In de Gentse haven zoeken werkgevers vaker Nederlands personeel

Posted on September 5, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Reportage

Tussen twee landen Vlaamse bedrijven in het Gentse havengebied komen in eigen land moeilijk aan personeel. Ze rekruteren daarom vaker in Nederland.

De fabriek van Volvo Car Gent. Het bedrijf zoekt vaker over de grens naar personeel. Foto Nick Somers

Tuut tuut. Edwin Eggebeen (48) stapt opzij voor een passerende heftruck. De chauffeur toetert. Nu wordt de heftruck nog bemand, maar met moeite: heftruckchauffeurs zijn nauwelijks te vinden, vertelt Eggebeen in het magazijn in het havengebied van Gent. Hij is regiodirecteur van alle vestigingen van de Deense logistiek dienstverlener DSV in Vlaanderen.

Vanwege het tekort aan heftruckchauffeurs automatiseert DSV diverse processen. Eggebeen laat een filmpje zien waarin een robot pallets met medische artikelen rondrijdt in het magazijn. „Geen Belg of Nederlander die dat nog wil doen. Er is tegenwoordig meer waardering voor hoger geschoold werk.”

Dat merkt hij niet alleen aan het tekort aan heftruckchauffeurs, maar aan personeelstekorten in de hele fabriek. De tijd is beperkt voor Eggebeen. Over anderhalf jaar komt er een vierde magazijn bij, van zo’n 120.000 vierkante meter, naast de 130.000 vierkante meter die het bedrijf al bestrijkt in dit havengebied. Om die vestiging op te starten heeft Eggebeen zeker 350 mensen nodig. „Dat is een van mijn grootste zorgen”, zegt hij. „Het aanbod in België droogt op.”

DSV is een van de 550 bedrijven in het havengebied van Gent. Het havenbedrijf daar fuseerde in 2015 met de havenexploitanten in Terneuzen en Vlissingen, wat leidde tot het overkoepelende North Sea Port. Hoewel de landsgrens dwars door dit havengebied loopt, functioneert het als één economische zone. Die fusie van meerdere havens was een wereldprimeur. Sindsdien werken Nederland en België samen om de werkzaamheden van de veelal industriële bedrijven daar te faciliteren, bijvoorbeeld door de infrastructuur te verbeteren. Twee derde van de bedrijven is Vlaams, een derde Nederlands. Er werken in totaal 102.000 mensen.

Net als Nederland kent België grote krapte op de arbeidsmarkt. Zeker in het havengebied van North Sea Port, waar de bedrijvigheid continu groeit en grote behoefte is aan technisch personeel, is het voor werkgevers moeilijk aan de juiste mensen te komen. Dit jaar verwachten zij alleen aan Belgische kant al ruim 3.000 vacatures – een stijging van 60 procent ten opzichte van zes jaar geleden, zo blijkt uit een enquête van de Vlaamse ondernemersvereniging Voka|VeGHO onder werkgevers in het Gentse deel van het havengebied.

Vlaamse bedrijven in het havengebied van North Sea Port rekruteren daarom vaker in het buitenland. In 2017 deed slechts een kwart dat, dit jaar was dat ruim dubbel zoveel. En die bedrijven kijken met name naar Nederland: zeker 40 procent van de werkgevers werft daar nu ook personeel.

Autobouwer

Volvo Car Gent, ook actief in het Gentse havengebied, werft eigenlijk continu medewerkers, zegt woordvoerder Barbara Blomme (44). Ze staat in oranje-blauwe werkkleding naast een band waarover de geraamtes van auto’s passeren. „Dit jaar hebben we al ruim vijfhonderd nieuwe mensen aangenomen”, zegt ze. Maar dat is niet genoeg. Het bedrijf heeft vooral moeite technisch personeel te vinden. Soms moet iemand van het kantoor of een leidinggevende in de fabriek zelf aan de band staan en auto-onderdelen monteren om een gat op te vangen, vertelt medewerker Marco van Hermon (43).

Hoewel Volvo Car Gent de enige autobouwer in de omgeving is, blijft rekruteren moeilijk: ook de andere industriële bedrijven, zoals staalproducent ArcelorMittal en logistiek dienstverlener DSV, zoeken logistiek en technisch personeel en operatoren.

