Wanneer standbeelden vóór het volk beelden ván het volk worden

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Analyse

Thomas J Price De onthulling van het beeld van Thomas J Price vrijdag in Rotterdam zorgde voor ophef: waarom verdient een gewone vrouw van kleur een standbeeld? Maar in de openbare ruimte is nieuwe kunst al een langere tijd aan verandering onderhevig.

Onthulling van Moments Contained van Thomas J Price
Onthulling van Moments Contained van Thomas J Price Foto Aad Hoogendoorn

Het koningschap is niet langer een eenzame positie. Toen de koninklijke familie dit jaar op Koningsdag Rotterdam bezocht, was de stad niet alleen versierd met veel oranje, maar ook met de postercampagne ‘Wij zijn allemaal kings & queens’. Trafohuisjes en posterplekken waren beplakt met fotografische staatsieportretten van gewone Rotterdammers met de boodschap dat iedereen, ook zij, net zo bijzonder zijn als een vorst.

Sceptici vroegen zich af wat die campagne nu écht betekende. Was het inderdaad een monument voor ‘gewone’ mensen, of was het vooral symboolpolitiek ter verhulling van ongelijkheid? Waarom noem je mensen ‘kings & queens’ in een stad met armoede, waar kinderen zonder ontbijt naar school gaan, vroeg Hasna El Maroudi zich af in een kritisch artikel op Vers Beton.

Juist in de openbare ruimte is de roep om meer diversiteit groot. Gevoed door postkoloniale inzichten en mensenrechtenbewegingen als Black Lives Matter worden de laatste paar jaar wereldwijd standbeelden onttakeld als verouderde symbolen van ongelijkheid. Vooral in gebieden met veel racisme gebeurt dat. In deze tijd van inclusiviteit is er geen ruimte meer voor de exclusiviteit – uitsluiting – waar standbeelden een voorbeeld van zijn. Daarom moeten oude symbolen weg en worden collecties aangevuld met nieuwe symbolen van gelijkheid, zoals het beeld Moments Contained van de Britse kunstenaar Thomas J Price op het stationsplein van Rotterdam. Het bijna vier meter hoge bronzen beeld toont een donkere jonge vrouw op Nikes die uitkijkt in de richting van het beeldenterras aan de Westersingel, waar bezoekers langs sculpturen van internationaal vermaarde beeldhouwers wandelen.

Het bekende beeld van Oswald Wenckebach: Monsieur Jacques Foto Hedayatullah Amid

Beeldenstorm

Rotterdam is geen stad die veel prominenten op sokkels eert. Toegegeven, het heeft wel het oudste standbeeld van Nederland, van Erasmus, maar telt vooral monumenten voor havenarbeiders, volkszangers, het bekende beeld van Oswald Wenckebach die de zelfvoldane burgerman vorm gaf (Monsieur Jacques) en incidenteel een verdienstelijke vakbondsleider of opbouwwerker. In 1991 maakte de Amerikaanse kunstenaar John Ahearn, exposerend in Witte de With, geweldige sculpturale portretten van zeer diverse buurtbewoners. Jaren hingen die in de wijk, maar toen werd er verbouwd. Dit is de perfecte tijd om ze weer uit het depot te halen.

Beeldenstormers zetten de verhoudingen in de openbare ruimte op scherp, om hun kijk op de in brons gegoten geschiedschrijving te tonen. De geschiedenis wordt immers geschreven door winnaars, en herschreven door verliezers. In die fase zitten we nu. En al heeft Nederland niet veel standbeelden, het telt wel meer dan vierduizend monumenten voor de Tweede Wereldoorlog. Ook daar blijkt de herschrijvingsbehoefte, want dat aantal groeit al jaren. Dat komt doordat de eerste gedenktekens vorige eeuw vooral gesneuvelde militairen en verzetshelden eerden, met een heroïek die paste bij de overwinning. Pas later kwamen gewone burgerslachtoffers aan bod. En van hen bestaan nog steeds veel vergeten verhalen, die worden verteld door nazaten van de toenmalige ooggetuigen. Zo krijgt Rotterdam, dat al ruim tachtig oorlogsmonumenten heeft, dit jaar een door Anne Wenzel ontworpen monument voor de razzia van 1944, waarbij 52.000 mannen voor dwangarbeid werden weggevoerd.

