Lopen een clown, een huurmoordenaar, een haai en een Australiër een belegerde stad binnen. Zegt de een tegen de anderen: „Shit, moeten we nu écht Superman vermoorden?”
Het idee achter de game Suicide Squad: Kill the Justice League kennen we na twee Suicide Squad-films wel: de autoritaire Amanda Waller heeft kanonnenvlees nodig om een onmogelijke missie uit te voeren, dus ze stopt een bom in de hoofden van vier supercriminelen om ze te dwingen de missie uit te voeren. In dit geval moeten clown Harley Quinn, huurmoordenaar Deadshot, de Australische Captain Boomerang en King Shark de stad Metropolis bevrijden van de kwaadaardige alien Brainiac, die vier van de krachtigste superhelden in zijn macht heeft. Oftewel: om de wereld te redden moeten Superman en Batman dood. Het disfunctionele team van superschurken onder de controle van de speler zal daar, ahem, nogal een dobber aan hebben.
Dit absurdistische concept betaalt zich vrijwel meteen uit in een eindeloze reeks vermakelijke grappen; onze schurken zijn competent genoeg om de klus te klaren, maar tegelijk zo incompetent en zelfzuchtig dat ze continu over zowat elke hobbel struikelen. Wanneer de heldhaftige bad guys aan het woord zijn, is Kill the Justice League een uitstekende comedygame met snelle en aantrekkelijke actie. Je schakelt wanneer je wil tussen de vier personages, die allemaal iets andere krachten hebben. De kleuren én de kogels spatten van het scherm; je stuitert over grote gebouwen en schiet er lachend op los, zonder dat er te veel complexe elementen bovenop geslingerd worden.
De kern zit goed, denk je al snel. Totdat je tegen alles eromheen aanloopt. Rocksteady zette ooit een nieuwe standaard voor verhalende solo-superheldengames met meesterwerk Arkham Asylum, en hoewel dit niet op hetzelfde niveau ligt, had het een prima spel in dat genre kunnen zijn. Maar helaas: dit is 2024. Grote gamemakers willen geen solospellen meer, maar servicegames – een game moet nu grote hoeveelheden spelers jarenlang in zijn greep houden met een onophoudbare stroom aan nieuwe toevoegingen die snel en relatief goedkoop te maken zijn.
IJskogels
In Kill the Justice League voel je overal de beklemmende impact van het service format. Activiteiten en gevechten lijken erg op elkaar, maar dan telkens met een kleine twist: nu eens kan je alleen vijanden neerschieten als je ze eerst in de knieën schiet, dan weer pas als je ze eerst met ijskogels hebt geraakt. Om je heen regent het nieuwe geweren die net ietsje beter zijn, nieuwe manieren om nog net iets betere, nieuwe geweren te krijgen, en functies om je bestaande geweren nóg iets beter te maken. In de game zijn ze vervolgens nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Nieuwe kostuums koop je voor een paar euro in de interne winkel – de knop om de game te verlaten is in de verwarrende menu’s dan weer lastig te vinden. En ben je even je internetverbinding kwijt, dan mag je dat hele baasgevecht opnieuw doen.
Het is vermoeiend, nee, zelfs een beetje tragisch. Of de game echt de hoon verdient die die nu op sociale media krijgt? Daar valt over te twisten. An sich is er weinig mis met Kill the Justice League; je merkt gaandeweg dat er beter en strakker is nagedacht over het ontwerp dan in de veel saaiere Batman-game Gotham Knights van twee jaar geleden. Maar je voelt hoe een studio van het statuur van Rocksteady in een mal wordt geduwd waar hij niet thuishoort. Servicegames zijn een eigen discipline die een specifieke ontwerpblik vereisen, en er is in de huidige industrie eigenlijk niet veel plek voor meer dan een handjevol van dit soort games. Daar zijn ze te groot voor, ze slokken te veel tijd op. Bij andere sologamestudio’s zoals Naughty Dog werd het serviceschip net op het laatste moment gekeerd – makers beseften dat ze binnen dat format simpelweg niet de games kunnen maken waar ze goed in zijn. Kill the Justice League laat je dagdromen van een wereld waarin Rocksteady diezelfde afweging had mogen maken.
