De 10 beste thrillers volgens thrillerschrijver Marion Pauw

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Top-10 Marion Pauw verdiepte zich in groepsdynamiek en schreef een nieuw boek met dat thema. Dit zijn haar tien favoriete thrillers.

Het idee voor haar nieuwe boek Tijgerlelie ontleende thrillerschrijver Marion Pauw (49) aan een mislukking. Vorig jaar kreeg ze een uitnodiging voor Expeditie Robinson, het avontuurlijke realityprogramma van RTL waarbij de kandidaten moeten overleven op een onbewoond tropisch eiland. Dat was al jaren haar favoriete televisieprogramma. Ze zei gretig ja en bereidde zich grondig voor.

Haar teleurstelling was groot toen ze na vier dagen als eerste van de 21 deelnemers werd weggestemd. Pauw: „Ik was verreweg de oudste deelnemer en lag niet zo lekker in de groep. Daar keek ik nogal van op. Ik ben toch een leuk, sociaal persoon. Waarom was ik opeens de buitenstaander?”

Weer thuis verdiepte ze zich in groepsdynamiek en pestgedrag. „Als schrijver ben je een soort alchemist. Van mindere ervaringen kun je altijd nog een boek maken.”

In Tijgerlelie passen vijf studenten, huisgenoten, in de winter twee maanden op een geïsoleerd hotel in de Pyreneeën. Op het laatste moment vraagt een van de studenten een vroegere schoolgenoot mee. Door de aanwezigheid van die jonge vrouw verandert de groepsdynamiek en ontstaat een giftige sfeer met grote gevolgen.

Ze had veel, zegt Pauw, aan Alles over pesten, een boek van socioloog en pedagoog Mieke van Stigt. „Bij grote spanning in een groep zie je vaak dat degene die net iets afwijkt van de norm uitgroeit tot pispaal. Met pestgedrag kanaliseert de spanning zich en voelt de rest van de groep zich beter.”

Pauw schrijft duistere, gedurfde verhalen, die opvallen door hun goede stijl en humor. Met Daglicht (2009) en Vogeleiland (2022) won ze de Gouden Strop, de prijs voor de beste Nederlandstalige spannende roman.

Op verzoek wijst Pauw haar tien favoriete thrillers aan. Het liefst, zegt ze, leest ze romans waarin min of meer normale personages tot iets extreems worden gedreven. Vaak zijn dat boeken van vrouwelijke auteurs.

10 Lydia Syson: Meneer Peacocks paradijs

Uitgeverij Mozaïek, 384 blz. In het Engels verschenen in 2018

„Dit briljante boek vond ik al snuffelend in een boekwinkel. Omdat ik Pauw heet wilde ik weten wie mister Peacock was.

„Mr Peacock’s Possessions is een historische roman over een gezin dat eind achttiende eeuw verhuist naar een klein onbewoond vulkanisch eiland bij Nieuw-Zeeland. Twee jaar lang is de familie bezig om van het eiland een paradijs te maken. Tot er een boot met zes mannen bij het eiland afmeert en het zoontje van meneer Peacock verdwijnt.

„Ik houd van boeken met een originele setting, die je meenemen naar een plek waar je nooit eerder bent geweest.”

9 Emily Ruskovich: Idaho

Atlas Contact, 400 blz. In het Engels verschenen in 2017

„In een Amerikaanse boekwinkel raakte ik geïntrigeerd door het omslag van dit boek. Ik ben heel gevoelig voor covers. Het eerste ontwerp voor mijn boek Tijgerlelie was heel middle of the road, met een foto van een smachtende, wegkijkende vrouw. ‘Hallo’, zei ik tegen mijn uitgever, ‘ik schrijf toch geen gemiddelde thrillers.’ Tegen het voorstel voor een zwart omslag met op de sneden tijgerprint zei ik volmondig ja: een omslag dat eruit springt.

„Idaho blies me omver. Het gaat over een vrouw die een relatie krijgt met een dementerende man met twee dochters. De ene dochter is door zijn ex-echtgenote vermoord, de andere is vermist. De vrouw vraagt zich af wat er is gebeurd. Een formidabele roman met de kenmerken van een thriller, of andersom.”