DSV biedt onder meer opslagruimte voor farmaceutische bedrijven. Door vergrijzing van bevolking groeit de vraag naar medicijnen en daarmee naar opslagruimte ervoor. Dat maakt de aankomende uitbreiding noodzakelijk, zegt Eggebeen, ondanks de krapte op de arbeidsmarkt. Nu lukt het met wat gepuzzel nog wel om binnen enkele maanden plek te maken voor nieuwe klanten die aankloppen, maar de magazijnen raken zo langzamerhand vol. Eggebeen: „Dus moeten we een nieuwe hut neerzetten.”

In het magazijn laat hij rijen stellingen met gekleurde pakketjes zien waar kunsthuid wordt opgeslagen. „Als iemand met brandwonden in het ziekenhuis ligt en geopereerd moet worden, komt de kunsthuid hiervandaan. Daarom is goed personeel voor ons essentieel. We kunnen ons geen fouten permitteren: er ligt een patiënt op de tafel.”

Personeelstekorten lost hij nu soms op door medewerkers uit DSV-vestigingen in Nederland naar Gent te halen. Onlangs vulde een teamleider uit Venlo vier maanden een gat op. „In die vestiging konden ze wel iemand missen. Die hebben we toen in een hotel gestopt. In de weekenden ging hij naar huis. Dat ging in goed overleg met de leidinggevenden in Nederland.”

De vestiging van DSV die in 2025 opengaat, komt dichter bij de Vlaams-Nederlandse grens dan Gent al ligt. „We zullen nog meer in Nederland gaan werven.” Niet dat het makkelijk is daar personeel te vinden: de tekorten zijn er net zo groot. „Maar je verdubbelt de mogelijkheden.” Op het moment heeft DSV in Gent twaalf Nederlanders in dienst.

Wat de werving voor Eggebeen bemoeilijkt, is dat veel bedrijven in het industriepark zijn aangesloten bij de metaal-cao, die gunstiger is dan de transport-cao waar DSV onder valt. Mensen vertrekken bijvoorbeeld naar Volvo Car, ook aangesloten bij de metaal-cao, waar het salaris doorgaans hoger ligt. Eggebeen moet daarom zijn best doen het werk in de logistiek „sexy” te maken. Weinig mensen worden immers warm van het idee om dag in dag uit orders te picken in een donker en koud magazijn, denkt hij. „Niet dat het hier donker en koud is. Maar dat is wat mensen denken.”

Net als DSV kijkt Volvo Car Gent ook vaker over de grens dan voorheen. En dan gaat de blik vooral naar het nabijgelegen Zeeuws-Vlaanderen, vertelt HR-medewerker Peter Huybreghs (61). Zelf woont de geboren Antwerpenaar al 36 jaar in Nederland, in het Noord-Brabantse Putte. „In Zeeuws-Vlaanderen is de industrie veel kleiner”, zegt hij. „De jeugd daar is daarom vaak geïnteresseerd in werk in het Gentse havengebied.” Vlissingen heeft wel een haven, zegt hij, en die hoort ook bij North Sea Port. Maar die is meer gericht op ‘echte’ havenarbeid – laden en lossen van schepen, wat vaak zwaarder is dan productiewerk in een fabriek. En de Rotterdamse haven is voor Zeeuws-Vlaanderen weer een stuk verder weg.

Volvo begon zeven jaar geleden met „vissen in de Nederlandse vijver”. Nu heeft het 233 medewerkers die in Nederland wonen, op 7.233 medewerkers in totaal. Huybreghs: „Op den duur hebben we onze actieradius uitgebreid.” Naast Nederland werft Volvo ook in Antwerpen, West-Vlaanderen en zelfs rond de grens met Frankrijk. „Maar Nederland is makkelijker. Geen taalbarrière.”

DSV kijkt naar de Nederlandse vestigingen als voorbeeld voor wervingsstrategieën: daar heeft DSV meer naamsbekendheid, waardoor geschikte kandidaten mogelijk sneller op vacatures reageren, zegt Eggebeen. Hij maakte een deel van zijn budget vrij voor marketing en social media. In Vlaanderen hoopt hij zijn vestigingen net zo populair te maken als die in Nederland, bijvoorbeeld door vaker mee te doen aan bedrijvendagen.

