Kiefer Sutherland: de stille acteur die ons leerde bingewatchen

Posted on April 14, 2023 by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Profiel

Kiefer Sutherland Een Oscar zal Kiefer Sutherland vermoedelijk nooit winnen. Maar toch vormt de 56-jarige ster al veertig jaar een stabiele en geliefde factor in Hollywood. De acteur, nu te zien in thrillerserie Rabbit Hole, excelleerde al menigmaal als zwijgzame, ondoorgrondelijke rauwdouwer die de wereld moet redden.

Robbert Blokland

14 april 2023

Leestijd 4 minuten

Kiefer Sutherland als John Weir en Meta Golding als Hailey Winton in de nieuwe serie Rabbit Hole. Foto Marni Grossman

Kiefer Sutherland is op zijn best als een ijzervreter speelt, een binnenvetter. De stille kracht die als enige nét op tijd een bom of kernwapen kan ontmantelen om te voorkomen dat miljoenen zullen sterven.

Natuurlijk zijn er méér rollen waarmee Sutherland de afgelopen veertig jaar indruk maakte. Hij overtuigde als student geneeskunde die flirt met de dood in Flatliners (1990) en was te zien in het apocalyptische drama Melancholia (2010) van Lars von Trier, als miljonair die vertrouwt op de wetenschap. Sutherland speelde in Designated Survivor (2016-2019) drie seizoenen een kleurloze politicus die zich na een aanslag op het Congres opeens moet bewijzen als president.

Maar zijn fans koesteren hem toch het meest als Jack Bauer, de held uit 24 die negen seizoenen lang diverse presidenten en andere hoogwaardigheidsbekleders van een gewisse dood redde. De verslavende serie maakte het bingewatchen groot, jaren voordat streamingdiensten als Netflix en HBO de wereld veroverden.

De Nederlandse Walt Klink (20) speelt in Rabbit Hole naast Kiefer Sutherland. ‘Ik denk niet na, ik doe gewoon’

Hoewel zijn ouders allebei acteerden, was het geen uitgemaakte zaak dat Kiefer Sutherland in het filmvak belandde. Vader Donald en moeder Shirley Douglas namen zich voor hun kinderen een gewone jeugd te geven – al was de naam Kiefer wel een eerbetoon aan Warren Kiefer, de man die Donald ooit in zijn eerste film regisseerde. Toen Kiefer en zijn tweelingzus vier jaar oud waren ging het koppel uit elkaar en verhuisde Kiefer met zijn moeder en zus van Californië naar Canada.

Op zijn achttiende werd Sutherland gecast voor het Canadese coming of age-drama The Bay Boy. Daarna speelde hij de overtuigende bijrol van etterbak in de Stephen King-verfilming Stand By Me (1986). Na de duistere vampierfilm The Lost Boys (1987) en de western Young Guns (1988) betekende Flatliners zijn doorbraak bij het grote publiek.

„De vijf jonge hoofdrolspelers waren op weg naar de top, ze bruisten van de energie”, vertelt de Nederlandse cameraman Jan de Bont, die toentertijd de film draaide. „Kiefer was de eerste acteur die we kozen. Regisseur Joel Schumacher zocht iemand die van nature leiderschap uitstraalde. Die betrouwbaarheid is altijd een van zijn kernwaarden als acteur gebleven.”

De scènes waarin studenten hun plan bediscussiëren om medisch te experimenteren met bijna-doodervaringen waren deels geïmproviseerd. „Joel hamerde erop dat de acteurs meer van zichzelf in de personages stopten”, herinnert De Bont zich. „Behalve collega’s waren ze natuurlijk ook elkaars concurrenten, die allemaal hun eigen plekje in Hollywood wilden veroveren. Die aanpak van Joel droeg bij aan de geloofwaardigheid van de gesprekken – en de tijdloze waardering voor de film.”