8 Emma Donoghue: Kamer

Atlas Contact, 336 blz. In het Engels verschenen in 2010. Verfilmd in 2015: Room , met o.a. Brie Larson

„Een moeder is met haar zoontje opgesloten in een kamer. Voor dat jongetje is die kamer de wereld, hij is nog nooit daarbuiten geweest.

„Dit boek werd genomineerd voor de Booker Prize, de invloedrijke Britse romanprijs, maar het had net zo goed als een thriller aangeboden kunnen worden. De grens tussen literatuur en thrillers is wat mij betreft diffuus. Al heeft de Nederlandse literatuuropvatting nog altijd iets calvinistisch. Zo van: bij literatuur moet je als lezer hard werken en iedere zin moet complex zijn. Terwijl ik denk: schrijf een goed verhaal en schrijf het verhaal goed. Dat zijn voor mij de regels. Aan mooischrijverij zonder dramatische vraag en zonder plot, heb ik een hekel. Net als een gewone roman moet een thriller diepgang hebben en meerdimensionale karakters.”

7 Lex Noteboom: De man met de duizend gezichten

A.W. Bruna, 448 blz. Eerste druk: 2023

„Dit debuut is een perfecte kruising tussen wat mannen graag lezen en wat vrouwen van een boek verwachten. Generaliserend: mannen houden van onrealistische helden. Altijd geil, nooit bang, slimmer dan iedereen, internationale spionagecomplotten oplossend. Vrouwen lezen liever over iemand waar ze zich in herkennen. Die ook bang zijn, zwakheden hebben, misschien verliefd worden op foute mannen.”

„De man met de duizend gezichten gaat over Michelle, getrouwd met de tweelingbroer van de president van een fictief land, Kazichië. Als de president wordt vermoord moet de man van Michelle hem opvolgen. Daarom kan zij met haar gezin niet meer terug naar Nederland. Een waanzinnig goed geschreven boek met grote, internationale verwikkelingen, en een mooi kleiner verhaal erdoorheen.”

6 Terry Hayes: Ik ben Pelgrim

A.W. Bruna, 736 blz. In het Engels verschenen in 2014

„Een spionagethriller met een nietsontziende terrorist – precies het soort boek waar ik een hekel aan dacht te hebben. Mijn zwager, een betrouwbaar kompas, beval het me aan. In de wachtruimte op Schiphol begon ik aan deze dikke pil, en voordat ik in Australië aankwam had ik het uit. Zó spannend en zó meeslepend. Echt een prestatie. Dat besefte ik weer toen ik onlangs in de jury zat van de Vrij Nederland-Thriller van het Jaar-verkiezing. Bij de genomineerden zaten ook een paar spionageboeken waar ik steeds na honderd bladzijden het spoor bijster raakte. Als mij dat als geoefende lezer al overkomt…

„Toen ik ook nog zag dat maar twee van de negen genomineerde boeken door vrouwen waren geschreven ben ik uit de jury gestapt. Waarom? Het ruikt daar naar seksisme, vind ik.”

5 Esther Verhoef: Façade

Prometheus, 368 blz. Eerste druk 2019

„Een van de vele thrillerclichés is: vrouw valt voor foute man en dan gaat het mis. Zo begint Façade ook. Eerst dacht ik: daar gaan we weer. Maar de plot van dit boek zag ik totaal niet aankomen, heel verrassend. De decors zijn bij Esther Verhoef altijd zo goed. Een scène op een verlaten parkeerplaats voelt echt verlaten. Bij matige auteurs ben ik al gauw aan het kijken waarom iets niet werkt. Goede auteurs sleuren me mee. Dan zoek ik later wel uit hoe ze dat voor elkaar kregen.

„Alle boeken van Verhoef zitten goed in elkaar. Dat Façade er voor mij bovenuit steekt, komt door de actiescènes. Die worden snel lullig, piefpafpoefscènes waarbij je je aandacht verliest. Verhoef is een vakvrouw, zij doet dat heel beeldend.”

