Erika Lust is feminist en regisseert porno. ‘Mijn fantasieën hebben soms niet het meest feministische perspectief’

Posted on by admin

„Nog altijd wordt de porno-industrie gedomineerd door mannen: mannelijke regisseurs, met een male gaze. Ja, er zijn ook vrouwelijke regisseurs, maar veel van hen reproduceren nog vooral wat ze hebben gezien in mainstream porno. De opbouw van mainstream pornofilms is altijd hetzelfde: de vrouw verleidt de man, haar seksualiteit is gericht op hem, maar het is niet háár verhaal. Het is een reproductie van stereotypes. Met mijn films wil ik bijdragen aan een seks-positieve cultuur, waarin seks samengaat met geluk, gezondheid, bevrediging en empowerment. Ik wil tonen hoe consent eruitziet. En vooral wil ik vrouwen laten zien die van seks genieten.

De eerste keer dat ik porno zag, was op een slaapfeestje bij een vriendinnetje, we waren een jaar of twaalf. Zij had een videoband van haar vader gevonden. We waren we allemaal een beetje zenuwachtig. Toen we keken veranderde die opwinding in teleurstelling. Het voelde lelijk. Letterlijk niet mooi, maar ook walgelijk. Toen ik iets ouder was, zag ik ook films die ik wel sexy vond. Ken je L’Amant van Jean-Jacques Annaud? Over een meisje dat haar eerste liefde ontmoet. Die film was controversieel, omdat het meisje behoorlijk jong was, maar ik herinner me het immense gevoel van erotische opwinding dat ik ervan kreeg. Het is fascinerend dat een lichaam opgewonden kan raken door het zien van andere mensen die seks hebben. Die krácht.

In ons gezin was seks iets schaamtevols, iets waar we niet over praatten. Mijn moeder kreeg mijn oudere zus – zij is een stuk ouder dan ik – toen ze negentien was. En mijn oma, de moeder van mijn vader, werd zwanger toen ze achttien was. Te vroeg zwanger raken was thuis de grote angst. Maar mijn eigen ervaringen met seks zijn heel positief. Ik had het geluk dat ik goede seksuele voorlichting heb gehad op school – Zweden is het eerste land waarin seksuele voorlichting op school verplicht werd. Een tiener moet leren over de emotionele kant van seks, over de vlinders die je in je buik kan voelen. En ook heel belangrijk: dat het niet alleen bestaat uit penetratie. Je mag rustig aan doen, strelen en kussen.

In de zomer van 2000 belandde ik in Barcelona in een klein barretje. Daar zag ik zag een man met een rood overhemd, ik had een rode jurk aan. Ik ging naar hem toe en zei: we dragen dezelfde kleur! Dat was Pablo. Sindsdien zijn we bij elkaar. Ik studeerde toen politicologie in Zweden, maar ik woonde in Spanje omdat ik de taal wilde leren. Ik had altijd in mijn hoofd dat ik bij een internationale organisatie zou gaan werken, maar tijdens een baantje op een filmset – ik had geld nodig – ontdekte ik dat ik eigenlijk het liefst films wilde maken. Toen ben ik in Barcelona naar de filmschool gegaan. Qua onderwerp was ik het meest geïnteresseerd in vrouwelijke seksualiteit. Langzaam groeide het idee dat ik een pornofilm wilde maken, vanuit mijn perspectief. Soms moet je gewoon iets durven. In 2004 kwam ik met The Good Girl, een korte film – een knipoog naar het pornocliché van de pizzabezorger die aanbelt en seks heeft met de vrouw die de pizza bestelde.

Ik viel op als vrouwelijke regisseur. Waarom kon ik niet gewoon actrice zijn, zoals andere vrouwen?

Ik moest flinke barrières overwinnen. Ik viel op, als vrouwelijke regisseur. Waarom kon ik niet gewoon actrice zijn, zoals andere vrouwen? Maar ik wil helemaal niet voor de camera staan. Ik lijk misschien extravert, maar dat ben ik niet. Ik ben meer voyeur dan exhibitionist. Ik ben voor van alles uitgemaakt, van feminazi door chauvinistische mannen tot nepfeminist door vrouwen die vinden dat porno niet mag bestaan. Ik heb echt moeten leren met die kritiek om te gaan. Ik ben een pleaser, ik vind het moeilijk als mensen niet tevreden zijn. Moeder worden helpt om je grenzen te bepalen, om te begrijpen dat kritiek eigenlijk ook gewoon maar een mening is. Ik wilde voor mijn kinderen hun vriend zijn, maar dat kan natuurlijk niet. Ouder worden helpt trouwens ook bij het stellen van grenzen, net als succes.

