Blikvernauwing, graag, ter verbetering van het mentale welzijn

Nooit meer inzamelen voor de guerilla’s. Geen havermelk meer persen en uitdelen, geen contact meer met Tim, met Broos, Jelina en Arnaud. Ze zullen haar keihard laten vallen. Maar daar hoeft ze zich dan niet meer druk om te maken. En ze hoeft ook niet meer te doen alsof ze op missie zou willen, hoewel ze zich met haar middelbare lijf en conditie nevernooit zou laten vastlijmen aan wat dan ook.

„Wat denk je het meest te gaan missen?” Die dingen niet dus. Wel de vrolijke momenten met de ER-groep, voordat Arnaud erbij kwam met zijn gezeur over welke landen elkaar nu weer met vuile wapens uitmoordden. Wat verder? Genoeg. Het was jarenlang hun groepje tegen de yolo’s: gezellig samen protesteren, flyeren, debatteren. Niet te geloven dat ze dat gaat opgeven. Niet te geloven ook dat deze gedachten in minder dan een tel allemaal door haar hoofd spelen. Wat als de ingreep schade aanricht? Ze straks traag en dom is? Zijn er gevallen bekend van mislukte ingrepen?

„Ik denk mijn vrienden. Ze betekenen toch wel veel voor me. Maar zij zijn dus best wel…”

„Ja?”

„Best wel pessimistisch over de toekomst.”

„En jij?”

„Ik ook. Natuurlijk.”

Wie niet? Het laatste Andamaneiland. Vierenvijftig graden in Madrid. Cruises naar de Noordpool. Zevenendertig forint voor een brood (wie nog terugrekent naar euro’s eet van schrik alleen nog zevenblad). En nog steeds komen er nieuwe benzineauto’s bij.

De persoon knikt veel te neutraal en veegt wat over haar scherm. Die heeft zich voorgesteld als Appel. Ze voelt haar mondhoeken krullen. Die lijkt meer een kiwi.

„Bij mensen die zo actief zijn in het verzet”, zegt Appel en ze bespeurt een nanoseconde twijfel bij die woordkeuze, „is het een veel voorkomend symptoom dat de depressies niet direct verdwijnen. Het gemis van de oude vrienden en de zoektocht naar nieuwe kost veel energie.” Appel geeft ruimte voor een reactie, maar ze glijdt al naar nieuwe ingevingen. „Kan ik wel vegan blijven?”

„We veranderen niets aan je eetpatroon. Maar bij de meeste van onze cliënten zien we dat na de ingreep de ideologische overtuiging voor veganisme of vegetarisme is verdwenen. En waarom zou je het dan doen?”

„Ik weet niet of ik wel vlees kan eten, hoor. Of ik het nog lust.” De gedachte aan dood dier maakt haar speeksel vies metalig van smaak.

„Je zult het vanzelf ervaren.”

Ze kan nog terug. Het is maar een intake, ze heeft nog niets overgemaakt. Het geld kan ook nog naar een goed doel. Een beter doel dan het mentale welzijn van vijfenzestig kilo witte, bevoorrechte vrouw die de reproductiefase allang voorbij is. Is het laf om niet meer elke dag bedrukt wakker te willen worden omdat er weer meer CO₂ de lucht in is gepompt, weer meer walvissen in plasticsoep zijn gecrepeerd, weer meer Britse bootvluchtelingen zijn aangespoeld?

Is het laf om niet meer elk uur te willen kniezen om haar voetafdruk, die ze met geen mogelijkheid meer kleiner krijgt? Om niet elk uur dat stemmetje te horen dat ze die voetafdruk ook gewoon definitief kan opheffen om de wereld wat beter te maken?

De ingreep door specialisten van Myopia zal haar blik aangenaam vernauwen tot het hier en nu in een straal van enkele kilometers om haar heen. Daarom zit ze hier, omdat ze lang genoeg is belegerd door de massa’s mensen en dieren voor wie ze iets zou moeten doen. Een hele planeet roept dagelijks om haar inzet, beschuldigt haar dagelijks. Ze kan er te weinig aan doen. Niets concreets in elk geval. Ze moeten uit haar hoofd en ze wil vredig, klein en mindful