4 Sarah Pinborough: Wat jij niet ziet

The House of Books, 416 blz. In het Engels verschenen in 2017. Als serie Behind her Eyes op Netflix, 2021

„Ik loop warm voor boeken met een totaal nieuw soort plot. Zoals Behind Her Eyes. Een boek met een paranormale twist, over een vrouw die met een zelfhypnosetechniek buiten haar lichaam kan treden. Een gegeven waarvan je misschien denkt: het zal wel, waarom zou ik dat moeten lezen? Maar Pinborough heeft het echt briljant uitgewerkt.

„De Netflix-serie van het boek was flut. Ja, ik heb ook tv-scenario’s geschreven. Voor de verfilming van dit boek had ik gewaarschuwd. Het gaat de hele tijd over de innerlijke beleving van de hoofdpersoon. Heel lastig om dat in beeld te vertalen. Mijn nieuwe boek Tijgerlelie is wel goed verfilmbaar. Het heeft een fotogenieke setting – een ingesneeuwd hotel – en de groepsdynamiek van de bewoners kan je goed en herkenbaar laten zien.”

3 Gillian Flynn: Verloren vrouw

Boekerij, 448 blz. In het Engels verschenen in 2012. Verfilmd in 2014: Gone Girl , met o.a. Ben Affleck

„Ik ben in Tasmanië geboren, tot mijn zesde sprak ik geen Nederlands. Ik lees Engelstalige thrillers altijd in het Engels. En ik volg goed de bestsellerlijst van The New York Times en de nominaties voor de Booker Prize. Dat ik Gillian Flynn ging lezen kwam door een aanbeveling van Herman Koch.

„Gone Girl is als een roman, maar dan wurgend spannend. Amy ontdekt dat haar man Nick een ander heeft. Van een cool girl die beantwoordde aan het ideaalbeeld van de leuke vriendin, een stoere one-of-the-boysgirl met wie je een biertje kon drinken, verandert ze in een gone girl: ze verdwijnt en neemt wraak. Er was een discussie: is Amy een feministische heldin of een psycho bitch? Ik denk een combinatie van beide. Ik herkende me in elk geval in de wraakgevoelens van Amy.”

2 Alice Sebold: De wijde hemel

Cargo, 352 blz. In het Engels verschenen in 2002. in 2009 Verfilmd: The Lovely Bones , met o.a. Mark Wahlberg

„Op de prachtige titel, The Lovely Bones, sloeg ik erg aan. Dit boek is razend spannend en tegelijk een literair juweeltje. Het gaat over een 14-jarig meisje dat verkracht en vermoord wordt. De eerste scène bezorgde me kippenvel. Daarin ontmoet het meisje haar moordenaar. Die vraagt: is het wel veilig voor jou om hier in je eentje over de heide rond te lopen? Dit boek gaat over vertrouwen: wie vertrouw je wel, wie niet, en waarom.

„In het vliegtuig zag ik ooit een vrouw die een vakantiethriller van Suzanne Vermeer uitlas en binnen vijftien seconden aan een nieuw boek van haar begon. Ik hoop dat wie Tijgerlelie uitleest, iets heeft om over na te denken. Wat voor momenten heb ik zelf meegemaakt in groepen? Werd ik buitengesloten of was ik een leider?”

1 S.J. Watson: Voordat ik ga slapen

AmboAnthos, 336 blz. In het Engels verschenen in 2011. Verfilmd in 2014: Before I go to Sleep , met o.a. Nicole Kidman en Colin Firth

„Bij thrillers mis ik regelmatig het vakmanschap. Veel auteurs zouden kritischer op hun eigen werk mogen zijn. En waarom geven uitgevers zoveel broddelwerk uit? In tijden van papierschaarste lijkt me dat een slechte zaak. Ze bezorgen thrillers een slechte reputatie.

„Before I Go to Sleep tilt het genre naar een hoger niveau. Een bijzonder origineel en vervreemdend boek. Het is het dagboek van een vrouw die aan het einde van elke dag haar geheugen verliest. Als ze wakker wordt moet ze steeds opnieuw ontdekken wie ze is en waar ze is. In het dagboek geeft ze zichzelf aanwijzingen. Omdat ze de man die beweert haar echtgenoot te zijn niet helemaal vertrouwt, houdt ze het dagboek voor hem verborgen.