Met mijn kinderen – ze zijn dertien en zestien – heb ik altijd open over seks gepraat. Mijn films hebben ze niet gezien, ze zijn nog minderjarig. Maar ze weten wat ik doe, en dat er verschillende soorten porno bestaan. Veel van wat jongeren tegenwoordig over seks weten, hebben ze geleerd van porno, meestal mainstream porno. Ze gebruiken het om hun eigen seksualiteit vorm te geven en te begrijpen. Wat ik maak is entertainment, geen educatie. Maar mensen leren van wat ze zien, ze raken erdoor geprogrammeerd. Die verantwoordelijkheid voel ik als regisseur.

Mijn films zijn op internationale filmfestivals vertoond, ik heb TEDx Talks gedaan en ik stond een paar jaar geleden in het BBC-lijstje van meest invloedrijke vrouwen. Ik vind het ook fantastisch dat mijn films te zien zijn geweest in culturele plekken als het Eye Filmmuseum in Amsterdam en de Phenomena in Barcelona, daardoor bestaan we ook in de ‘echte’ wereld, niet alleen online. Maar dit soort dingen gaan niet rond in onze familie-app. Mijn zus is fitness-influencer, als zij in een magazine staat, stuurt mijn moeder wel foto’s rond. Zij wordt nog steeds nerveus als het over seks gaat. Als je in verschillende werelden leeft en toch contact wil houden, moet je je richten op wat je wel deelt. Dus we hebben het over de kinderen.

Foto’s: Foto Piet Oosterbeek

Op mijn laptop heb ik een map die ‘inspiratie’ heet, daarin stop ik alles in wat ik interessant vind. Het kan een meubelstuk zijn, een locatie, of een stemming. Esthetiek windt mij op, helpt me in een bepaalde wereld te raken. Het gaat niet alleen om de schoonheid van de acteurs, het is een combinatie met het decor, de locatie. De meeste porno is niet esthetisch, maar wordt opgenomen met een hele eenvoudige camera met als doel penetratie in beeld te brengen. Ik kan vaak niet eens echt zien hoe de mensen eruitzien. Ik wil hun gezichten zien, hun uitdrukkingen, misschien bepaalde spieren, of een arm of een rug.

Ik ben een feminist. Ik kan analyseren, deconstrueren, bekritiseren. Maar als ik mijn ogen sluit en in mijn fantasie verdwijn, komen er soms verhaallijnen boven die niet het meest feministische perspectief hebben. Kun je feminist zijn en onderdanig tegelijk? Kan je, als een vrouw, in een gangbang willen zijn? Het antwoord daarop is ja. Ik hoef mijn impulsen niet te censureren. Ik sta op het punt een film over een gangbang te maken, ik wil onderzoeken of dat kan vanuit een feministisch perspectief.

Ik zit soms te veel in mijn hoofd. Dan moet ik naar buiten. Ik ben nog altijd een behoorlijk Zweedse vrouw. Zet me in de natuur, en ik ben gelukkig. Dan voel ik me geaard. Ik ben gek op wandelen. Ik woon in de buurt van Barcelona op een heuvel, aan de rand van een natuurgebied. Daar laat ik mijn honden uit. De natuur brengt perspectief. Als mensen hebben we onszelf tot het belangrijkste gemaakt, maar we zijn maar bezoekers op deze wereld.

Voor mijn eigen plezier kijk ik ook porno. De porno die veel mensen online kijken maakt me boos en ongemakkelijk, en in onafhankelijke pornofilms ken ik de meeste mensen die erin spelen, dat voelt raar. Maar aan oudere films kan ik soms plezier beleven zoals een gewone consument. Het is belangrijk om je eigen seksualiteit niet uit het oog te verliezen. Zelfbevrediging is daarbij heel belangrijk. Óók als je een relatie hebt. Het brengt je in verbinding met jezelf. En tegen vrouwen zou ik willen zeggen: wees niet bang om een klein vibrerend element toe te voegen in het seksleven met je partner. Mannen kunnen bang zijn voor competitie, maar in dit geval is het hoe meer zielen hoe meer vreugd.”