Omdat het moeilijk is aan geschoold personeel te komen, heeft DSV Gent een eigen opleidingscentrum opgericht. „Wat wij doen, is geen rocket science”, zegt Eggebeen, „maar het is wel heel belangrijk dat het werk zorgvuldig gedaan wordt. Als wij te laat komen met een bestelling, staan er levens op het spel.”

Bert van Waes, equipment engineer

Bert van Waes (45) uit Hulst is equipment engineer bij Volvo Car Gent: hij controleert de technische installaties bij nieuwe automodellen. Van Waes begon 25 jaar geleden bij Volvo in gent als stagiair. Destijds was hij een van de weinige Nederlanders. „Dé Hollander was ik. In het begin moest ik wennen aan de hiërarchie op de werkvloer, die in België heel gewoon is. Het was in veel teams gebruikelijk om de manager elke ochtend een hand te geven. Toen ik jaren later zelf leidinggevende werd, heb ik dat in mijn team diezelfde ochtend nog afgeschaft. In de loop der jaren ging dat eruit, en sinds corona doet helemaal niemand het meer. De laatste jaren werken hier meer Nederlanders. Ik merk dat Vlamingen tegenwoordig directer zijn, zoals Nederlanders. De verschillen worden kleiner. Ook Vlamingen durven echt wel hun mening te geven.”

Leon Bakker, teambegeleider

Leon Bakker (50) uit Terneuzen is bij Volvo Car Gent teambegeleider ‘aan de lijn’ (de lopende band). Daar worden in dit geval autochassis voorzien van onder meer uitlaten en motoren. Zijn bureau staat midden in de fabriek naast de band. Hij merkt dat er door de arbeidskrapte steeds jongere mensen in de fabriek komen werken, voornamelijk schoolverlaters. „Die kunnen hier makkelijk aan de slag.” Hij werkt er al bijna twintig jaar en merkt dat zijn werkgever vaker in het buitenland zoekt. „Ik sta hier met allerlei nationaliteiten.”

Marco van Hermon, reserve

Marco van Hermon (43) uit Axel is ‘reserve’ bij Volvo Car Gent. Bij ziekte op de logistiekafdeling, bijvoorbeeld van een heftruck-chauffeur, valt hij in. Straks gaat hij met de heftruck accu’s klaarleggen bij de lopende band zodat een collega die kan monteren. „Wat fijn om een Nederlandse stem te horen”, zegt hij tegen de verslaggevers. Nadat zijn contract bij een Nederlandse autogarage twaaalf jaar geleden afliep, ging hij in het havengebied van Gent op zoek naar werk. Meer Nederlandse collega’s zou hij wel prettig vinden, zegt hij, dus hij is blij dat zijn werkgever actief naar hen zoekt. In zijn team is hij nu de enige Nederlander. „Het is hier wel een beetje ‘eigen volk eerst’. Mijn collega’s maken onderling meer grapjes.”

Dj The Blessed Madonna pleit voor risico’s in muziek: ‘Ik ben geen artiest geworden om muziek te maken waarop je goed spijkerbroeken kan passen’

admin
October 16, 2024
0

‘You know that thing that Quincy Jones said? ‘When you are making music in a session and start thinking about money, God leaves the room’.” The Blessed Madonna opent haar nieuwe album met een snipper van een gesprek over twijfels in de studio. „Well, God has left the room”, vervolgt ze. „And I don’t want that!”

Het is makkelijk voor te stellen waar de bezorgdheid van de Amerikaanse dj The Blessed Madonna (46), in het dagelijks leven Marea Stamper, vandaan komt. Ze mag nu dan wel headliner zijn op festivals als ADE en DGTL, ze komt toch echt uit een tijd en een scene waar ze als tiener het huis uit ging om mixtapes uit haar kofferbak te verkopen en van de ene illegale rave naar de andere reisde. Na jaren ploeteren werd ze programmeur van Smart Bar, een belangrijke kleine club in de geboortestad van house, Chicago. En vanaf daar wist ze telkens weer een stap te zetten.

Bekijk haar Instagram en je ziet strak gecureerde flarden van een dj die de wereld rondreist en niet vies is van glamour. Maar tegelijkertijd probeert ze de wortels van haar geliefde genre niet uit het oog te verliezen, zo goed en kwaad als dat gaat.

