‘Ben ik eigenlijk een racist?’ Theo Maassen twijfelt in zijn nieuwe show Onbekend Terrein aan bijna alles, ook zichzelf spaart hij niet. Hij onderzoekt en bevraagt zichzelf, een verademing in deze tijd waarin iedereen alles zeker lijkt te weten. In deze eindejaarsaflevering praat Pieter van der Wielen met Theo Maassen over de grote thema’s van het afgelopen jaar. Hoe verhoudt Maassen zich daartoe? Een gesprek over het belang van gevoeligheid én weerbaarheid, je hoofd als vrijplaats en de waarde van ontladen via humor. En over de vraag der vragen: ‘Wie ben ik eigenlijk?’
Presentatie:
Pieter van der Wielen
Redactie:
Elze van Driel, Anouk van Kampen & Mira Zeehandelaar
Bert Huisjes keert definitief terug bij WNL als bestuurder. Dat heeft de Raad van Toezicht van de omroep maandag per mail laten weten aan alle medewerkers. Het besluit komt niet als een verrassing: de RvT liet eerdere deze maand al weten dat Huisjes kon terugkeren, nadat op basis van een onafhankelijk onderzoek van KPMG werd geconcludeerd dat er geen sprake was van „juridisch verwijtbaar grensoverschrijdend gedrag”.
Afgelopen week voerde de RvT nog gesprekken met de redactie, waar veel onrust is over de handelwijze van de RvT en de terugkeer van Huisjes. „Wij zijn ons bewust dat er verschillende meningen zijn binnen de redactie. Maar er is ook een gedeelde verantwoordelijkheid voor de toekomst van WNL”, staat in de mail, die in handen is van het Algemeen Dagblad. De terugkeer van Huisjes gaat gepaard met de aanstelling van een mediator, die in gesprek gaat met de oud-hoofdredacteur enerzijds en redactieleden anderzijds.
„Daarnaast kan iedereen uiteraard een individueel gesprek met hem inplannen. Met of zonder mediator”, schrijft de RvT. Ook komt er een HR-manager, een ondernemingsraad en een ombudsman. Benadrukt wordt dat Huisjes voorlopig nog niet aan het werk zal gaan op de redactie zelf, „om bij jullie het vertrouwen te krijgen dat zaken echt anders zullen gaan en we niet teruggaan naar de oude situatie”.
Misstanden bij WNL
In februari van dit jaar berichtte het AD voor het eerst over misstanden bij WNL, waar tientallen (oud-)medewerkers met name Huisjes verantwoordelijk stelden voor een angstcultuur bij de omroep. Zo zou hij medewerkers pesten, intimideren en discrimineren. De RvT sprak zich direct uit tegen het artikel en benadrukte Huisjes te steunen. Na een storm van kritiek legde de toenmalig hoofdredacteur zijn functies bij WNL neer in afwachting van een onderzoek door KPMG.
Uit dat onderzoek zou zijn gebleken dat er geen sprake was van „juridisch verwijtbaar grensoverschrijdend gedrag”, zo schreef de RvT eerder deze maand aan de redactie. Men concludeerde dat Huisjes niet verder kon als hoofdredacteur, maar mocht terugkeren als bestuurder, omdat hij een tweede kans zou verdienen. Het rapport zelf werd niet openbaar gemaakt. Dat het rapport werd uitgevoerd in opdracht van hetzelfde orgaan dat direct na de aantijgingen steun uitsprak voor Huisjes, zorgde voor nog meer onrust op de redactie van de omroep.
Moeder: „Ik heb een eeneiige jongenstweeling van 10 jaar. Ze hebben een haat-liefdeverhouding. Hoe ga je om met die onderlinge competitie en conflicten die vanuit het niets escaleren? Vermoeiend als ouder. Hoe haal ik hier de scherpe kanten vanaf?”
Accepteer competitie
Jenny van Dongen: „Het is heel normaal dat kinderen in een gezin zich met elkaar vergelijken. Die onderlinge competitie is niet per se problematisch, maar hoort bij de ontwikkeling.