Zaal na zaal sprankelt de abstracte kunst van de muren in de tentoonstelling van Hans Arp en Sophie -Taeuber-Arp, tot in de tiende ruimte. Daar slaat de sfeer om. In dit uitgestrekte overzicht van wederzijdse inspiratie tussen beide avant-gardisten, doet in deze zaal een groot verdriet zijn intrede. In een schilderkunst die er zelf niet droevig uitziet.
Integendeel. Links hangt een vortexachtige compositie die Sophie Taeuber-Arp schilderde in 1942, zwarte cirkels met diagonale kleuraccenten. Dat inspireerde haar man Hans Arp tot de cirkelvormen rechts ervan, ergens tussen 1945 en 1949 gemaakt. En daar zit hem de pijn. -Taeuber, zijn muze en grote liefde, was namelijk in 1943 overleden. Tijdens een logeerpartij bij vrienden was er iets verschrikkelijk misgegaan met een kachel, met een fatale koolmonoxidevergiftiging tot gevolg. Verteerd door verdriet zou Arp naar haar proberen te reiken via de kunst, over de dood heen. Dat zie je dus in deze twee werken: een dialoog van geliefden, maar dan zonder dat zij kan antwoorden.
Het is een breuk in dit overzicht in het Bozar dat zo vol is van kleur, optimisme, scheppingsdrang en wederzijdse inspiratie. En het is zo begrijpelijk dat hij dat laatste bleef zoeken ook na haar dood. Lastig is alleen de manier waarop. Want wat hij óók ging doen, was dat hij zich haar werk ging toe-eigenen: opnieuw uitvoeren, of verscheuren en verknippen voor nieuwe creaties – te zien in twee eenzame en rommelige slotzalen. Dat is toch wat twijfelachtig. Hij deed het echt oprecht uit liefde. Maar, hoe ver mag je gaan met andermans artistieke nalatenschap?
Sophie Taeuber en Hans Arp in Arosa, 1918. Foto Stiftung Arp e.V., Berlin/Rolandswerth/ SABAM Belgium 2024
Anti-kunst
Om dat te beantwoorden moeten we eerst terug naar het begin. Naar 1915. De Eerste Wereldoorlog is een schok voor iedereen. Alle fatsoen, alles ligt in duigen. Vanwege die ravage gooiden kunstenaars ook de kunst om en zo ontstond Dada, met een hoofdrol voor de Duitser Hans Arp (of Jean, hij was als Elzasser tweetalig). Dat gebeurde in Zürich, waar hij heen was gegaan om de dienstplicht in Duitsland te ontlopen. Gewoon doorschilderen zou een schijnvertoning zijn nu de wereld in brand stond, en dus streefde Dada naar een anti-kunst. Daarvoor hanteerden ze underdogmaterialen zoals papier en textiel. Arp exposeerde wandkleden van bruine abstracte vormen bij Galerie Tanner. En wie stapte daar binnen: Sophie Taeuber.
Geboren en getogen in Zwitserland was Taeuber opgeleid in de toegepaste kunsten, vooral de textielkunst. Die gold als traditioneel huiselijk, niet als anti-kunst. Ze ontwierp kussenslopen, maar zocht meer. Zo belandde ze in de Dada-scene en ging bij het mede door Arp opgerichte absurdistische Cabaret Voltaire abstracte dans uitvoeren. Zij en Arp vonden elkaar in de kunst, en in de liefde. Met haar borduurpatronen van kleurige rechthoeken inspireerden ze elkaar tot bijna identieke borduursels: rechthoeken in rood-bruin-grijs, warme tinten. „Uitgesproken mooie kleuren”, riep een recensent verrukt over Arps borduurwerk.
