N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
ZAP Een wandelprogramma op SBS6. Huh, op SBS6? Ja, op SBS6. Klinkt saai, en dat is het ook, daarom is er een aantal elementen toegevoegd die er iets van spanning in moeten brengen.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data105165854-27b944.jpg)
Op de een of andere manier zitten eten en televisiekijken voor mijn gevoel in hetzelfde vakje. Zal iets met consumeren te maken hebben, met iets voorgeschoteld krijgen en dat – soms – gedachteloos naar binnen schrokken. Soms is vol zitten lekker, in India schijnen er diverse woorden te bestaan die uitdrukken hoe gevuld de maag is en hoe dat aanvoelt. Maar je kunt dus ook overvoerd raken, dat zegt niet per se iets over de kwaliteit van het voedsel, wel over de mate waarin je het krijgt aangeboden.
Ik vertel dit om uit te leggen waarom ik aan witte bonen moest denken toen ik naar You never walk alone keek zondagavond. Een wandelprogramma. Huh, op SBS6? Ja, op SBS6. Klinkt saai, en dat is het ook, daarom is er een aantal elementen toegevoegd die er iets van spanning in moeten brengen. En al kijkend schoot me te binnen hoe blij en tevreden ik met mezelf was toen ik eindelijk iets had gevonden dat mijn oudste dochter at. Ze zal twee geweest zijn en een kieskeurige eter, om niet te zeggen moeilijk. Die bonen waren bingo. Hap hap hap, bord leeg. Geweldig. En toen beging ik de fout het de dag erna weer te presenteren en weer en weer, en ja, toen was de lol er af.
Deze zomer aten we collectief zeven weken witte bonen. B&B vol liefde, we konden er geen genoeg van krijgen. Acht B&B-houders die elk een handvol potentiële geliefdes ontvingen en dat werd ons in afgepaste porties voorgezet. Vlotte voice over die de kijker van Portugal naar Frankrijk praatte en erbij vertelde wat daar was gebeurd en te gebeuren stond. Dan een kort tafereeltje van wat er zich daar tussen de deelnemers afspeelde. Direct gevolgd door een interviewtje met de individuele deelnemers, die navertelden wat we net hadden gezien en daarop reflecteerden. En door naar de volgende B&B in een ander land, tafereeltje, interviewtje. Prima recept, al moest ik na één aflevering en tijdje uitbuiken. Bingen, zoals velen deden, is mij nooit gelukt.
Voice over, tafereeltje, interviewtje
Waarmee zijn de grauwe bonen van het wandelprogramma opgepiept? Voice over, tafereeltje, interviewtje. Maar dat is, als er onderweg helemaal niks gebeurd, nog steeds best saai. Dus zit er ook een wedstrijdelement in, met drie teams die moeten samenwerken, tijdsdruk en een te winnen prijs (50.000 euro). Een rood, wit en een blauw team lopen in twee weken zeven etappes, over de Kastelenroute – 61 kilometer – deden ze twee dagen. Zondag liep het blauwe team het snelst en won – het verschil met de andere teams bedroeg vijf hele minuten.
Wandelen haalt het niet bij daten of survivallen en een spanningsboog is er eigenlijk niet. Maar, de makers hebben er toch iets van een verhaallijn uit geperst. In elk team wezen ze een wandelaar aan „die het voor de rest moeilijk maakte”. In het rode team zat Hein (68). En Hein liep niet meer zo snel. Hij had ook blaren. Shai (27) vond Heins traagheid een „moeilijk puntje” en Anja (61) was meer van het motiveren. Zij riep „broem broem” tegen Hein en „gas op de lolly”. Trage Hein zei in zijn interviews dat „op tijd rust pakken” in zijn optiek de beste strategie was voor het team. De teamleden zeiden beurtelings wat een blok aan het been Hein was.
Dankzij de blaren van Jolanda uit team wit werd het nog een wedstrijd. Zij wisselde haar gympen af met badslippers en daarmee gleed ze ook nog uit. Zeker een halve minuut tijdverlies, haar team kwam als laatste aan en Jolanda werd door haar teamleden naar huis gestuurd – sinds Expeditie Robinson heet dat ingrediënt ‘elimineren’.
Het is te vaak en te veel van hetzelfde. Als je alles zo’n beetje door elkaar klutst, wordt het een smakeloze brei. Glijdt makkelijk naar binnen, maar lekker is het niet. En ik ben echt niet zo’n moeilijke eter.