In zekere zin hebben monumentenlobbyisten iets gemeen met beeldenstormers: ze agenderen geschiedenissen die ze zelf niet hebben meegemaakt, maar waarvan de gevolgen voortbestaan, of ze nu voortkomen uit familietrauma’s (oorlogen) of institutioneel racisme (slavernij). Dat intergenerationele leed is waarom verliezers de geschiedenis herschrijven. Het gaat om erkenning. Kunst ván het volk, niet vóór het volk.

Lege sokkels

Hoe dat goed kan uitpakken, bleek twee jaar geleden uit de enthousiaste reacties rond het Nelson Mandela monument in het voormalige Bijlmerpark in Amsterdam. Het is ontworpen door Mohau Modisakeng. Op een sokkel prijken reusachtige bronzen portretten, maar: niet van Mandela zelf. Het zijn gezichten van buurtbewoners. Mandela was een mensenrechtenactivist, die streed voor gelijkheid. En hoe druk je gelijkheid beter uit dan gewone, niet beroemde mensen, op een voetstuk te hijsen – een lage sokkel in dit geval.

Over die sokkels is het laatste nog niet gezegd. Wereldwijd laten beeldenstormen lege sokkels achter die worden opgevuld met performances en nieuwe kunst. Zo ook in Bristol, waar een lege sokkel overbleef nadat het standbeeld van de zeventiende-eeuwse slavenhandelaar Edward Colston in 2020 de rivier de Avon in werd geduwd. Beeldhouwer Mark Quinn vulde de leeggekomen sokkel met een sculptuur van Black Lives Matter-activiste Jen Reid. Sommigen vonden het een teken van solidariteit, maar Thomas J Price – de beeldhouwer van het nieuwe brons in Rotterdam – vond het ‘een votiefbeeld voor toe-eigening’. Price, zelf van kleur, vindt dat witte kunstenaars zoals Mark Quinn beter een standpunt tegen witheid kunnen innemen dan dat ze het gebrek aan figuren van kleur in de kunst gebruiken om zichzelf relevantie te geven.

Het beeld van Price uit 2022 dat nu in Rotterdam is geplaatst, gaat volgens hemzelf over representatie: wie waar te zien mag zijn. Zo’n rol is van oudsher niet weggelegd voor een vrouw als in dit kunstwerk, en dat besef straalt ze ook uit: met haar gebalde vuisten stelt ze zich weerbaar op tegen andermans blikken. Je kunt je afvragen in hoeverre dit een beeld is van ‘een gewone vrouw’, of dat het symbolisch gaat over de beeldenstormdiscussie.

Standbeelden (‘voor het volk’) verdwijnen, andere kunst (‘van het volk’) komt ervoor terug – zodat de openbare ruimte toch weer voor iedereen is. Dat maakt het wel nodig om buitenkunst anders te leren begrijpen. Onbegrip – ook in deze krant – komt van mensen voor wie deze kunst niet bedoeld is. Of de sculptuur van Price een succes is, dat hangt net als bij herinneringsmonumenten maar van één factor af: of het omarmd wordt. Time will tell. Onverschilligheid zal het in elk geval niet oogsten. „Er is niets in deze wereld zo onzichtbaar als een monument,” verzuchtte de Oostenrijkse filosoof Robert Musil in 1927. Maar toen droegen beelden nog geen Nikes.

