Het WK voetbal in AustraliÃ« en Nieuw-Zeeland begint: Matildas en Ferns zijn klaar voor de aftrap

Posted on July 19, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

WK Voetbal Voor het eerst is er een WK voetbal voor vrouwen op het zuidelijk halfrond. De organiserende landen willen de sport stimuleren.

Meike Wijers

19 juli 2023 om 19:20

Leestijd 3 minuten

De Australische publiekslieveling Sam Kerr. — De Australische publiekslieveling **Sam Kerr**. Foto AFP / William West

Voetbalfans in Australië en Nieuw-Zeeland staan in de startblokken voor het wereldkampioenschap voetbal, het grootste sportevenement voor vrouwen ter wereld. Voor het eerst wordt een mondiaal voetbaltoernooi voor senioren in deze landen op het zuidelijk halfrond gehouden.

Voetbal is niet volkssport nummer één, twee of zelfs drie in Australië en Nieuw-Zeeland. Inwoners van deze landen zijn bekend om hun liefde voor sport, maar dan gaat het meestal om rugby, Australian rules football en cricket. Toch sleepten beide landen in 2020, toen hun grenzen gesloten waren voor toeristen, het recht binnen om het WK te organiseren. Dat heeft onder meer een economische reden. Het WK brengt naar verwachting meer dan 340 miljoen euro op, een enorme opsteker voor de lokale economie. Daarnaast zat de populariteit van het voetbal onder vrouwen in deze landen al in de lift, maar de hoop was en is dat door het WK te organiseren, de kansen voor vrouwen in het professioneel voetbal zullen toenemen.

Vooral in Australië bestaan rond het nationale team, de Matildas, hooggespannen verwachtingen. Ze nemen het donderdag op tegen Ierland in een uitverkocht stadion in Sydney. Zo’n 80.000 toeschouwers komen naar de wedstrijd. In totaal zijn er meer dan een miljoen kaarten verkocht voor dit WK.

Al weken schittert de Australische Sam Kerr op billboards, in reclames en op radio en televisie. De 29-jarige aanvaller viert haar doelpunten met een achterwaartse salto, en dat maakt haar tot een publiekslieveling. Met 63 doelpunten in 120 interlands is ze topscorer aller tijden in Australië. Vorig jaar passeerde ze haar collega Tim Cahill van het nationale mannenteam, de Socceroos.

Het leidde tot een artikel in de Australische krant The Telegraph, waarin werd beweerd dat die prestatie haar niet een „gelijke” maakte van Cahill. „Ik kan niet geloven dat in 2023 iemand dit durft op te schrijven terwijl jonge meisjes dit lezen”, zegt Kerr hierover in de documentaireserie Matildas: The world at their feet.

Haar woede over het neerbuigende artikel is exemplarisch voor de verantwoordelijkheid die de speelsters voelen om een voorbeeld te zijn voor meisjes en vrouwen. „Ik had alleen maar mannelijke rolmodellen toen ik jong was”, schrijft Kerr in haar boek My journey to the World Cup, dat onlangs verscheen. Nu wil ze zelf een rolmodel zijn voor meisjes overal ter wereld.

Al jaren strijden de Matildas voor meer gelijkheid in de sport. Afgelopen week riepen ze de wereldvoetbalbond FIFA in een videoboodschap op om het prijzengeld gelijk te trekken. De prijzenpot is dit jaar ruim 130 miljoen euro, een grote verbetering ten opzichte van de 26 miljoen euro die FIFA in 2019 tijdens het WK in Frankrijk beschikbaar stelde. Maar de mannelijke teams mochten eind vorig jaar in Qatar 392 miljoen euro verdelen.

Lees ook: In Aotearoa Nieuw-Zeeland beleeft de Maori-taal een opleving

Nieuw-Zeeland

In Nieuw-Zeeland leeft het WK een stuk minder dan in Australië, deels omdat het nationale team, de Football Ferns, laag op de wereldranglijst staat. Donderdag wordt in Auckland de openingswedstrijd van het WK gespeeld tussen Nieuw-Zeeland en Noorwegen in een stadion dat ook wordt gebruikt voor rugby en cricket. Zeker 40.000 bezoekers hebben een kaartje gekocht voor de wedstrijd, een record voor voetbal in Nieuw-Zeeland.

