Hoe een uit de hand gelopen hobby van een kantoorklerk een gat in de markt bleek

Posted on by admin

De Belgische kunstenaar Albert Willem in zijn atelier in Alsemberg.


Foto Wouter Van Vooren

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.


Interview

Albert Willem, Kunstenaar Tijdens zijn revalidatie na een knieblessure begon de Belgische ambtenaar Martijn Wauters te schilderen onder de naam Albert Willem. Zijn naïeve kunst vond dankzij Instagram een groot publiek en levert nu op veilingen tonnen op.






Voordat hij zijn rechterkruisband helemaal afscheurde tijdens een fanatiek potje zaalvoetbal was Martijn Wauters (43) zestien jaar personeelsverantwoordelijke bij de gemeente Beersel, in Vlaams-Brabant. Om toch ook aan zijn „creativiteit uiting te geven” schreef hij buiten kantoortijden teksten. Hij heeft een vlotte pen, vertelt hij aan de eettafel van zijn vrijstaande woning in Alsemberg, in een ietwat te grote sweater en een spijkerbroek.

Er staan dan ook vijf boeken op zijn naam; drie keer was hij ghostwriter voor auteurs wiens naam hij niet wil prijsgeven; dat zou hem niet in dank worden afgenomen. Ook maakte hij een epistel over hoe de 38-uurse werkweek efficiënter te maken. Maar in die publicaties kon hij weinig humor kwijt, en dat is wel wat hij graag doet.

Lange tijd werkte de combinatie perfect; werken bij de gemeente, stoom afblazen met voetbal en dan schrijven in de vrije uurtjes. Maar toen die knie kapot draaide, moest hij een jaar thuis revalideren. Wauters ging op zoek naar een andere manier om zijn zinnen te verzetten. Schrijven was te veel werken geworden. Daarvan ontspande hij niet genoeg. Het moest misschien iets anders kunstzinnigs zijn. Hij kocht een stuk hout, schuurde het op, verfde het wit en bestreek het met nagellak. De hang naar vrolijkheid is in zijn werk nooit ver weg.

Ongeduldig mens

Hetzelfde deed hij daarna met een schommelstoel, die hij op de kop tikte bij een tweedehandswinkel. De stoel staat al zes jaar stof te happen in zijn garage, waar hij het aanvankelijk als zijn atelier inrichtte. Hij zou er de basis leggen voor een ongeziene carrière in de kunsten.

Meubilair beschilderen bleek zijn ding niet. Online zocht hij verder naar inspiratie. Wat maakten anderen, wat vond hij mooi? Hij wist dat hij aardig kon tekenen. Dat deed hij al veel in zijn kindertijd.

Wauters begon te schilderen, voor hem pure ontspanning. Met vettige olieverf, maar dat werd algauw acryl want dat droogt sneller. Hij is een ongeduldig mens. Wil snel resultaat. Zomaar ineens kwamen „de mannetjes” in hem op. En die gingen niet meer weg.

Ze zijn gebaseerd op expressionistische flarden van Jackson Pollock maar vooral op de figuren van Pieter Bruegel. Die schilderde ook mensen in komische situaties – „geinigheid en luchtigheid” in zijn woorden, maar wel „met een verhaal”. Wat hij wil vertellen, weet hij niet precies. Het is niet zo dat hij zelf nu zo’n zucht heeft naar de lichte kant van het bestaan, dat hij vrolijkheid schildert om zijn eigen demonen te bedwingen. Of dat hij zelf graag feest. Hij is meer de observator die achteraan heel lichtjes meedeint op de muziek. En dit ontstaat gewoon als hij op een stoel aan zijn ezel gaat zitten.

Feestende mensen

Boven een radiator in de woonkamer hangt een ingelijst stuk karton op A5-formaat. Het is het enige werk wat hij van zichzelf heeft opgehangen. Vijf figuurtjes, meer precies twee vrouwen, twee mannen en een kindje om „het patroon te doorbreken”, lopen de polonaise. Feestende mensen komen op elk van zijn schilderijen terug. Sterker: ze zíjn het werk. Mensen die feestvieren terwijl ze op het punt staan ten onder te gaan, omdat er bommen in de hemel hangen, of een tsunami die hen weldra zal verzwelgen, een aardbeving die de grond in stukken splijt. Of twee mannen die met een ladder in hun handen elk een andere kant op lopen. Slapstick en galgenhumor die overal ter wereld wordt begrepen, zou snel blijken. Van Japan en Singapore tot diep in de VS.