Erasmus

De onzichtbare tijden zijn voorbij nu monumenten meningen uitlokken en nieuwe artistieke reacties ontlokken, variërend van tijdelijke performances tot nieuwe standbeelden. Ergens is dat wonderlijk. Moet je een besmette traditie wel blijven voeden, zelfs al is het met tegenreacties?

Iemand die vindt van wel, is de Amerikaan Kehinde Wiley, bekend als schilder van het staatsieportret van Obama. In zijn schilderkunst citeert hij de beeldtaal van witte renaissancevorsten voor portretten van eigentijdse Amerikanen – iedereen kings and queens. Daarnaast maakt hij sculpturen, zelfs ruiterstandbeelden. Eén ervan, met een eigentijdse donkere man als heroïsche ruiter, werd in 2019 onthuld in New York, maar bestemd voor de stad Richmond.

Een ander exemplaar was showstopper in een solo-expositie van Wiley bij de Biënnale van Venetië vorig jaar. Het beeld was prachtig en spectaculair, maar tegelijk voelde de show wat gedateerd. Het historisch machismo dat Wiley hier citeerde, detoneerde nu veel kunstenaars alweer zoeken naar zachtere vormen. Juist zij die werken vanuit LHBT- en mensenrechtengedachten pleiten voor een harmonieuze wereld – opnieuw gedacht uit een voorbeeldfunctie.

Het wordt interessant om te zien of zo’n ontwikkeling vanuit de binnenkunst doorsijpelt in de buitenkunst, met alle machtsstrijd en beeldenstormen en hardheid die daar leven. Misschien niet. Of misschien ogen niet de beelden hard, maar de sokkels, die iemand zowel letterlijk als figuurlijk op een voetstuk plaatsen.

Moments Contained van Thomas J Price (in het gestreepte shirt naast Gunay Uslu, staatssecretaris Cultuur en Media)

Foto Aad Hoogendoorn

Prices Rotterdamse beeld staat gewoon op straatniveau. Dat een sokkel niet zomaar een steen is, is in Rotterdam al lang en breed bekend. Dat heeft met Erasmus niet alleen het oudste standbeeld van Nederland, maar ook de bijbehorende oudste sokkel. Die staat in een perkje bij de Erasmus Universiteit, om erfgoedredenen ingepakt in een doorzichtig kistje. Het voetstuk wordt met meer heiligheid omgeven dan het Erasmusbeeld zelf, dat op een nieuwe sokkel elders in de stad gewoon lekker buiten staat.

Die heiligheid merkte ook kunstenaar Kathrin Schlegel, toen zij voor de Erasmus-universiteit het kunstwerk Der Stein des Weisen ontwierp voor precies die sokkel. Haar idee was dat bezoekers op de historische sokkel konden gaan staan om zichzelf, weerspiegeld in een glanzende denkwolk, te kunnen verhouden tot het gedachtegoed van Erasmus.

Het plan ging niet door. Het beeld kwam, maar op Erasmus’ oude sokkel mag niemand meer staan. Te exclusief. Dit voetstuk verheft niemand meer.

Lees ook: Vrouwelijke kunstenaars domineren landenpaviljoens op Biënnale van Venetië

Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 8 juni 2023.

Related Posts

Opinie | NSC, Nieuw Sociaal Geknakt

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

In de praktijk heeft de kiezer vaak ongelijk. Volgens het cliché is het omgekeerd, maar bekijk alle nieuwe politieke partijen sinds de eeuwwisseling en zie het resultaat. Ik maakte een lijst en kwam tot zestien nieuwe partijen die sinds 2000 door professionele media en opiniepeilers relevantie werden toegekend.

Leefbaar Nederland, de LPF, de Partij voor de Dieren, Trots op Nederland, 50Plus, Forum voor Democratie, Volt, Nieuw Sociaal Contract, etc.

Vaak gevormd uit betrokkenheid bij de democratie: burgerzin. Ze debatteerden onderling, schreven beginsel- en verkiezingsprogramma’s, ze presenteerden hun leider – Pim Fortuyn, Peter R. de Vries, Rita Verdonk, Pieter Omtzigt, etc. 