Kunst moet in elk aspect van het leven zitten, vonden ze allebei
In Bozar hangen hun creaties tegenover elkaar: zijn zware donkere kleden uit 1915 kijken uit op haar lichte geometrische tekeningen uit 1916. Taeuber vestigde zich als succesvol textielkunstenaar, maakte kussens, kettingen, tekende composities van dynamische evenwichten. Kunst moet in elk aspect van het leven zitten, vonden ze allebei. Zij werkte geometrisch, maar Arps beeldtaal werd juist meer amorf, onder invloed van bladeren die hij wandelend in de natuur vond. Daarmee ging hij reliëfs maken, aangemoedigd door Taeuber die zijn tekeningen dan weer in borduurpatronen vertaalde.
En zo bleef het: inspiratie over en weer. Allebei werkten ze merendeels geheel abstract, experimenterend met textiel, papier, hout en meer. Dat is in het Bozar te zien in een klassiek chronologische opstelling, een opsomming van veel kunst en nog meer kunst, hooguit wat ritmisch opgehangen om de dynamiek ervan recht te doen. Door die wat droge opzet kom je niet te weten of het bijvoorbeeld een beetje aardige mensen waren – het schijnt van wel trouwens – maar alle aandacht gaat uit naar de kunst, en wat blijkt: híj is goed, maar zíj is grandioos.
Sophie Taeuber-Arp, Siena, huizen, dieren. Foto Annik Wetter/ Etienne Bréton / Saint-Honoré Art Consulting
Gelijken
Die kunst ontwikkelden ze eerst tijdens hun reislustig bestaan, maar in 1929 settelden ze zich in een atelierwoning ten zuiden van Parijs. Zij ontwierp het pand, zoals ze ook hun correspondentie voerde en hem weghield van dagelijkse beslommeringen. Dus, artistiek waren ze elkaars gelijken maar behielden toch iets van een traditionele rolverdeling.
Daar in Parijs ging hij met verscheurd papier een eigen interpretatie van collages maken. Zij ging wandkleden weven, waarvandaan de overstap naar schilderkunst snel was gemaakt: rechthoeken en cirkels, de schijnbaar wiskundige strengheid doorbrekend met één cirkeltje dat net uit de pas loopt. Prachtig is het, bijvoorbeeld haar Zes aparte ruimtes uit 1939. Het zijn enkel rechthoeken en lijnen, maar zo mooi dat je je afvraagt hoe ze hiertoe kwam. Talent, uiteraard, maar haar textielverleden kan ook een belangrijke factor zijn geweest. Veel textielkunstenaressen, ook bij het Bauhaus, bereikten namelijk artistiek hoge niveaus vanwege de beperking van het borduur- of weefraam.
Dat klinkt tegenstrijdig, maar het is misschien het beste uit te leggen met de teksten van Taeuber-Arp (zo noemde ze zich na hun trouwen in 1922). Zij schreef namelijk in de jaren twintig instructies voor het tekenen van patronen, toen ze borduurles gaf. Bijvoorbeeld: teken een vierkant en splits het op natuurlijke wijze. Klinkt simpel, maar, wat is natuurlijk? Zulke oefeningen (ook cirkels, driehoeken, onnatuurlijke splitsingen) betekenen een eindeloos gepuzzel op millimeters. Dat maakt het ook een kunst zonder uitvluchten. Zoek de perfecte compositie in die kooi van de geometrie – de kooi van het borduurraam. Vind je die, dan heb je een kern te pakken. Zo zag Taeuber-Arp ornamenten: de basis van elke schepping. En haar werk in het Bozar onderstreept haar gelijk.
Zij en Arp bleven elkaar inspireren en begonnen eind jaren dertig zelfs ‘duo-kunstwerken’: samen schilderen, tekenen, sculpturen maken. Hun kunst werd dus nog inniger, al zitten we dan wel al in de negende ruimte van de tentoonstelling, en in de volgende gaat het mis.