Stormachtige relatie

Sutherland trok ook de aandacht doordat hij op de set een stormachtige relatie kreeg met tegenspeelster Julia Roberts, die eerder dat jaar de hoofdrol speelde in Pretty Woman (1990). De roddelbladen smulden toen het jonge koppel binnen een half jaar hun huwelijk aankondigde. Drie dagen voor de ceremonie verbrak Roberts de relatie. Sutherland zou haar bedrogen hebben met een go-go-danseres.

De jaren daarna was Sutherland vooral zoekende – zo reisde hij een tijdje door de VS als rodeorijder. Het liefdesverdriet en de verslavingen waarmee hij worstelde verwerkte Sutherland later als zanger op het album Down in a Hole. In die periode draaide de acteur ook The Vanishing (1993), de Amerikaanse versie die de in 2014 overleden Nederlandse regisseur George Sluizer maakte van zijn thriller Spoorloos.

Zijn dochter Anouk, die met regelmaat op de set kwam, noemt Sutherland een aardig, professioneel mens. „We wisten dat hij in die periode van alles gebruikte”, vertelt ze. „Maar tijdens het maken van de film merkte je daar niets van. Hij was elke dag goed voorbereid en deed nooit moeilijk – dat is geen vanzelfsprekendheid voor acteurs in de VS.”

In de jaren negentig verscheen Sutherland vooral in de media dankzij zijn worstelingen met drank – hij werd meerdere malen aangehouden omdat hij met alcohol op achter het stuur zat – en zijn turbulente liefdesleven. Al vóór zijn relatie met Julia Roberts had Sutherland zijn eerste huwelijk achter de rug, met de dertien jaar oudere actrice Camelia Kath, die hij had leren kennen op de set van de thriller The Killing Time (1987). Met haar kreeg hij zijn dochter Sarah. Een tweede huwelijk, met model Kelly Winn in 1996, hield drie jaar stand.

Door 24, dat in november 2001 van start ging, keerde het tij voor Sutherland. Zender Fox gaf bedenkers Joel Surnow en Robert Cochran in 1999 groen licht om hun concept 24 Hours te gaan ontwikkelen. Fox bestelde eerst een pilot, en toen die beviel dertien afleveringen. Dit tot ongenoegen van Surnow en Cochran, die juist 24 afleveringen van een uur wilden maken: het hele idee was om 24 uur uit het leven van Jack Bauer realtime in beeld te brengen. Dat bleek later een gouden idee.

Wat ook bijdroeg aan het succes: de serie, over een held die de VS moet redden van terroristen, verscheen amper twee maanden na de aanslagen op de WTC-torens in New York en het Pentagon. Natuurlijk, af en toe trad de spion van Jack Bauers Counter Terrorist Unit buiten de grenzen van de wet. En soms moest hij schurken martelen om essentiële codes, locaties of namen los te peuteren. Maar de wereld was in shock en kon Jack Bauer de terroristen zien verslaan.

Bingen avant la lettre

Het grote succes kwam trouwens niet op de Amerikaanse zender Fox, hoewel de kijkcijfers goed genoeg waren om na de eerste 13 ook de andere 11 afleveringen te laten produceren. Maar een hit werd 24 pas toen de dvd-box uitkwam en mensen het etmaal van Bauer in één keer, en zonder ergerlijke reclames, achter elkaar konden kijken – bingewatchen avant la lettre. In het Verenigd Koninkrijk verkocht het eerste seizoen van 24 beter dan het eerste deel van de Lord of the Rings-trilogie. Directeur Peter Rice van Fox constateerde in 2010 trots dat 24 „het dramagenre opnieuw definieerde”.

Na negen seizoenen en verschillende prijzen kwam er in 2014 een einde aan 24. Het kostte geestelijk vaders Joel Surnow en Robert Cochran steeds meer moeite om te bedenken met welke uitdaging ze Bauer en Amerika nog konden opzadelen. Bovendien kwam er meer kritiek op het feit dat de serie martelen bij het grote publiek salonfähig leek te maken als legitieme ondervragingstechniek. Amerikaanse moslims klaagden steeds vaker als in de vervolgseizoenen wéér een stereotype geloofsgenoot slecht bleek te zijn.

