Afgelopen zaterdagavond vond er opnieuw nietsontziend geweld plaats tussen voor- en tegenstanders van het Eritrese regime, dit keer in Den Haag. Burgemeester Jan van Zanen en de politie wisten best dat het organiseren van feesten door aanhangers van de Eritrese dictator tot ongeregeldheden kan leiden. Zaandam, Veldhoven en Rijswijk hebben eerder al zulke feesten geannuleerd omdat die een bedreiging vormden voor de openbare orde.
Waarom is Den Haag niet te rade gegaan bij deze gemeentes, voor het toestemming gaf voor het feest? Het Haagse bestuur had ook advies kunnen vragen aan andere collega’s in Europa, de Verenigde Staten, Canada, Australië en Israël – waar zulke confrontaties onder Eritreërs, met soms dodelijke slachtoffers, schering en inslag zijn geworden.
Bovendien is er veel gepubliceerd over de ‘lange arm’ van het Eritrese regime, dat een deel van de diaspora via allerlei ingewikkelde constructies aan zich bindt. Bijna alle Eritreërs hebben in Nederland asiel aangevraagd op grond van vervolging door het regime in hun thuisland. Iedere Eritreër in de diaspora is verplicht om maandelijks 2 procent van zijn of haar inkomen aan het regime over te dragen, naast andere verplichte periodieke bijdragen. Het regime organiseert ook regelmatig politieke bijeenkomsten, zoals afgelopen zaterdag in Den Haag, onder het mom van ‘culturele feesten’. Aanhangers van het regime hebben diverse ‘maatschappelijke organisaties’ bij de Kamer van Koophandel ingeschreven, om zo zaalverhuurders en de Nederlandse autoriteiten om de tuin te leidden.
Oud-Kamerlid voor het CDA Myra Koomen, die volgens de NOS als woordvoerder optreedt voor de regime-aanhangers, slaat de plank dan ook volledig mis met haar bewering dat het feest van afgelopen zaterdag apolitiek was. Het was wel degelijk politiek, zoals het verzet tegen de bijeenkomst ook politiek was. De tegenstanders zijn slachtoffers van jarenlange onderdrukking, een uitzichtloze militaire dienstplicht en mensensmokkel. Hier aangekomen blijft het regime hen chanteren, omdat ze nog altijd familieleden hebben wonen in Eritrea.
Eenmansdictatuur
„Rellen zijn de taal van de ongehoorden”, zei Martin Luther King eens. Geweld moeten wij te allen tijde veroordelen, zeker geweld tegen politie en hulpverleners. Maar veroordelen alleen lost niets op. Artikel 9.1 van de Grondwet, dat „het recht tot vergadering en betoging” vastlegt, is geschreven voor een democratische samenleving als de onze – niet voor totalitaire regimes als dat van Eritrea of van Rusland.
Eritrea is sinds de onafhankelijkheid in 1993 een eenmansdictatuur. Het heeft geen grondwet, geen parlement, geen onafhankelijke rechtpraak en geen onafhankelijke media. Collega-journalisten, kritische politici en religieuze leiders die twintig jaar geleden zijn opgepakt worden nog steeds incommunicado vastgehouden in één van de meer dan driehonderd gevangenissen die het land telt. Niemand weet of zij nog leven.
Lees ook
Rellen in Den Haag: ‘We hielden rekening met onrust, maar niet met een veldslag’
