Opinie | Welk kind kan 26.000 euro voor een zeilreis betalen?

School at Sea Een half jaar naar school op zee. Kinderen zonder rijke ouders kunnen er volgens Nikki Fredriksz enkel van dromen.

De driemaster Regina Maris vaart met een tiental scholieren aan boord uit voor een reis van 6 maanden.
De driemaster Regina Maris vaart met een tiental scholieren aan boord uit voor een reis van 6 maanden. Foto Olaf Kraak / ANP

‘Zes maanden naar school op zee, op een driemaster, een tall ship – het lijkt me een fantastische ervaring.” Zo opende zaterdag de NRC-rubriek Mijn toekomst, met de veertienjarige Thijn Benner (3/6). Ik wist meteen waar het over ging: School at Sea. Wat had dat me leuk geleken. Ik heb me op mijn veertiende geabonneerd op de School at Sea-nieuwsbrief, en ik heb me nooit meer uitgeschreven. Ik lees nog steeds de blogs en waan mezelf dan even op de Galapagoseilanden. Zoals het helemaal niet makkelijk is om na je elfde de droom om een uitnodiging voor Hogwarts, de toverschool uit de Harry Potter-boeken, op te geven, heb ik nog steeds niet geaccepteerd dat ik niet mee zal gaan met de School at Sea-driemaster.

Meegaan met deze driemaster kost je 26.000 euro. Niet niks. En hoewel je wordt aangemoedigd om het geld zelf bij elkaar te crowdfunden in plaats van het van pappie en mammie te krijgen, denk ik dat er niemand over twijfelt dat al de kinders op de boot zeer geprivilegieerd zullen zijn. Er is toch een bepaalde schaamteloosheid en achteloosheid in je verhouding tot geld nodig om te denken dat 26.000 een realistisch bedrag is om bij elkaar te harken. Je zou als kind met een bijstandsmoeder maar eens vertellen dat je 26.000 euro voor jezelf gaat ophalen voor een educatief zeilreisje. Ik had het nooit over m’n lippen kunnen krijgen, mijn moeder was destijds postbezorger. Ze heeft een keer een huilbui gekregen over het betalen van een paar ijsjes voor het gezin.

Bij mij is mijn School at Sea-websitebezoek dan ook altijd een guilty pleasure geweest. En de aanmoediging dat ook ik dit geld wel voor mezelf bij elkaar had kunnen sparen, heb ik altijd beschouwd als uitvlucht voor het feit dat School at Sea geen beurzen aanbood voor de wat minder bedeelde kinderen.

Lees ook deze reportage uit 2011 over School at Sea: Bijna het hele schooljaar les op zee

Geen haat, wel nijd

Ik heb geen enkele verwijten aan de kinderen die de kans krijgen deze reis te maken. Geprivilegieerde jongeren worden nog weleens gehaat: kennen jullie Oliver Daemen nog, die met Jeff Bezos de ruimte in mocht? Natuurlijk, het was een verspilling van brandstof en kostte een godsvermogen. Vervolgens zei hij ook nog iets clichématigs over hoe de aarde er zo klein en kwetsbaar uitzag vanuit de ruimte, en dat we haar daarom moesten beschermen. Uiteraard had hij niet in een raket hoeven te klimmen om dit besef te krijgen. Toch had ik zo hetzelfde gedaan.

De haat begrijp ik daarom niet. De nijd voel ik wel. Het is dezelfde nijd die ik voelde toen mijn vriendje van de middelbare school de hele kerstvakantie met z’n ouders besteedde aan het schrijven van zijn motivatiebrief voor de toelating tot een prestigieus University College. Al zijn ervaringen werden uitgelicht: telde de reis die hij op z’n achtste maakte naar Vietnam met z’n ouders mee als intercultural experience? Nee, misschien was dat wat te decadent: de paar maanden in Oostenrijk dan?

Ik ben die kerstvakantie waarschijnlijk wat onaardiger tegen hem geweest dan ik had moeten zijn. Zelf kon ik eigenlijk ook niet klagen. Ik mocht zo’n zes keer per jaar mee op vakantie naar hun huisje in Duitsland. En ook ik werd uiteindelijk toegelaten tot een selectieve bachelor, zónder die internationale ervaring.

Ultieme dagdroom

Ik kan me voorstellen dat er achter de schijn van zorgeloosheid en kansen een enorm juk van hoge verwachtingen verscholen zit. Mag je nog falen, wanneer je in een gezin bent opgegroeid dat de mogelijkheid om naar School at Sea te gaan stimuleert, in plaats van ridiculiseert? Mag je dan nog afzakken naar het vmbo als het leren je toch niet zo goed bevalt? Als je op je zeventiende een studie moet kiezen, wordt het geen sociale antropologie, want je weet ook wel dat de rijkdom van je ouders iets is waar je later zelf voor moet gaan werken. Wil je in dezelfde villa leven als in je jeugd, zal je echt iets verstandigers moeten kiezen.

Oké, je kunt dan waarschijnlijk best een keer een jaar niet halen omdat je studie toch niet zo goed te combineren blijkt met fulltime zuipen bij de studentenvereniging. Maar ooit zal je die studie moeten halen. En daarna die goede baan en dat mooie huis moeten krijgen. Bewijzen, voor jezelf en voor je ouders, dat jij die jongen of dat meisje bent die het waard is geweest om met 26.000 euro te sponsoren.

Maar toch, zes maanden op zee. De vriendschappen die je ermee opbouwt. De kansen voor de rest van je leven. Het blijft mijn ultieme dagdroom. Ik blijf zeker nog een aantal jaren geabonneerd op de nieuwsbrief.