Bij aankomst op het vliegveld in Auckland worden bezoekers onthaald met WK-spandoeken, zowel in het Engels als in het te reo Maori, de taal van de Maori. Ook wordt het land aangeduid als Aotearoa, wat in de inheemse taal „land van de lange witte wolk” betekent. De laatste jaren wordt die naam steeds vaker gebruikt, niet alleen op straat maar bijvoorbeeld ook in overheidsdocumenten, in de media en op het paspoort. De Maori-partij Te Pati Maori heeft de regering opgeroepen om alle namen van steden en plaatsen te vervangen door de oorspronkelijke Maori-namen. Daarom zijn die oorspronkelijke namen ook terug te vinden in het WK-speelschema.

De Nieuw-Zeelandse speler **Ali Riley** (rechts) tijdens een oefenwedstrijd tegen Vietnam. Foto AP / John Cowpland

Het Nederlands elftal speelt zijn drie groepsduels in Nieuw-Zeeland. Sinds begin deze week is Oranje in Tauranga, een stad met zo’n 130.000 inwoners op het Noordereiland, op zo’n drie uur rijden van Auckland. Vanwege de grote afstand en de reiskosten worden veel minder Nederlandse supporters verwacht dan gebruikelijk bij zo’n groot toernooi. Toch wordt voor de Nederlandse wedstrijden een „Oranje fanwalk” georganiseerd.

Er wonen zo’n 40.000 Nederlanders in Nieuw-Zeeland en naar schatting 150.000 mensen met een Nederlandse achtergrond. Voetbalbond KNVB heeft de afgelopen weken met onder meer flyeracties geprobeerd om zo veel mogelijk van hen naar de wedstrijden van Oranje te krijgen.

Inheemse spelers

Er is ook kritiek op de FIFA vanwege het gebrek aan programma’s en sponsoring voor inheemse voetballers. Vanwege de achtergestelde positie die de Maori- en Aboriginal-gemeenschappen hebben, is het voor hen veel moeilijker om de top in het voetbal te bereiken. Mensenrechtenactivisten vinden dat de FIFA als wereldwijde voetbalbond de verplichting heeft om de achtergestelde inheemse bevolking een podium te bieden.

Uit protest tekenden de voetbalteams van de Maori en de Aboriginal onlangs een zogenaamd voetbalverdrag en besloten ze een eigen toernooi te organiseren. De inheemse voetballers uit Hawaï hebben zich hierbij aangesloten. De inheemse bonden roepen FIFA-voorzitter Gianni Infantino op om meer te doen dan het hijsen van de Maori- en de Aboriginal-vlag bij de WK-wedstrijden en het benoemen van de inheemse namen van de speelsteden. Dit is volgens hen slechts symboolpolitiek.

Ondanks de kritiek wordt er met spanning uitgekeken naar het begin van het toernooi. Sam Lewis, sportjournalist bij de Australische publieke omroep ABC, denkt dat de ware erfenis van dit WK pas de komende jaren echt zichtbaar wordt. „Het gaat om de generaties kinderen die door dit WK geïnspireerd zullen raken, zelf de voetbal oppakken en het vrouwenvoetbal toekomst geven”, zegt ze.

Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 20 juli 2023.

Expres niet zoals Charles Dickens het bedoelde, maar wel vrolijk en lekker suikerzoet

admin
November 24, 2024
0

Zul je net zien: Kerst staat voor de deur – een afschuwelijke feestdag voor afschuwelijke mensen – en dan klieft je domme zusje ook nog eens haar hoofd in tweeën op de rand van haar badkuip. Het overkomt Carola (Nandi van Beurden), eigenaar van Carola’s Christmas Shop, voorheen Carels Christmas Shop. Rechtstreeks naar de hemel kan zusje Christel (Suzan Seegers) niet: ze moet zich eerst nog een laatste keer tegen Carola aan bemoeien.