Daarna volgde doorgaans een periode van populariteit – meestal alleen in peilingen, soms ook op verkiezingsdag. Vervolgens zakten ze weg in een complex van onderlinge kift, zelfoverschatting of, meestal het belangrijkste, een gebrekkig inzicht in de democratische praktijk.

Democratie is aan de tekentafel eenvoudiger dan in de werkelijkheid. Zorgvuldig geformuleerde idealen botsen er op die van anderen. En democratische gezindheid kan ook ongemakkelijke conclusies oproepen: zie de NSC-Kamerleden die na de uitslag vorig jaar, hoewel hun partij een gedoogrol wilde, moesten aanzien dat de PVV aanstuurde op regeren met NSC.

Stapjes

Je las het in het oprechte interview dat de opgestapte Rosanne Hertzberger (NSC) aan NRC-collega Guus Valk gaf. Zij had weinig tot niets met de wereld van Wilders. Maar zij is ook democraat. „Hadden wij tegen Nederland moeten zeggen: wij gaan onder geen beding met de PVV samenwerken, ondanks haar grote democratische mandaat?”

Zo vrat de democratie aan haar wereldbeeld. „Kunnen we het niet tóch proberen, met rechtsstatelijke waarborgen, met goede afspraken vooraf? Het is een proces van acceptatie geweest, het is in stapjes gegaan. Ook bij mij.”

Het veranderde de culturele afstand tussen beide partijen niet. NSC-oprichter Omtzigt noemde eerder zijn katholieke achtergrond „een bron van inspiratie”. Het populisme van Geert Wilders is altijd volmaakt atheïstisch geweest. Voor politiek gewin is wat hem betreft vrijwel elke normoverschrijding een optie.

Omtzigt wist het uit eigen waarneming. Maar ook hij zette de stapjes die Hertzberger zette. Zo gebeurt het nu dat de man die als CDA-Kamerlid in 2010-2012 ervoer dat het CDA door de samenwerking met de PVV in crisis raakte, nu ervaart dat NSC door de samenwerking met de PVV in crisis raakt. 

Geknakt

Hoewel ik me afvraag of hij dit voldoende doorziet. In korte tijd twee bewindslieden verloren, twee Kamerleden, al bijna een jaar beroerde peilingen. Een partij die een gezonde bestuurscultuur nastreeft, maar deelneemt aan een coalitie met een zeer ongezonde bestuurscultuur. Een partij die het belang van visie onderstreept maar in een coalitie werkt met een stapeltje standpunten – het ‘Hoofdlijnenakkoord’ – dat allesbehalve een visie bevat.

Wat dit betreft had Omtzigts zonnige terugkeer naar het Binnenhof, woensdag, iets absurdistisch: de grondlegger, voor de tweede keer hersteld (?) van een burn-out, die het gedeelde leiderschap van een partij op zich neemt die na een jaar werken met de PVV ook zelf opgebrand lijkt: Nieuw Sociaal Geknakt.

Nu keek ik van een afstand vaak wel op van de aanhoudende berichtgeving over Omtzigts welbekende grillen. Niet altijd onlogisch gezien zijn rol in de formatie. Tegelijk veranderden de normen.

Premier Ruud Lubbers (1982-1994, CDA) was zo hyperactief, leert een recente biografie, dat hij een dwangmatige behoefte had zich met andermans portefeuille te bemoeien. Zijn opvolger Wim Kok (1994-2002, PvdA) kon zo ijzig chagrijnig zijn dat sommige bewindslieden hem liever uit de weg gingen. Mark Rutte (2010-2024, VVD) werd soms zo boos zijn dat hij de gordijnen uit de rails trok.