Met een paar feestende mannetjes op de afgescheurde zijkant van een doos is het allemaal begonnen, nu zes jaar geleden. Hij postte er een foto van op Instagram en meteen kwam er respons uit Noorwegen. Wat hij ervoor wilde hebben? Nee, wat wilt u ervoor geven? Met vijftig euro per werkje kon hij net de verzendkosten dekken. Maar de schilder Albert Willem was geboren, naar Wauters’ tweede en derde voornaam.

Binnen een paar weken kreeg hij opnieuw bericht. Dit keer verzocht de Hide Gallery in Moskou twee van zijn werken te kopen, op canvas inmiddels, 60 bij 80 centimeter. Niet veel later wilden ze er nog zeven hebben, opdat er een expositie kon worden ingericht. Vanaf dat moment weet Albert Willem dat zijn mannetjes aanslaan. En dat zijn werk als kantoorklerk weldra verleden tijd zou zijn.

Door de Russische tentoonstelling wisten de mensen van de gerenommeerde galerie Waterhouse & Dodd hem te vinden, met vestigingen in Londen en New York. Toen zij zich vorig jaar rond deze tijd meldden met het aanbod zijn werk wereldwijd in de markt te gaan zetten tegen een vaste vergoeding per maand, ging er een langgekoesterde droom in vervulling. Martijn Wauters zegde zijn baan bij de gemeente op en ging fulltime verder als de kunstschilder Albert Willem. Hij moet zichzelf af en toe in de arm knijpen. Nooit had hij verwacht dat hij van „een uit de hand gelopen hobby” zijn werk kon maken. Hij denkt dat het zonder het internet ook niet zo ver was gekomen. Dan had hij nooit zo snel zo’n bereik gegenereerd.

Albert Willem, A tsunami is coming but we party on, (acrylverf op katoen, 120 x 150 cm). Foto Albert Willem
Albert Willem, A madhouse, (acrylverf op linnen). Foto Albert Willem
Albert Willem, A romantic sleigh ride, (acrylverf op linnen, 130 x 170 cm). Foto Albert Willem
Albert Willem, A cold winter’s day without gas, but the conga continues (piece 83), (acrylverf op linnen, 100 x 150 cm). Foto Albert Willem
Albert Willem, Rain or shine, the car wash remained a success, (acrylverf op linnen, 110 x 150 cm). Foto Albert Willem

Gat in de markt

De vraag naar zijn werk is sinds een paar maanden explosief toegenomen. Er zijn periodes bij dat hij twintig schilderijen per maand aflevert. En zelfs dat is niet genoeg om aan alle verzoeken te voldoen.

Veilinghuis Sotheby’s verkocht laatst een van zijn werken voor 220.000 euro aan iemand in Hongkong. Zelf ziet Albert Willem daar niet zo veel van terug. In sommige landen krijgt hij een percentage op basis van het volgrecht, een regeling waarbij een kunstenaar een vergoeding krijgt bij doorverkoop van een kunstwerk. Hij moet het doen met een maandelijkse toelage, waar hij overigens goed van kan rondkomen. Maar rijk wordt hij er voorlopig nog niet van. Eerst wil hij via de galerie naamsbekendheid opbouwen. Als zijn populariteit aanhoudt, kan hij later altijd nog zelfstandig te werk gaan.

Hij schildert vijf dagen per week in opdracht van de Londense galerie, vanuit een schuurtje in het centrum van Alsemberg, een oude opslag van familie. Op de vloer wemelt het er van de potten verf. Een straalkacheltje houdt hem in de wintermaanden warm.

Drie schildersezels heeft hij naast elkaar gezet, met canvasdoeken van twee bij twee meter waar hij nog aan werkt. Op het meest rechter is een labyrint van besneeuwde straten en gebouwen te zien, met op elke hoek een ander chaotisch tafereel; mensen met haar dat in de fik staat, politieagenten die achter hun gestolen wagen aan rennen, mannen die met gebogen hoofd achter hun vrouwen een winkel for women things betreden. Dit werk noemt hij Glühwein in the morning. Dat heeft niets te betekenen.