Op Kerstavond meldt Christels spook zich daarom bij haar grote zus in huis om daar te verkondigen dat Carola bezocht zal worden door drie geesten. Die ervaring zal haar ervan moeten overtuigen haar leven te beteren. Daar zal wel een hoop overtuigingskracht voor nodig zijn, want Carola lijkt niet meteen onder de indruk van Christels spookverschijning. Al zal ze haar zusje (tevens haar werknemer) wel missen in de winkel. Carola: „Niemand maakt zo’n goede cappuccino als jij.”

In kerstmusical A XXXmas Carola is Carola een botte, gierige, ijskoude zakenvrouw met een hekel aan Kerst. Dat maakt haar de vrouwelijke tegenhanger van Ebenezer Scrooge, de hoofdpersoon van Charles Dickens’ A Christmas Carol, het verhaal waar A XXXmas Carola op is geïnspireerd. Wel kreeg de musical de ondertitel Precies zoals Dickens het nooit bedoeld heeft mee, dus verwacht geen adaptatie die al te loyaal blijft aan het bronmateriaal.

Sterrencast

Wat je wél van A XXXmas Carola kunt verwachten is een vijfkoppige sterrencast (naast Van Beurden en Seegers zijn ook Jeremy Baker, Thomas Cammaert en Luuk Haaze van de partij) die uitblinkt in vrolijke, meerstemmige nummers, waaronder veel bewerkingen van bekende kerstliedjes. Zowel de nummers als de grapjes volgen elkaar in rap tempo op in het script van Allard Blom. In de eerste scènes is het wel even wennen aan de dik aangezette humor, met een hoofdpersoon die veel weg heeft van een snauwerige Disneyfilm-slechterik. Carola lijkt zelfs te zijn vormgegeven als Cruella de Vil, geheel in het zwart-wit, terwijl de overige personages zich hullen in rood-groene sjaals en truien.

Naarmate Carola’s voorgeschiedenis wordt onthuld, wordt het personage minder eendimensionaal. Dat wil niet zeggen dat A XXXmas Carola een bijzonder gelaagd geheel is – qua plot en sentimentaliteitsgehalte komt het verhaal vrij dicht in de buurt van de Hallmark-films die deze maanden iedere avond op ‘Christmas Channel’ RTL8 te zien zijn. Al Carola’s herinneringen, trauma’s en dromen draaien om mannen. Maar op vrijwel alle andere vlakken dan het plot is de musical origineel en creatief; van de bij vlagen harde humor tot de catchy liedteksten. Ook naar de muziek van Sam Verhoeven kun je blijven luisteren. Vooral de kerstrevue, een jaarlijkse traditie van Carola’s vader, zit zo goed in elkaar dat het jammer is dat hij maar een paar minuten duurt. Het decor – dat bestaat uit huisjes op kniehoogte die regelmatig van plaats wisselen of eventjes in de lucht zweven – zorgt intussen voor een sprookjesachtige sfeer.

Het maakt dat je je gewillig overgeeft aan het suikerzoete einde waar A XXXmas Carola onvermijdelijk op afstevent. Zo’n suikerzoet einde is ook best lekker. Af en toe. Met Kerst, bijvoorbeeld.

Rijke landen spelen op de klimaattop in Bakoe hoog spel, en verliezen

admin
November 24, 2024
0

Na een chaotische zaterdag waarop conferentievoorzitter Azerbeidzjan langzaam de greep op de onderhandelingen verloor, is er op de klimaattop in Bakoe, in de nacht naar zondag toch nog een akkoord bereikt. Rijke landen zijn bereid in 2035 „ten minste een bedrag van 300 miljard dollar per jaar” beschikbaar te stellen voor klimaatbeleid in ontwikkelingslanden. Dat is het drievoudige van wat er nu jaarlijks wordt betaald. Het is het compromis waartoe de rijke landen nog net bereid waren, en dat voor de arme landen nog net niet voelde als een totale mislukking.

