Niall Horan
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Interview Als enige Ier in de verder Engelse boyband One Direction voelde zanger Niall Horan (29) zich nooit een vreemde eend. Solo, op nu alweer zijn derde album The Show, wil hij verhalen vertellen met liedjes over eigen levenservaringen.
De titel The Show speelde al een tijdje door zijn hoofd, vertelt Niall Horan over zijn derde soloalbum, zeven jaar nadat de boyband One Direction ‘voor onbepaalde tijd’ uit elkaar ging. „Pas toen ik me realiseerde dat de show in wezen een metafoor is voor het leven zelf, groeide het onderwerp in mijn hoofd en kon ik er allerlei songs aan ophangen. De titelsong en het nummer ‘Science’ schreef ik thuis in Ierland, tijdens de lockdown. Toen alles weer open ging, kon ik de studio in met producer Joe Little, bekend van het vroege werk van Lorde. Ik vond dat het materiaal mijn groei naar volwassenheid moest weerspiegelen.” Dit jaar word hij 30. „Ik heb veel geleerd over mezelf en ik wil me ontwikkelen tot een verhalenverteller binnen de popmuziek. Ik schrijf graag over mijn eigen ervaringen. Maar het moet ook mijn fans over de hele wereld aanspreken.”
Niall Horan kan het goed verkopen, in een livestream via Zoom waarbij hij in maart honderden mediaprofessionals wereldwijd warm maakte voor zijn album dat vrijdag verschijnt. Als bandlid van One Direction (2010-2016) en coach bij de Amerikaanse editie van The Voice kijkt hij niet op van een miljoenenpubliek.
Bij een individueel interview tref ik een meer ontspannen Niall Horan. Door zijn Ierse accent en sympathieke uitstraling doet hij me denken aan de acteur Paul Mescal, die in de tv-serie Normal People de rol van Connell Waldron vertolkt. Met het grote verschil dat Sally Rooney’s romanpersonage Connell dodelijk introvert is, en de hartelijke Niall geen enkel spoor van verlegenheid vertoont.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data101594482-85f19c.jpg|https://images.nrc.nl/4BA8mjNb6x5_xCL0mdpgxkIxFag=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data101594482-85f19c.jpg|https://images.nrc.nl/ONcxy3kAoDCeZFXlGbgoi5_0ShU=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data101594482-85f19c.jpg)
Niall Horan bij de Spotify releasehow van zijn nieuwe album.
Foto Noam Galai/Getty Images
„Life is like a board game”, zing je in ‘The Show’. En later: „Life is like a dance floor.” Hoe ziet je leven er nu uit?
„Het meest als een dansvloer. Ik dans en zie de dingen zonnig in. Een gekkenhuis is het ook, met alle voorbereidingen voor de albumrelease en de tour. De lockdown was lastig. Op een zeker moment vlieg je tegen de muren op. Mijn song ‘Meltdown’ gaat daarover. De spanning, en de bevrijding toen het voorbij was, hoor je terug in het refrein.”
Was je debuutsingle en doorbraakhit ‘This Town’ (2016) geïnspireerd door je geboorteplaats Mullingar in Ierland?
„Beslist. Het is een kleine marktstad niet ver van Dublin waar het vaak regent. Mijn opvoeding was simpel, kleinsteeds. Toen ik er terugkeerde voor een documentaire met mijn vriend Lewis Capaldi was de plaatselijke pub niet groot genoeg. Iedereen zong mee toen we onze cover van Snow Patrols ‘Chasing Cars’ zongen.
Was je de vreemde eend, als enige Ier in het verder Engelse One Direction?
„De andere vier konden elkaar in het begin beter verstaan. Liam, Harry, Lewis en Zayn spraken met een ander accent dan ik. Maar ik heb me nooit onwelkom gevoeld. Voor die Engelse jongens was het opwindend om voor het eerst naar Ierland te gaan, na alle enthousiaste verhalen die ik ze erover verteld had.”
Iedereen die mijn harmonica in dat lied hoort zegt: Bob Dylan!
Hoe heeft jouw solocarrière zich ontwikkeld, vergeleken met die van Harry Styles?
„Harry was altijd degene die extravagante kleren aantrok en die verschillende muzieksoorten uitprobeerde. Hij heeft zijn dromen nagejaagd en net als veel grote sterren komt hij uit bij een uitbundig podiumpersonage. Diep van binnen is hij nog steeds de gewone jongen die ik kende. Daarin verschillen we veel minder dan je op grond van uiterlijkheden zou denken.”
Hoe lang heeft het geduurd om de liedjesschrijver in jezelf te ontdekken?
„Bij One Direction werd songschrijven niet aangemoedigd. Pas toen ik solo ging, kon ik mijn eigen werk gaan zingen. Op mijn eerste album Flicker had ik een aandeel in alle songs. Nu pas heb ik het gevoel dat ik het songschrijven onder de knie heb. Ik werk nog steeds met co-componisten als Joe Little en Tobias Jesso, maar er zit steeds meer van mezelf in.”
‘You Could Start A Cult’ van het nieuwe album heeft niet veel meer begeleiding dan een akoestische gitaar en een mondharmonica. Zocht je naar je innerlijke Bob Dylan?
„Haha, iedereen die mijn harmonica in dat lied hoort zegt: Dylan! Zeker, Bob Dylan is een belangrijk inspirator. Ik wou het lied met een groot koor opnemen, maar mijn producer zei dat ik het alleen af kon. Het Niall-moment, noemde hij het. Mijn doel was om het zo eerlijk mogelijk te laten klinken.”
Een opvallende tekstregel in ‘Never Grow Up’ is „Hope we still fight over bands that we love”. Met wie vecht je, en over welke bands hebben jullie het?
„Ik ken een stel dat al heel lang samen is en nog steeds intens van elkaar houdt. Zoiets willen we allemaal, en dan blijven bekvechten om je favoriete bands. . Ikzelf zou The Eagles verdedigen tot in de dood. Hun muziek heeft een tijdloze vibe. De jaren zeventig en alle prachtige muziek die toen uit het gebied Laurel Canyon in Los Angeles kwam waren van onschatbaar waarde voor mijn muzikale ontwikkeling.”
One Direction was nooit een grote festivalband. Heeft je solocarrière het spelen op festivals als Pinkpop eenvoudiger gemaakt?
„Ik was een fervent festivalganger voordat ons succes toesloeg. Een weekend met je vrienden, goede bands, veel lachen, beter wordt het leven niet. Deze zomer sta ik op zo veel mogelijk festivals. Niet alleen omdat ik het toffe evenementen vind. Ook omdat ik er nog eens een ander publiek bereik dan de mensen die speciaal voor mij naar de zalen komen.”
Hoe heeft roem je veranderd?
„Ik kan niet meer ongestoord naar de supermarkt. Maar als ik ’s avonds in de spiegel kijk, zie ik nog steeds mezelf. Mijn grootste angstbeeld is dat ik een fakeversie van de oude Niall aan de man zou moeten brengen. Mijn muziek weerspiegelt wie ik echt ben.”
