N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Muziek
Klassiek Op 14 mei 1940 werd Rotterdam door bommen weggevaagd. Het Rotterdams Philharmonisch Orkest herdenkt deze dagen de verdwijning en wederopstanding van Rotterdam met Mahlers ‘Wederopstandingssymfonie’.
Op 14 mei 1940 verdween Rotterdam. Weggevaagd door bommen. 711 mensen stierven, rond de 80.000 mensen waren binnen tien minuten dakloos.
Het Rotterdams Philharmonisch Orkest herdenkt nog elk jaar het bombardement op Rotterdam met een reeks herdenkingsconcerten. Dit jaar met de Tweede symfonie van Gustav Mahler, want: Rotterdam is ook herrezen. Mahlers Tweede heeft de bijnaam de ‘wederopstandingssymfonie’
Het Rotterdams moet in het geweldige, heerlijk verhalende eerste deel even warmspelen en door net niet helemaal natuurlijk aanvoelende vertragingen en versnellingen van chef-dirigent Lahav Shani heen worstelen, voor ze samenvallen. Maar dat lukt. Vanaf dat de ballon opgeblazen is, klinkt een hyperdynamische uitvoering, van echt heel luid naar echt heel zacht en zonder spanningsverlies terug.
Shani kiest voor een opvallende orkestopstelling: de eerste violen zitten ingeklemd tussen de cello’s direct rechts, en de bassen achter ze. Daardoor vormen ze een eilandje, afgeschermd van de tweede violen en de alten. Dat heeft een erg mooi effect in de zachtere delen: de eerste violen spelen als een bescheiden clubje, zacht en teder, maar door de omliggende laagtes heel precies te horen. Maar in de luidere delen missen ze het podium dat de groep tweede violen voor ze kan bouwen.
Dat is jammer, want het podium van De Doelen is al tamelijk genadeloos voor een groot orkest: slagwerk staat zo dicht op de achterwand gedrukt dat hun geluid hard weerkaatst en al snel overheerst. Ook een uitstekende noot van de achteraanzittende houtblazers eist al snel meer aandacht op dan de bedoeling was. Je hebt die gidsende eerste violen groep helderder aanwezig nodig om de boel in de luide delen transparant te houden; die balans kan ontbreken. Maar een mooie balans creëert Shani dan wel weer in de zachtste delen, en dat is minstens zo knap. In het derde deel klinken de solo’s uit het hout subtiel en toch gedefinieerd. Het Rotterdams kan geweldig uit het niets opborrelen, en heel opwindend opbouwen.
Bulderend orgel
In het overweldigende laatste deel (hemel, wat is dat koperkoraal toch opheffend, en wat laat Mahler je klein en nederig voelen als eindelijk ten langen leste dat machtige concertorgel mee mag bulderen), heeft het Laurens Symfonisch koor een sterk en devoot aandeel.
Maar over het geheel genomen was het donderdagavond de avond van de hoorns. Waar de trompetten aan de overkant van het podium het af en toe lastig hadden, speelden zij alsof ze simpelweg beslóten hadden dat er vanavond niks mis zou gaan, met een fluwelen flair en een zelfvertrouwen waar je jaloers op wordt.
De Doelen zat voor het herdenkingsconcert donderdagavond bijna helemaal vol: een heerlijk gezicht. Er was geen ‘actieve’ herdenking in de vorm van een stilte of een praatje.
Het Rotterdams Philharmonisch speelt Mahlers Tweede symfonie onder leiding van Bernard Haitink in 1990.