Het Rotterdams Philharmonisch Orkest bezingt de transformerende kracht van liefde in een onorthodoxe seizoensopening

Posted on September 10, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Recensie Muziek

Someday we’ll find us Het Rotterdams Philharmonisch Orkest opende zijn nieuwe seizoen opvallend: met musical, Björk en eigenzinnige nieuwe muziek. Dirigent en samensteller Manoj Kamps leidde het orkest en drie gastvocalisten in een memorabel concert.

Joep Stapel

10 september 2023 om 14:00

Leestijd 2 minuten

Het concert Someday we’ll find us. V.l.n.r. Cameron Bernard Jones, Diamanda La Berge Dramm en Katharine Dain, met dirigent Manoj Kamps voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest. — Het concert **Someday we’ll find us**. V.l.n.r. Cameron Bernard Jones, Diamanda La Berge Dramm en Katharine Dain, met dirigent Manoj Kamps voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Foto Harold de Smet

Bij de seizoensopening van een symfonieorkest verwacht je, nou ja, symfonische muziek. Enkele hoogtepunten uit het repertoire, misschien gelardeerd met een handvol aria’s. Bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest ging dat vrijdagavond anders en alleen al door de onorthodoxe insteek was de avond memorabel. Het programma dat dirigent en theatermaker Manoj Kamps op verzoek van het orkest samenstelde zat slim in elkaar, en de uitvoering, met drie heel verschillende gastvocalisten, was uitstekend.

West End-musicalzanger Cameron Bernard Jones trapte af. Met zijn diepe bariton zong hij vanaf het balkon ‘Loving you’ uit Stephen Sondheims Passion (1994), heel intiem, slechts begeleid door piano. De spaarzame orkestaccenten gingen vervolgens naadloos over in een sensuele lezing van Debussy’s Prélude à l’après-midi d’un faune: langzaam, ingetogen, een tikje broeierig en steeds volmaakt transparant. Jones volgde met Sondheims ‘Moments in the woods’, waarin de prins voor de gelegenheid was veranderd in een fabelwezen: „Did a faun really kiss me?”

Lees ook dit interview met Manoj Kamps: ‘Ik wil andere verhalen, andere identiteiten’

Liefde. Daarover ging het in Rotterdam: de transformerende kracht van de liefde. En daarmee ging het ook over identiteit. Manoj Kamps, die zich identificeert als queer en non-binair (voornaamwoorden: hen/hun), gaf het concert de titel ‘Someday we’ll find us’. Het was niet moeilijk om het programma te zien als een reflectie van hun persoonlijke zoektocht. Tegelijkertijd was het groter en ruimer dan dat, een uitnodiging om je open te stellen: want wie kent niet, om met zangeres Björk te spreken, het verlangen om als een virus binnen te dringen in het systeem van een ander?

Björk

Björk vormde de derde pijler onder het programma. In afwisseling met Jones’ Sondheim-repertoire zong Diamanda La Berge Dramm, de veelzijdige maker die zich behalve als violist steeds nadrukkelijk ook als vocalist profileert, vier nummers, waaronder ‘All is full of love’. De sterke orkestbewerkingen zijn enkele jaren geleden gemaakt voor sopraan Renée Fleming. Maar La Berge Dramm zong veel minder ‘klassiek’ en sloot met haar hese, ijle klank op een eigen manier duidelijk aan bij de onnavolgbare Björk. Vooral ‘Jóga’ was prachtig, met vanuit het orkest een gonzend klankveld en een pompende beat waaraan de voltallige slagwerksectie bijdroeg.

Het pièce de resistance was, gedurfd, het recente unde imber et ignes van Rick van Veldhuizen – volgens Kamps „een popsong van negentien minuten”. Van Veldhuizen schreef het in 2020 voor het Nederlands Studenten Orkest, geleid door Kamps en met sopraan Katharine Dain als solist. Met haar grote, warme geluid imponeerde Dain opnieuw in de veeltalige evocaties van lust, terwijl het Rotterdams zich uitleefde in woelige klankmengsels, als één hijgende, knorrende onderbuik.

Geen structurele cultuursubsidie voor instellingen voor kunst van neurodiverse kunstenaars: ‘Alsof we de kruimels krijgen’

admin
September 24, 2024
0

Het is niet dat ze nóóit subsidie krijgen, ze krijgen wel eens projectsubsidie. „Maar dat is niks vergeleken met de structurele manier waarop andere minderheidsgroepen gesubsidieerd worden om een volwaardige plek in de kunstwereld te krijgen”, zegt Jan Hoek, oprichter en creatief directeur van No Limits! Art Castle. „Het is alsof wij de kruimels krijgen.”