Hans/Jean Arp, Man en vrouw, ca. 1928. Foto Fabien de Cugnac/ SABAM Belgium 2024
Verfrommeld
Daar hangt het ontroerende tweeluik van Taeuber-Arps compositie uit 1942 en Arps latere toevoeging, in sowieso een bedrukte zaal over de jaren 1940-’45. Dat er toch weer een wereldoorlog was uitgebroken, dat drukte zo zwaar op Arp dat hij in 1940 in een artistieke impasse belandde. Zijn creaties bestonden uit verfrommeld pakpapier waarvan hij de kreukels met zwarte en witte verf ging accentueren. Dat past in de dadaïstische liefde voor het toeval, maar het ziet er compleet ongeïnspireerd uit.
Ook zie je er dat ze de oorlog verschillend beleefden. Taeuber-Arp maakte zich ernstig zorgen om Arp die in een depressie leek te zijn beland, maar haar kunst bleef zich wel ontwikkelen. Nu met lijnen: golvend, naast rechte strepen, een ritmische dans. Ze hadden vanwege de oorlog Parijs verlaten voor Zuid-Frankrijk en waren niet zoals veel vakgenoten naar de Verenigde Staten gegaan. Hadden ze dat maar wel gedaan. Dan was Taeuber-Arp niet gaan logeren bij die kapotte kachel en was ze er niet overleden.
Arp was er kapot van. Zijn artistieke impasse kreeg verlammende proporties. Afgezien van een grote witte assemblage die hij kort na haar dood aan haar opdroeg, kwamen jarenlang enkel wat grijzige gouaches uit zijn handen, compleet nietszeggend. Het was op.
Wat hem wel lukte, was om haar te eren met exposities en publicaties, waaronder een grote oeuvrecatalogus. Hij wilde haar ster laten schijnen, bezong haar in gedichten, liet haar atelier intact als een museaal mausoleum. Hij deed alles voor haar nalatenschap, ook nadat hij in 1959 was hertrouwd.
Maar, hij deed dus nog meer. Voor nieuwe creaties verknipte hij haar afgedankte gouaches en verscheurde hij hun duo-tekeningen. Ontwerpen van haar ging hij uitvoeren met andere kleuren en in grotere afmetingen, waardoor ze hun fijnzinnigheid verloren.
De kunstgeschiedenis houdt van hokjes en daar kleurde ze buiten. Dan pas je er dus niet in
Dus, hij eigende zich haar kunst toe, zonder haar toestemming te kunnen vragen. Dat is lastig. Want het is, enerzijds, zo begrijpelijk. Hij bedoelde het zo goed. Wie een geliefde verliest, kan zo intens aan haar denken dat ze nabij lijkt te zijn, alleen praat ze nooit meer terug. Wat nou als dat wel mogelijk is? Misschien lukte het Arp om via haar kunst toch ‘samen’ te blijven scheppen. Hij handelde uit liefde, maar wel een liefde waarin hij het laatste woord had. Een scheppende symbiose, waarin hij haar ook uitwiste. En uiteindelijk werd hij beroemd, zij stukken minder.
Daarin speelt meer mee. De avant-garde werd na de oorlog gezien als een mannelijk fenomeen, waar vrouwen geen plek in hadden. Vrouwelijke avant-gardisten werkten bovendien vaak op meerdere artistieke terreinen – voor Taeuber-Arp ook interieurarchitectuur, marionetten, dans. De kunstgeschiedenis houdt van hokjes en daar kleurde ze buiten. Dan pas je er dus niet in.
Verder werd de geschiedenis van de moderne kunst een ratrace: het ging om vernieuwing. Wie het radicaalst tot nieuwe kunst kwam, belandde in de canon. Arp was Dada-voorman, plekje verzekerd. Terecht. Maar: háár talent was groter. En dat is in alle glorie te zien in dit grote overzicht. Hier schijnt haar ster. Dat is de gerechtigheid waar hij voor haar naar zocht, en die zij zo overduidelijk verdient.
