Het langstzittende Eerste Kamerlid, Tiny Kox van de SP, vertrekt uit de senaat. De inmiddels 70-jarige Kox trad in 2003 aan, en is negentien jaar lang fractievoorzitter geweest. „Ruim twintig jaar heb ik de eer gehad om onderdeel uit te maken van de senaat”, schrijft de nestor op de website van de SP. „We hebben kinderarmoede onder de aandacht gekregen, huurverhogingen tegengehouden en het correctief referendum aan een meerderheid geholpen.”
SP-leider Jimmy Dijk schreef op X: „Met hem vertrekt meer dan twintig jaar aan ervaring, wijze woorden en sociale strijd. Tiny, hartelijk dank voor alles wat je hebt gedaan voor de SP, onze idealen en voor de mensen in het land!” Afgelopen week stapte Kox ook al op als voorzitter van de Parlementaire Assemblee van de Raad van Europa in Straatsburg. In die functie overzag hij onder meer Russische verkiezingen.
De zetel van Kox wordt halverwege februari overgenomen door Lies van Aelst, de fractievoorzitter van de SP in Zuid-Holland. De nieuwe nestor van de Eerste Kamer wordt dan Niko Koffeman van de Partij voor de Dieren.
En weer richtte president Donald Trump zich maandag in een volgepakt zaaltje in het Witte Huis tot de wereld. Deze keer was het om zijn „fantastische handelsdeal” met China te vieren en een „historisch” decreet te ondertekenen dat de prijs van medicijnen in de VS met tientallen procenten moet verlagen. En ook nu werd hij omgeven door een selectie uit zijn kabinet (dit keer onder meer voormalig televisiedokter ‘Oz’ en minister van volksgezondheid Robert Kennedy), die zich uitputten in loftuitingen aan de president. Narcisme ten top.
Het opgeklopte mediamoment kan niet verhullen dat Trump momenteel beleidsmatig weinig klaarspeelt. Zijn campagnebeloftes over een snel einde aan de oorlogen in Oekraïne en Gaza hebben tot nu toe niets opgeleverd. Zijn ‘Bevrijdingsdag’ om „Amerika weer rijk” te maken (de importheffingen van 2 april) zijn hard op de economische realiteit gebotst en in de koelkast verdwenen. In plaats daarvan wordt er al weken onderhandeld met allerhande landen. En de twee ‘deals’ die Trump tot nu toe wist te sluiten (met het VK en China) zijn geen akkoorden maar hooguit aanzetten tot voorwaarden waaronder een proces van onderhandelingen zou kúnnen beginnen.
Hoe anders is dat achter de schermen van de Oval Office. Daar blijken Trump en zijn naasten de afgelopen weken keihard te hebben gewerkt aan een veel minder openlijke agenda: die van schaamteloze zelfverrijking. Deze week werd dat ineens zichtbaar toen bleek dat Trump, die dezer dagen Saoedi-Arabië, Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten bezoekt, een heel vliegtuig cadeau had gekregen van Qatar. Ter vervanging van het hoogbejaarde regeringstoestel Air Force One, verklaarde president zonder aarzeling. Een supergoeie deal, want waarom meer betalen voor een toestel als het ook gratis kan?
Het antwoord op deze vraag is (de schijn van) corruptie, en dat is nou net niet het antwoord dat Trump wil horen. Want wat wil Qatar terug voor deze gift? Niemand die het weet. Het voorbeeld van de Boeing staat niet op zichzelf. Trump begon op de dag van zijn inauguratie met een eigen memecoin, de $TRUMP, en zet die in als middel om geld binnen te harken. Wie er het meest van koopt, wint een diner met de president. Zijn zoons Donald junior en Eric hebben voor miljarden aan privé-vastgoedcontracten gesloten op drie continenten en brengen een cryptobedrijf naar de beurs. En dan zijn er nog de media en advocatenkantoren die miljoenen overmaken aan de president om juridische vervolging te voorkomen of sowieso in de gratie te blijven van het Witte Huis.
Politiek en geld zijn al lang geleden een onzalige verbintenis aangegaan in de Verenigde Staten. Campagnes om president te worden kosten honderden miljoenen dollars, die moeten opgebracht worden door donateurs. En die willen daar wat voor terug. Dat is niet voorbehouden aan de Republikeinen onder Trump, maar helaas staande praktijk.
Maar Trump 2.0 rekt deze praktijken op tot ver buiten de grenzen van het juridisch toelaatbare. Het cynische is dat hij daar meer dan welke andere president voor hem ook de ruimte voor heeft, door de uitspraak van het Hooggerechtshof vorig jaar die presidenten immuniteit verleende voor letterlijk al hun officiële handelingen. Als alles mag, is dus niets verboden.
Wat rest is verbazing over hoe snel een op zichzelf goed functionerende rechtstaat kan afglijden tot dit niveau. Laat dat een les zijn: ook gevestigde democratieën zijn kwetsbaar voor brute autocraten.
Terugkerend van mijn hardlooprondje kom ik op de ochtend van moederdag twee jongetjes van een jaar of 6 of 7 tegen, duidelijk broertjes. „Zo meneer, lekker gelopen?”, vragen ze spontaan. Ik bevestig dat en vraag of ze al Moederdag hebben gevierd. Een enthousiast „Ja!” was het antwoord.
„Maar toen we ons cadeautje hadden gegeven zei mama ‘als jullie nou even lekker buiten gaan spelen, dan is dat een nog leuker cadeau’. Dus we zijn nu nog steeds een cadeautje aan het geven!”
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Met het Frans-Engelstalige liedje C’est La Vie heeft de Nederlandse zanger Claude zich geplaatst voor de finale van het Eurovisie Songfestival, dat zaterdag plaatsvindt in de Zwitserse stad Bazel. Dinsdagavond vond de eerste halve finale plaats, waarin naast Claude veertien andere deelnemers aantraden. In totaal kwalificeerden zich dinsdag tien landen voor de finale.
In een show die gekenmerkt werd door veel bombastische optredens en weinig rustige nummers, stond de 21-jarige Claude als dertiende op het podium. Hij droeg een rood kostuum en bracht twee dansers en drie violisten mee. Aan het einde van het nummer zong Claude tegenover een elfjarige versie van zichzelf op een scherm, gespeeld door de jongen die ook in de clip van het nummer te zien was. Het optreden was „recht uit het hart”, volgens Songfestivalcommentator Cornald Maas.
Naast Nederland plaatsten ook topfavoriet Zweden, Noorwegen, Albanië, IJsland, Polen, San Marino, Estland, Portugal en Oekraïne zich voor de finale. België, dat hoog stond bij de bookmakers, werd uitgeschakeld. Gastland Zwitserland en de grote vijf landen Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en het Verenigd Koninkrijk waren al zeker van een finaleplaats.
Controverse
Het Songfestival is ook dit jaar weer onderwerp van controverse vanwege de deelname van Israël, dat donderdag tijdens de tweede halve finale aan zal treden. Organisator European Broadcaster Union (EBU) houdt vol dat het Songfestival „geen politiek evenement” is.
Ook het vlagprotocol zorgde voor ophef: artiesten mogen bij de traditionele vlaggenparade zaterdag geen Pride- of Palestijnse vlag dragen, enkel de vlag van hun eigen land.
Lees ook
Van een vlammende vioolsolo tot twee stuiterende broers: NRC beoordeelde de Songfestivaloptredens van de eerste halve finale