„Zo’n oorspronkelijk, goed uitgewerkt gegeven inspireert me. En ik heb ook baat bij zo’n geweldig boek dat het genre een goede naam bezorgt.”

Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 1 juli 2023.

Related Posts

Veel Nederlandse topsporters liepen weg met ‘bijdehand ventje’ Ted Troost

  • admin
  • November 27, 2024
  • 0

Toen de sportpsychologie in Nederland nog in de kinderschoenen stond, zweerden veel topsporters bij Ted Troost. De deze maand op 88-jarige leeftijd overleden haptonoom had op het EK van 1988 en het WK van 1990 de halve selectie van Oranje in handen. Met wisselend succes, zou de cynicus kunnen denken. Na het EK-goud in West-Duitsland volgde roemloze uitschakeling op het WK in Italië.

Ted Troost werd door de opeenvolgende bondscoaches Rinus Michels en Leo Beenhakker oogluikend binnengelaten in het hotel van Oranje. Bondsarts Frits Kessel vond hem misschien een kwakzalver, maar moest zich schikken vanwege het teambelang. De vedetten Ruud Gullit, Marco van Basten en Hans van Breukelen zeiden er baat bij te hebben. Net als Johan Cruijff en Willem van Hanegem, Wimbledonkampioen Richard Krajicek, de schaatskampioenen Hein Vergeer en Yvonne van Gennip en vele anderen.

Over zijn slechte contact met Kessel zei Troost in 2022 tegen Voetbal International: „De bondsdokter háátte me. Logisch. Ik was toch een bijdehand ventje geworden. En ik deed dingen die hij niet kon uitleggen. Maar driekwart van het elftal wilde door mij worden geholpen. Michels stond het oogluikend toe.”

Tennisleraar

De geboren Rotterdammer Troost was korte tijd tennisleraar, voordat hij fysiotherapie ging studeren. Al in de jaren 60 werd hij gegrepen door haptonomie en ging hij in de leer bij grondlegger Frans Veldman. In zijn bestseller Het lichaam liegt nooit uit 1989 schreef hij wat zijn therapie behelsde. „Het is een geneeswijze, die mensen via hun gevoel confronteert met de emotionele problemen die aan hun kwaal ten grondslag liggen. Door de aanraking wordt opnieuw geleerd te voelen. Daardoor ontdooit het bevroren gevoel van binnen.”

In 1988 legde hij een NRC-verslaggever uit hoe de surfplank van Martine van Soolingen een verlengstuk van haar lichaam moest worden. Haar houding zou verkeerd zijn, waarna Troost staande op haar rug aangaf hoe het wel moest. „Zoals hij op mij ging staan, zo zou ik op de plank moeten staan. Hij leerde me ontspannen waardoor het geen pijn deed als hij op mij stond”, liet Van Soolingen optekenen in het boek.

Drievoudig olympisch kampioene Yvonne van Gennip zei zich mentaal weerbaarder te zijn gaan voelen dankzij Troost, vertelde ze een jaar na haar goldrush in Calgary. „De eerste keer hebben we niet zoveel gepraat, maar heeft hij me dingen laten voelen. Dan trekt hij je aan je nekvel, laat je stuiteren en probeert je te laten voelen wat voelen eigenlijk is”, aldus Van Gennip. Minder tevreden was wielrenner Jacques Hanegraaf. Zijn boosheid was volgens Troost terug te voeren op een moeilijke jeugd. Hanegraaf liet zich niet meer zien.

Niet onomstreden

Troost was een begrip in sportkringen, maar niet onomstreden, net als zijn leermeester Veldman. In NRC sprak Frits Abrahams in 1989 met oud-patiënten over de werkwijze van beide haptonomen. Seksualiteit was een belangrijke factor in hun medische denken, vertelden zij. Veldman gaf naakt demonstraties en bij Troost, die na ruzie voor zichzelf was begonnen, werden cursisten in het kruis gegrepen.