Zaterdag draait The Blessed Madonna tijdens Amsterdam Dance Event op de NDSM-werf op een groot feest dat de hele dag duurt. Ze heeft dan ook wat te vieren. Nadat haar ster in de underground housescene al jaren rijzende was, denderde ze in 2020 de mainstream binnen met een Dua Lipa remix album, scoorde een hit met ‘Fred again..’ en is ze inmiddels niet meer weg te denken van alles tussen zweterige clubs, de hoofdpodia op festivals en megalomane discotheken met vip-arrangementen in Ibiza. En nu is er dan eindelijk een debuutalbum, Godspeed. Daarop klinkt in alles de spanning tussen het grote geld dat bij succes hoort, en het belang van creatieve risico’s opzoeken.

Uit de bocht vliegen

Luister het album en het valt op hoe losjes het klinkt. Niet alleen door de flarden studiogesprekken die telkens opduiken, maar ook muzikaal. In openingstrack ‘Somebody’s Daughter’ moet een r&b-stem het opnemen tegen een schrikbarend snelle kick die zo gruizig is dat je twijfelt of je speakers niet kapot zijn. Iets later blijken verknipte gospelharmonieën wonderbaarlijk goed samen te gaan met een kille beat vol afgevuurde lasers. Alsof Marea Stamper even duidelijk wil maken dat ze ondanks haar mainstreamsucces nog steeds uit de bocht durft te vliegen.

Net wanneer ‘Serotonin Moonbeams’ wel heel brave pop dreigt te worden, valt het nummer stil in een dubstep drop en wordt er een lange soulsample ingemixt alsof iemand aan de knop van een radio draait en hem halverwege laat hangen. Je ziet op dit soort momenten bijna de muzikanten elkaar grijnzend aankijken.

Het is helemaal niet erg om slechte kunst te maken

„Ik weet precies wat je bedoelt”, knikt Stamper vanuit Perth, waar ze tijdens het videogesprek voor een Australische tour zit. „Misschien nog belangrijker dan de muziek die je maakt, is dat je ook nadenkt over wat er mis is met de muziek om je heen. Mijn kritiek op de muziek van nu, en dance specifiek, is dat het heel onpersoonlijk voelt. Risicoloos ook. Je hoort nauwelijks kwetsbaarheid, woede of welke emotie van de producers dan ook.

„Kijk”, vervolgt ze, „ik ben geen artiest geworden om muziek te maken waarop je goed spijkerbroeken kan passen in een winkelcentrum. We zitten al heel wat jaren vast in deze periode. Als ik met mijn team vergader, of het nou gaat om muziek of om een post op Instagram, stel ik ook altijd de vraag: ‘Wat zijn we aan het doen? Gaat het om kunst? Of gaat het om content?’ Te veel mensen maken content. Het is helemaal niet erg om slechte kunst te maken. Ik studeerde op college poëzie en het meeste wat ik las was best slecht. Veel mensen gaan dit album ook haten. Maar slechte kunst zegt wel iets over de makers en welk risico ze durven te nemen.”

Perfecte nummers

Al in 2017 vertelde Stamper dat ze werkte aan een debuutalbum met veel gastmuzikanten. Heeft het dan zó lang op de plank gelegen? Is ze een trage werker? „Er zit een compleet ander album verstopt in dit album”, zegt ze. „Ik wil Godspeed geen herziening noemen, maar voor covid was er een andere plaat die ik op eigen houtje had gemaakt. Toen kwam de lockdown, die iedereen op zijn eigen manier invulde. Ik maakte het Dua Lipa-remix album, en ging eindeloos studeren om een betere songwriter, producer en studiotechnicus te worden. Er waren periodes dat ik een lijst van perfecte nummers maakte en ze vanuit bed in schema’s goot. Waarom werken de teksten zo goed, hoe zit het met de structuren? Daar ging ik dan zelf weer mee aan de slag.”

Vaak ging het mis, dan probeerde ze het opnieuw. „Zo zijn er van het nummer ‘Secretariat’ denk ik wel vijftien versies. Ik tekende bij een groot platenlabel en die zeiden: waarom schrijf je er niet wat nieuwe muziek bij? Vervolgens zat ik twee of drie jaar non-stop in de studio. Ik kreeg de kans om uren en uren door te brengen met gevestigde namen als Paul Epworth (de producer van o.a. Adele, U2 en Coldplay, red.), en kon zo veel mogelijk hun hersenen leegtrekken. Ik wilde leren om in plaats van een goede housetrack te maken, goede liedjes te schrijven.”

