De opvallendste albums van deze week: Paul Simon, Alfa Mist, Bongeziwe Mabandla en Andrey & Merlin

Albumrecensies Elke week komen er tientallen nieuwe albums uit. Welke zijn de moeite waard in week 20? Paul Simon kreeg zijn nieuwe songs vanuit de hemel aangereikt, zei hij. Alfa Mist staat steviger op z’n benen, vooral op plaat.

Pop

●●●●●

Paul Simon Seven Psalms


De stem van Paul Simon (81) klinkt broos en hees in een serie schetsen van liedjes met de akoestische gitaar als leidraad. Het album laveert tussen vrome gedachten en mijmeringen over liefde en ouderdom. Zijn wrange gevoel voor humor is intact: in een bluesachtig nummer over een ‘Mister Indignation’ spreekt hij zijn spiegelbeeld toe met het professionele advies om terug naar bed te gaan. Lees de hele recensie.

Jazz

●●●●

Alfa Mist Variables


Doorgaans is het live nog weer wat beter dan op de plaat. Bij de Londense toetsenist en producer Alfa Mist (Alfa Sekitoleko) kan het bij vlagen andersom zijn: dat het live wat achterblijft in energie ten opzichte van de plaat. Zijn vijfde album Variables, waarop jazz leunt op soul en trippy hiphopritmes, biedt een interessanter, veel breder perspectief op de stijlmenger en aanvoerder die hij is. Lees de hele recensie.

Pop

●●●●

Bongeziwe Mabandla amaXesha


Halverwege het nieuwe album amaXesha van de Zuid-Afrikaanse zanger Bongeziwe Mabandla speelt Nederlandse koeienmest een belangrijke rol. Het nummer ‘Ndikhale’ kwam tot stand tijdens een door corona geteisterde Europese tour. De band had even de mogelijkheid om gezamenlijk in een studio op te nemen, op het Nederlandse platteland. Het stonk er zo naar mest dat de ramen dicht moesten en de sound er door beïnvloed werd. Lees de hele recensie.

Klassiek

●●●●

Lionel Andrey & Flore Merlin Color Gradient


De kruisbestuiving tussen de Franse klassieke muziek van een eeuw geleden en jazz is het vertrekpunt voor het heerlijke album Color Gradient. Componisten Claude Debussy en Francis Poulenc bewogen zich op dat snijvlak met hun kleurrijke, harmonisch avontuurlijke duo’s. Van daaruit gaat de reis via onder meer Leonard Bernstein en de ietwat bedaagde Welshe componist Alec Templeton naar een splinternieuw werk van de Fransman Fabien Touchard (1985). Lees de hele recensie.