Er gaat geen grote pretentie achter zijn werk schuil, geen duidelijk engagement. Albert Willem schildert ongecompliceerd, op het kindse af. Op zijn doeken gebeurt ontzettend veel. Ze vertellen allerlei kleine verhaaltjes. En het enige wat hij daarmee wil bereiken is een glimlach op het gezicht van zijn publiek.

Technisch hoogstaand is het niet, de kunstenaar zelf is de eerste die dat erkent. Toch heeft hij er een gat in de markt mee gevonden. En hij hoopt dit „tot aan mijn dood” te kunnen blijven doen.

Related Posts

Vikingen, wolvengehuil en kronen van hertengewei, zo verbroedert Heilung het publiek

  • admin
  • September 22, 2024
  • 0

De Noors/Deens/Duitse band Heilung staat bekend om zijn theatrale presentatie, én om zijn rituele opzet. Heilung (‘genezing’) wil zichzelf en het publiek helen en verbroederen. Als intro staat zo’n twintig man in een kring op het podium van de uitverkochte Afas Live, Amsterdam. Hoofdman Kai Uwe Faust vertelt met dringende stem dat we allemaal gelijk zijn, want allen „afstammend van dat ene grote wezen”.

Zangeres Maria Franz draagt witte kleding, een wit masker voor haar ogen en op haar hoofd een hertengewei. Faust draagt een versierde helm en bontcape. Ze staan onder een dak van takken en bladeren, mist kringelt tussen de bandleden, op de vloer liggen botten. Het publiek is goed voorbereid: mannen hebben horens in het haar, mannen en vrouwen dragen suede rokken en zwarte vegen op hun gezicht.

Voor hun stijl en muziek putte Heilung uit de stijl van Vikingen, horror en mythologie – elementen die meer Scandinavische folkrockgroepen gebruiken. Toch ontstaat in de handen van de twintig man, aangevoerd door de voormalige tatoeerder Faust, iets bijzonders. De verkleedpartij past bij hun ritualistische klank. De afgelopen tien jaar ontwikkelde Heilung een strak kader voor hun nummers die soms zeven of negen minuten duren. Bijna elk lied is traag, wordt aangevuurd door diep rommelende drums, en krijgt een laag galm. Op de achtergrond murmelen keyboard en viool.

De ijselijke stem van Maria Franz klieft door deze duistere elementen, roept uitgerekte jammerklachten, of galmt woordloos. Naast haar klinkt Faust als half mens, half didgeridoo, zijn onderaardse gegorgel als een bezwering.

Heilung haalt inspiratie uit de stijl van de Vikingen, mythologie en horror. Foto Andreas Terlaak

Binnen de geheimzinnige sfeer past geen praatje met de zaal, Faust communiceert via indringend wolvengehuil dat onmiddellijk wordt beantwoord met nog harder gejank van het publiek.

Heilung is geïnspireerd door oude Germaanse en IJslandse teksten, en zingt behalve in het Deens ook in deze uitgestorven talen. Ze hebben het over goden en oorlogen, over natuurgeweld van gletsjers en storm, en ondertussen is er tweespalt tussen ‘koning’ Faust en ‘koningin’ Franz, te zien aan de ‘vechtdans’ die ze uitvoeren. Oorlog wordt verbeeld door zes figuren met grote ronde schilden die kreten brullen terwijl de strijddrums roffelen, in‘Krigsgaldr’ (‘oorlogsmagie’).

Er is ook humor: de dreigende schilden dienen bij een volgend nummer als frivool afdakje om onder te dansen. In de zaal wordt weinig bewogen, daar stompt het publiek een vuist in de lucht, of roffelt op het eigen hart. Dat de muziek uiteindelijk enigszins eentonig wordt is voor de fans geen belemmering. De wolven blijven huilen.


