Anderhalf miljoen jaar geleden verloor de mens zijn haar, althans het overgrote deel ervan. Met alle gevolgen van dien. Kinderen konden zich niet meer vasthouden aan de pels van hun ouders. Ook de kleur en de dikte van onze huid veranderde. En natuurlijk ontstond de menselijke haargrens. Waarom werd de mens een onbehaarde aap?
Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected]
Kijk op onze Twitterfeed voor de foto’s van Mei Nelissen, die naar Spitsbergen reisde en een berg officieus tot Onbehaarde Apenberg doop: https://twitter.com/nrcwetenschap?s=20.
Het personeel moet harder werken, onderhoud aan vliegtuigen wordt mogelijk uitbesteed, de bouw van een nieuw hoofdkantoor wordt opnieuw uitgesteld, en passagiers moeten betalen voor eten en drinken aan boord: KLM heeft donderdag een groot aantal maatregelen aangekondigd om de kosten te verlagen. Op deze manier wil de luchtvaartmaatschappij het bedrijfsresultaat op korte termijn verbeteren met 450 miljoen euro.
De aankondiging is geen verrassing. Eind juli maakte KLM al bekend dat er bezuinigingen zouden aankomen. De Nederlandse luchtvaartmaatschappij publiceerde destijds een „tegenvallend resultaat door hoge kosten”. Aan personeel, materieel en onderhoud was KLM veel meer geld kwijt in het eerste halfjaar van 2024.
Het bedrijf leed daardoor een operationeel verlies van 31 miljoen euro (in het eerste halfjaar 2023 was de operationele winst 125 miljoen). De omzet in het eerste halfjaar was wel gestegen, van 5,6 miljard euro in de eerste zes maanden van 2023 naar 6 miljard in 2024.
Nieuwbouw hoofdkantoor
Een greep uit de maatregelen: de arbeidsproductiviteit moet structureel omhoog met minimaal 5 procent (in 2025) door automatisering, mechanisering, het terugdringen van verzuim en het aanpassen van roosters. KLM wil de piloten flexibeler inzetten op intercontinentale én Europese vluchten; onderhandelingen daarover met de machtige pilotenvakbond VNV lopen.
Alle investeringen worden heroverwogen en uitgesteld, zoals de nieuwbouw van een hoofdkantoor (al uitgesteld na de coronapandemie), maar „de investeringen in onze vloot blijven zoveel mogelijk in stand”. KLM investeert miljarden euro’s in nieuwe, zuinigere vliegtuigen. Die vlootvernieuwing is het belangrijkste argument dat KLM gebruikt in het debat over de overlast van het vliegverkeer op Schiphol.
Een „uitgebreid cateringaanbod” en andere nieuwe producten aan boord moeten minimaal 100 miljoen euro per jaar opleveren. In eenvoudiger taal: passagiers moeten gaan betalen voor eten en drinken aan boord, net als bij budgetmaatschappijen als Ryanair en easyJet. KLM-dochter Transavia laat passagiers sinds kort al betalen voor (extra) bagage. Dat levert de Nederlandse budgetmaatschappij 100 miljoen euro per jaar op.
Nog onbekend is in hoeverre de besparingen arbeidsplaatsen zullen kosten. In een persbericht van donderdagochtend zegt Marjan Rintel, president-directeur van KLM, dat het bedrijf „er alles aan gaat doen om ons netwerk, de dienstverlening voor onze klanten en de werkgelegenheid in stand te houden”.
Een woordvoerder van KLM zegt desgevraagd dat schrappen van banen „nu niet aan de orde is”. „We sluiten alleen niks uit.”
