N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
column Marijn de Vries
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2022/06/vries-marijn-de-2022-05-02-700-web.png)
Ik zit me al de hele week op te vreten over die badmintonservice. Bedenkt iemand iets briljants, namelijk een opslag met een waanzinnig effect – wordt het verboden. Omdat niemand er een antwoord op heeft. En dat bederft het spel, want daar blijft weinig van over als er na elke service óf direct een punt volgt óf zo’n hoge return dat-ie meteen wordt afgesmasht.
Doe gewoon beter je best, denk ik al dagen. Verbieden is zo gemakzuchtig. Als iemand weet ik veel hoeveel uren besteedt aan het verfijnen van zijn service, dan zit er niets anders op dan evenveel uren besteden aan het zoeken naar de juiste return. Toch? Gelukkig is de nieuwe service momenteel slechts tijdelijk verboden, eind mei volgt de beslissing of-ie permanent in de ban gaat. De badmintonwereld heeft dus nog tijd om tot bezinning te komen.
Zo zit ik te brommen, terwijl ik met een half oog naar ingekorte ritten en wegspoelende wielrenners in de Giro d’Italia kijk, en en passant het nieuws voorbij zie komen dat de Formule 1-race op Imola is gecanceld vanwege diezelfde heftige regenval en daaruit voortkomende overstromingen.
Ik klik het filmpje nog eens aan waarin de nieuwe opslag van de Deen Marcus Rindshoj wordt uitgelegd. Je houdt de shuttle niet aan de veertjes vast om ’m op te gooien, zoals bij de traditionele service, maar je pakt de bolle dop tussen duim en middelvinger, en schiet ’m dan weg zoals je met een snotje zou doen. De shuttle gaat daardoor draaien, en als je ’m dan op de juiste manier slaat, dwarrelt-ie bijna onhoudbaar over het net.
Hoeveel shuttles heeft Marcus Rindshoj wel niet weggeschoten tussen duim en middelvinger, een beetje harder, een beetje zachter, nog eens en nog eens, tot het effect perfect was? Zo mijmer ik, terwijl mijn ogen over de berichten uit Noord-Italië dwalen. Water, landverschuivingen, vermisten, evacuaties, doden, schade; de intense droogte heeft plaatsgemaakt voor een hoeveelheid water die zijn weerga niet kent.
Hoe oneerlijk is het wel niet dat een innovatie waar je zoveel bloed, zweet en tranen in hebt gestoken, botweg wordt verboden. Streep erdoor, klaar. We hebben de klapschaats en de Fosburyflop toch ook niet verboden. Pas je gewoon aan, zo doen we dat in de sport. En lukt dat niet, dan ga je maar wat anders doen. Dat ze daar in de badmintonwereld anders over lijken te denken, maakt me chagrijnig. Ik bekijk het filmpje van de dwarrelende shuttle nog een keer. Vertraagd. Het effect is waanzinnig – je weet niet wat je ziet. Maar er moet een antwoord zijn.
Het Middellandse Zeegebied heeft volgens wetenschappers 20 procent meer last van klimaatverandering dan veel andere gebieden in de wereld, met de extremen die we nu zien tot gevolg. Er gebeurt veel te weinig om het te stoppen. Als ik stop met scrollen en dwalen, en de berichten echt lees en tot me door laat dringen, word ik er wanhopig van. Het is zo veel, zo groot en zo complex dat ik me vastklamp aan kleine dingen als het slaan van een shuttle alsof mijn leven er vanaf hangt.
Misschien is dat ook wel zo. Het ene effect heeft niets met het andere te maken, en tegelijkertijd alles. Het vinden van een antwoord op de nieuwe badmintonservice kan onmogelijk het moeilijkst zijn.