De onderhandelingen over de hoogte van dit bedrag kwamen uiteindelijk pas vrijdagmiddag om 16.00 uur, twee uur voor het formele einde van de top, op gang. Toen kwam de voorzitter met een serieuze onderhandelingstekst over klimaatfinanciering, hét onderwerp van deze 29ste klimaatconferentie (COP29).

Twaalf dagen lang deden allerlei ontwerpteksten de ronde, maar die waren voor niemand erg geloofwaardig. De rijke, geïndustrialiseerde landen hielden, tot frustratie van de ontwikkelingslanden, hun financiële kaarten stevig tegen de borst.

1.300 en 250 miljard dollar

Vrijdagmiddag stonden er dan toch concrete bedragen voor hulp aan arme landen in de ontwerptekst. Twee, om precies te zijn. Het hoofdstuk over het financieringsdoel begon met een bedrag van 1.300 miljard dollar per jaar vanaf 2035. Dit is wat ontwikkelingslanden volgens de meeste experts over tien jaar ongeveer nodig hebben voor hun klimaatbeleid. In de tekst worden alle landen opgeroepen ervoor te zorgen dat dit geld beschikbaar komt. Zo’n vrijblijvende ‘oproep’ aan iedereen betekent in VN-taal zoiets als: dat gaat niet gebeuren.

De volgende paragraaf was daarom veel belangrijker. Hier was sprake van een „besluit”: in 2035 zal jaarlijks 250 miljard dollar beschikbaar komen voor klimaatactie in ontwikkelingslanden. In een bijzin staat dat rijke landen daarbij het voortouw nemen. Het geld mag overal vandaan komen, uit publieke of private middelen, via bilaterale of multilaterale afspraken, in de vorm van leningen, met hulp van ontwikkelingsbanken of uit „alternatieve bronnen”.

Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of ‘de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt’

Ontwikkelingslanden vonden die 250 miljard „een belediging” en onacceptabel, zij eisten ten minste 500 miljard per jaar. Volgens de Panamese hoofdonderhandelaar leek het wel of „de ontwikkelde wereld wil dat de planeet verbrandt”. Ook de vele westerse klimaatactiegroepen die zoals altijd op klimaattoppen in groten getale aanwezig zijn, spraken er schande van. Met aftrek van de inflatie was dit nauwelijks meer (en misschien zelfs minder) dan de 100 miljard die arme landen nu jaarlijks ontvangen. Terwijl al lang duidelijk is dat de schadelijke gevolgen van klimaatverandering alleen maar toenemen en dat vooral ontwikkelingslanden daar de dupe van zijn.

Riskante strategie

Rijke landen hadden een riskante strategie gekozen door pas zo laat in de onderhandelingen met een geldbedrag te komen. Hun argument was steeds dat het noemen daarvan de aandacht zou afleiden van thema’s die voor hen juist heel belangrijk waren. Zij wilden eerst meer duidelijkheid over de ‘architectuur’ van de mondiale klimaatfinanciering, er moest meer transparantie komen over de hoogte van de bedragen. En hun belangrijkste punt: wie gaan er allemaal bijdragen. Formeel gelden bijvoorbeeld China, olielanden als Saoedi-Arabië en de Emiraten, en andere opkomende economieën in de mondiale klimaatdiscussie nog steeds als ontwikkelingslanden (op basis van de situatie in 1992, toen het klimaatverdrag werd gesloten), maar iedereen beseft dat ze dat stadium al lang zijn ontgroeid.

Activisten in Bakoe liggen naast nepbankbiljetten.

Verder wilden de rijke landen dat er een begin zou worden gemaakt met de invulling van wat op de vorige klimaattop in Dubai als een grote doorbraak werd beschouwd, namelijk het „op een rechtvaardige, ordelijke en billijke manier afstand nemen [transitioning away] van fossiele brandstoffen in energiesystemen”.