Ongewenste intimiteiten of niet, Oranje-doelman Van Breukelen legde aan de vooravond van het mislukte WK in 1990 in NRC uit welke positieve invloed Troost op hem had: „Ted heeft me laten zien dat ik waardering voor mezelf behoor op te brengen. Verder moet ik mezelf accepteren zoals ik ben met alle positieve en negatieve punten. Voor mijn eigen bestwil sta ik nu open voor bepaalde dingen zoals kritiek. In het verleden kon ik me mateloos ergeren aan wat er over me geschreven en gezegd werd, als ik weer eens niet naar behoren had gepresteerd. Daar kan ik nu mee omgaan. Als ik vroeger een blunder maakte, kon ik daar een week mee zitten. Nu ga ik dat relativeren en me afvragen wat er precies is fout gegaan.”

‘Elkaar aanvoelen, letterlijk’

Behalve Van Breukelen kwamen de WK-gangers Joop Hiele, Adri van Tiggelen en Gerald Vanenburg in de behandelkamer van de haptonoom. In Voetbal International legde hij zijn werkwijze tijdens het WK uit. „Toen heb ik nog vier van die voetballers op elkaar gelegd. Over zulke dingen dacht ik niet na, ik voelde gewoon wat er diende te gebeuren. Soms legde ik ze op elkaar, soms liet ik ze bij elkaar op schoot zitten. Dat zorgde voor meer zelfvertrouwen en voor verbinding in het team. Ze moesten elkaar aanvoelen, letterlijk. Daar is niets spiritueels aan”, aldus Troost. „Het is net als wanneer je een kind op schoot neemt. Je versmelt. Ook een voetballer heeft geborgenheid nodig. Leg de as op elkaar en je elftal wordt veel hechter. In 1988 is het gebleken.”

Maar op het WK in 1990 dus niet, zo bleek een paar weken later toen Oranje vroegtijdig werd uitgeschakeld. De toenmalige bondscoach Beenhakker, die tegen de zin van de meeste en belangrijkste internationals van het bondsbestuur de voorkeur had gekregen boven Cruijff, hoopte met de komst van de haptonoom de ‘onwillige honden’ aan het voetballen te krijgen.

Beenhakker in NRC: „Wat ik persoonlijk van Troost vind, is niet interessant. In dit circus zoekt een speler zekerheid. De een doet dat via een gesprek met zijn vrouw, de ander zakt een avondje door, de derde zoekt deskundige hulp. Mijn zegen hebben ze.”

Ted Troost was getrouwd met oud-toptennisster Marianne van der Torre, met wie hij drie dochters kreeg.


Dichter Ellen Deckwitz reist met haar moeder naar Italië om de Premio Ciampi-poëzieprijs op te halen: ‘Dus dit is je muze’, zegt de uitgever

  • admin
  • November 27, 2024
  • 0

Zondag 17 novemberConfetti

Wanneer ik mijn telefoon aanzet, blijk ik vierentwintig appjes van mijn moeder te hebben, allemaal verzonden tussen kwart over vijf en half zes ’s ochtends. Of we toch geen eerdere trein moeten nemen. Of ze niet beter én haar paspoort én haar ID-kaart meebrengt, want je kan er altijd eentje kwijtraken.

En of ik al een tijdsschema heb gemaakt voor de terugreis.

Over drie dagen zullen we afreizen naar de Italiaanse stad Livorno, waar ik de prestigieuze Ciampi-prijs in ontvangst mag nemen voor de Italiaanse vertaling van mijn poëziebundel Hogere Natuurkunde. Toen ik mijn moeder vroeg of ze mee wilde, spoot de confetti nog net niet uit mijn mobiel.

„Weet je het zeker?”, vroeg ze, stotterend van vreugde.

Ik wist het zeker, natuurlijk moest ze mee. De bundel gaat immers over haar.

Maandag 18 november Extra koffer

Vanochtend vertaal ik voor het Winternachten Festival een gedicht van de Amerikaans-Palestijnse dichter George Abraham, over hoe oorlog zijn weerslag heeft op het lichaam. Tegen het einde is er een regel waar ik mijn hoofd over breek. Abraham schrijft dat hij wil scheuren door „this country’s arms”, waarbij ‘arms’ zowel op ledematen als wapens kan slaan. Ik pak mijn telefoon om hem te appen en zie dat mijn moeder twee voicemails heeft achtergelaten. Of ik mijn gele boekje niet vergeet mee te nemen naar Italië, en of ze nog een extra koffer moet meebrengen, we blijven immers twee dagen weg.