„Bij eeneiige tweelingen is met die onderlinge vergelijking natuurlijk iets bijzonders aan de hand, omdat ze zo op elkaar lijken. Omdat ze voortkomen uit dezelfde gesplitste eicel hebben ze exact hetzelfde dna. Als je steeds een kopie van jezelf ziet, ben je ook meer geneigd je daarmee te vergelijken. Het kan pijnlijk zijn als de een iets (nog) niet kan wat de ander wel lukt. Een kind van zes snapt dat een oudere broer iets heeft bereikt omdat hij ouder is. Bij tweelingen wordt die frustratie niet verzacht door een verschil in leeftijd. Daardoor kan de competitie wat feller uitpakken, en wat pijnlijker zijn.
„De onderlinge vergelijking wordt versterkt door de buitenwereld. Tweelingen, en met name eeneiige tweelingen, worden steeds met elkaar vergeleken. Probeer dat als ouder in ieder geval niet te doen, maar de kwaliteiten van beide jongens te waarderen. Leg uw jongens uit dat de band die ze hebben heel speciaal is, en dat ruzies daar een beetje bij horen, juist omdat zij zo vertrouwd met elkaar zijn en elkaar zo goed kunnen begrijpen. Dat het normaal is dat ze in sommige levensfases minder goed met elkaar kunnen opschieten, maar dat ze als ze ouder worden een grote bron van steun voor elkaar kunnen zijn.
„Kijk voor de pedagogische uitdagingen van ouders met een tweeling ook eens op de website van de Nederlandse vereniging voor ouders van meerlingen: NVOM.”
Individuele aandacht
Coks Feenstra: „Het tweelingschap heeft prachtige kanten, maar levert ook frustraties op. Elk kind wil het eigen ‘ik’ vinden. Wie ben ik, wat maakt mij uniek? Voor eeneiige tweelingen kan de band met broer of zus daarom beklemmend voelen: wie ben ik als ik zo op de ander lijk?
„Door de hechte band die veel eeneiige tweelingen hebben, denken ouders al snel: ze hebben aan elkaar genoeg. Dat is niet waar. Ze hebben apart van elkaar een sterke relatie met hun ouders nodig om zich goed te ontwikkelen. Uit onderzoek blijkt dat hoe sterker die band is, hoe beter het tweelingkind de eigen identiteit vindt. Dat is ook logisch, want juist in het individuele contact met de ouder leert het kind over zichzelf. Ouders ‘spiegelen’ hun kind en helpen het zichzelf te ontdekken. Dit gebeurt veel minder als de tweeling altijd samen met de ouder is, omdat de tweeling dan ook sterk op elkaar reageert.
„Doe vaak iets met de jongens apart. Laat bijvoorbeeld om en om met ze de hond uit, of ga met een van de twee boodschappen doen. Door die ouderlijke aandacht krijgen hun eigen eigenschappen en behoeftes meer aandacht. Laat ze ook apart van elkaar speelafspraken maken met vriendjes en vriendinnetjes.
„Door meer ruimte tussen hen te creëren kunnen ook de onderlinge spanningen afnemen. Leer hen ook om zich tegenover elkaar uit te spreken over hun irritaties. Uit onderzoek blijkt dat tweelingen dit vaak heel moeilijk vinden.”
Coks Feenstra is als ontwikkelingspsycholoog gespecialiseerd in de opvoeding van tweelingen. Ze schreef Tweelingen en school en Het grote tweelingenboek.
Zou Sean ‘Diddy’ Combs nog vaak aan de tekst van ‘Bad Boy for Life’ denken? „We ain’t goin’ nowhere”, zingt hij op het hitje uit 2001. „We can’t be stopped now, ’cause it’s Bad Boy for life.”
Dat Sean Combs voorlopig nergens heen gaat, moge duidelijk zijn. De rapper, muziekproducent en platenbaas werd op 17 september gearresteerd op verdenking van afpersing, seksuele uitbuiting en mensenhandel voor de prostitutie. Sindsdien zit hij voorarrest in een gevangenis in Brooklyn, New York.
Een dag na zijn arrestatie publiceerde de federale openbaar aanklager in de Verenigde Staten de veertien pagina’s tellende aanklacht. Combs zou „vrouwen en anderen in zijn omgeving decennialang [hebben] misbruikt, bedreigd en gedwongen om zijn seksuele verlangens te vervullen, zijn reputatie te beschermen, en zijn gedrag te verbergen”.
