N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Bij de dierendokter In zijn praktijk in Amsterdam-Zuidoost praat dierenarts Chris Polanen met baasjes over hun zieke huisdier. Deze keer: de kat die genas na een healing. Of waren het de ijzertabletten?
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data104261455-dbbc80.jpg)
De dame kwam binnen, zette de vervoersmand op mijn behandeltafel en barstte los. „Die spoedarts wilde Tommie laten inslapen, maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan”, zei ze. „We hebben een healing gedaan en ik heb hem ijzertabletten gegeven voor de bloedarmoede.”
De laatste jaren hoor ik wel vaker dat huisdieren door paranormale genezers onder handen genomen worden. Baat het niet, schaadt het niet, denk ik dan.
Tommie oogde in ieder geval niet slecht voor een oude kat die twee weken geleden door een collega was opgegeven. Integendeel: behalve een beetje snot uit de neus en een hartruisje kon ik niets bij hem vinden. Terwijl ik mij over de kat boog, boog de dame zich over mij heen. „Ze wilden hem laten inslapen, maar dat was toch niet nodig? Hij eet goed, dan is hij toch niet ziek? Hij heeft een healing gehad en ijzertabletten. Wat heeft geholpen, denkt u? Heeft hij nog bloedarmoede, zoals de spoedarts zei?”
„We gaan bloed afnemen”, zei ik.
Het wachten op de uitslag van het bloedonderzoek duurde een paar minuten.
„Weet u wat een aura is, dokter?” vroeg de dame. Ja, dat wist ik. „Weet u dat je die ook op foto’s kunt zien?”
„Eh, ja?”
„Wilt u dat zien?”
Ze haalde een foto te voorschijn. Er was een oudere dame op een bank op te zien. „Dit is mijn moeder. Haar knie was totaal versleten en de doktoren konden niets meer voor haar doen. Deze foto is gemaakt vlak nadat er een healing was gedaan voor haar knie. Ziet u die vlek bij haar knie? Dat is een aura.”
Ik wilde vragen of een knie ook een aura heeft, maar ik deed het niet.
„Ze heeft nooit meer last gehad van haar knie”, zei ze en stopte de foto weg.
Het bloedonderzoek was klaar. Vreemd genoeg had de kat slechts een lichte bloedarmoede en waren alle andere waarden goed.
De dame reageerde uitgelaten toen ik het haar vertelde.
„Ik wist het!” riep ze. „Ik wist het! Wat denkt u dat geholpen heeft, dokter: de healing of de ijzertabletten?”
Ik probeerde haar enthousiasme te temperen. „Er is nog steeds een lichte bloedarmoede en we moeten dat hartruisje ook onderzoeken.”
„Ja, ja, ja, maar goed dat ik hem niet heb laten inslapen, hè?”
Dat kon ik niet ontkennen. „Laten we eerst de luchtweginfectie behandelen en dan over twee weken controleren hoe het met de bloedarmoede is”, stelde ik voor.
„Hoe kon die spoedarts nou zeggen dat ik hem moest laten inslapen? Was dat onderzoek wel goed?” Daar had ik niet direct een antwoord op.