Related Posts

Vier, vijf keer optreden op één avond. De volksfeestartiest heeft het druk

  • admin
  • November 15, 2024
  • 0

Tweehonderd optredens in een jaar: hoe kom je als artiest eigenlijk aan zo’n aantal? Conny Bens van artiestenbureau BENZ Agency, actief in het volksfeestrepertoire, schetst een gemiddeld jaar van een veel optredende artiest. „Het begint met carnaval; dan kun je in een paar dagen tijd tien, vijftien optredens doen. Het is rustig, tót eind april: met Koningsnacht en Koningsdag. En als dan de zon weer opkomt – zoals wij dat altijd zeggen – komen de feestjes, de pleinen, de kermissen, de popfestivals, de zomerweken. Zo kunnen we een mooie route uitstippelen voor onze artiesten met drie, vier, vijf shows op een avond.” Nederland lijkt misschien een klein land, zegt hij, „maar er wordt werkelijk van-al-les georganiseerd.”

Niet alle muziekartiesten houden er zo’n planning op na. Allereerst is daar een praktische component: voor een band met instrumenten die uitgebreid moet opbouwen en soundchecken is het niet mogelijk meerdere shows op een avond te doen. Dat kunnen alleen dj’s of artiesten die optreden met een muziektape.

Bovendien is het artistiek of strategisch niet altijd gewenst om tweehonderd shows per jaar te doen. Zo laat concert- en festivalorganisator Mojo weten dat hun artiesten „om allerlei redenen” niet zo vaak optreden. Manager boekingen Arjo Klingens: „Onze artiesten hoeven niet zo nodig alleen maar te spelen. Zij zitten meer in een ritme van muziek schrijven, een album releasen, een tour. En na zo’n tour moet je bijkomen om weer nieuwe ideeën op te doen voor het volgende schrijfproces.”

Niet in dezelfde regio

Ook zet het fenomeen ‘regio-check’ soms een rem op het aantal optredens. Klingens: „Als een artiest de ene week op een festival in Dordrecht staat, wil de opdrachtgever niet dat hij twee weken later ook de headliner is op een festival in Zwijndrecht. Dus daar moet je soms een show voor laten gaan.”

Een overeenkomst tussen de veel optredende artiesten lijkt dat ze enerzijds naamsbekendheid genoeg hebben om op veel feesten en festival te worden geboekt, maar anderzijds niet à la Guus Meeuwis, Anouk of Armin van Buuren een Ahoy of Ziggo Dome uitverkopen. „Dat klopt, al gaat het niet altijd op”, zegt Conny Bens. „Mart Hoogkamer hoeft geen naam meer te maken, maar treedt toch meer dan tweehonderd keer per jaar op. Het is altijd een combinatie van factoren.”

Ik heb negen witte pakken waarin ik optreed; dat is genoeg om één weekend door te komen

Ook de fee die je voor een artiest betaalt, is een factor in hoe vaak hij of zij optreedt. Online zijn vooral bedragen te vinden voor Nederlandstalige solo-artiesten. Dat loopt uiteen van rond de 4.000 euro (Thomas Berge, John de Bever) met een tussenstop rond de 10.000 euro (Frans Bauer, Marco Schuitmaker), om op te klimmen tot 18.000 euro voor een half uurtje Jan Smit. Al is dat wel een omzetbedrag. Zoals Yves Berendse uitlegt: „Daar moeten nog de kosten vanaf, de afdracht voor de boeker, mijn management, geluidstechnicus en platenlabel. En dan komt de Belastingdienst natuurlijk ook nog langs.” De grotere artiesten treden op voor een bedrag ‘op aanvraag’.