Allemaal bekende feiten, die tijdens hun politieke leven hooguit zijdelings aandacht kregen: media concentreerden zich op inhoudelijke keuzes en machtsverhoudingen. In deze coalitie is het anders: de media-aandacht voor inhoud en macht verliest het van media-aandacht voor Omtzigts gecompliceerde persoonlijkheid. Maar is dat nou de kern van het probleem?

Ontluisterend

Deze coalitie heeft een andere handicap die het gemier over personen verre ontstijgt: het totále gebrek aan bestuurlijke capaciteit van de PVV. Toen de eerste verkenner, PVV-senator Gom van Strien, afviel na enkele dagen NRC-onderzoek – deze week bevestigd door het Hof – had de PVV niemand meer om haar regierol in de formatie waar te maken.

Wilders koos voor een verkenner uit de PvdA, Ronald Plasterk, die ook in de problemen kwam door NRC-onderzoek. Hij werd later niettemin Wilders’ kandidaat-premier maar moest zich, mede onder druk van VVD-kopstuk Johan Remkes, terugtrekken voor die functie.

Het gevolg: een formatie die tegen het einde niet eens een kandidaat-premier had. Ontluisterend.

Een krankzinnige zoektocht volgde, talloze kandidaten werden gepolst, uiteindelijk zei Dick Schoof ja. Intussen kwam Wilders’ kandidaat-vicepremier, beoogd minister van Asiel en Migratie Gidi Markuszower, niet door de AIVD-screening. Andere PVV-brekebenen zonder rechtsstatelijk besef traden aan.

En de vrouw die Markuszower verving, Marjolein Faber, grossiert op het belangrijkste beleidsterrein voor dit kabinet – asiel en migratie – in blunders en ander geknoei. Om maar te zwijgen van haar kappersrekening, waar Henk en Ingrid zich een heel jaar van kunnen laten knippen.

Capitulatie

En het pijnlijkste tijdens Omtzigts afwezigheid was dat NSC zelfs afzag van steun aan een D66-voorstel dat de PVV zou hebben gedwongen een ledendemocratie te vormen, waardoor ook die partij mensen zou gaan opleiden.

Eerder bepleitte Omtzigt zelf dat alle parlementaire partijen „intern democratisch” moeten worden. Waarna Wilders hem toebeet: „Waar bemoei jij je mee?”

Dus toen vorige maand uitkwam dat NSC er zich inderdaad niet meer mee bemoeide, gaf de partij de autonomie op die ze in de formatie bedong: ze capituleerde voor Wilders.

Notulen

Het voorlopige dieptepunt was dinsdag, toen oppositieleider Frans Timmermans (GL-PvdA) een debat aanvroeg na berichtgeving over het vertrek van staatssecretaris Nora Achahbar (Toeslagen, NSC) wegens beladen discussies in het kabinet. Hij vroeg daarom ook publicatie van ministerraadnotulen. Nog in 2021 publiceerde het kabinet beladen uitingen in de ministerraad over de Toeslagenaffaire.

Het verschil:

  • Wilders in 2021, toen oppositie: „Alle stukken vrijgeven en morgen een debat.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor het debat en geen steun voor de notulen.”
  • De VVD in 2021, toen coalitie: „Wij steunen een debat.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor dit debat.”
  • Caroline van der Plas in 2021, toen oppositie: „Wij steunen de aanvraag voor dit debat, en wel zo snel mogelijk.” In 2024, nu coalitie: „Geen steun voor het debat.”

Niets stond NSC op papier in de weg de oppositie te steunen. Maar fungerend fractievoorzitter Nicolien van Vroonhoven zei: „Voor ons is de kous af.”

Er liggen een slordige twintig NSC-zetels voor het oprapen

In de democratie blijven in dit soort modderige omstandigheden alleen de beste politici overeind. Vaak is het acteertalent. Vaak is het democratische intelligentie: het vermogen voldoende principiële winst te boeken in een omgeving die je voortdurend uitdaagt je principes op te geven. Vaak zijn het de politici die (later) het verwijt krijgen dat ze geen visie hebben, dat ze opportunistisch zijn, plucheplakkers, leugenaars.

