N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
ZAP In A Faking It Special op Discovery worden experts losgelaten op bekende veroordeelden van grote misdaden. Deze keer ging de aflevering over de boekhouder Ernest Louwes, de pleger van de ‘Deventer moord’. Zijn lichaamstaal wordt bestudeerd: „Louwes gelooft zijn eigen woorden niet”.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data102976996-b2f7a4.jpg)
Het was @Lientje67 die me op het spoor zette. Zaterdagavond twitterde BBB-voorvrouw Caroline van der Plas dat ze „eindelijk ff rust” had en tijd had voor haar „guilty pleasure”. Een hele avond DiscoveryID „bingwatchen (sic)”. Erbij een foto van haar kousenvoeten op de bank, kussentje eronder, dekentje bij de hand.
Ik was dus in de veronderstelling dat ze alle afleveringen had liggen bekijken van de Faking it-special op televisiezender Discovery. In die driedelige serie worden experts losgelaten op bekende verdachten van grote strafzaken. Of verdachten, veroordeelden zijn het, van wie twee hun straf al hebben uitgezeten bovendien. Oud showmaster Frank Masmeijer kreeg negen jaar cel voor cocaïnesmokkel, in 2022 kreeg hij gratie van de koning. Joran van der Sloot kreeg in Peru achtentwintig jaar cel voor de moord op een studente daar. Recent is hij uitgeleverd aan de Verenigde Staten. Omdat hij betrokken zou zijn bij de verdwijning van Natalee Holloway en afpersing van haar moeder. Boekhouder Ernest Louwes, pleger van de ‘Deventer moord’ op een weduwe, kwam in 2009 vrij na een celstraf van acht jaar. Over hem ging de aflevering van zondag.
Bleek Lientje67 het dus helemaal niet over die televisiezender te hebben, maar over Investigation Discovery, een digitale tak (en twitteraccount) van tv-zender Discovery waarop waargebeurde misdaadverhalen worden uitgezonden. Soms lopende strafzaken, meestal oude zaken, veelal Amerikaans. Nieuwe getuigen, een flintertje bewijs of iemand met een ander inzicht, elke gelegenheid wordt aangegrepen om een smeuïge zaak nog eens lekker uit en te na uit de doeken te doen.
De Deventer-moord
En eigenlijk gold dat net zo voor het programma waar ik naar keek. De Deventer-moord is bijna een kwart eeuw geleden gepleegd (in 1999). Over de zaak bestaan al boeken, een film, een serie en nog een boek – Schuldig – van de veroordeelde Ernest Louwes zelf. Maar dat is allemaal geen bezwaar om de hele riedel nog eens af te draaien. Over het gevonden mes dat toch niet het moordwapen was. De DNA-sporen van Louwes op de blouse van mevrouw, de vals beschuldigde klusjesman. Want wat in het collectieve beeldgeheugen is blijven hangen is Louwes die in 2004 door het gerechtshof in Den Bosch dat zijn zaak herziet wéér schuldig wordt bevonden. Hij brult dat hij onschuldig is en slaat wild om zich heen, zo wild dat drie agenten hem in bedwang moeten houden.
Drie Nederlandse experts bekeken beeldmateriaal van Ernest Louwes, ze bestudeerden zijn lichaamstaal, gezichtsexpressie, woordkeus en gedrag. Spreekt zijn lichaam de waarheid terwijl hij liegt? Tóónt hij ongewild zijn schuld? Corresponderen zijn woorden met zijn lichaamstaal? Wat deze experts constateerden zal u verbazen…
Denise Deschamps is psycholoog en CEO van de Body Language Academy. Zij zegt dat Louwes’ gezichtsuitdrukking veelal vlak en emotieloos is. Als hij iets van emotie toont, hoe miniem ook, dan is dat voor haar veelzeggend. Zij ziet zijn rechterwenkbrauw naar boven wippen als hij tegen een journalist zegt: „Ik ben het niet”. Een opgetrokken wenkbrauw staat voor ongeloof. Haar conclusie: Louwes gelooft zijn eigen woorden niet. Marijn Meerman is ‘taalanalist’ bij de Bildungs Academie. Zij luisterde naar een opname van Louwes die vanuit de gevangenis belt met Peter R. de Vries. Zij hoort hoe vlak en „omfloerst” zijn stem is. Maar als het over het gevonden mes gaat, zegt hij ineens vol emotie en volume: „Dat kan toch nooit het moordwapen zijn.” Tja, als iemand het kon weten… Eric Blaauw, lector aan de Hanzehogeschool, heeft kijk op menselijke beweegredenen en gedrag. Louwes was tien dagen door de dood van de vermogende weduwe tot executeur-testamentair benoemd. Blaauw constateert: „Geld kán een motief zijn.” Jóh, echt?