Vooral mannen

Een laatste opvallende overeenkomst is dat de veeloptreders vooral mannen zijn. Zangeres Monique Smit hoorde altijd dat dit een commerciële wens was van de feestorganisatoren die de tent vol willen krijgen. Smit: „Met een man op het podium, komen er vrouwen binnen en dáár komen weer mannen op af. Terwijl een vrouw op het podium vrouwen juist wegjaagt, omdat ze het niet fijn vinden als een andere vrouw aandacht krijgt. Dat is niet mijn mening, hè? Maar zo werd het mij altijd verteld.”

Ondertussen is Smit goed voor 220 optredens per jaar, al zeventien jaar lang. En ze heeft nog nooit gemerkt dat vrouwen de zaal uitlopen. „Ik heb een publiek van 0 tot 100 zeg ik altijd. Mannen, vrouwen, kinderen, families. En iedereen gaat uit z’n dak.”


Draag je liefje eens een poosje op je rug door de gang, ongeacht de kilo’s

  • admin
  • November 15, 2024
  • 0

Vanmorgen tijdens het aankleden van B. besefte ik opnieuw hoezeer dat zorgen voor haar een last, maar toch ook een lust is. Ik schrijf het soms toe aan haar blik, waarmee ze me altijd bemoedigend toelacht terwijl ik met haar in de weer ben. Maar ik vraag me vaak af hoe ze dat doet, dat positief zijn terwijl haar leven bij beetjes uit elkaar brokkelt.

De eerste keren dat ik haar op mijn rug een trap op droeg bijvoorbeeld, bedachten we ons hoe vernederend dat moest zijn voor de ander, totdat we beseften dat het kraken van mijn rug, en het machteloos achterop bungelen van haar lijf toch ook bijzonder aangenaam was. We houden elkaar in balans.

Dat vleien en verstrengelen, haar mond op fluisterafstand van mijn oor, dat laveloos overgeven van haar lijf op dat van mij: goddelijk. Wie daaraan twijfelt moet zijn liefje even een poosje op en neer door de gang dragen, ongeacht de kilo’s: uitputtend, maar oergezellig, en goed voor de lol.

Wat je ervoor nodig hebt is, behalve een rug van staal, een ijzeren gemoed. B. ploft vaak op mij neer voor ik er goed en wel klaar voor ben. Ik pers mijzelf dan omhoog met de kracht van een tweedehands vorkheftruck terwijl mijn lading ligt te schudden van het lachen. Perslucht wakkert de lachspier aan, zo weten we inmiddels.

Als ik haar aankleed, hemd over hoofd, broek over kont, sokken over voeten, en me telkens weer verbaas over het gewicht van haar willoze benen, haar met stomheid geslagen voeten, die me blijven aanstaren en zeggen ‘doe het zelf maar’, en haar bolle buik die me uitdagend toelacht, zet zij, balancerend op de duistere krachten van die werkloze benen, zonder uitzondering iedere ochtend weer haar duim in mijn strot, ter hoogte van mijn adamsappel en slikspier. Die staat daar stevig, want mijn nek ligt voor het grijpen, maar veel kan ik dan niet uitbrengen, omdat ik gevangen zit tussen haar balans en mijn blokkade.

Natuurlijk zou ik haar van me af moeten slaan, happend naar lucht, maar ik doe het niet omdat het van die dragelijke pijn is die me een lol doet. Net als de trap op mijn achterste van mijn jeugdliefde bij overlopertje spelen op het schoolplein, in de derde van de lagere. Staan we weer oog in oog, B. en ik, wanneer zij aangekleed en al neerzijgt in haar rolstoel, en ik haar restjes kleding gladstrijk, dan werpt ze me die bekende blik toe.

Niet dat ik Moeder Theresa ben hè. Geenszins. Ook niet Pleegzuster Bloedwijn. Mijn zorg heeft ook grenzen. Want er zijn genoeg dagen dat ik er geen zin in heb. Een paar jaar geleden mocht ze het dan uitzoeken (B. zou dan verwijtend zeggen ‘ik wil je hulp ook helemaal niet’) maar tegenwoordig stappen we dan grommelend over elkaars schaduw heen. Zij wat minder soepel dan ik. Ik wat nukkiger dan zij.


