‘Alles wat ik je vertel, is echt waar”, zegt James Blunt als hem wordt gevraagd wat nou zijn echte leeftijd is. Zo’n rare vraag is het niet, want Blunt rommelde met zijn Wikipediapagina. Met openstaande leren jas zit hij op een velours bankje in een Amsterdams hotel. „Hoe oud ik echt ben? 39. Nee, 29!” Met zijn hese stem zegt hij alles op vrijwel dezelfde manier. Je weet nooit helemaal wat waar is.
De (waarschijnlijk) 49 jaar geleden als James Blount geboren zanger is vooral bekend van de suikerzoete evergreen ‘You’re Beautiful’ uit 2004 en van de roestvrijstalen humor op X (voorheen Twitter) waarmee hij zichzelf graag op de hak neemt. Daarmee weet hij, op vaak hilarische manier, de vurige haat die hij op een of andere manier sinds dat liedje oproept te pareren. Die humor zit ook in zijn nieuwe boek, Loosely Based on a Made-Up Story, met bizarre verhalen vol zelfspot over zijn onwaarschijnlijke leven: van privéschool tot het VN-leger in Kosovo, het wonen bij actrice en beste vriendin Carrie Fisher, drugs, drank. Zijn memoires, „geschreven door iemand zonder geheugen.”
Op zijn nieuwe album Who We Used to Be, zingt hij met breekbare stem over het verlies van een kindje, over verslavingen, over onbereikbare liefdes, vrienden die er niet meer zijn. En dan komt volgende maand ook nog een documentaire uit, One Brit Wonder, over zijn leven en werk. Nogal druk, vindt hijzelf. En lastig, want terwijl zijn muziek serieus te nemen is „is er echt niets serieus aan het boek.”
Op je nieuwe album staat ‘The Girl That Never Was’, over het verlies van een kind. Een hartverscheurend liedje.
„Ja zeker. Tja, iedereen die een gezin sticht heeft dromen en sommige komen uit, andere niet. Hoe ga je daarmee om? Ik schrijf er een liedje over. Het meest waardevol vind ik dat zo’n lied voor anderen veel kan betekenen. Dat ontroert me zeer.”
Was die lastig om te schrijven?
„Nee juist de grootste emoties vind ik het makkelijkst om te verwerken in muziek.”
Zijn het boek en het album elkaars tegenpolen?
„Zo heb ik het niet vooraf bedacht. Ik ben gewoon niet zo serieus in het dagelijks leven, daar gaat het boek over. Échte emoties probeer ik te vangen in mijn muziek. Zoals de meeste mannen heb ik moeite met het overbrengen van emotie in een normaal gesprek. Daarom ben ik ook zo thuis op X, vanwege de korte berichten.”
Was het aanpassen van je leeftijd alleen een grap, of is het toch ook angst voor ouder worden?
„Nee hoor. Ik schrijf nummers over het leven en het zou weinig inspirerend zijn als ik op een bepaalde leeftijd zou blijven hangen. Ik heb nu een prachtige fase in m’n leven bereikt, en de dingen die mij bezighouden komen in m’n songs terecht. Alle ups en downs van het leven. In de muziekindustrie moeten artiesten jong zijn en krijgen ze kortlopende contracten voor een nummer, twee nummers, misschien één album als ze geluk hebben voordat ze weer verdwijnen.”
Een deel van die industrie is ook de haat die James Blunt ontving na zijn doorbraak. ‘You’re Beautiful’ werd verkozen tot een van de irritantste liedjes ooit in Rolling Stone. Toen hij bij de Brit Awards van 2006 was genomineerd voor vijf prijzen, werd bekende Britten om hun mening gevraagd. Lily Allen vond hem het Britse scheldwoord dat rijmt op zijn achternaam, Mick Jagger weigerde zijn hand te schudden, en Paul Weller zou liever zijn eigen poep eten dan werken met Blunt. Na een opname van Later… With Jools Holland weigerde Damon Albarn (Blur, Gorillaz) met Blunt op de foto te gaan.
De haat die je kreeg, ook van bekende mensen…
„Ach ik speel concerten voor tienduizenden mensen. Maar je hebt gelijk, er zijn ook elke dag vier gemene tweets.”
Is het niet moeilijk?
„Moeilijk? Ik treed op voor duizenden mensen. Dan is het toch raar om me met die paar nare reacties bezig te houden? Ik kan twintig miljoen albums verkopen, maar jij wil praten over die paar negatievelingen. Die ene boze twitteraar kwam niet naar mijn concert, woont waarschijnlijk nog bij z’n ouders en zit achter z’n computer met zijn broek op zijn enkels en typt: ik vind jouw muziek stom. Ik snap niet waarom dat effect op mij zou moeten hebben.”
Je versterkt ze wel door op ze te reageren.
„Ja, dat is zo. Maar ik lach om mezelf en om hen dat ze het zo serieus nemen.”
Is het moeilijk om die switch te maken van het negatieve naar het positieve?
„We gaan maar door op hetzelfde thema. Iedereen vraagt ook altijd of ik ‘You’re Beautiful’ niet helemaal zat ben. Waarom zou ik het zat zijn het nummer te zingen waar ik mijn huis van heb betaald?”
Gelukkig vroeg ik dat niet.
„Nee, het is maar een voorbeeld. Ik word er gewoon moe van. Het is denk ik de menselijke natuur om het negatieve op te zoeken.”
Ik bedoelde dat ik het juist knap vind dat je die haat hebt om weten te draaien.
„Dat vind ik cool, dankjewel. Het gaat er om de dingen in perspectief te zien. Het is gekkenwerk om op de negativiteit te blijven focussen als er ook zo veel mensen naar mijn shows komen.”
Zoals in februari in de Afas Live in Amsterdam. Je speelde daar ook pal voordat de coronacrisis. Hoe was dat?
„Ja dat weet ik nog, het is een heerlijke zaal met veel energie. Maar toen voelden we al het einde aankomen. Die periode voelde helemaal een beetje als het eind van m’n carrière eigenlijk. We wisten niet of we nog konden gaan touren, mijn platendeal liep af. En ik bracht een greatest hits-album uit. Dat komt toch altijd pas aan het einde? Alles wat ik nu uitbreng zijn bonus-songs.”
Kan er niet nog een Even Greater Hits komen?
„Dan heb ik nog zeker zeven hits nodig en ben ik zomaar zeven albums verder. En fucking oud.”
Dat is gewoon weer aan te passen toch?
„Ja, dat kan. Dan ben ik tegen die tijd bijna veertig!”
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122001001-a98de8.jpg|https://images.nrc.nl/efK395pEakYgCt4e59qUtMI3BV4=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122001001-a98de8.jpg|https://images.nrc.nl/k4HGhSM2DadiUD5UMcnyja2BRBA=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data122001001-a98de8.jpg)