Dinsdag 19 novemberBlixa Bargeld

Ik bel met mijn Italiaanse uitgever over de prijsuitreiking. De Ciampi is een prijs met meerdere categorieën, waaronder visuele kunst en muziek. De 21ste november is er een groot gala waar alle winnaars zullen optreden, waaronder de Amerikaanse muzikant Micah P. Hinson en de Duitse zanger en performancekunstenaar Blixa Bargeld. We hangen op en meteen belt mijn moeder, of we morgen toch een paar treinen eerder kunnen nemen, je weet het immers nooit met de spoorwegen.

Woensdag 20 novemberStortregen

We arriveren twee uur te vroeg in Livorno. De man die ons op zou halen neemt zijn telefoon niet op, maar mijn moeder straalt, want we hebben het gehaald.

Het begint te stortregenen.

Ellen en haar moeder met de dichter Vincenzo Frungillo tijdens de lunch.
Foto Laura Lezza

Donderdag 21 novemberDiner

Vandaag is de prijsuitreiking. Ik maak kennis met Pierluigi Lanfranchi, de Italiaanse dichter die samen met Emilie van Opstall mijn bundel vertaalde. Hij overhandigt me het eerste exemplaar van de Valigie Rosse-editie, de uitgave die ter gelegenheid van deze prijs is gemaakt.

„Dus dit is je muze”, zegt de uitgever terwijl hij naar mijn moeder knikt, die zo breed grijnst alsof ze vannacht met een kleerhanger in haar mond heeft geslapen. We gaan naar het restaurant waar er voor de winnaars en hun gasten een lopend buffet is. Het is er druk, de schalen raken sneller leeg dan ze worden bijgevuld maar mijn moeder slalomt vrolijk tussen de rijen door en heeft in een mum van tijd een bord vol eten.

Aan tafel gaat het gesprek vooral over de politieke ontwikkelingen in Europa. De opkomst van rechts en reactionaire bewegingen, hoe de regering van Meloni de pers tegenwerkt. Volgens mijn disgenoten steunt de Italiaanse regering Netanyahu. Het meisje naast me fluistert dat het woord genocide taboe is in het publieke debat. Ze volgt de gebeurtenissen in Gaza per TikTok, en ik toon haar de Instagrampagina van een vriend die de strijd in Oekraïne in beeld brengt. Even voel ik me moedeloos. Hoeveel je ook probeert mee te krijgen van een oorlog, het is uiteindelijk slechts een fractie van alle verwoestingen. Dat komt niet alleen doordat je niet overal met een camera bij kan zijn, maar ook omdat een oorlog na haar einde voortbestaat in de overlevenden en in hun nazaten. Elke raket die vandaag wordt afgeschoten vernietigt niet alleen gebouwen en lichamen, maar ook de levens van mensen die nog geboren moeten worden.

De bundel waar ik de Ciampi voor kreeg toegekend, gaat daarover. Mijn grootouders overleefden de Tweede Wereldoorlog, maar ze waren voorgoed vervormd. De ontberingen, de martelingen en de verkrachtingen maakten van hen mensen die constant waaks waren. Ze hadden altijd een koffer klaarstaan om te kunnen vluchten, potten geld en voedsel op, planden alles altijd tot in detail vooruit om zo min mogelijk aan de genade van het toeval overgeleverd te zijn. Mijn moeder groeide op met mensen die van een onverwachts geluid zo konden schrikken dat ze het hele huis bij elkaar gilden. En dat vervolgens weer op haar afreageerden.

Ik kijk even naar haar. Ze is in een geanimeerd gesprek verwikkeld met dichter Vincenzo Frungillo.

„I paint my hair myself”, zegt ze stralend terwijl ze naar haar blonde lokken wijst, „Only twee euro at the Aldi!”