Op sociale media deelde hij zijn zorgen over het gebrek aan structurele subsidie voor instellingen die zich bevinden op het randje van kunst en zorg, naar aanleiding van de verdeling van de rijkscultuurfondsen en het Amsterdams Fonds voor de Kunst. Instellingen zoals Beeldend Gesproken, Beautiful Distress House, Stichting Niet Normaal en Museum van de Geest zijn, zo schreef hij, „al jaren hard bezig te zorgen dat ‘crip’ [geuzennaam die mensen met een chronische ziekte of handicap hebben aangenomen] en neurodivergente kunstenaars dezelfde kansen krijgen als alle andere kunstenaars”. Dat geen van deze instellingen vaste subsidie krijgt is volgens Hoek „een ramp” voor deze groep makers.

Het is een situatie die voor het Museum van de Geest, dat zich bezighoudt met „het kunstwerk tussen je oren”, al concrete gevolgen kan krijgen. Het museum, met een locatie in het Dolhuys in Haarlem en in het H’Art Museum in Amsterdam, dreigt te moeten sluiten nu het is afgewezen voor structurele subsidie. Twee jaar geleden werd het nog uitgeroepen tot Europees Museum van het jaar. „We dachten: met deze prestigieuze prijs zijn we echt op niveau gekomen”, zegt Stephan Valk, voorzitter van de Raad van Toezicht.

Het museum heeft dit jaar voor het eerst vier aanvragen bij vier verschillende fondsen gedaan voor structurele ondersteuning. „We hadden gehoopt dat we er met eventueel gedeeltelijk toegekende subsidie als basis, aangevuld met zorginstellingen en bedrijven doorheen zouden komen.” Doordat de basis van de subsidie is weggevallen, zijn de financiële problemen van het museum zo groot geworden, dat het een online ‘geefcampagne’ is begonnen onder de noemer ‘Houd het museum open’.

**Emotional Detox** van kunstenaar Marc Quinn in het Museum van de Geest Haarlem.

Vergeten

Het gaat volgens Jan Hoek over de grootste minderheid van Nederland. En tóch wordt deze groep structureel vergeten. Hoek wil met No Limits! Art Castle de grenzen van de kunstwereld vervagen om die wereld zo toegankelijker te maken voor makers met een beperking. „Ik geloof echt dat de fondsen het niet bewust doen, dat ze niet hebben gedacht: deze groep crip- en neurodivergente makers sluiten we uit.” Het is ook niet zo dat er weinig gepraat wordt over mensen met een beperking, er zijn voorzieningen en pogingen, ook in de kunstwereld. „Daardoor hebben mensen het gevoel dat we het in Nederland al heel goed doen.”

Ten onrechte, blijkt uit de forse kritiek die de Verenigde Naties deze maand uitte in een rapport. De VN stellen dat de Nederlandse overheid te weinig doet om afspraken uit het VN-mensenrechtenverdrag Handicap na te komen. „Hoe het in de kunst gaat, staat symbool voor hoe het in de maatschappij gaat”, zegt Hoek.

Als er geen structurele subsidie komt voor de instellingen die deze makers kunnen ondersteunen, is de kans dat ze doorstromen naar het reguliere veld minimaal. „Niet dat ik vind dat elke kunstenaar met een beperking het recht heeft een wereldberoemd kunstenaar te worden”, voegt hij toe. Hij vindt ook niet dat zijn instelling, „of welke instelling dan ook”, standaard recht heeft op subsidie. Maar, zegt Hoek: „Als alle instellingen die zich inzetten voor kunstenaars van kleur geen subsidie hadden gekregen, dan was de wereld te klein geweest, en terecht. Maar bij onze instellingen heb ik het idee dat het mensen niet eens is opgevallen.”

Naast de instellingen die wel konden aanvragen, zijn er ook instellingen die geen subsidie mógen aanvragen omdat ze werken op het grensvlak van zorg. Instellingen die werken met makers die zoveel zorg nodig hebben dat ze onder een zorginstelling vallen, komen niet in aanmerking voor een cultuursubsidie. Hoek: „Maar vanuit de zorg kunnen de meer ambitieuze projecten van deze makers ook niet bekostigd worden.”

