NRC en 2Doc winnen Tegel voor verhaal over de herinneringen van een ambulancebroeder

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Journalistieke prijzen De Tegels, de belangrijkste journalistieke prijzen van Nederland, werden maandag uitgereikt tijdens een ceremonie in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag.






NRC-journalist Carola Houtekamer heeft samen met Jaap Jaap van Heusden en Jefta Varwijk een Tegel gewonnen voor hun verhaal over de herinneringen van een ambulancebroeder.
NRC-journalist Carola Houtekamer heeft samen met Jaap Jaap van Heusden en Jefta Varwijk een Tegel gewonnen voor hun verhaal over de herinneringen van een ambulancebroeder.

Foto Getty Images

NRC-journalist Carola Houtekamer heeft samen met Jaap van Heusden en Jefta Varwijk de journalistieke prijs De Tegel gewonnen in de categorie interview voor een artikel over de herinneringen van een ambulancebroeder. In het verhaal onderzoeken zij ‘netvliesvervuiling’, de nare beelden van kapotte lichamen en wanhopige familieleden die ambulanceverpleegkundigen te zien krijgen, en wie er eigenlijk voor hen zorgt. Het verscheen zowel in artikelvorm in NRC als in documentairevorm bij 2Doc.


Lees ook het winnende verhaal: Wie zorgt er voor de ambulancebroeder die net een kind heeft zien sterven?

De Tegel is de belangrijkste journalistieke prijs van Nederland en werd dit jaar in elf categorieën uitgereikt. Veertig juryleden bogen zich over een recordhoeveelheid inzendingen. De winnaars werden maandag bekendgemaakt tijdens een ceremonie in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag, gepresenteerd door Malou Petter. Enkele Tegelwinnaars werden al voorafgaand aan de ceremonie onthuld.

Andere prijzen gingen naar Zainab Hammoud, in de categorie buitenland, voor haar reportage over het Camp Speicher bloedbad in Irak, waar acht jaar geleden 1.700 rekruten van het Irakese leger door IS werden geëxecuteerd. Dennis Hilgers won de Storimans-Tegel voor zijn reportage over de overstromingen die Pakistan vorig najaar troffen. De pionierstegel voor jong talent werd uitgereikt aan Jasper Been van Het Financieele Dagblad, voor zijn productie ‘De Groninger Gasmiljarden’.

Het Youtubeprogramma Boos won een Tegel in de categorie onderzoek, voor de onthullingen over grensoverschrijdend gedrag bij de talentenjacht The Voice of Holland. In de categorie verslaggeving ging een Tegel naar Lyanne Levy en Bas van Sluis van het Dagblad van het Noorden. Zij winnen de prijs met hun artikelen over de verhoren in het kader van de parlementaire enquête over de Groningse gaswinning.

Related Posts

Weer een hogere premie – wordt de zorg straks echt onbetaalbaar?

  • admin
  • October 3, 2024
  • 0

Een nacht op de intensive care kost omgerekend bijna een jaar aan zorgverzekeringspremie, ontdekte Maarten tijdens zijn onderzoek voor deze aflevering. Zorg is duur. En het wordt alleen maar duurder, de aankomende jaren. Marike kwam in verschillende rapporten alarmerende cijfers tegen, en zelfs smeekbedes aan politici: “Praat hierover met kiezers”, en: „Niets doen is geen optie”.

Daarom bespreken Maarten en Marike in deze aflevering niet alleen waarom de zorg duurder wordt, maar ook hoeveel. En is hier nog iets aan te doen? Hoe is de zorg in Nederland eigenlijk (financieel) geregeld? Hoe doen wij het in vergelijking met andere landen? En hoe ziet onze toekomst eruit?

Heeft u vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].

Een vraag over economie? Mail ons op: [email protected].

Presentatie:
Marike Stellinga & Maarten Schinkel
Redactie, productie & montage:
Jeanne Geerken
Mixage:
Audiochef
Muziek:
Rufus van Baardwijk
Fotografie:
Folkert Koelewijn
Artwork:
Yannick Mortier


Waarom nu alle ogen op Iran zijn gericht

  • admin
  • October 3, 2024
  • 0

Iran vuurde dinsdagavond raketten af op Israël, dat na Gaza nu ook Libanon is binnengevallen. Welke gevolgen heeft deze aanval voor het Midden-Oosten, dat al onder hoogspanning staat? Journalist Carolien Roelants legt uit welke rol Iran speelt in de alsmaar groeiende oorlog in het gebied.

Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected]

Gast:
Carolien Roelants
Presentatie:
Gabriella Adèr
Redactie:
Ilse Eshuis en Ignace Schoot
Montage:
Yeppe van Kesteren
Coördinatie:
Henk Ruigrok van der Werven
Foto:
Reuters/Amir Cohen


Column | Houten getuige

  • admin
  • October 3, 2024
  • 0

In ons nieuwe huis staat een notenhouten dressoirkastje dat in mijn ouderlijk huis in Velp stond, waarde onbekend. Ik erfde het van mijn moeder, het bleef onduidelijk of het de brand in de boerderij in Oirschot in 1944 overleefde, of dat het uit de inboedel van een heeroom kwam. Het kastje was het altaar van mijn moeder, ze noemde het plechtig ‘het antieke kastje’.

Jaren stond de grijze telefoon met draaischijf op de rechterhoek, dan stond ze ernaast, ze belde altijd staand als een generaal naar haar troepen.

Soms, bij bezoek, zei ze terwijl ze bovenkant streelde: „Dit is echt antiek.”

Als het bezoek meer wilde weten zei ze zinnen als: „Ja, echt heel oud. Het komt helemaal uit Brabant.”

Toen we, ik was kind, wel eens samen op de groene bank zaten, zei ze: „Als dat kastje kon praten zou het verschrikkelijke dingen zeggen. Die heeft alles gezien.”

Mijn moeder had gevoel voor drama.

Het kon zomaar zo zijn dat ze erge dingen had meegemaakt.

„Wat dan?”

„Alles.”

Het kastje reisde met haar mee naar het einde, van het verzorgingshuis in Velp naar het verzorgingshuis in Mook, waar ze het tot het eind tweemaal daags afstofte.

Haar geheugen mocht haar dan in de steek laten, de houten getuige stond er nog.

„Als ze dat weghalen, ben ik weg.”

Na haar overlijden stond het antieke kastje een tijd in een loods en daarna in de schuur van het nieuwbouwhuis van mijn zus. Weggooien, weggeven of verkopen was geen optie, tegelijkertijd wilde niemand het echt hebben.

Met onze verhuizing naar Amsterdam kwam het antieke kastje mijn kant op. Er zaten krassen in het notenhout, het was in het busje dat mijn zus en zwager gehuurd hadden omgevallen omdat ze het niet hadden vastgesnoerd.

Het stond eerst onder de kapstok in de hal, waardoor de voordeur amper open en dicht kon. Gisteren sleepten we het ding naar binnen en sindsdien staat het vol zelfvertrouwen in ons nieuwe oude huis.

‘God, wat ben je lelijk’, dacht ik toen ik het vanmorgen zag staan met een vaas met bloemen erop. Tegelijkertijd wist ik: die gaat nooit meer weg. Niet omdat ik het wil hebben, maar omdat ik het niet weg kan doen.

Een beetje zoals zij over de andere mensen dacht.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.