Harpist Lavinia Meijer: ‘De harp is een boomstam die houvast geeft in het leven’

  • admin
  • September 20, 2024
  • 0

Achteraf bekeken ontkiemde de gedachte aan haar autobiografie Vleugels van papier vijf jaar geleden, zegt Lavinia Meijer (41), Nederlands bekendste harpist. Het was een zonnige oktoberdag in Californië. Ze had gespeeld op de première van de pocketopera Drowning van de Amerikaanse componist Philip Glass op zijn eigen Days and Nights Festival. Hij liet zich hiertoe inspireren door een vijf bladzijden tellend toneelstuk van de Cubaanse schrijfster María Irene Fornés, het verhaal van een man die een hartstocht opvat voor een vrouw op een foto.

„Daarna keken we een documentaire over de schrijfster”, vertelt Meijer, „over de laatste vijftien jaar van Fornés’ leven toen de ziekte alzheimer haar in de greep kreeg. Aan het slot gaat ze twee weken naar Cuba voor een ontroerend familiebezoek. Terug in New York is Fornés de hele reis weer vergeten. Zelfs het zien van de filmbeelden schudt haar geheugen niet wakker. Dit was de vrouw die eens zei: ‘Ik weet alles – de helft weet ik echt, de rest verzin ik.’ Het brein is een grillig organisme. Die nacht drong het tot me door dat er waarschijnlijk ook bij mij veel herinneringen in de kieren van het drukke bestaan verdwijnen. Ik begon notities te maken in mijn telefoon over wat me nog bijstond van vroeger.”

Lees ook

Lavinia Meijers harp stelt existentiële vragen

In haar voorstelling Untitled 2 legt harpist Lavinia Meijer vragen voor aan kunstenaars, schrijvers, filosofen en wetenschappers.

Adoptiekind

Lavinia Meijer ontpopte zich deze eeuw als de aanvoerder van een jonge generatie harpisten die het van oorsprong lieflijke instrument enerzijds een nieuw en rauwer imago gaf en anderzijds de meditatieve dimensies verdiepte. In haar voorstellingen verkent ze – door naast muziek ook teksten, kunst, geluidsfragmenten, video’s en animaties te gebruiken – maatschappelijke en filosofische vraagstukken.

Op een cafétafel in het Amsterdamse Volkshotel ligt het boek Vleugels van papier, de titel ontleend aan het lied Verdronken vlinder van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. „We zongen dat wekelijks op de basisschool”, zegt Meijer. „Het verhaal sprak tot mijn verbeelding: de tere vleugels bieden de vlinder een benijdenswaardige vrijheid en maken het dier tegelijkertijd breekbaar. Het herinnert me aan de ontdekking van Glass’ muziek. Zijn stukken geven me altijd het gevoel van een vorm van sterven, maar met de belofte van een wedergeboorte. En hoewel ze me vaak naar beneden trekken, het donker in, blijft er een hoopvol licht te zien. Het tweede deel van Glass’ Metamorphosis roept een sterke kracht in me op – het gevoel van: hoe kwetsbaar mijn bestaan ook mag zijn, muziek geeft me vleugels.”

De rode draad van Vleugels van papier is de zoektocht naar identiteit voor de musicus, die als Soo-Ji ter wereld komt in Zuid-Korea. Na de scheiding van haar ouders wordt zij als peuter – met haar twee jaar oudere broer – toevertrouwd aan de zorg van haar vader, zoals in het Aziatische land dan gebruik is. Wanneer hij moet reizen voor zijn werk, laat hij de kinderen dagenlang aan hun lot over. De vierjarige broer Kyung-Sup bedelt in de buurt voedsel bijeen. Al snel ziet hun vader een kindertehuis als enige uitweg. Hij zal hen niet meer komen halen.

Die zomer zullen ze in een Nederlands gezin belanden. „We moeten er wel bij vertellen”, waarschuwt het adoptiebureau Wereldkinderen hun nieuwe ouders, „dat het meisje een abnormaal groot hoofd heeft. Misschien is ze niet helemaal in orde.” Onder nieuwe namen, Lavinia en Robbie Meijer, beginnen ze aan een tweede leven met een twee jaar oudere Nederlandse zus en later nog een Ethiopisch broertje.

