Pluizen in het huwelijk van Hollywoodkoppel ‘John en Gena’

Reportage

‘John en Gena’ Toneelgroep Wunderbaum maakt een voorstelling over hollywoodkoppel John Cassevetes en Gena Rowlands. Hoe waren de verhoudingen? De rollen kaatsen tijdens de repetities genderblind over en weer.

Regisseuse Lizzy Timmer en acteurs Elsie de Brauw, Wine Dierickx en Bert Luppes bij de repetities van ‘John en Gena’.
Regisseuse Lizzy Timmer en acteurs Elsie de Brauw, Wine Dierickx en Bert Luppes bij de repetities van ‘John en Gena’.

Foto Salih Kilic

Theatermaken bij Wunderbaum is eindeloos discussiëren. Wat wil die vrouw, wat wil die man? Wat wil John, wat wil Gena? Ze hebben het over het Amerikaanse filmkoppel John Cassavetes en Gena Rowlands. Over hen zullen vier acteurs en een saxofonist het stuk John en Gena maken en spelen.

Nu wordt het stuk nog uitgehakt. Er worden laptops opengeklapt, om hun punt te maken doen de acteurs stukjes tekst die ze zelf schreven. Bert Luppes wordt een smalende man, Wine Dierickx een tegendraadse vrouw. En de verslaggeefster schuift naar het puntje van haar stoel, gebiologeerd door de afspiegelingen van filmer John Cassavetes (1929-1989) en actrice Gena Rowlands (1930).

„John en Gena hielden van Hollywoodglamour”, zegt regisseuse Lizzy Timmer, aanstichtster van dit project, hun fan sinds ze in haar tienerjaren hun films verslond. Ook waren ze boegbeelden van de alternatieve Amerikaanse cinema in de jaren zestig en zeventig. En, zoals het legendes betaamt, ze zijn zowat vergeten. Hooguit vallen hun namen nog als Peter ‘Columbo’ Falk ter sprake komt. Hij schittert in veel van hun films, acteert daar niet op de automatische piloot („Just one more thing…”) maar grensverleggend, veelal als een verholen lieve man met een veel te grote mond die wil weten hoe je in godsnaam gelukkig zou kunnen worden. En dat willen alle Cassavetes-personages wel eens weten. Maar waar moeten ze beginnen?

Bert Luppes en Elsie de Brauw.
Foto Salih Kilic

Acteursrollen uitpluizen

Voor de voorstelling John en Gena herschept theatermaakster Lizzy Timmer voor de groep Wunderbaum scènes uit hun lievelingsfilms. Uit A Woman Under the Influence. Opening Night. Love Streams. Minnie and Moskowitz. Bent u daar nog? De acteurs wel. Onvermoeibaar de verhouding tussen rol en acteur uitpluizend, veroveren ze hun personages, terwijl Timmer het stuk schrijft en herschrijft waar we bijzitten. Zij koos nadrukkelijk voor de films die draaien om Gena Rowlands, Cassavetes’ favoriete actrice en echtgenote.

„Ze is een diva, een ster. Dat haar! Maar ze is ook stoer, met dat grote lijf. Nooit ijdel, altijd glashelder. Probeer het maar eens om zoals zij ultra-gevoeligheid te leggen onder het vergrootglas van de theaterwerkelijkheid. Ze speelt Minnie [in Minnie and Moskowitz, een relatiekomedie uit 1971 over een ‘overgeschoten’ vrouw en een halve zwerver] op de toppen van haar zenuwen. Alles wat zij voelt laat ze bij het filmpubliek binnenkomen en overvalt het met emoties.” Doet Timmer iets met het achtertuinfeestje, waar die film onverhoeds mee besluit? Een scène vol stralend gedruis met kleine kinderen en taart en moeders. „Ja, dat happy end handhaaf ik”, zegt ze, alsof dat logisch is. „Matijs [Jansen] en Elsie [de Brauw] krijgen elkaar en dan volgt een suikerzoet einde.”