Bioscoopfilms hadden sinds 24 geen prioriteit meer voor Sutherland. Zijn optredens op het witte doek het afgelopen decennium zijn op één hand te tellen. In plaats daarvan verbond de acteur zijn naam aan lucratieve games waarvoor hij rollen insprak – zoals Call of Duty en Metal Gear Solid V – en twee grote series: Designated Survivor en Rabbit Hole, waarvan recent het eerste seizoen werd gelanceerd.

Drie country-albums

Sutherland toerde de afgelopen jaren ook rond als muzikant. In 2016 bracht hij zijn eerste countryplaat uit. Inmiddels zijn het er drie. Sutherland trad honderden keren op in de VS en Europa.

Lees ook: Ruige acteur Sutherland is als rocker tam

De zalen zitten vol, vooral door zijn bekendheid als acteur. De Canadese ster erkent deemoedig dat hij dat zelf ook snapt. „Ik heb veel geluk gehad dat ik mijn weg in het leven heb weten te vinden, tussen alle pieken en dalen door”, zei hij onlangs in een interview. „Als ik op één ding trots moet zijn, dan is het op het feit dat ik er na al die jaren nog steeds ben.”

Cabaretier Fieke Opdam was non: ‘Ik ben blij dat ik nu beha’s en gekleurde onderbroeken mag dragen’

admin
September 27, 2024
0

Fieke Opdam ging als 18-jarige in Noord-Brabant het klooster in; ze was de jongste non ooit in Nederland. Tien jaar leefde ze zonder vrije toegang tot internet en met geen weet van dingen als de opkomst van verschillende soorten pindakaas; toen ze voor de eerste keer in tien jaar weer in een supermarkt rondliep, werd ze misselijk van alle geuren. „In het klooster was er nooit echt een geur, behalve die van groene zeep”.

De laatste keer dat ze een habijt droeg was tijdens een try-out voor de voorstelling Non-Actief, waarmee Opdam (35) door Nederland toert. Ze gaat daarin terug naar haar kloostertijd en de periode dat ze de buitenwereld opnieuw leerde kennen. De regie is in handen van cabaretier en zangeres Karin Bloemen (64). „Karin was de eerste regisseur bij wie ik in de lelijkste vorm over mijn verleden kon praten”, zegt Opdam.

Haar haren zijn half opgestoken, met een dunne vlecht op haar achterhoofd, en ze draagt paarse glitteroogschaduw. Ze zitten naast elkaar in de repetitiestudio bij Bloemen thuis in Broek in Waterland. Haar make-up is bijna dezelfde als die van Bloemen, haar mentor. Opdam vindt het prettig dat zij bij het gesprek aanwezig is.

Van Bloemen heeft Opdam geleerd „nul schaamte en angst” te voelen over het feit dat ze in haar kindertijd seksueel werd misbruikt door een naaste, zegt ze. Ze heeft een turbulente tienertijd gehad en werd op haar vijftiende uit huis geplaatst. Deze traumatische ervaringen hebben er onbewust toe geleid dat ze voor het klooster koos. Volgens Opdam is het misbruik één detail uit het verleden om haar levenskeuzes te begrijpen, maar wat zij in de voorstelling wil belichten is waar ze nu staat.

Daklozenopvang

Opdam ging op haar achttiende het klooster in. Op haar 28ste werd ze weggestuurd door de moeder-overste. Ze stelde namelijk een heleboel vragen over van alles, zegt ze. In de achtertuin van het klooster werd een zwembad gebouwd. „Hoe kan dat als wij in armoede leven?”, vroeg Opdam. Als zuster mocht zij, bij hoge uitzondering, pedagogische wetenschappen studeren aan de Universiteit in Amsterdam. „Dit terwijl ik het contact met de buitenwereld minimaal moest houden.” Opdam was gehoorzaam en ging altijd rechtstreeks naar de universiteit en daarna direct terug naar het klooster. „Maar alsnog begon ik nieuwsgierig vragen te stellen over wat ik buiten de kloosterdeuren zag.” De vragen werden de overste te veel en op een gegeven moment was de maat vol. „Zonder overleg of uitleg stond ik ineens op straat.”