Uiteindelijk zegt ze, wil ze altijd de domste in de kamer zijn. „Als je de slimste bent, heb je een vreselijke fout gemaakt. Ik wilde dingen laten botsen. En zo maakte ik muziek op dit album die misschien qua productie wel keihard klinkt, maar waar het liedje eigenlijk heel liefelijk en teder is.”

Die contrasten zitten niet alleen tussen bitse synthesizers en gejaagde kicks aan de ene kant en radiovriendelijke popmelodieën aan de andere, maar ook tussen verschillende werelden die elkaar ontmoeten. Zo hoor je op ‘Edge of Saturday Night’ popster Kylie Minogue zingen over haar avonturen tijdens het uitgaan. Amper een paar minuten later klinkt er een monoloog over Trax Records, dat volgens de anonieme verteller eigenlijk alles in house verpest heeft. Het was een platenlabel waar iedereen op kantoor een hoop geld verdiende, maar de artiesten zo goed als niets.

Biedt het troost om dergelijke ervaringen te bespreken, of geeft het juist een machteloos gevoel? Stamper begint er voorzichtig over, maar wordt steeds bozer, tot ze tranen in haar ogen heeft. „Er verandert niets. Je mag niet opschrijven wie dit vertelt op het album, maar het is geen toeval dat het hem gebeurd is. Als ik in die positie was geweest, was het waarschijnlijk niet zo gelopen. Want het ging vooral om jonge, zwarte mannen die door het platenlabel beroofd werden van hun inkomen.” Sommigen waren nog niet eens oud genoeg om een contract te tekenen, zegt ze. „Pas de laatste jaren zijn er rechtszaken over, maar sommige artiesten zijn inmiddels al overleden. Bij deze specifieke vriend vind ik het ongelooflijk dat hij ondanks alles nog steeds zo veel liefde heeft voor de muziek.”

Tijdens een speciaal evenement rond haar nieuwe album in Smart Bar Chicago, vloog hij over om alleen maar haar hand vast te houden tijdens het optreden. Met: „Dit is jouw moment, durf het te voelen”, nam hij mij apart. Ik huil al als ik eraan terugdenk. Hij pakte iets van zijn dapperheid, en gaf het aan mij.”

6 Tips ADE

Felix Meritis, woensdag 16 oktober
Interview met Timbaland en Martin Garrix

Twee legendarische producers die samen in gesprek gaan over muziek, klinkt niet heel spannend. Maar de Amerikaanse Timbaland, bekend van zijn samenwerkingen met Rihanna en Nelly Furtado, in gesprek met onze eigen EDM-koning Martin Garrix, dat belooft interessant te worden. Het bij elkaar brengen van deze ogenschijnlijke tegenpolen toont de veelzijdigheid en creativiteit van de immer uitbreidende ADE-conferentie. De rij zal lang zijn, dus kom vroeg.

Club RAUM, alle dagen
Club Raum

Vorig jaar was de kersverse club RAUM in Nieuw-West door een geschil met de gemeente net te laat met een vergunning voor ADE. Een enorme domper voor het team achter het queercollectief SPIELRAUM, maar gelukkig staan dit jaar alle lichten op groen. Ze mogen dan eindelijk los. En dat laten ze zien met de programmering: een weekender waar publiekslievelingen als Fafi Abdel Nour, Yassus en Job Jobse hun opwachting maken. Het belooft te gaan stomen aan de Humberweg.

paradiso, zaterdag 19 oktober
Speedy J presents STOOR

Het is inmiddels een traditie aan het worden: Rotterdamse technolegende Jochem Paap, beter bekend als Speedy J, tovert tijdens ADE Paradiso om in een technotempel. Tijdens deze techo jamsessies nodigt hij oude rotten uit, en zet ze naast opkomende talenten. Improvisatie, knallen, beuken, maar vooral techno van de hoogste kwaliteit. Samen met de muzikale tovenaars van Paaps STOOR-crew zal Paradiso op z’n spirituele grondvesten schudden.

NDSM Warehouse, donderdag 17 oktober
Caribou op DGTL

Achter de naam Caribou mag eigenlijk dan wel slechts één bebrilde gepromoveerde wiskundige schuilgaan, live is het toch echt een band. En een van de weinige bands die dance goed naar het podium weet te vertalen. Altijd dicht op elkaar spelend laten de bandleden de liedjes gegarandeerd uitmonden in hypnotiserende jams.