Kais Saied (66) is ook de komende vijf jaar president van Tunesië. Met overmacht – volgens de exitpolls 89,2 procent van de stemmen – heeft hij zondag de presidentsverkiezingen gewonnen. Allerminst verrassend: Saied had zijn tegenstanders de afgelopen maanden al buitenspel gezet.
Zo zette Saied kopstukken uit de belangrijkste oppositiepartijen de afgelopen maanden vast of sloot hij hen uit van deelname aan de verkiezingen. Kandidaat Ayachi Zammel, favoriet bij de oppositie, kreeg meer dan veertien jaar gevangenisstraf in drie verschillende processen. „Een oneerlijke schijnvertoning”, zei zijn advocaat.
Hoewel Saied populair is onder de bevolking, kwam volgens de exitpolls slechts 27,7 procent van de Tunesische stemgerechtigden opdagen bij de stembureaus. Bij de vorige verkiezingen was dat nog 45 procent.
De verkiezingen gingen vooral om de definitieve legitimering van Saieds machtsgreep op 25 juli 2021, waarmee hij het parlement ontbond en alle regeringsmacht naar zich toetrok. Zijn politieke opponenten, de vastgezette Zammel en Zouhair Maghzaoui, lieten weten weinig van de uitslag te geloven.
Saied sprak zondagavond zelf van „een voortzetting van de revolutie”. De president, onder wiens leiding de corruptie in het Noord-Afrikaanse land hoog is, zei ook „het land [te zullen] opbouwen en zuiveren van de corrupten, verraders en samenzweerders”.
Goedemorgen! Weer een week vol economisch nieuws voor de boeg. Wat speelt er vanochtend? De Aziatische beurzen openden in de plus, en zetten daarmee de positieve trend voort waarmee de Amerikaanse beurzen afgelopen vrijdag het weekend in gingen. Een gunstig rapport over de groei van het aantal banen in de VS is een belangrijke reden voor het optimisme onder beleggers. We zullen straks zien hoe de beurzen in Europa reageren.
Om nog even in het buitenland te blijven: een eventuele herverkiezing van Donald Trump als president van de VS zou leiden tot een twee keer zo hoge staatsschuld als wanneer Kamala Harris de verkiezingen wint, schrijft de Financial Times vanochtend. Zijn beloftes voor lagere belastingen en hoge importtarieven zullen de staatsschuld doen exploderen, blijkt uit een rapport van een onafhankelijke denktank.
Verder lazen we vanochtend dat de online retailer Shein een beursgang in Londen voorbereidt, en de Brits-Australische mijnbouwgigant Rio Tinto een miljardenbod heeft uitgebracht op de Amerikaanse lithiumproducent Arcadium.
In eigen huis dan: De Telegraaf schrijft deze ochtend dat rijles voor velen onbetaalbaar dreigt te worden. Een uurtje rijles kost inmiddels 80 euro, de afgelopen jaren stegen de prijzen met een kwart. Schaarste onder rij-instructeurs is een van de oorzaken.
Lekker blijven fietsen dus? Houd er dan wel rekening mee dat de overheid graag wil dat je een helm draagt, schrijft de Volkskrant. Minister Barry Madlener (PVV) van Infrastructuur en Waterstaat wil dat een kwart van de Nederlanders binnen tien jaar een helm gaat dragen en zint op een campagne om mensen zover te krijgen. Het klinkt als een weinig kansrijk plan, maar veilig is het wel, zo’n helm. Voor degenen die zonder hoofdbedekking door grote steden blijven fietsen is er wel een voordeel: het gevaar van jakkerende flitsbezorgers is zo goed als verdwenen. Het was al een tijdje duidelijk dat de flitsbezorging een gril uit de coronatijd was, maar uit jaarcijfers die het FD opdiepte blijkt hoe verliesgevend de rijdende boodschappentassen waren: flitsbezorger Getir verloor in 2022 binnen een jaar meer dan 1 miljard euro.