Ik wilde het podium op, mijn moeder zei dat ik niet mooi kon zingen

Het enige wat ze nog had was haar habijt en 250 euro die de overste haar had gegeven. „Wat wil ik nu echt?”, vroeg ze zich toen af. „Als kind wilde ik graag het podium op, maar mijn moeder vond mij te dikkig en zei dat ik niet mooi kon zingen. In het kloosterkoor zong ik te hard en daarom mocht ik niet meer meedoen.”

Het eerste wat Opdam na haar gedwongen uittreding deed was de Kleinkunstacademie in Amsterdam bellen, met de vraag of ze auditie mocht doen voor de acteursopleiding. Volgens Opdam voelde de receptioniste haar „enorme drive” en mocht ze bij hoge uitzondering vanwege haar „standvastigheid” auditie doen. Ze deed auditie in haar tuniek, het enige kledingstuk dat ze nog had, maar werd afgewezen. „De docenten vielen bijna van hun stoel toen ze hoorden dat ik net uit het klooster was gekomen.” Ze heeft nog lang met de gedachte geworsteld om zich bij een ander klooster aan te sluiten, maar dat heeft ze toch niet gedaan.

De enige plek waar ze terechtkon, was de daklozenopvang, zegt ze, daar verbleef ze af en toe in de eerste twee jaar na het klooster. Ook was ze au pair in een christelijk gezin, gaf voorlichting over seksueel misbruik aan vrouwen die slachtoffer waren van seksueel misbruik en ging ze op zangles.

„In het begin had ik in mijn repertoire alleen psalmen.” Ze sprak toen nog „oubollig” Nederlands, want in het klooster werd ouderwets en keurig Nederlands gesproken. „Mijn zangdocente raakte gefascineerd door mijn levensloop en bood toen aan om bij haar te komen wonen.” De docente stoomde haar klaar om auditie te doen; ze werd aangenomen en in 2020 studeerde ze af aan de Koningstheateracademie in Den Bosch. „Hierna werd mijn theatertour vanwege de pandemie gecanceld en koos ik ervoor om op zangles te gaan bij Karin.” Algauw ontstond hun samenwerking voor Non-Actief.

Fieke Opdam en haar mentor Karin Bloemen, met wie ze Non-Actief schreef.

Foto’s Roger Cremers

Machtsmisbruik

„In het klooster werd ik niet geprikkeld door nieuwe dingen”, zegt Opdam. Ze had geen vrije tijd en geen vrije toegang tot het internet. Liedjes in haar hoofd neuriën deed ze ook niet. „Ik had niet eens een lievelingskleur.” Heel soms ging ze wandelen of de katholieke krant lezen. „We hebben wel een keertje geschaatst, omdat het Jeugdjournaal langskwam om opnamen te maken. Een dag van tevoren kregen alle nonnen schaatsen. We deden alsof we in onze vrije tijd op het ijs stonden, terwijl ik niet eens kon schaatsen.”

Ze vindt dat haar hele leven is bepaald door machtsmisbruik. In het klooster werd er zo min mogelijk geluid gemaakt en was Opdam de hele dag stil. Nu is dat lastig voor te stellen, omdat ze aan één stuk door praat. „Zelfs in mijn slaap ben ik niet meer te stoppen.” Opdam heeft naar eigen zeggen tien jaar lang in een wereld geleefd die totaal geen ruimte gaf voor ontwikkeling. In het klooster had alles een betekenis. „Is je jurk gekreukeld? Dan hou je niet genoeg van God. Ben je te laat gekomen voor het bidden? Dan hou je niet van bidden.” Volgens de nonnen kon zij het normale leven niet aan. „Nu kan ik ze het tegendeel bewijzen.”

