‘Welcome to Chippendales’ heeft meer om het lijf dan je zou denken

Alleen de kleur van dollarbiljetten telt. Wanneer de Indiase ondernemer Steve Banerjee, geboren als Somen Banerjee, beschuldigd wordt van racisme legt hij uit waarom in de zakenwereld ‘groen’ belangrijk is, verder niks. Als oprichter van de mannelijke strippersgroep de Chippendales wist Banerjee (gespeeld door Kumail Nanjiani) in de jaren tachtig van de vorige eeuw bakken met geld binnen te slepen. Daarbij ging hij zeer dubieus te werk, is te zien in de onderhoudende miniserie Welcome to Chippendales.

Het verhaal van de opkomst van de Chippendales bevat ingrediënten waar veel seriemakers van dromen: jaloezie, seks, drugs en moord. Veel juice werd eerder al uitgeserveerd in een boek (Deadly Dance), een documentaireserie (Curse of the Chippendales) en een podcast (Welcome to Your Fantasy). Mede dankzij een sterke acteerprestatie van hoofdrolspelers Kumail Nanjiani en Murray Bartlet krijgt het verhaal via de serie een extra laag.

Banerjee kwam naar de VS om de Amerikaanse droom te leven. Die leek even uit te komen toen hij met het idee kwam om naakte mannen te laten dansen in zijn zieltogende nachtclub Destiny II. Volgens de serie kwam hij op het Chippendales-idee tijdens een avondje uit in een gaybar, waar hij samen was met Playboy-model en actrice Dorothy Stratten en haar foute manager Paul Snider. De doelgroep van de dansers zouden heteroseksuele vrouwen zijn. Snider begrijpt het eerst niet. Stripclubs zijn toch voor mannen die naar vrouwen willen kijken? Stratten komt met een helder antwoord: „Vrouwen worden ook geil. Alleen moesten we dat vroeger verbergen.”

Duister

Al snel verdwijnen Stratten en Snider uit beeld en krijgt het speelse begin een zeer duistere laag: al aan het einde van de eerste aflevering zijn er doden gevallen. De opkomst van de Chippendales was toen nog maar net begonnen. Door het inhuren van de choreograaf Nick De Noia (Murray Bartlett) vond een grote professionalisering van de show plaats. De knullige dansjes maakten plaats voor spetterende dansmoves. Ook de outfits kregen meer aandacht (de ‘wegtrekbroek’ werd een herkenbaar onderdeel van de act).

De Chippendales-show werd een sensatie in Los Angeles en kreeg steeds meer bekendheid in het land en uiteindelijk de rest van de wereld. Er kwamen nieuwe locaties, een tour en veel merchandise. Met het succes kwam ook de vraag wie daar verantwoordelijk voor was: oprichter Banerjee of het creatieve brein De Noia? De sociaal onhandige Banerjee wordt steeds jaloerser, zeker als de media de charismatische choreograaf steeds meer in het zonnetje zet als ‘Mr. Chippendales’.

De steeds verder oplopende strijd tussen de twee mannen vormt de belangrijkste lijn in de serie. Bartlett, bekend van zijn rol als gefrustreerde hotelmanager in het eerste seizoen van The White Lotus, mag ook hier een personage spelen dat regelmatig onder hoogspanning staat. Met de Chippendales kan de choreograaf steeds grotere dingen doen, tot het moment dat de situatie vrijwel onwerkbaar wordt. Tegelijkertijd durft hij niet uit de kast te komen als homoseksueel, al kan hij hier later wel opener over zijn.

Opvallende rol

Kumail Nanjiani staat hier als Banerjee tegenover. Voor Nanjiani is het een opvallende rol die past bij zijn evolutie als acteur. De Pakistaans-Amerikaanse acteur, die onder meer opviel in de serie Silicon Valley en met zijn de autobiografische film The Big Sick, speelt meestal komische en sympathieke personages. Nu mag hij een slecht mens spelen. En dat is voor iemand met zijn achtergrond niet vanzelfsprekend. Als de serie niet op feiten gebaseerd zou zijn, zou de rol waarschijnlijk zelfs naar een witte acteur zijn gegaan, zegt hij in een interview met Esquire. Hollywood probeert volgens hem meer aan diversiteit te doen, maar doet dat op een krampachtige manier.” Uit angst voor kritiek zijn producenten soms bang om mensen van kleur te casten als de slechterik van het verhaal. „En dat is beperkend”, zegt hij. „Ik wil meer slechteriken spelen.”

Banerjee begint niet als monster en zijn onhandigheid en naïviteit zorgen in het begin soms voor lucht en humor. Zijn ontmoeting met zijn toekomstige vrouw Irene is daar een goed voorbeeld van. Terwijl de Chippendales-dansers op de achtergrond op de schoot van bezoekers duiken („Pak die kont!”), drinken zij cola en praten ze over de manier om de drankomzet te verhogen door meer ijs te gebruiken.

Na de lancering van een Chippendales-kalender zegt hij: „Vrouwen willen weten welke dag het is. En ze houden van naakte mannen!” Die kalender zorgt wel voor het eerder genoemde gesprek over kleur. De populaire zwarte danser Otis krijgt geen plek in de kalender. Witte vrouwen zouden hem niet in huis willen zien, aldus de baas die door zijn afkomst zelf ook dagelijks te maken heeft met racisme. Maar uiteindelijk draait alles dus om de kleur van het geld.

Later worden de acties om geld te verdienen steeds gruwelijker. Banerjee zoekt verder constant naar erkenning, maar krijgt die volgens hem te weinig. „Dat hij erg ongemakkelijk in zijn vel zit, is zijn tragische tekortkoming”, zegt Nanjiani hierover in Esquire. De loyaliteit die hij eist, krijgt hij niet en dat zorgt voor steeds verdere escalatie. Hoe meer geld er in het spel komt, hoe genadelozer hij wordt. Voor karakterontwikkeling van de dansers zelf is weinig ruimte. Alleen Otis (bedacht voor de serie) krijgt iets te doen naast het dansen.

Feit en fictie

Wat er precies in het hoofd van de in 1994 overleden Chippendale-oprichter omging, zal niet meer duidelijk worden. Zoals altijd in dit soort series worden feit en fictie gemengd tot een smakelijke cocktail. Een disclaimer na de aftiteling legt ook uit dat bepaalde aspecten zijn verzonnen ten behoeve van de dramatisering.

Lees ook: ‘Pam & Tommy’ is een wilde rit met een boodschap

Welcome to Chippendales is bedacht door Robert Siegel, die eerder Pam & Tommy schreef, een veelbesproken serie over het sekstape-schandaal rondom actrice Pamela Anderson en rockster Tommy Lee. Ondanks goede recensies kreeg die serie ook kritiek: de serie zou de traumatische ervaringen van Anderson gebruiken, enkel voor vermaak en zonder haar toestemming. Ook bij Welcome to Chippendales voel je weleens ongemak bij een aantal schokkende misdaden die in beeld gebracht worden. De serie past in de trend van op feiten gebaseerde series vol oplichters en misdadigers die de afgelopen jaren zijn verschenen. Misschien wordt het tijd om weer vaker de fantasie te gebruiken en minder te leunen op smeuïge true-crime.