Gashouder, vrijdag 18 oktober
Four Tet op Awakenings

De Brit Four Tet is een fenomeen. Hij doet nauwelijks interviews, brak door met folky elektronica, maakte naam als dj in vooruitstrevende clubs en draait met zijn vrienden Skrillex en Fred Again.., degene die er met een pokerface Miley Cyrus in mixt. Deze set van vierenhalf uur wordt bijzonder.

diverse platenzaken, alle dagen
Gratis dj-sets

Alles is duur, ook de kaartjes voor ADE. Maar gelukkig zijn er tal val grote dj’s die verrassingsoptredens doen in hun favoriete platenzaken. En dan sta je opeens te dansen met vijftig man rond de platenrekken. Houdt de socials van winkels als Rush Hour, Zwart Goud en Bordello A Parigi in de gaten voor aankondigingen.

Zoektocht naar uitvinder van bitcoin eindigt in hoongelach

admin
October 16, 2024
0

Er zijn van die onderwerpen waarop journalisten regelmatig hun tanden stuk bijten. Het achterhalen van de identiteit van de verdwenen uitvinder van Bitcoin is in dit genre een klassieker. Het is dan ook een verleidelijk verhaal: de bedenker van Bitcoin zwijgt sinds 12 december 2010. Dat is de datum van de laatste onlinepost onder de naam Satoshi Nakamoto. In haar, zijn of hun wallet (digitale portemonnee) zit een schat van ongeveer 1 miljoen bitcoins. Die zijn sindsdien niet besteed of verplaatst en inmiddels tientallen miljarden euro’s waard.

Bij HBO Max verscheen op 8 oktober de documentaire Money Electric: The Bitcoin Mystery. Documentairemaker Cullen Hoback waagt daarin een nieuwe poging te achterhalen wie schuilgaat achter de naam Satoshi Nakamoto.

De verwachtingen waren hooggespannen, vooral omdat met veel tromgeroffel was aangekondigd dat Hoback het mysterie eindelijk had ontrafeld. Op Polymarket, een cryptoplatform waarop kan worden gespeculeerd op allerlei gebeurtenissen, werd flink op de verschillende circulerende namen ingezet.

Spoiler alert: de filmmaker wordt aan het einde van zijn film recht in zijn gezicht uitgelachen door de man die hij in een Wie is de Mol-achtige scène aanwijst als de bitcoinuitvinder. En die neiging voelde ik ook.

Het grootste deel van de documentaire bestaat niet uit speurwerk, maar uit uitleg en herhaling. Chronologisch vat Hoback de periode samen van de eerste bitcointransactie op 12 januari 2009 tot nu. Hij stelt zichzelf ook voor, als een filmmaker met zorgen over onlinesurveillance. Vanuit die invalshoek heeft hij belangstelling voor bitcoin als digitaal alternatief voor (anoniem) contant geld.

Canadese autodidact

In zijn zoektocht naar de bedenker van bitcoin introduceert Hoback eerst een groep mannen die verifieerbaar (want nog terug te lezen) onlinecontact hebben gehad met Satoshi. Softwareontwikkelaars die zich het meest orthodox hebben opgesteld in discussies over aanpassingen aan het bitcoinontwerp. Zij zijn in de documentaire de grootste kanshebbers om uiteindelijk te worden aangewezen als Satoshi.

Opinie | Armoede is een clusterfuck

admin
October 16, 2024
0

Dat armoede een clusterfuck is, werd feilloos aangetoond in NRC met een reportage over de Rotterdamse buurt Schiebroek-Zuid (12/10). De armoede steekt er diep. Reden genoeg dus voor een aansluitend interview met de Rotterdamse wethouder armoedebestrijding Natasha Mohamed-Hoesein ( 15/10). Daaruit bleek: de desinteresse van een stad in haar allerkwetsbare inwoners kan niet groter zijn.

