N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Iedereen leest Op deze plek schrijft NRC over de populairste boeken van dit moment. In het nieuwe boek van Esther Verhoef, de koningin van de oestrogeenthriller, zijn mannen vooral eendimensionale narcisten.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data99760363-dddfb1.jpg)
Echt iedereen leest Esther Verhoef. Van de vijftien thrillers, twee romans en vier verhalenbundels die de 54-jarige Brabantse sinds 2003 publiceerde, gingen er alleen in Nederland al bijna 3 miljoen exemplaren over de toonbank. Haar boeken zijn bovendien in zeker veertien talen vertaald. En dan was Verhoef in ‘een vorig leven’ nog actief als schrijver van zestig (!) informatieve boeken over (huis)dieren. Van deze titels, zoals De Grote Hondenencyclopedie, verkocht ze wereldwijd nog eens 9 miljoen boeken.
Verhoef is de koningin van de oestrogeenthriller. Dat zijn spannende boeken over behapbare kwesties waarin (vooral) vrouwelijke lezers zich kunnen herkennen. De tegenhanger dus van de op mannen mikkende testosteronthriller, over wereldomspannende, meestal zeer bloedige conflicten.
Alter ego, de titel waarmee Verhoef viert dat ze ‘twintig jaar in het thrillervak’ zit, heeft vanzelfsprekend een vrouwelijk hoofdpersoon. Lynn, pr-medewerkster, is net getrouwd met de twintig jaar oudere sterrenkok Camiel Storm. Voor RTL-Boulevard en ‘de bladen’ vormen de twee een succesvol ‘powerkoppel’. Maar als Storm weer avond aan avond in de keuken verdwijnt, begint Lynn een affaire met een viriele elektricien. Als deze Laurens naakt op bed ligt, is hij als „een tot leven gekomen beeldhouwwerk”. Met deze adonis verandert „elke ruimte met een slot op de deur” voor Lynn tot „een paradijselijk oord”. Daar ziet ze dan Laurens’ „jeugdige opwinding groeien onder het laken”.
Pr-medewerkster en sterrenkok vormen succesvol ‘powerkoppel’
De ambitieuze uitbreidingsplannen van het restaurant zetten het huwelijk van Camiel en Lynn verder onder druk. Als rond hun villa vervolgens onverklaarbare dingen gebeuren, begint Lynn spoken te zien. Ze verdenkt de ex-vrouw van haar echtgenoot van wraakzuchtige acties. Is zij degene die met paardenmest het woord ‘hoer’ op haar gevel heeft gesmeerd? Dat kan toch haast niet? Maar ja, denkt Lynn, „de weg naar de hel is geplaveid met moordenaars en verkrachters die door hun naasten werden beschouwd als goedaardige sullen”.
De mannen in Alter ego zijn vooral eendimensionale narcisten. Ze hebben losse handjes en een kwade dronk. Ook culinair tovenaar Camiel, de bedenker van „met gekonfijte vijg omwikkelde lolly’s van eendenpaté gevuld met speculaas”, bekt zijn nieuwe echtgenote regelmatig af. Verhoef gaf de kok wel een guilty pleasure die voor sommige lezers vast herkenbaar is: hij is dol op Bounty’s en Marsjes.
Verhoef steekt met kop en schouders uit boven de vele auteurs van vrouwenthrillers. Alter ego is onderhoudend, heeft tempo en is met gevoel voor effect geschreven. Neem de scène met een meurend lijk in een garderobekast. De stank van bloed én erger: „Bruine vlekken, gele vlekken, het is echt te smerig voor woorden.” De vrouw die het lijk vindt, de ik-persoon, drukt te laat haar hand tegen haar mond: „De aardbeienshake komt omhoog en ik leeg in golven mijn maag op het tapijt.”