Vaste opstelling **Museum van de Geest**.

Zes ton

„Dit gaat niet om ‘gewoon’ kunstinstelling nummer vijfentwintig, die leuke kunstenaars willen tonen”, zegt Hoek. „Deze makers kunnen zonder instellingen die ze begeleiden geen plek vinden in het veld. Als onze instellingen wegvallen, als het Museum van de Geest omvalt, dan zijn al deze makers gedoemd om in een zorgatelier te blijven werken en kunnen niet aan een breed publiek getoond te worden.”

Hij vertelt over kunstenaar Bruin Parry, die werkte in een door de zorg gerund atelier. „Toen hij bij No Limits! op een plek kwam waar hij in verbinding stond met de rest van de kunstwereld, en op een plek waar hij met ondersteuning ambitieuzere projecten op kon zetten, tóén gebeurde er iets.” Parry is in 2022 genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs.

Het Museum van de Geest komt, zegt voorzitter van de Raad van Toezicht Stephan Valk, jaarlijks zes ton tekort. „September kunnen we nog betalen, maar oktober staat ter discussie. Soms komt er een aanvulling op de Basis Infrastructuur Subsidies of het cultuurfonds na Prinsjesdag vanuit de Tweede Kamer, die dan zeggen, bedankt voor het advies maar we willen dit museum er óók in.”

Vooralsnog is dat niet gebeurd. Het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW) is bekend met de situatie van het museum, laat de woordvoerder weten. „Er zijn altijd meer subsidieaanvragen dan er subsidie is, er zullen daarom altijd instellingen teleurgesteld zijn”, laat ze weten. Op de vraag hoe dit strookt met het streven naar een inclusieve cultuursector, is het antwoord: „Natuurlijk kan het systeem altijd beter.”

Het fijnst zou zijn, zegt Jan Hoek, „als beleidsmakers uit de kunst en de zorg zouden zeggen: wij doen één gezamenlijk potje waar zowel geld van de zorg als geld van de kunst uit kan komen. Dat wijzen we toe aan projecten, organisaties en kunstenaars op dat grensveld.”

Excentrieke meesterpianist Ivo Pogorelich begeeft zich in een geluidswereld waar andere natuurwetten gelden

admin
September 23, 2024
0

Ingepakt in een fleecejack en een blauwe muts zit hij achter de vleugel, met gemakkelijke schoenen aan, een geruit vest los om zijn middel geknoopt. Terwijl Het Concertgebouw al langzaam volloopt, is meesterpianist Ivo Pogorelich nog koeltjes de zaalakoestiek aan het uitproberen, zijn blik stoïcijns gericht op de Steinway waar hij zachte akkoordenprogressies uit tevoorschijn tovert. Hij lijkt het binnendruppelende publiek niet waar te nemen, dat elkaar fluisterend aanstoot en foto’s maakt. Wanneer hij zich een kwartier voor aanvang terugtrekt om zich in concertkleding te steken, gaat alvast een klein applausje op.

Het is een eigenaardige opmaat van een concert waaraan alles eigenaardig blijkt. De verdwaalde indruk die de pianist op het podium maakt tussen de stukken door, zijn extreem langgerekte, transcendentale Chopin-vertolkingen, het omineuze bordje bij de garderobe (‘wegens omstandigheden geen signeersessie’), en een publiek dat in staat van opgewonden verwarring achterblijft. Iedereen voelt wel aan dat ze iets unieks hebben gehoord, maar wát?

De naam van Pogorelich (Belgrado, 1958) is altijd synoniem geweest aan excentriciteit en onorthodoxie. Over zijn vrije omgang met de bladmuziek vertelde hij in 1987 aan deze krant: „Ik streef er in mijn spel naar de essentie van het stuk weer te geven. Daarom bestudeer ik heel serieus alle aantekeningen van de componist; maar vaak ben ik genoodzaakt om die tekens te veranderen.” Die antidogmatische aanpak legde hem geen windeieren. Na zijn veelbesproken deelname aan de Chopin-competitie in Warschau in 1980, waarmee hij een jury van toppianisten tot op het bot verdeelde, werd Pogorelich een van ’s werelds bestverkopende klassieke artiesten.