In het boek verhaalt Meijer over haar ontdekking van muziek en de harp, die helpen bij het overwinnen van haar verlegenheid en het verwerven van eigenwaarde. „Musiceren gaf me het gevoel dat ik er echt mocht zijn. Een hartstocht vinden die meteen onvervreemdbaar van jou is, kan je door het leven gidsen. Muziek was niet iets dat mijn ouders me oplegden, waar zij meer van wisten dan ik. Dat heb ik altijd prettig gevonden. Zoals ik ook blij ben dat zij zelf een kind hadden, waardoor wij niet die leegte hoefden te vullen.”

Harpist Lavinia Meijer. Foto Andreas Terlaak

Redder en geredde

Op haar dertiende wint Meijer haar eerste concours. De winnaarsmentaliteit en het perfectionisme komen bovendrijven. Maar geleidelijk ontdekt ze ook een andere kant van de muziek. „In de puberteit – in verdrietige en emotioneel heftige periodes – kon ik me opsluiten met de harp, dan was dat instrument als het ware de enige die me begreep.”

Bij haar adoptie staat Meijer jarenlang nauwelijks stil. Het blijft meestal iets waar omstanders naar vragen. Zo’n zestien jaar geleden krijgt ze onverwacht bericht dat haar biologische vader haar zoekt. Het dwingt haar ongewild na te denken over haar ‘vorige leven’. Niet lang daarna besluit ze op tournee te gaan naar haar geboorteland Zuid-Korea. En dan neemt ze ook de volgende stap en regelt een ontmoeting met haar vader, een ontroerende gebeurtenis – maar hun relatie kent veel haken en ogen en staat nu weer op de waakvlam.

Niettemin wordt ze zich door die ervaring bewuster van de adoptieproblematiek. „Er ontstaat een vreemde modus van redder en geredde, of we dat nu willen of niet. Bij veel adoptiekinderen speelt op de achtergrond het idee: ik moet alles zelf kunnen, want wie weet zijn mijn ouders er morgen niet meer. Je voelt dat er iets kapot is gegaan. Maar voor mij is de harp er altijd geweest: een boomstam die houvast geeft in het leven, wat er ook gebeurt. Dat ervoer ik op momenten van grote kwetsbaarheid, bijvoorbeeld in mijn puberteit en bij mijn scheiding. En met de jaren merkte ik dat het instrument een spiegel is. Wat het mij biedt aan troost, kan ik op het podium delen met mensen in het publiek die dat nodig hebben. Eerst was dat een onwennige gewaarwording, maar nu kan ik het omarmen.”

Lavinia Meijers boek Vleugels van papier verschijnt bij uitgeverij Prometheus. Vanaf 17 oktober toert de harpiste twee maanden door Nederland met danser en poppenmaker Duda Paiva in de voorstelling Animalia Paradoxa over de legendarische natuurkenner Linnaeus. www.dudapaiva.com


Manu Chao is overrompelend terug, maar noem het geen comeback – London Grammar bulkt van gevoel

  • admin
  • September 20, 2024
  • 0

Manu Chao maakt geen ‘comeback’ na zeventien jaar, hij doet wat hij wil

Na zeventien jaar pauze is er eindelijk een nieuw album van Manu Chao. Waar was de legendarische Spaans-Franse zanger al die tijd? Weinig artiesten houden hun woord, Chao wel. Als hij belooft niet aan de leiband van de muziekindustrie te lopen, dan verdwijnt hij zomaar zeventien jaar uit beeld. Niet omdat hij geen fans heeft, maar omdat hij belangrijke activistische doelen wil realiseren, in Brazilië, Barcelona, Mexico of Senegal. Hij wil demonstreren, uitzettingen voorkomen, watervoorraden veilig stellen.

En nu verschijnt er een nieuw album – en dat is geen ‘comeback’ want carrière-jargon past hem niet. Chao had zin om weer onder de mensen te komen en noemde zijn plaat dan ook Viva Tu – als hartelijke boodschap jegens de aanhang.

Er is weinig veranderd vergeleken met zijn stijl op eerdere albums, en dat is goed nieuws. De nu 63-jarige Manu Chao speelt altijd al alsof de duivel hem op de hielen zit, en vuurde zijn muzikanten aan om hetzelfde te doen. Als een losgeslagen schip in woest getij zwalkten nummers in het verleden langs, bijvoorbeeld in ‘13 Días’, ‘Siberia’ of ‘Panik Panik’ van zijn voorlaatste plaat La Radiolina (2007).