De rijke landen speelden daarmee hoog spel, maar hebben uiteindelijk verloren. In het akkoord staat slechts dat de rijkere ‘ontwikkelingslanden’ worden uitgenodigd om bij te dragen aan de hulp, zonder bedragen en zonder verplichting. En met de nadrukkelijke toevoeging dat dit geen invloed heeft op hun „ontwikkeling of de status van ontvanger”. Formeel blijven China en de anderen daarmee een ontwikkelingsland en eventueel zelfs een ontvanger van hulp – al zal dat laatste in de praktijk waarschijnlijk niet zo gauw meer gebeuren.

Nieuw bod van de rijke landen

Blijft over: de hoogte van de financiering. In de loop van zaterdagavond probeerden de rijke landen de onderhandelingen te redden met een bod van 300 miljard dollar. Maar ook dat ging de meeste ontwikkelingslanden lang niet ver genoeg. De kans dat de top zou mislukken werd met het uur groter. Totdat diep in de nacht een sleutelwoord de oplossing bracht: in 2035 moet ten minste 300 miljard dollar beschikbaar zijn. Zo wordt ruimte gecreëerd voor onderhandelingen in de komende jaren om het bedrag te verhogen, misschien zelfs in de richting van de 1.300 miljard die experts nodig achten om ook ontwikkelingslanden een uitweg te bieden uit het gebruik van fossiele energie en minder kwetsbaar te maken voor de steeds ernstiger gevolgen van klimaatverandering.

Noodopvang asielzoekers buiten Ter Apel kost miljoenen

admin
November 24, 2024
0

De noodopvangplekken die het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) moet regelen om het aanmeldcentrum in Ter Apel te ontlasten, kosten het asielorgaan miljoenen euro’s. Sinds december 2023 hebben er zestigduizend overnachtingen in een noodopvang plaatsgevonden. Dat meldt persbureau ANP zondag op basis van cijfers van het COA.

Dagelijks worden gemiddeld 181 asielzoekers van Ter Apel naar andere locaties gebracht om daar te kunnen slapen en zo het opvangcentrum te ontlasten. Deze asielzoekers worden met bussen heen en weer gebracht tussen het aanmeldcentrum in Groningen en de nachtelijke noodopvanglocaties. Paula Lambeck, regiomanager bij het COA, zegt tegen het ANP dat „mensen uitgeput raken door het op-en-neergereis”. De burgemeester van Westerwolde, waar Ter Apel toe behoort, spreekt van een „dramatische” situatie. De omstandigheden zijn volgens Lambeck „niet menswaardig”.

Een noodopvang, zoals die in Beilen, kost 18.500 euro per nacht als daar tweehonderd mensen overnachten, vertelt Lambeck aan het ANP. Bij elkaar opgeteld lopen de kosten voor deze noodopvanglocaties in de miljoenen. De opvang van asielzoekers wordt bekostigd uit de begroting van het ministerie van Asiel en Migratie en het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Limiet

In het opvangcentrum in Ter Apel mogen niet meer dan tweeduizend asielzoekers aanwezig zijn. Elke dag dat het COA dit maximum overschrijdt, moet het een dwangsom betalen van 50.000 euro. Die regel is op 13 november ingegaan. Om die reden worden noodopvanglocaties ingezet. Maar zelfs die bieden niet altijd voldoende slaapplekken: zo is onlangs een tijdelijke opvangplek voor 1.200 personen in Biddinghuizen – op het evenemententerrein van pretpark Walibi – geopend. Dat is verder weg van Ter Apel dan de noodopvanglocaties in bijvoorbeeld Zuidwolde of Beilen.

Minister Faber (PVV, Asiel en Migratie) herhaalt in een reactie dat ze het vooral als haar taak ziet de instroom te verlagen. De minister is tegenstander van de spreidingswet, die begin dit jaar juist werd ingevoerd om de ongelijke verdeling van asielzoekers in het land op te lossen: Ter Apel zit overvol omdat de doorstroom naar andere plekken lastig is.

Luister naar