En juist dit soort kritiek op de politiek is sinds de eeuwwisseling de basis voor de populariteit van nieuwe partijen. Maar die basis blijkt telkens te smal. De visie, principes en zuiverheid die ze aanbieden, worden in de Haagse praktijk vanaf dag één op de proef gesteld, in de partij, in de Kamer, in een coalitie, en dat vergt een evenwichtskunst die maar weinigen beheersen: ziedaar de val van NSC.

Lego

In dat opzicht was de systeemkritiek van NSC achteraf vooral een Nieuw Sociaal Construct. Het had alles te maken met Omtzigts weerzin tegen de monistische houding van Rutte, diens beslotenheid, en het opereren van het CDA daarin. Vandaar zijn hang naar goed bestuur, visie, tegenmacht en openheid.

Hij bouwde een partij als een Lego-project. Mooi uitgedacht, correct opgezet, veelkleurig uitgevoerd. Maar niet bestand tegen de realiteit. Want als je kiezers na dit jaar van chaos zou vragen naar de premier van hun voorkeur – Schoof, Wilders, Omtzigt, Rutte? – lijkt me de kans erg groot dat ze Rutte aanwijzen.

De realiteit na deze week is dat de coalitie, mocht het echt niet meer gaan, het kabinet met een gerust hart kan laten vallen. Na alle vernietigende berichtgeving dit jaar, recentelijk gevoed door het vertrek van vier NSC-politici in twee weken en Omtzigts wankele terugkeer, staat de schuldige van de verstoorde coalitieverhoudingen in de beeldvorming wel vast: NSC. Het maakt het voor de anderen relatief veilig zo nodig aan te sturen op een val: de veroorzaker is bekend.

Dus als één van de andere drie het echt niet meer houdt: er is een uitweg. Een uitweg met een bonus: er liggen een slordige twintig NSC-zetels voor het oprapen.


Column | Schoofhondje

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

Grappige kappersrekening van minister Marjolein Faber. Ze heeft haar dooie punten laten snoeien voor het schamele bedrag van 571 euro en 74 cent. Die Haagse kapper heeft het inmiddels drukker dan ooit. Honderden kansloze koppies grijpen hun kans. Zo ook ik.

Donderdag zat ik er en het was gezellig. We namen de wereld door. Iedereen vroeg of ik afgelopen vrijdag de persconferentie van dappere Dickie had gezien. Onze premier was na zijn door de mand gevallen kabinet in bloedvorm. Vooral dat mantra over racisme was adembenemend. Hoe zei hij het ook alweer? Er was in Den Haag geen racisme. Hij kon het niet vaak genoeg zeggen. Niet in de regering en niet in de fracties. Ik dacht aan staatssecretaris Jansen. Dat is die van die Marokkanen. Inderdaad geen racisme rond het Binnenhof.

„Maar wel in de tram, de kroeg en de voetbalkantine”, lachte een klant die Dickie steevast ‘het schoofhondje van Geert’ noemde. Op dat moment belde een woedende Sywert. Omdat we met de hele zaak zin hadden om een beetje te lachen zette ik hem op de speaker. Sywert stak meteen van wal. Of ik nu mijn zin had?

„Ik niet alleen”, lachte ik, „het hele land vindt het leuk.” Hierop gaven alle klanten een spontaan applausje. Op datzelfde moment begonnen Bernd en Camille op de achtergrond keihard te schreeuwen.

„Zijn de heren overspannen of nog steeds gillend rijk?”, vroeg ik aan onze Melkmuil des Vaderlands. Nu begon Sywert zelf ook radeloos te foeteren. Hij was onschuldig en dat ging hij nu bewijzen. Het woord smaad viel. Laster uiteraard ook. Ik was nog niet van hem af.