Jong publiek

Vanavond herleven oude tijden. De zaal is stijf uitverkocht, tot de bijgeplaatste stoelen onder het orgel aan toe, voor een volledig Chopin-recital. Pogorelich is terug in Het Concertgebouw voor het eerst in 25 jaar, zijn aanhang is niet met hem meevergrijsd. Het grote aantal jonge luisteraars staat in scherp contrast met de broze verschijning (muts en jack nu ingewisseld voor het ouderwetse rokkostuum) die van de podiumtrap komt schuifelen. Het zaallicht dimt pas zodra hij achter de vleugel zit.

Technisch blijkt hij nog redelijk goed in vorm. Zijn spel is misschien een tikje milder geworden, minder geagiteerd, maar zeker niet minder eigenzinnig. De grote Polonaise-fantaisie in As klinkt als een dralend betoog dat buiten elk idee van tijd en ritme om bestaat. Het ‘Largo’ uit de Derde pianosonate, al een halve eeuw een van zijn lijfstukken, valt van traagheid bijna uit elkaar, tot de verpletterend mooi gespeelde terugkeer van het lyrische hoofdthema. De ‘Finale’ wordt een broeierige klankmassa waarin de individuele noten haast niet meer te onderscheiden zijn.

Toch wekt zijn voordracht nooit een gekunstelde indruk. De manier waarop hij tegen het eind van de Barcarolle in Fis het stormachtig momentum terugbrengt naar stille rust, voelt even ongrijpbaar als vanzelfsprekend. Bij Pogorelich is geen sprake van onoprechte andersdoenerij; hij lijkt zich eenvoudigweg te begeven in een geluidswereld waar andere natuurwetten gelden dan in de onze. Zijn muzikale uitspansels gehoorzamen een onherkenbare logica.

Dat zorgt nu en dan voor doorkijkjes op een intense schoonheid, met name in de linkerhand, tijdens zachtere passages, maar het geeft te denken over zijn muzikale zeggingskracht. In welke wereld speelt deze diep doorvoelde Chopin zich af, en vooral: hoe kom je daar? Pogorelich leeft in zijn eigen universum, het publiek luistert op een andere frequentie. Symbolisch voor die verstandhouding is een sober handgebaar waarmee hij tevergeefs het applaus wil smoren na een zeer lang aangehouden slotakkoord. De eerste maten van de Berceuse verdwijnen in geklap.

Het applaus, aan het eind beloond met twee toegiften, getuigt dan ook eerder van eerbied dan van ontroering. Eerbied voor een groot pianist die een ongenaakbare mooiheid kan laten doorschemeren, maar te ver in zichzelf is gekeerd om echt te raken.

Rivieren en regen worden door klimaatverandering een steeds wispelturiger vriend. Zuidoost-Aziatische fotografen tonen hoe ermee om te gaan

admin
September 23, 2024
0

Nederlanders hebben land veroverd op het water, stormvloedkeringen gebouwd, polders en dijken aangelegd en een ingenieus systeem bedacht om overtollig water af te voeren en in droge tijden aan te voeren. Maar het einde van deze traditie is in zicht door klimaatverandering en alle gevolgen vandien. We moeten op zoek naar „een nieuwe balans”, schreef vorige week nog deltacommissaris Co Verdaas in een brief aan het kabinet. „We hebben ons land in een ver verleden onttrokken aan het moeras en hebben dankzij vakkundig beheer van water- en bodemsystemen een vitale en welvarende samenleving met elkaar kunnen opbouwen. De klimaatverandering dwingt ons tot een koerswijziging, waarbij water en bodem sturender worden voor ruimtelijke keuzes. Dat vraagt ook een mentale en culturele transitie.”

Hoe waar deze woorden ook zijn, en hoe vaak inmiddels al is gesteld dat bij de ruimtelijke ordening van Nederland water en bodem ‘sturend’ moeten zijn, ze klinken nogal theoretisch als je bedenkt hoe in andere, minder gezegende delen van de wereld deze houding van bewoners gebruikelijk, noodzakelijk en onvermijdelijk is. Wie wil weten hoe je een „mentale transitie” doormaakt in de omgang met water, moet misschien eens een kijkje nemen bij een kleine tentoonstelling ‘Take me to the river’, onderdeel van het festival Breda Photo. Op een nogal desolaat terrein, met de restanten van een gesloopte suikerfabriek, langs de spoorlijn, zijn foto’s bijeengebracht uit Bangladesh, India en Nepal die een impressie geven van het leven van veelal arme mensen die volkomen afhankelijk zijn van de grillen van de rivier aan de oevers waarvan zijn wonen; vooral vissers en boeren.