Lees ook

De wildste geruchten gaan rond over Manu Chao, maar wie is hij echt?

De Frans-Spaanse zanger Manu Chao vindt het belangrijker wáár hij optreedt, dan wat hij ervoor krijgt.

Voor Viva Tu houdt Chao zich aan de vuistregels: vermeng Spaanse, Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse timbres tot een wild palet. Vuur de mandolines, akoestische gitaren, sirenes en felle drummers aan om sneller, wervelender, opwindender te spelen, tot het randje van punk. Hij metselt er soms een oud orgeltje tussen, een stuk elektronica, of koeienbel.

De nummers overrompelen al bij het intro, dankzij de heldere sound en de vitaliteit en levenslust die uit een enkel gitaarloopje kan spatten. De luisteraar wordt meegezogen in die onstuimigheid, zo grondig dat je bijna vergeet waar Chao het ondertussen over heeft.

Want de tekst van titelnummer ‘Viva Tu’, met zijn rinkelende notenwaaiers, mag dan lieflijk zijn, de meeste andere teksten zijn somber van toon. Chao noemt geen concreet onrecht of onheil, er is eerder een onheilszwangere sfeer of stemming.

In het misleidend luchtige ‘River Why’ horen we een grimmig wereldbeeld: ‘This is not success/ This is not progress/ This is just/ A collective suicide’.

Ook zo’n popparel is ‘Tu Te Vas’, in Spaans en Frans gezongen, samen met de hese Franse zangeres Laeti. Terwijl ze het hebben over afscheid, ‘Cuando tú te vas’, worden de liefdeshobbels gladgestreken door opgewekte handclaps en sensuele samenzang.

Er zijn enkele rustpunten. Het nauwkeurig gearticuleerde ‘Cuatro Calles’ is het treurigste liedje van de plaat, over heimwee en eenzaamheid: ‘Un pobre loco perdido/ En el charco del amor’ (‘Een arme verloren dwaas/ In de plas van liefde’). Hier vallen muziek en inhoud samen.

In de wervelende stijl zit ook humor, zoals de echoënde zangstem in ‘La Colilla’, als van een dronken nieuwslezer. En het is grappig om juist de als optimistische pothead bekend staande countryzanger Willie Nelson, 91, te vragen voor ‘Heaven’s Bad Day’, waarin zelfs de hemel blijkt tegen te vallen.

Viva Tu brengt vervoering en levenslust, en soms radeloosheid. In zijn muziek zijn de uithoeken van Chao’s ziel te horen. Hoe wanhopig ook, het is altijd feest.

Hester Carvalho

Onderhuids borrelt het nog behoorlijk bij London Grammar

‘Heeft iemand je verteld dat het leven gemakkelijk was? Ze hadden het mis.” De Londense zangeres Hannah Reid gaat het niet mooier maken dan het is, in ‘You and I’. Niet dat dit zo’n verrassende uitspraak is, maar het zet wel een beetje de toon op het nieuwe album van haar band London Grammar: de grote ontgoocheling die je kunt voelen bij het ouder worden. Zou je al een wat naïeve verwachting hebben van het leven, dan onderstreept de 34-jarige Reid op The Greatest Love hoe alle lijnen verstrikt kunnen raken. Hoe het leven troebel is en complex. Het is moeilijk richting vinden langs overdonderende emoties en onzekerheden.

Dat klinkt somber. Maar dat is het niet, ook al bulkt The Greatest Love van London Grammar weer van gevoel en donkere onderstromen. Het is de vierde plaat sinds debuut If You Wait (2013). Dat was toen een veelbelovende kennismaking met een jong Britse indiepoptrio dat zich direct van zijn breekbare kant liet horen: zware tienerzorgen, getroebleerde relaties.

Zangeres Hannah Reid bleek een talent in het omzetten van gevoel in songtekst. Maar ook de onderlinge chemie van het drietal (naast Reid gitarist Dan Rothman en drummer/toetsenist Dot Major), dat elkaar leerde kennen op de Nottingham University, bleek uit hun cleane liedjesschrijven: de zorgen van een jonge generatie (‘Wasting My Young Years’ of het voorbeeldige ‘Strong’) verklankt in langzaam verbredende soundscapes.