Jij ook niet van mij, dacht ik zacht in mezelf, waarop de klanten vroegen of ik die gluipkop wilde ophangen. Op dat moment zwaaide de deur open. Een sterk vermagerde Frans Timmermans betrad de winkel. Glimmend van trots zei hij: „Ik ben afgevallen.” Een oude dame keek de limbo smalend aan en zei: „Maar dat was je toch al bij de verkiezingen schat!” Hierop draaide Fransje zich geïrriteerd om en beende de Van Loostraat in. Vroeger konden die zuiderlingen nog wel eens tegen een geintje.

Voor ik het wist kreeg ik weer telefoon. Netanyahu dit keer. Of Wilders in de zaak was? Nee, alle blondeerstoelen waren bezet met onzekere botoxdames. Dan wilde hij Casper.

„Bedoel je Veldkamp?”

Ja, die bedoelde hij en of ik tegen hem wilde zeggen dat hij niet hoefde te komen. Ze zouden hem daar meteen arresteren of gewoon laten omleggen door de harde kern van Maccabi. Of ik had gehoord dat hij gezocht werd door dat Strafhof?

Wat ik er van vond? Ik legde uit dat ik nog wel eens schrik van fotootjes van uitgemergelde kindertjes met hongerogen en dat die plaatjes me ergens aan doen denken. Net als de hulpgoederen die worden tegengehouden. Daarna fluisterde ik voorzichtig dat ik 40.000 doden ook wel wat aan de hoge kant vind.

„Antisemiet” brieste hij en hing op.

„Hij heeft zijn dag niet”, sprak mijn buurman die alleen zijn snor liet bijpunten.

De klanten vroegen me om het niet over politiek te hebben. Een oude dame lachte: „Voor je het weet heb je bonje met humorloze rechtse of linkse minkukels.”

We kregen het veilig over de tuinkabouter van MDMA die in Brabant is aangehouden. Daarna vroegen we ons af of in die roomse provincie een kerststalletje met het hele zootje van geperste cocaïne een leuk idee zou zijn. Dus Jozef, Maria, de herders, de os, de ezel en dat je na het kerstdiner met de hele familie de kleine Jezus uit zijn kribbe snuift.

Een keurige Haagse meneer begon over het Belgische bejaardenhuis waar ze strippers hadden ingehuurd en dat hij zich daar nu ging inschrijven.

„Of moet ik tot mijn urn sjoelen en scrabbelen?”, lachte hij.

Toen was ik aan de beurt. In tien minuten was ik geknipt. Kosten 10 euro.

Ik zei tegen de kapper dat ik dacht dat hij hartstikke duur was.

„Soms”, knipoogde hij, „heel soms!”


Wat vindt NRC | Europa mag zich niet laten verblinden door vage hoop op vrede in Oekraïne

  • admin
  • November 23, 2024
  • 0

Sinds de overwinning van Donald Trump hangt de belofte van een spoedig staakt-het-vuren in Oekraïne in de lucht. Trump heeft beloofd dat hij dat binnen 24 uur na betreden van het Witte Huis wel even zal regelen. Niemand neemt die aankondiging letterlijk en het duurt ook nog twee maanden voordat Trump president is, maar een staakt-het-vuren beheerst inmiddels het gesprek over de oorlog.

Het vooruitzicht op een wending ten goede in Poetins oorlog is na ruim 1.000 dagen een perspectief waar velen zich graag aan vastklampen. Wie gunt Oekraïners niet een leven in vrede en veiligheid?

Maar met de belofte ligt ook wensdenken op de loer. Om tot een staakt-het-vuren te komen, moeten nog vele hordes worden genomen. En als het al lukt, betekent dat geenszins dat Europa zal terugkeren naar een onbekommerd tijdperk van vredesdividend en goedkoop gas uit Rusland.