<figure aria-labelledby="figcaption-0" class="figure" data-captionposition="icon" data-description="Ellen in Livorno op de dag van de uitreiking van de Ciampi-prijs. ” data-figure-id=”0″ data-variant=”grid”><img alt data-description="Ellen in Livorno op de dag van de uitreiking van de Ciampi-prijs. ” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-1.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/27133558/data124927331-c83576.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-11.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-9.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-10.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-11.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-12.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/OzpvRPp65E1WlhUByZHOoyHRHvI=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/27133558/data124927331-c83576.jpg 1920w”>

<figure aria-labelledby="figcaption-1" class="figure" data-captionposition="icon" data-description="Ellen Deckwitz bekijkt de bundel Fisica avanzata, de Italiaanse vertaling van haar poëziebundel Hogere Natuurkunde.

Foto Laura Lezza

” data-figure-id=”1″ data-variant=”grid”><img alt data-description="Ellen Deckwitz bekijkt de bundel Fisica avanzata, de Italiaanse vertaling van haar poëziebundel Hogere Natuurkunde.

Foto Laura Lezza

” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-2.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/27133551/data124927373-a14f8c.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-15.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-13.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-14.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-15.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-16.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/aY7enzbdou5DB-jY8D2qYHNMUc8=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/27133551/data124927373-a14f8c.jpg 1920w”>

<figure aria-labelledby="figcaption-2" class="figure" data-captionposition="icon" data-description="Ellen Deckwitz in het Goldoni Theatre. ” data-figure-id=”2″ data-variant=”grid”><img alt data-description="Ellen Deckwitz in het Goldoni Theatre. ” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-3.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/27133548/data124927385-34ca08.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-19.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-17.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-18.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-19.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-20.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/v4jfIMbny5Xh3KjpDe3xkbgg9lo=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/27133548/data124927385-34ca08.jpg 1920w”>

<figure aria-labelledby="figcaption-3" class="figure" data-captionposition="icon" data-description="Ellen Deckwitz aan de kust van Livorno op de dag van de uitreiking van de Ciampi-prijs. ” data-figure-id=”3″ data-variant=”grid”><img alt data-description="Ellen Deckwitz aan de kust van Livorno op de dag van de uitreiking van de Ciampi-prijs. ” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-4.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/27133556/data124927343-e837a3.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-23.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-21.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-22.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-23.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2024/11/dichter-ellen-deckwitz-reist-met-haar-moeder-naar-italie-om-de-premio-ciampi-poezieprijs-op-te-halen-dus-dit-is-je-muze-zegt-de-uitgever-24.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/ykmm8zwasNpsmF5pq9IE6JdpHQY=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2024/11/27133556/data124927343-e837a3.jpg 1920w”>

Foto’s: Foto Laura Lezza

Vrijdag 22 november ‘Onbegraven verdriet’

We ontbijten om half zes ’s ochtends, mijn moeder glundert na van de mooie avond en stopt nog snel een gekookt ei in haar handtasje.

Ondertussen check ik mijn mail. Ik heb bericht terug van George, hij vindt het goed als ik ‘arms’ vertaal met ‘armen’ in plaats van met ‘wapens’. Ik laat mijn ogen nog een laatste keer gaan over zijn gedicht. Ergens schrijft hij over het „onbegraven verdriet” van zijn vader, wat me enorm raakt. Er is leed dat zich niet laat bedekken, dat nooit tot ontbinding zal overgaan. Trauma is een conserveermiddel, een vorm van sterk water. De kleur verdwijnt, de feiten blijven, evenals de gedragingen die erdoor ontstaan.

Zaterdag 23 novemberDe diepte

We zijn veilig aangekomen op Centraal Station Amsterdam. Mijn moeder checkt de NS-reisplanner, er is vertraging maar we zijn zo vroeg dat ze waarschijnlijk toch nog anderhalf uur eerder dan gepland thuis is.

Ze kust me haastig en snelwandelt richting haar perron. Vlak voor ze op de roltrap stapt, draait ze zich nog een keer om.

„Het was leuk!”, roept ze.

„Ja!”, roep ik terug.

„We hebben alles gered!”, juicht ze.

Ze zwaait nog een keer en verdwijnt dan omlaag, de diepte in.


Tv-recensie | Waar ligt een kind nou wakker van? Van het Sinterklaasjournaal of van de reactie van de premier?

