Beeld uit ‘Princess’, over Nigeriaanse sekswerkers in Rome.
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Interview
Interview Roberto de Paolis Princess gaat over Nigeriaanse sekswerkers in de bossen buiten Rome. In de film castte regisseur De Paolis echte sekswerkers.
Regisseur Roberto de Paolis bezocht de straatprostituees van Rome. Hij sprak ze aan, onderhandelde over de prijs, vroeg waar de ‘rustige plek’ was waar ze werkten. Pas wanneer de zaak beklonken was en de daad kon beginnen, zei hij: ‘Ik kom eigenlijk niet voor seks, maar ik wil je wel wat vragen stellen…’
In andere woorden: het is niet makkelijk om onderzoek te doen voor een film over Nigeriaanse sekswerkers in Italië, als je geen klant, pooier of Nigeriaan bent. En dan begonnen de echte problemen pas ná zijn undercoveroperatie: „Als ik ze probeerde te overtuigen dat ik een échte film wilde maken, geen pornofilm.”
Roberto de Paolis spreekt vanuit zijn huiskamer in Italië. Een kind rent rond op de achtergrond („ze is erg pushy”). Warm zonlicht lijkt overal vandaan te komen („this is Rome!”). Het is een opmerkelijk gezicht, deze gebruinde witte man met een aureool van zonlicht in zijn stijlvolle huis, als je weet dat hij een film maakte over de strubbelingen van een groep Nigeriaanse prostituees.
„Er zijn weinig kansen voor zwarte mensen in Italië om hun eigen verhalen te vertellen. Ik wilde een film maken vanuit het perspectief van immigranten, niet óver immigranten, zoals we voornamelijk doen in Italië.”
Via via hoorde hij van groepen Nigeriaanse sekswerkers, die leven en werken in de bossen buiten Rome. Ze zoeken hun klanten op de autowegen die door de bossen lopen, of in de bossen zelf. „Nigeriaanse sekswerkers worden zo erg gemarginaliseerd in Italië. Ze worden gezien als sletten, die het heerlijk vinden om prostituee te zijn. Dat is niet de waarheid.”
Princess moet dat stereotype weerleggen. Is dat gelukt? „Ik denk niet dat deze film de wereld verandert, maar het is wel de eerste die in totale samenwerking met de immigranten zelf is gemaakt.”
Vloek
„Het waren hele moeilijke opnames”, zegt De Paolis. Hij wrijft vermoeid in zijn ogen. Na jaren onderzoek te hebben gedaan en banden te hebben opgebouwd, vond hij dat er échte sekswerkers in de film moesten zitten. Glory Kevin, die hoofdpersoon Princess speelt, werd door zijn casting director op straat gevonden. „Ze had geen acteerervaring. Ze verhuisde in korte tijd van de straat naar de set, zonder te kunnen reflecteren op het leven dat ze de afgelopen vier jaar had geleefd.”
Soms vonden Kevin en de andere sekswerkers in de film het lastig dat alles zo echt leek. De bossen waar ze filmden waren de echte bossen waar Nigeriaanse vrouwen werken. De ‘klanten’ in de film leken op de klanten die ze normaal zou ontvangen.
De Paolis: „Glory stond op een set met zestig witte mensen om haar heen. Iedereen wist welk werk ze hiervoor deed. Ze was nerveus.”
Er waren ook culturele verschillen. De Paolis vertelt dat Kevin toen ze corona kreeg, geloofde dat iemand in Nigeria een vloek over haar had uitgesproken. In plaats van thuis te blijven, wilde ze juist naar vrienden om die op te heffen.
Die culturele verschillen hadden ook invloed op de plot. In de film begint Princess een relatie met een Italiaanse man, genaamd Corrado, die meer van dieren dan van mensen houdt. „Toen hij mensen ‘een fout van God’ noemde, reageerde Kevin verontwaardigd. Ze is erg religieus: God heeft je het leven gegeven, dus heeft het betekenis. Dat hebben we toen in de film geschreven.”
Eindeloos
Princess is geen hoopvol verhaal. Juíst omdat de film vanuit het perspectief van de migranten wordt verteld, zegt De Paolis. Na de reis van Nigeria naar Italië, moeten de vrouwen vaak twee jaar voor een madam werken – een soort pooier die de overtocht betaalt. Daarna denken ze dat het leven echt kan beginnen. Maar het leven als prostituee is vaak eindeloos. Papieren krijgen is bijna onmogelijk, en als je ze hebt, is het nog moeilijk een baan te vinden vanwege de geschiedenis, afkomst en taalbeheersing van de vrouwen. „Ik wilde dat dat beeld overbleef”, zegt De Paolis. „Princess in het bos, langs de weg, niemand stopt, en ze heeft geen opties. Dat is de realiteit.
„En zij heeft nog geluk. Velen sterven onderweg naar Italië, in de woestijn, in gruwelijke Libische gevangenissen of bordelen, tijdens de overtocht per boot. Een leven als prostituee in Italië is dan nog beter, al is er hier ook verkrachting op straat.”
Eén positief gevolg van de film: Kevin is de straatprostitutie uit. Ze woont in Turijn met haar vriend en haar pasgeboren kind. Ze vertrouwt babysitters niet. Dus ze gaat over een jaar of twee pas werken, zegt De Paolis. „Daar helpen we haar natuurlijk bij. Ze is als een zusje voor ons.”