Nadat r&b-artiest R. Kelly in 2019 werd opgepakt wegens kindermisbruik is de muziekindustrie nu opnieuw opgeschrikt door een grote misbruikzaak. Wie is deze Sean Combs?
Publieke vete
Pas 23 was hij, toen Sean John Combs als Puff Daddy – de bijnaam dankte hij aan zijn korte lontje – eind 1992 zijn platenmaatschappij Bad Boy Records oprichtte. De tweede artiest die hij binnenhaalde, betekende meteen zijn grote doorbraak: Christopher Wallace, beter bekend als Notorious B.I.G., bracht in 1994 met zijn debuutalbum Ready to Die een alom erkende klassieker uit.
Als vertegenwoordigers van de East Coast-rapwereld kwamen Combs en Wallace in de jaren daarna veelvuldig in het nieuws vanwege hun zeer publieke vete met de West Coast, waar rappers als Dr. Dre en Tupac Shakur de dienst uitmaakten. De ruzie eindigde bloedig, toen in 1996 en 1997 in een tijdsbestek van enkele maanden zowel Shakur als Wallace werden doodgeschoten. Beide moorden zijn nooit opgelost.
Na Wallace’ dood brak Combs met zijn album No Way Out zelf ook door als solo-artiest. De juridische problemen waren evenwel nooit ver weg. In april 1999 werd Combs gearresteerd op verdenking van mishandeling van een medewerker van de platenmaatschappij Interscope Records; hij vermeed een celstraf door schuldig te pleiten aan een kleiner vergrijp en onderging een cursus woedebeheersing van één dag.
In december 1999 werd Combs opnieuw gearresteerd, ditmaal na een schietpartij bij een nachtclub in New York. Hij werd aangeklaagd wegens verboden wapenbezit en omkoping, maar de rechter sprak hem in maart 2001 vrij.
Na zijn vrijspraak veranderde Combs zijn pseudoniem in P. Diddy, naar eigen zeggen om met een schone lei te beginnen. In de jaren daarop produceerde hij een televisieserie op MTV, speelde in films en investeerde onder andere in restaurants, een kledinglijn en een wodkamerk. Toen hij in 2022 een BET lifetime achievement award in ontvangst nam, lag zijn geschatte vermogen op zo’n 1 miljard dollar.
Baby-olie
Bij die uitreiking bedankte Combs onder andere God, zijn moeder en zijn ex-vriendin, de gewezen r&b-eendagsvlieg Casandra ‘Cassie’ Ventura. De relatie bleek echter minder liefdevol dan Combs het op het podium deed voorkomen. In november 2023 deed Ventura aangifte tegen Combs wegens verkrachting en jarenlang misbruik.
Combs schikte de zaak slechts één dag later, maar de geest was uit de fles: de maanden daarop deden nog vijf vrouwen aangifte tegen Combs. In maart 2024 viel de overheid binnen in Combs’ huizen. Daar troffen agenten onder meer wapens, drugs en „meer dan 1.000 flessen baby-olie en glijmiddel” aan, schrijft persbureau AP.
In mei publiceerde nieuwszender CNN een beveiligingsvideo uit 2016. Daarop is te zien hoe Combs, gekleed in alleen een badhanddoek, zijn toenmalige vriendin Ventura in een hotel op de grond gooit, tegen haar hoofd schopt, en over de grond sleurt.
En nu is Combs naast Puff Daddy en P. Diddy dus ook gevangene nummer 37452-054 van het federale gevangenissysteem. Zijn strafzaak lijkt qua opzet sterk op die tegen R. Kelly: ook daar ging het om een aanklacht wegens afpersing en mensenhandel. De rechter veroordeelde R. Kelly in die zaak uiteindelijk tot dertig jaar cel. Wordt Combs veroordeeld, dan staat hem iets vergelijkbaars te wachten: het vergrijp mensenhandel kent een minimumstraf van vijftien jaar cel en voor de afpersing kan hij maximaal levenslang krijgen.
Combs zelf ontkent de aantijgingen. Volgens zijn advocaat is de rapper „niet perfect, maar geen crimineel”.