  • admin
  • November 27, 2024
  • 0

Het scheen een regelrechte horrorshow te zijn geweest. Nachtmerriemateriaal van het ergste soort. Daarom hield ik de afstandsbediening bij de hand, voor als het écht uit de klauwen zou lopen. Ik had het programma al een paar dagen niet gekeken – omdat er nou eenmaal andere dingen op de planning stonden, en ook omdat ik zo’n twintig jaar ouder ben dan de beoogde doelgroep. Maar gedurende die paar dagen waren me zo veel alarmerende berichten ter ore gekomen dat ik me onderhand afvroeg of we misschien op het eind van het programma afstevenden: of seizoen 24 het allerlaatste seizoen ooit zou zijn. Want de makers, zo ging het verhaal, hadden het ondenkbare gedaan.

Ze hadden de gezondheid van Sinterklaas in twijfel getrokken.

Alleen al het opschrijven van die zin voelt als een ernstige zonde, dus je snapt dat ik er niet happig op was de gemiste afleveringen terug te kijken. Zo wordt het wel heel verleidelijk om je te voegen bij de groeiende groep nieuwsmijders. Maar de aflevering van maandagavond had de gemoederen dermate hoog doen oplopen dat je er echt niet omheen kon. Metro schreef over kinderen die huilend naar bed gingen. De Telegraaf sprak van een „horrorscène”. Helaas – negeren leek geen optie meer. Daarom raapte ik dinsdagavond alle moed bij elkaar en keek ik het Sinterklaasjournaal (NTR) terug.

Inderdaad is de goede Sint dit jaar opvallend bedlegerig en toont iedereen in zijn omgeving zich bezorgd over zijn gezondheid. Van de Pieten moet hij veel uitrusten en op zijn staf leunen als hij zich toch genoodzaakt ziet een paar stappen te verzetten, maar daar is de goedheiligman natuurlijk te eigenwijs voor – met als gevolg dat hij op een goed moment met een ambulance wordt afgevoerd naar het ziekenhuis. In de uitzending van maandag werden twee Pieten gevolgd die Sinterklaas daar kwamen opzoeken. Ze hadden zicht op zijn behandelkamer door een kier in de gordijnen, en hoorden hem aan de dokter vragen wat ze nu precies ging doen. „Even doorbijten Sinterklaas”, antwoordde de dokter: „het moet er écht af.” Daarna bewoog ze zich naar zijn been en klonk het lawaai van een gipszaag. En het gegil van twee geschokte Pieten, die pas een dag later zouden ontdekken dat Sinterklaas al die tijd met een gipsverband om zijn been had gelopen. Niet zijn been, maar dat verband was eraf gezaagd.

Dat dat een spannend tafereel was kon ik me als voormalig bang kind wel voorstellen. ‘Horror’ leek me echter wat overtrokken. Bovendien klonk er al lang vóór deze scène geklaag: het echte probleem dat sommige ouders met dit seizoen hebben, lijkt eerder dat kinderen worden geconfronteerd met het idee dat een geliefd personage oud en ziek kan worden. Sinterklaas in een ziekenhuis? Gadver, veel te ongezellig.

Kindervragenuur

Maar kinderen kunnen best wat ongezelligheid aan. Je ziet het terug in een format als De mensenbieb (HUMAN), dat onlangs nog werd genomineerd voor een Emmy. In dat programma stellen kinderen vragen aan (bekende) volwassenen over een zelfgekozen onderwerp: van seksuele geaardheid tot rouw. Soms simpelweg uit nieuwsgierigheid, soms omdat ze zelf met zo’n thema worstelen en behoefte hebben aan tips, herkenning of troost. Ze willen er júíst over praten.

Ook tijdens het jaarlijkse Kindervragenuur in de Tweede Kamer droegen kinderen maandag zelf zware thema’s aan. Ze wilden weten hoe de regering hun toekomst veilig zou stellen: wat werd er gedaan tegen klimaatverandering? En tegen oorlogen? En konden ze later nog wel een eigen huis krijgen?

Merkwaardig genoeg legde premier Schoof in zijn warrige antwoord ook uitgebreid uit wat de kinderen zélf konden doen voor een fijne toekomst. Zo moesten ze vooral naar school gaan. En lekker gezond blijven. Van zo’n respons zou ik langer wakker liggen dan van het Sinterklaasjournaal.