Ook met een staakt-het-vuren zit in het Kremlin een onberekenbare autocraat die gezocht wordt voor oorlogsmisdaden. Europa zal daarop nog jaren moeten antwoorden met een stevige én kostbare militaire afschrikking én met vergaande militaire en economisch steun voor Oekraïne.

Vooruitlopend op eventuele onderhandelingen is de oorlog in de afgelopen week geëscaleerd. Mocht het tot gesprekken komen, dan willen beide partijen zo sterk mogelijk staan. De VS gaven, eindelijk, de inzet van langeafstandsraketten op Russisch grondgebied vrij en leverden omstreden antipersoonsmijnen. Oekraïne nam doelen in de regio Bryansk onder vuur. Rusland wees weer eens uitdrukkelijk op zijn kernwapens.

De twee hoofdrolspelers hebben alvast hun posities gemarkeerd. Het Kremlin liet doorschemeren dat het wel wil praten, maar dat het niet van plan is bezet gebied op te geven en het niet zal accepteren dat Oekraïne lid wordt van de NAVO.

Onduidelijk is of president Poetin daadwerkelijk bereid is te onderhandelen, of dat hij alleen maar aan de onderhandelingstafel gaat kijken of er iets te halen valt. En er is altijd het risico dat hij een gevechtspauze aangrijpt om te hergroeperen. In de entourage van Trump is geopperd dat de VS nog genoeg economische machtsmiddelen hebben om druk op Poetin uit te oefenen. Ook de inzet van langeafstandsraketten op Russisch grondgebied zou een drukmiddel kunnen zijn.

De Oekraïense president Zelensky heeft Trump onthaald op een charme-offensief. Zo zei hij deze week dat de kans op vrede met de komst van Trump is gestegen. Eerder uitte hij zich positief over zijn ontmoeting met Trump in september in New York. Zijn overwinningsplan bevat suggesties die duidelijk bedoeld zijn om Trump te paaien. Zo oppert Zelensky de mogelijkheid om gezamenlijk met bondgenoten de delfstoffenrijkdom van Oekraïne te ontginnen. Ook spiegelt hij de VS voor dat het goedgetrainde en ervaren Oekraïense leger straks de taken van Amerikaanse militairen in Europa kan overnemen.

Zelensky wil met steun van de VS het gesprek aangaan, maar zal formeel nooit accepteren dat bezet gebied Russisch wordt en hamert op snelle toetreding tot de NAVO, de beste veiligheidsgarantie die hij zich kan wensen. In de VS is geopperd dat een bestandslijn bewaakt moet worden door een internationale of Europese troepenmacht.

Het is aan Zelensky om te bepalen wanneer hij gesprekken aangaat en wat hij over heeft voor een staakt-het-vuren. Maar wat daar straks op tafel komt is ook van groot belang voor de veiligheid van Europa.

Zo zou het uit moreel én strategisch oogpunt moeilijk verteerbaar zijn als Poetin een overwinning zou kunnen claimen. Rusland houdt nu ongeveer een vijfde van Oekraïne bezet. Het zou onacceptabel zijn als Rusland dat als oorlogsbuit zou kunnen houden. Het zou een signaal zijn dat agressie loont. Het zou een aanmoediging zijn voor Poetin én voor andere autocraten met ambitie om basale omgangsregels tussen staten te schenden.

De gedachtevorming over onderhandelingen is nog pril, maar dit is wel het moment om vooruit te denken over randvoorwaarden. Een Oekraïense vrede is ook een Europese vrede. Het zou een geschenk zijn voor Oekraïne als het in 2025 langs diplomatieke weg tot een staak-het-vuren komt, zoals Zelensky hoopt. Maar het is ook van het grootste belang dat Poetin en geestverwanten niet tot nog meer agressie worden aangemoedigd. Europa moet intussen beseffen dat een staakt-het-vuren iets anders is dan langdurige vrede en zich voorbereiden op een lange fase van afschrikking met hoge defensie-uitgaven.