N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Media
Game Diablo IV voelt als een nostalgische terugkeer naar de hoogtijdagen van de gamereeks. De formule is eenvoudig: kerkers in gaan, vijanden van je af slaan en er vandoor gaan met nieuwe wapens. Maar daar is deze game wel héél goed in.

Ziekelijk oranje luchten hangen boven troosteloze bakstenen kolossen. Op het eenzame bloedrode reclamebord dat op de foto prijkt, staat een trotse vrouw met krullende horens en gerafelde vleugels. „Welcome to Hell, New York”, staat er, met de datum 6 juni 2023: het voelt bijna alsof het reclamebord de stad kwaadaardig toe gniffelt.
Timing. Canadese bosbranden bestookten de stad een dag na release van de game Diablo IV met as en giftige rook. Makers Blizzard zullen het niet zo bedoeld hebben, maar het lijkt haast een teken: de duistere wereld van klassieker Diablo II (2000), ster van menig gamejeugd, is op alle vlakken terug.
Het enthousiaste onthaal door gamers zal een opluchting zijn voor Blizzard. Na het wat tegenvallende Diablo III (2012) en vecht- en schietgame Overwatch (2016) kwam de ooit zo geliefde gamemaker vooral in het nieuws om de giftige sfeer op de werkvloer.
Maar daar heeft het bedrijf ook op ingezet. Diablo IV voelt als een nostalgische terugkeer naar de hoogtijdagen van Diablo: een duistere wereld waarin de hemel en de hel strijden om de alleenheerschappij, terwijl de mensheid wanhopig probeert om te overleven. Ditmaal is de demon Lilith, moeder van de mensheid, op oorlogspad. Ze wil de mens wapenen tegen de aanstaande strijd, en dat kan volgens haar alleen als de sterksten de zwakkeren van kant maken. Jij bent de enige die haar kan stoppen.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data101549945-bdd8ed.jpg|https://images.nrc.nl/oPx0y4LZFt1BSM7dSiBj00-9qSw=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data101549945-bdd8ed.jpg|https://images.nrc.nl/5yJyM0ywtFudtHjFoFBd4fBWTDI=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data101549945-bdd8ed.jpg)
Donkere boodschap
In het verhaal dat zich over drie hoofdstukken ontvouwt, staat brute tragedie centraal. Lilith heeft een uniek vermogen om mensen te verleiden hun ergste zonden te omarmen. Vrijwel niemand die jou helpt zal ongebroken het einde halen.
Het is een donkere boodschap, die de speler de glansrol biedt als baken van licht in de duisternis, die redt wat er te redden valt. In Diablo IV geef je de held zelf vorm; weinig elementen hebben zoveel liefde gekregen als de enorme waaier aan krachten en speelstijlen die de game zo snel mogelijk voor je oplepelt. Speel je een tovenaar, barbaar, druïde of iets heel anders? En heb je liever een druïde die in een beer kan veranderen, of een die vooral graag kegelt met natuurkrachten, of juist een snelle wolf wordt, of iets van alle drie? Het verhaal is merkbaar kort gehouden om je de kans te geven alles uit te proberen wat je wil: het kost bijzonder weinig tijd om met een nieuw personage weer vol in deze wereld te stappen.
De kern van de game wijkt verder weinig af van wat Diablo altijd is geweest. Je wandelt duistere en vaak bijna identieke kerkers in, slaat tientallen vijanden van je af, en gaat er uiteindelijk vandoor met allerlei nieuwe wapens en kledingstukken. Eenmaal aangekomen in een dorpje verkoop of versterk je die en maak je je klaar voor de volgende kerker. De formule is simpel en zonder pretentie, maar doeltreffend.
Diablo IV is zo’n game die je in de avond aanzet om een half uurtje kerkers schoon te vegen. Ideaal voor de gamer die na een lange werkdag graag ontspannend cijfertjes groter ziet worden: ah, mijn personage is weer sterker geworden.
Maar ach, Diablo is daar wel héél goed in. Prima, toch?