Inzake de oppervlakte van armoede, de cijfers dus, staat Rotterdam er niet goed voor. Ruim tachtigduizend inwoners leven onder de armoedegrens. Dat is acht keer een uitverkocht Kasteel of twee keer een volle Kuip. Van de Rotterdamse kinderen leeft een op vijf in een armoedesituatie. Dat zijn heel veel kindjes die nooit de coolste van de klas zullen zijn en heel veel kansen vooral niet zullen krijgen. Niet verwonderlijk wordt Rotterdam regelmatig bestempeld als de armste stad van Nederland. Feitelijk is het een rijke stad met heel veel arme mensen.

Buurt belangrijker dan dna

Armoede begint dan wel met een tekort aan geld, zelden blijft het daarbij. Wie arm is, heeft minder toegang tot goede huisvesting en een gezonde en veilige leefomgeving. En het lijkt me niet moeilijk in te beelden dat wanneer mensen lange tijd niet kunnen voorzien in hun basisbehoeften, onmenselijke stress, spanningen in het gezin, leerachterstanden en een verminderende gezondheid de perverse gevolgen zijn. De armoede steekt dan dieper en dieper tot het alle aspecten van je bestaan aantast. Voor Schiebroek-Zuid kan je met gemak stellen: je buurt is voor je gezondheid wellicht belangrijker dan je dna.

Dat de levensverwachting van mensen die in armoede leven beduidend lager ligt dan die van de betergestelde medemens, is geen publiek geheim meer. Armoede afdoen als een individueel probleem dat men eigenhandig kan verhelpen, is de verkeerde focus, die blijft aan de oppervlakte van het probleem. Dat blijkt ook uit de reportage in Schiebroek-Zuid: mensen leven er in brakke woningen, vaak met bloeiende schimmels op de muren. Het antwoord van de gemeente daarop: woningbouwverenigingen wordt gevraagd bewoners te adviseren over hoe ze de schimmels kunnen aanpakken. Schipper zinkt je schip? Hier is een emmer.

Op ons lijken

Dat armoede een clusterfuck is die vaak moeilijk te ontwaren is, heeft toch ook te maken met de mensen die niet in armoede leven. ‘Armoede aanpakken’ is vaak een exercitie waarbij we denken mensen te moeten leren om vooral op ons te lijken. De voorbeelden die wethouder Mohamed-Hoesein aanhaalt, zijn er het bewijs van: wel influencers inzetten om je te behoeden voor dolle cryptoaankopen, maar niet in beeld hebben hoeveel jongeren precies schulden hebben (motie daarvoor werd weggestemd). Wel subsidies voor grote welzijnsspartijen, maar liever geen ondersteuning voor initiatieven van onderaf. Wel filantropische en dus ondemocratische goedheid inzetten bij financiële problemen, maar liever geen ontmoetingshuis in de buurt.

De cynicus in mij ziet er een afbraak van de sociale basis van de Maasstad in. En ik ben niet de enige. Vorige week was ik te gast in een volgeladen Rotterdams debatpodium, Arminius. Wat vele aanwezigen mij duidelijk maakten, is dat er niet langer een geloof is in de politiek voor verandering. Het huidige politieke cynisme laat zich als volgt samenvatten: hoe kwetsbaarder de buurt, des te meer ze wordt gebruikt als afvalputje voor de sociale problemen van de stad. Hoe kwetsbaarder de mens, des te kwetsbaarder ze hem maken.

Desinteresse naar bewoners

In Rotterdam zijn bijvoorbeeld een op de twintig inwoners slachtoffer geworden van het Toeslagenschandaal. Nergens in Nederland ligt dat percentage zo hoog. In combinatie met de hardnekkige armoede in de stad, kan je dan gerust stellen dat je de fase van vroegsignalering van schulden (wat overigens geen gunst is van een wethouder, maar een wettelijke taak) al lang voorbij bent. Net zoals je de fase van het vereenvoudigen van overheidsbrieven, budgetteringslessen en het opzetten van één digitaal loket in een stad met veel laaggeletterdheid al lang voor bij bent.

Ik wil maar zeggen: dat armoede een clusterfuck kan zijn, is allesbehalve de schuld van de mensen die in armoede leven. Het is het gevolg van de desinteresse van een stad in haar allerkwetsbare inwoners. Desondanks leeft er een licht optimisme in mij. De nieuwe burgermoeder van Rotterdam weet namelijk wél wat armoede is én welke rol een overheid kan hebben in het in stand houden ervan.

Mevrouw Schouten, ik wens u veel sterkte toe!

Klik op het vinkje naast ‘Ik ben geen robot’

Luister naar