaanse renaissance-kunst, met 45 bruiklenen uit collecties in het Verenigd Koninkrijk en elders in Europa. Hier geen overdonderend aantal kunstenaars en tekeningen, maar juist een relatief klein aantal goedgekozen werken, uit een tijdsspanne van slechts enkele jaren, en gemaakt door drie iconische kunstenaars. In 1504 konden ze elkaar in Florence de hand schudden: Leonardo da Vinci (1452-1519) en Michelangelo (1475-1564), beiden uit de omgeving afkomstig, hadden elders gewerkt en waren in de eerste jaren van de 16de eeuw kortstondig terug in Florence. De jonge Rafael (1483-1520) uit Urbino, verbleef in dat jaar in de stad om te leren van de werken van de buitengewone kunstenaars van die tijd.

Foto Royal Academy of Arts, Londen. / Prudence Cuming

Leonardo da Vinci, De Maagd en het Kind met Sint Anna en de jonge Johannes de Doper (‘The Burlington House Cartoon’), ca. 1506-08. Houtskool met wit krijt op papier, gemonteerd op doek, 141,5 x 104,6 cm, te zien in Royal Academy) en Toegeschreven aan Pietro Faccini, Het hoofd van een jongeling, ca.1590.

Foto’s The National Gallery, Foto Royal Collection Trust

Op even ingenieuze als instructieve wijze toont de expositie de artistieke verhoudingen tussen de drie kunstenaars. Zo maakte Rafael schetsen naar een cirkelvormig, tachtig centimeter hoog, marmer-reliëf door Michelangelo, bijgenaamd ‘Taddei tondo’ naar opdrachtgever Taddeo Taddei (1504-1507). Het stelt de Maagd Maria voor met half liggend in haar armen het Christuskind. Hij lijkt weg te duiken voor een vleugelklapperend vogeltje (een distelvink, symbool van Christus’ latere lijdensweg) in de handen van de jonge Johannes de Doper. Rafaels tekening staat in de expositie op een sokkel precies halverwege de afstand tussen Michelangelo’s reliëf en een schilderij van Maria met kind (‘Bridgewater Madonna’, 1507), waarin Rafael een vergelijkbare compositie heeft toegepast.

Raphael, **De Maagd Maria met het Kind en de jonge Johannes de Doper (‘De Esterhazy Madonna’)**, c. 1508. Tempera en olieverf op paneel, 28,5 x 21,5 centimeter, te zien in Royal Academy)

Even doordacht is de plaatsing, pal tegenover Michelangelo’s tondo, van een tweede uitzonderlijk bruikleen: Leonardo da Vinci’s enorme houtskooltekening van de bijna levensgrote Maria zittend op schoot bij haar moeder Anna. Ook hier heeft het Christuskind een liggende pose en ook nu staat Johannes ernaast. Mogelijk, zoals in deze expositie en de bijbehorende catalogus voor het eerst wordt geopperd, was deze tekening bedoeld als ontwerp voor een nooit voltooid altaarstuk voor de grote zaal van het Florentijnse stadsbestuur in het Palazzo della Signoria.

Voor diezelfde zaal maakten Michelangelo en Leonardo tussen 1503 en 1506 ontwerpen voor frescoschilderingen van veldslagen waarin de stadstaat Florence in het verleden verwikkeld was geweest. Ook deze projecten zijn nooit voltooid, maar in een reeks tekeningen laat zich in de expositie prachtig volgen hoe de kunstenaars op papier hun schilderingen voorbereidden: Leonardo in de Slag bij Anghiari met aandacht voor verbeten expressie in de hoofden van mensen en paarden, Michelangelo geconcentreerd op de anatomie van naakte mannen die zich klaarmaken voor de Slag bij Cascina. En in een pentekening (1505), losjes geïnspireerd op Michelangelo’s fresco-ontwerp, maar dan met een zodanig gedraaid perspectief op twee naakte mannen dat het lijkt alsof de tekenaar zelf deel is geworden van het groepje, openbaart zich het compositorische genie van Rafael.

Tentoonstelling Renaissancekunst uit Boijmans in Parijs

Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam bezit een van de belangrijkste verzamelingen van Italiaanse renaissancetekeningen in Nederland. Een selectie van 122 bladen uit die collectie wordt nu getoond in de Fondation Custodia in Parijs. Naast al vaker beschreven en geëxposeerde bladen uit de periode 1400-1600, van de hand van onder anderen Pisanello, Jacopo Tintoretto, Paolo Veronese, en een bijzondere groep tekeningen door Fra Bartolommeo, worden ook nieuwe vondsten en toeschrijvingen gepresenteerd. Zo is uit recent onderzoek, gefinancierd door de Getty Foundation, gebleken dat een Engel van de Annunciatie (ca. 1514) in rood krijt moet worden toegeschreven aan de Florentijnse schilder Jacopo Pontormo, en een indrukwekkende zwartkrijttekening van de Bijbelse Jozef van Arimathea met het lichaam van de gestorven Christus (1590-1610), aan Aurelio Lomi uit Pisa.

Naissance et Renaissance du dessin italien: Italiaanse renaissancetekeningen uit Museum Boijmans Van Beuningen. T/m 12/1. Fondation Custodia, Parijs. Info: fondationcustodia.fr.

Michelangelo Buonarroti, **Studies van mannelijke hoofden, helmen voor soldaten en gezichtskenmerken**, c.1504. (pen, bruine inkt, en zwart krijt op papier, 20,5 x 25,3 cm, te zien in Royal Academy).

Michelangelo Buonarroti, Mannelijk naakt, c. 1505-06. (Zwart krijt op papier, 40,4 x 22,5 cm, te zien in Royal Academy) en Raphael, naar Michelangelo Buonarroti, David, c. 1505-08. (pen en bruine inkt op papier, 39,6 x 21,9 centimeter, te zien in Royal Academy).

Foto’s Teylers Museum, Haarlem en British Museum

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.