Pikant gevecht tussen youtuber Jake Paul (27) en bokslegende Mike Tyson (58) in potentie een kijkcijferkanon voor Netflix

  • admin
  • November 15, 2024
  • 0

Een 58-jarige bokslegende en een 27-jarige youtuber komen op elkaar af. Strakke gezichten, intens oogcontact. Dan stapt de youtuber op de voet van de bokslegende. De bokslegende veert op en geeft de youtuber een klap in zijn gezicht. Iemand springt tussen de mannen in. De youtuber blijft stevig op zijn benen staan. Geen van beiden draagt een shirt.

„Mike Tyson, ik vond het een schattige klap, maatje”, zegt Jake Paul vlak na het incident, ogenschijnlijk gelaten. Hij vervolgt: „Maar morgen sla ik je fucking knock-out.” Dan, met stemverheffing: „Ik sla hem verrot! Hij slaat als een bitch. Nu is het persoonlijk.” Paul grijpt nu met beide handen de microfoon vast en schreeuwt: „Hij moet DOOOOOOD!”

Betere reclame had Netflix zich niet kunnen wensen voor het duel waar boksliefhebbers al maandenlang naar uitkijken. De beelden gingen vrijdag viraal — vrijwel iedereen vindt er wel iets van. In de nacht van vrijdag op zaterdag (02.00 uur Nederlandse tijd) begint het gevecht.

Ruim 282 miljoen Netflix-abonnees kunnen het spectaculaire gevecht zonder additionele kosten live volgen. Daarmee is het niet alleen een belangrijk weegmoment voor de puberale internetster die plotseling serieus ging boksen (en die velen liever vandaag dan morgen knock-out zien gaan) en voor de gepensioneerde bokskampioen met zijn kwistige leefstijl – seks, drank en cannabis – die zijn reputatie op het spel zet.

Onontgonnen terrein

Streamingdienst Netflix waagt zich met de live-uitzending namelijk op een relatief onontgonnen terrein met een enorm groeipotentieel. Het bedrijf hoopt dat de grootste live-sportuitzending sinds de oprichting in 1997 zonder technische problemen verloopt.

In een medialandschap waarin lineaire televisie sterk aan populariteit inboet, blijven sportevenementen volle zalen trekken. Technologiebedrijven spelen daarop in: Amazon sloot in 2021 een miljardendeal met de Amerikaanse National Football League (NFL), HBO verwierf de uitzendrechten voor de Olympische Spelen afgelopen zomer.

Met het gevecht tussen Jake Paul en Mike Tyson heeft Netflix alles in huis gehaald om een kijkcijferkanon te produceren. Het Amerikaanse bedrijf verwacht ongeveer 300 miljoen kijkers wereldwijd. Zij kunnen de uitzending volgen in het Engels, Spaans, Braziliaans Portugees, Frans en in het Duits.

Internetster

Het gevecht slaat een brug tussen twee generaties hypermasculiene mannen. Aan de ene kant staat een jongere generatie die opgroeide met de video’s van Jake Paul en zijn eveneens populaire broer Logan Paul, eerst op videoplatform Vine en daarna op YouTube. Daar heeft Jake Paul bijna 21 miljoen abonnees, aan wie hij zijn dure huizen, sportauto’s en Nederlandse vriendin, langebaanschaatser Jutta Leerdam, laat zien.

‘Iron Mike’ verwierf tussen 1985 en 2005 internationale bekendheid als de onverschrokken vechter met zijn dodelijke combinaties. Hij is driemalig wereldkampioen. Vijftig zeges, waarvan 44 knock-outs, met daartegenover slechts zes verliespartijen, leverden hem de koosnaam ‘De gevaarlijkste man op de planeet’ op – een imago dat hij bekrachtigde toen hij in 2003 zijn iconische gezichtstatoeage liet zetten.

Die felbevochten reputatie zet Tyson nu op het spel, maar daar staat naar verluidt wel bijna 19 miljoen dollar tegenover. Paul zegt dat hij vooral eindelijk serieus genomen wil worden als bokser. Zijn fysieke transformatie sinds zijn professionele debuut in 2020 is indrukwekkend. De vraag is of winst tegen een 58-jarige man, die het gevecht in de zomer nog moest uitstellen vanwege maagklachten, hem het gewenste respect oplevert. Hij houdt hoe dan ook 38 miljoen euro over aan het gevecht.