Strijd voor eerlijke wereld

De tentoonstelling is mede mogelijk gemaakt door ontwikkelingsorganisatie Oxfam Novib en je zou om die reden misschien verwachten dat de foto’s pijnlijk duidelijk zouden maken hoe droevig en onrechtvaardig het leven van deze bewoners is en dat daar onmiddellijk een einde aan moet komen. Maar van dat beeld hebben de samenstellers verre willen blijven. Mede door het ontbreken van toelichtingen bij individuele foto’s ligt de nadruk niet op de feiten, maar prevaleert de schoonheid van het leven bij een machtige rivier, en de bewondering die je als bezoeker gaandeweg bekruipt voor de houding van de geportretteerden.

De meeste beelden komen van deelnemers aan Stories4Change, een programma, eveneens van Oxfam Novib, dat jong talent leert zijn verhalen te vertellen in proza, illustraties, video’s en foto’s. „Want deze perspectieven zijn onmisbaar in de strijd voor een eerlijke, gelijke wereld”, aldus de catalogus. Het zijn foto’s van rivieren in de stroomgebieden van Ganges, Brahmaputra en Meghna, die ontspringen in de Himalaya en uitmonden in de Golf van Bengalen. Een van de gebieden is Sundarban, een mangrovebos waar de drie grote rivieren samenvloeien, dat veel bedreigde flora en fauna telt en een natuurlijk schild vormt tegen stormvloeden, cyclonen en overstromingen, die volgens bewoners steeds vaker voorkomen.

De kleurige foto’s tonen onder meer een boer in het gebladerte, een weinig luxueuze paalwoning met veel plastic en een rieten dak, en een eenzame vissersvrouw. Een ander paneel toont het leven van de vissers in Chandpur in Bangladesh, gelegen aan de Meghna rivier, die hun dagelijkse kost verdienen met wat de rivier hun geeft maar ook lijden onder erosie van de oevers door zandwinning en vervuiling door grote industrieën. Ook hier doen natuurrampen zich steeds vaker voor, en moeten de vissers verhuizen en elders opnieuw beginnen.

Glanzend bovenlijf

Prachtige foto’s zijn het, onder meer van een ouder stel dat beladen met riet voor een bootje staat en elkaars hand vast houdt, en van een man die trots, met ontbloot glanzend bovenlijf, op een bootje in de haven staat. Het zijn mensen die de rivier kennelijk als het ware beschouwen als een levend persoon, als iemand die je beschermt maar voor wie je ook op je hoede moet zijn, een wispelturige vriend. Misschien projecteer ik hiermee Hollandse gedachten, enfin.

De mooiste foto, wat mij betreft, toont in al z’n eenvoud negen mannen die in de rivier hun netten uitzetten en, omringd door palen, alleen met hun hoofden boven het grijze water uitsteken. Negen hoofden. Van mannen die lijden onder de milieuvervuiling door het grootkapitaal en onder de almaar ingrijpender wordende klimaatverandering, zeker – maar ook mannen die doen wat nu eenmaal gedaan moet worden, mannen die zich voegen naar de grillen van de natuur, de wisselende seizoenen, hun kans afwachtend, loerend op een meevaller maar ook beseffend dat de rivier altijd machtiger is dan zij.

Het is ontegenzeglijk een westers perspectief als je in dergelijke foto’s iets meent te herkennen van een houding die we in Nederland lijken te zijn verleerd, namelijk enerzijds te strijden tegen het water maar anderzijds ook te berusten in wat je niet kunt veranderen, en de gevolgen ervan te dragen. Want natuurlijk moeten vijf miljoen Bengalen in de gebieden die in deze expositie centraal staan, in staat worden gesteld zich te verdedigen tegen de gevolgen van klimaatverandering en vervuiling, en zich kunnen uitspreken tegen onrecht.

Maar Nederlanders zouden ook van deze Bengalen kunnen leren om niet voortdurend je mond open te doen, bij de minste of geringste wateroverlast of droogte, maar te beseffen dat water zich niet altijd laat leiden en vernietigend wreed kan zijn. Voor alle duidelijkheid: dit is geen pleidooi om in Nederland dijkverhogingen achterwege te laten, af te zien van meer ruimte voor de rivieren, en een overstroming in stedelijk gebied voor lief te nemen. Wel om voorzichtig om te gaan met water. Een rivier is nooit kleiner dan wij.

BredaPhoto Festival is t/m 4/11 op verschillende locaties in Breda. Info: bredaphoto.nl

Luister naar