In de repetities die NRC bijwoont, is wie wat speelt nog een verrassing. De rollen kaatsen genderblind over en weer. Ben jíj nu Minnie?, vraagt Elsie aan Wine, „of Matijs?”. Bert Luppes begint over de ouders, kinderen, broers en buren die Cassavetes in al zijn films inzet als figuranten. Daarop stelt Wine Dierickx de films als „zijn ode aan de figurant” aan de orde. Elsie de Brauw ziet er meer „een ode aan hemzelf” in. Zij concludeert dat hij niet erg lief met ze omsprong.

Maar wat gebéúrt er in John en Gena? Nou, er valt bijvoorbeeld een klap, de hand van een man landt op de wang van een vrouw. „Het is traditie dat actrices worden geslagen”, zegt Bert Luppes. Die uitspraak zit in een van de Cassavetesfilms. Maar hij went niet. En Gena vond hem in 1971 al niet normaal. Ze kreeg een klap, ging tegen de grond – en bleef daar drie lange minuten halsstarrig liggen. Inmiddels arriveert Elsie de Brauw. Ze is wat later, ze draagt een zonnebril, ze heeft afgelopen nacht tot een uur of vijf op de filmset gestaan. Ze ís Gena. Even.

Luppes herhaalt: „Het is traditie dat actrices worden geslagen.”

Bert Luppes en Elsie de Brauw.
Foto Salih Kilic

„Durf ’t maar eens, op een filmset drie minuten blijven liggen”, zegt De Brauw. Lizzy Timmer: „En wij denken tegenwoordig bij zoiets als die drie minuten: waar is de intimiteitscoach? Want ze heeft een punt.” Er ontspint zich een discussie over slaan-in-het-gezicht en het eind van het liedje is een scène waarin iedereen elkaar estafettegewijs slaat: een compositie met klap à la Laurel and Hardy.

Elsie de Brauw zegt later: „Geweld op het toneel, ik ben er steeds meer tegen. Toen ik jong was dacht ik, moet kunnen, alles moet kunnen. Ik liet me lekker slaan, ik vond het zelfs kicken. Totdat ik dacht: raar eigenlijk. Ik krijg er steeds meer moeite mee. Ik wil het niet meer. Los het maar op met iets fantasierijkers.”

Ze neemt in John en Gena een aparte plaats in. Een van de pijlers van het Wunderbaum-stuk is Opening Night, Cassavetes’ meesterwerk over de actrice Myrtle (gespeeld door Gena Rowlands). Zij brengt het acteren niet meer op en het drinken wel, wat samenvloeit in een stormachtige première en de even geweldige als wurgende uitkomst van Opening Night. In 2006 bracht ook Ivo van Hove de film op het toneel, met Elsie de Brauw als Myrtle. Die rol wordt door Lizzy Timmer in haar stuk meegenomen. „Ivo” klinkt het, waarbij het publiek hopelijk ‘Van Hove’ aanvult zodat het kan plaatsen wat De Brauw over haar ervaring met hem als regisseur vertelt.

Ouder worden

In Timmers optiek gaan John en Gena en Opening Night allebei over ouder worden. „Jonge mensen huiveren ervoor. Bert en Elsie minder, die hebben zoveel woorden niet nodig.” En Timmer dan? Ze schraapt haar keel. „Ik ben 43, ik zit er tussenin. Ik ben een bang mens. Ik vond jong zijn eng en ouder worden is nog enger. Het is onomkeerbaar, het confronteert je met wezenlijke gevoelens. Daar moet je doorheen, laat je ze niet toe, dan ben je de lul.”

Ook Ivo Van Hove interpreteerde destijds Opening Night op die manier, maar Elsie de Brauw verzette zich: „Hoezo ging dit over ouder worden? Ik was 44 toen ik Myrtle speelde en 52 toen we ermee ophielden. De wereld kon me oud vinden, maar ik voelde me niet oud en zo kon ik die rol ook niet invullen. Opening Night gaat niet over een larmoyante oudere vrouw, maar over de autonomie van de actrice die op grond van haar ervaring en staat van dienst kan zeggen: dit is geen goed stuk, hier ga ik niet in mee.”

Het is moeilijk om hier niet te denken aan John Cassavetes, de regisseur met de charme van de gevaarlijke man. Het is nog onduidelijk wat John en Gena gaat worden, maar spannend wordt het zeker.

John en Gena van acteursgroep Wunderbaum. Première 29/4, Theater Rotterdam. Tournee t/m 1/6. Info: wunderbaum.nl