Aan het begin van het schooljaar proberen mijn leerlingen altijd een beetje te peilen wat voor docent ze voor de klas hebben. Een leerling uit 4 havo komt na de les naar me toe en zegt: „Mevrouw, bent u een skater? U ziet er een beetje uit als een skater.” „Nee, helaas”, zeg ik, „ik had graag een skater willen zijn, maar ik kan absoluut niet skaten.” Die avond tijdens mijn voetbaltraining verdraai ik mijn knie, waardoor ik de volgende dag met krukken op school rondloop. Ik kom dezelfde leerling tegen. Grijnzend zegt hij: „Ah, ik zie het al: zeker geprobeerd te skaten.”
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
De Amsterdamse krant Het Parool is een serie begonnen over een interessant onderwerp: de hufterigheid in Amsterdam. Belangrijkste conclusie: liefst 92 procent van de Amsterdamse bevolking ervaart hufterigheid in de eigen stad, maar ziet het eigen gedrag „nauwelijks als asociaal”.
Verslaggever Hans van den Beek, opende de serie met een incident waarbij zijn eigen vrouw was betrokken. Zij wilde oversteken bij een zebrapad op het Hugo de Grootplein in West, een plek die ik goed ken en waarvan ik altijd denk: hier word ik nog eens morsdood gereden. Een motorrijder naderde het zebrapad en de vrouw wachtte eerbiedig af, omdat ze nog niet dood wilde. Gelukkig stopte de motorrijder keurig en kon de vrouw haar weg vervolgen. Maar als ze halverwege het pad is, roept de motorrijder: „Hé, kankerhoer, kun je niet eens bedanken?”
Ik wens mevrouw Van den Beek toe dat zij deze motorrijder nooit meer tegenkomt bij een zebrapad, de volgende keer zal ze het niet overleven. Ik zie de kop in Het Parool al voor me: „Dodelijke wraak op vrouw verslaggever.” De advocaat van de dader zal bij de rechtbank begrip vragen voor zijn cliënt, die zich getergd voelde door de beschrijving in de krant.
Is dit incident veelzeggend? De verslaggever vindt van wel, en ik zou dat misschien ook vinden als het mijn eigen vrouw was geweest, maar ik voel hier toch de nodige twijfel. Hoe onveilig het voor voetgangers ook is bij de zebrapaden, zo’n staaltje van cynische onbeschoftheid heb ik nooit eerder gezien of gehoord. Wat die paden zo onveilig maakt, is niet zozeer de onbeschoftheid als wel de onverschilligheid van de fietsers en scooterrijders. Jij bestaat als voetganger niet voor hen, ze doen ook altijd letterlijk alsof ze je niet zien staan.
Maar noem je die onverschilligheid een vorm van hufterigheid, dan heeft Het Parool gelijk. Zo ervaren de ondervraagde Amsterdammers het in ieder geval: hufterigheid vooral in het verkeer en op straat, zowel bij voetgangers als bij (brom)fietsers. Het hoogst scoorden berijders van elektrische fietsen of fatbikes. Een grote meerderheid ervaart ook hufterigheid van automobilisten en – op de derde plaats – hufterigheid op straat.
Een hufter wordt gedefinieerd als iemand die zich asociaal gedraagt. Als het om hufterigheid op straat gaat, denken we vooral aan afval, hondenpoep en schreeuwen. Ik zou er subtielere vormen van hufterigheid waaraan we ons vrijwel allemaal schuldig maken, aan willen toevoegen. Wat te denken van het negeren van bedelaars op straat? We zien ze wel, maar we hebben haast of last van ‘geefgêne’: we schamen ons voor de fooi waarmee we ons schuldgevoel kunnen afkopen.
Laatst zag ik een eigenaardige variant hiervan. Voor de etalage van een chique winkel voor woninginrichting zat een haveloze bedelaar te huiveren in de wind. Enkele meters voor hem stond de winkelier de opstelling in de etalage met enkele mensen te bespreken. Een schrijnend contrast: die bedelaar en de verlichte winkel met de duurste meubels achter hem. Hij zat in de weg, de bedelaar, want ze wilden een foto van de etalage maken. Vragend keken ze elkaar aan. Wie ging het hem zeggen? Wie durfde onbeschoft te worden?