N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Reportage
Lowlands Op het opnieuw grotere en drukkere Lowlands-festival in Biddinghuizen werden vrijdag in de bloedhete zon krachten gespaard.
Daar lopen ze weer op Lowlands, alsof er geen jaar voorbij is. De vriendengroepjes in afgestemde pyjamapakken, de Hawaï-hemden, jaren tachtig fitness-outfits in fluorkleuren, boho-chic jurkjes met cowboylaarsjes. De dancefanaten, de rockers. Aangeslenterd vanaf de campings waar de meeste werptentjes gisteravond al zijn uitgegooid en de eerste potjes flunkyball (drankspelletje) gespeeld zijn.
Iedereen op het driedaagse festival Lowlands weet: niet pieken op dag één. Spaar je krachten voor deze driedaagse. De zon brandt, het terrein is groot. Vanaf de entree waar de Armadillow het 24-uurs terrein is waar het nooit stil is en het feest nooit stopt, is het uitwaaieren over het bont aangeklede terrein met tien podia die redelijk ver uit de buurt van elkaar liggen. Er zijn hangmatten, overal chill-plekjes. Het water lokt zwemmers en bij de door diverse in attracties gehesen goede doelen wordt dik ingezet op betrokkenheid en engagement. Lowlands, het utopisch droomparadijs in de polder is weer begonnen.
Keuzes maken dus, op het weer creatief ingerichte evenemententerrein bij Walibi, nu met 65.000 bezoekers – 5.000 meer dan eerdere jaren. Het kan, struinend door de menigte, best topsport zijn om je favorieten te zien. Maar zekere smaakmakers dit weekend zijn de vrouwenbands. Dat begint meteen met de band rond wie een klein buzzje rondgaat: het Amerikaanse altpoptrio Muna. Hun gesuikerde rock, waarin ze elkaar op het podium speels achterna zitten, is beslist catchy maar mag nog groeien. Het aan alle queermensen opgedragen ‘I Know A Place’ springt eruit. Een sympathiek momentje is hoe de uitdagende zangeres Katie Gavin zich halverwege de show ineens realiseert dat Muna voor velen de eerste show van het overvolle festivalweekend moet zijn.
Van Snail Mail tot Girl in Red. De indiepopvrouwen zijn eigenzinnig en getalenteerd. Dit weekend is boygenius nog dé favoriet, plus Billie Eilish. Helaas cancelde Florence + The Machine haar show voor zaterdag. Maar dat een hitje soms niet genoeg is, is merkbaar bij het Zweedse folkduo First Aid Kit. Hoewel het prettig meedeinen is bij hun harmonieuze zang kan pas het slotnummer, de hit ‘Silver Line’, de sfeer verhogen.
Verdwaasde indruk
Een ronduit verdwaasde indruk maakt het duo Water From My Eyes. Is het eigenzinnigheid, podiumvrees of gewoon desinteresse? Je komt er niet achter in een performance die op geen punt beklijft. Dat kan anders, toont de Belgische indiesensatie The Haunted Youth. Die moet het in al zijn dromerige gelaagdheid ook in eerste instantie hebben van het een geduldig wachtend publiek. Maar het is rustig laten meevoeren in die breed uitwaaiende gitaarklanken tot de beloning: het schuurt open. Het wordt de beste soundtrack van de muziekoase.
Een zoete aftrap dus, deze eerste uren van Lowlands. Tenminste… Als je níet naar de over het podium razende, geschminkte rapper Joost Klein was gegaan. Wat een wilde, absurdistisch turboshow weer vol gekte en gehyper. Bij het grootste podium Alpha is het hakken en stuiteren, en overal ontstaan moshpits. Maar doe het veilig, maant Joost. „Als er iemand valt, dan hélpen we. Duidelijk?”
Joost is een van de vele Nederlandse acts voor wie Lowlands een bevestiging is. Erkenning: je kwam van ver, nu sta je hier. En dat geldt ook voor zangeres S10 in de Bravo, een kathedraalhoge joekel van een tent die in eerste instantie helemaal vol staat voor haar electropopshow. De zangeres kan haar geluk duidelijk niet op. Al ziet ze meteen ook het nadeel van vroeg spelen: publiek is gretig en trekt snel weer verder. Een hoogtepunt wordt ‘De Leven’ met pianist Joep Beving: puur, klein, dichtbij.
En ook de dansbare pop van de lekker extravagant opgedofte zangeres Merol slaat aan. Zeker door haar geestige momentjes tussen kleinkunst en comedy: zo heeft ze het zelfs over haar ontmaagding, ooit op de Lowlands-camping. Haar ‘Lekker met de Meiden’ klinkt vervolgens haast als een anthem. Zoals het ook meezingen is bij de Britse Jessie Ware en de fijne feelgood popshow met siersteentjes van funk en disco die ze neerzet. De dansers hitsen op en als een ware popdiva cirkelt Ware over het podium. De cover van ‘Believe’ van Cher is even schrikken. Help? Nee. Lowlands omarmt klassiekers. Niet voor niets staat er vrijdagavond laat nog een grote Spice Girls-‘Singalong’ op het programma: meebrullen.