Op Truth is a Beautiful Thing (2017) en Californian Soil (2021) was groei waarneembaar, een lichtere en vrolijkere negativiteit, zo je wilt. Al bleef de onderkoelde vorm hangen en werd het live nooit echt de spannendste band. Braafjes? Best. Maar onderschat ook podiumangst niet – Reid vertelde er vaak over in interviews. En ook in video’s ziet ze niets.

Ook op The Greatest Love heeft London Grammar patent op satijnmatte, elegant deinende songs. Je voelt dat er wat speelt – verraad, gebroken vriendschap, psychologische battles – het borrelt behoorlijk onderhuids. Dat soort inhoudelijke diepte is interessant. Maar, al ontwikkelen de popsongs zich meer dan voorheen, de muzikale climax blijft evengoed vaak hangen. Daar helpt de wat koele zang van Reid, even amechtig als theatraal, ijselijk hoog als laag plechtig, niet bij. Je wilt niet zo je best hoeven doen om haar te voelen.

De vorig jaar uitgebrachte remixen van oudere liedjes lieten horen dat London Grammar intussen zelf ook meer lucht en speelsheid wil. Beats tillen op. En dát is gelukkig ook merkbaar op The Greatest Love. Elektropopnummer ‘House’ en ‘Santa Fe’ zijn beduidend levendiger, ‘Rescue’ valt makkelijk voor te stellen voor een vrolijk klappend publiek. London Grammer zet zijn dromerige popsound meer open, maar blijft understated chic.

Amanda Kuyper

Concert: 3/11, Ziggo Dome, Amsterdam.

Rock
MJ Lenderman
Manning Fireworks

Bericht aan alle underdogs ter wereld: onze verlosser is gearriveerd. Op zijn vierde soloalbum viert de Amerikaanse singer-songwriter en Wednesday-gitarist MJ Lenderman in negen geniale, geestige en intense countrysongs alle knulligheden uit zijn lamlendige bestaan. Vol genade knielt hij naast ons neer en zingt troostend in ons oor: „Wherever you find me, you’ll find me on my knees.” (Frank Provoost)

Pop
The The
Ensoulment

Eerste album sinds 2000 van Matt Johnson die in de jaren tachtig bekend werd door hoogwaardige popmuziek met een angel. Melodieën zijn z’n sterke punt, en de arrangementen. Op Ensoulment is zijn tedere maar vlakke stem ingebed in koorzang, terwijl de instrumentaties zwalken van soulvol naar spookachtig. (HC)

Latin
Gabriel Rios
Playa Negra

De Puertoricaanse Belg Gabriel Rios dook op vorig album Flore al diep onder in de muziek en sferen van zijn Caraibische jeugd. Op Playa Negra is hij daar terug. In het donker. Met slecht weer. Alleen. Rios weet op geweldige manier de aantrekkingskracht van de donkere, diepmelancholische kant van latin uit te wringen. (Peter van der Ploeg)

Metal
Nightwish
Yesterwynde

Na het wat ingetogener Human Nature gaat de Finse band van Tuomas Holopainen weer vol op het orgel op Yesterwynde. Episch, bombastisch, filmisch en groots – ook zonder bassist/zanger Marko Hietala. De ster is en blijft de Nederlandse Floor Jansen, met haar waterheldere, krachtige stem: een anker in de wervelstorm van riffs, orkestrale elementen en koortjes. (PvdP)

Pop/Klassiek
Matangi Quartet & Ruben Hein
P.S.

Een hartbrekend vaarwel. Broederliefde. Van smeekbrief tot zeepost. Direct word je in de songcyclus gezogen die zanger Ruben Hein brengt met de strijkers van het Matangi Quartet, geïnspireerd door de brieven in het boek P.S. van Jet Steinz. Wat is dit klassieke popalbum een mooie versmelting: Heins smeuïge, buigzame soulstem langs de kristallen noten van Matangi. Fijnzinnig, meevoerend en troostrijk. (AK)