Ze vindt het schandalig dat ze zomaar op straat is gezet, maar toch is ze het klooster ook heel dankbaar. „Mij wegsturen was het beste wat ze ooit voor me hadden kunnen doen. Ik hou nog steeds van de zusters, omdat het ook maar mensen zijn en ik heel veel van ze heb geleerd.” Karin Bloemen mengt zich in het gesprek en zegt dat geluk Opdams grootste wapen is tegen de mensen die haar pijn hebben gedaan.

Voor de zusters is ze nu een bui tenbeentje en een persoon die zondig leeft. „Ik vermoed dat ze voor me aan het bidden zijn.” Ze heeft het hun nooit kwalijk genomen dat ze niet meer naar haar omkeken, omdat de zusters volgens haar niet de vrijheid hebben om te mogen kiezen van wie ze houden. Opdam is niet meer religieus, maar gelooft wel dat er een god bestaat, alleen niet op de manier waarop de katholieke kerk God ziet.

Leedvermaak

Is ze van plan de kloosterzusters uit te nodigen voor de show? „Nee, de katholieke wereld is daar niet op gemaakt. Die willen niet geconfronteerd worden en ze zullen het ook niet grappig vinden.” Zo komt Opdam in het begin van de voorstelling het podium op in haar originele habijt – dat mocht ze eigenlijk niet houden.

In de jaren in het klooster had ze best veel ontwikkelingen gemist. „Het is alsof je iemand uit de jaren zeventig in de jaren twintig hebt gezet”, grapt Bloemen over de voorstelling. Volgens Bloemen schaamde het publiek zich bijna tijdens de try-outs, omdat het te hard moest lachen om de pijnlijke en waargebeurde scènes. „Door de grappen begrijpt het publiek wat Fieke al heeft verwerkt.” Ook merkt Bloemen dat het publiek soms geshockeerd reageert op gebeurtenissen en dat Opdam het dan moet herhalen zodat het tot ze doordringt.

Het gangbare beeld van nonnen is dat van ingetogen vrouwen zijn die alleen met God bezig zijn en er alles aan doen geen zonde te begaan. Opdam vertelt dat ze straf kreeg toen ze bij een tehuisbezoek eens de vogeltjesdans deed met bejaarden, en dat sommige nonnen stiekem seks met elkaar hebben. „Ik heb ook kloosterseks gehad. Dat was wel een doodzonde. Na de seks gingen we in de biechtstoel zitten en werden we vergeven.”

Terug in de buitenwereld ontwikkelde ze langzaam haar eigen identiteit. „In kledingwinkels vond ik alles mooi, omdat ik nog niet wist wat ik mooi vond.” Een moment dat terugkomt in de voorstelling zijn haar oneindige outfit-wisselingen. „In de auto had ik altijd verschillende outfits mee, omdat ik op straat bij ieder ander persoon een nieuwe stijl zag en die meteen wilde uitproberen. In bijvoorbeeld het tankstation kleedde ik mij dan snel om, omdat ik niet wist wie ik was.”

Ze schrijft ook een boek over de zoektocht naar zichzelf in en na het klooster. De filmrechten zijn verkocht. „Ik ben blij dat ik nu beha’s en gekleurde onderbroeken mag dragen en dat ik zie dat ik borsten heb”, zegt ze terwijl ze een kijkje neemt in haar decolleté. „Maar mijn habijt heb ik nog steeds lief, want als meisje wilde ik niets liever dragen.”

Bitterzoet, bijtend en hoopvol: Nick Cave is na donkere jaren dichterbij zijn fans dan ooit

admin
September 27, 2024
0

„Mijn verjaardag”, herhaalt de zanger Nick Cave met een frons. Nadat hem eerder al een pluchen kikker was toegespeeld, een verwijzing naar de song ‘Frog’, feliciteert een fan vooraan hem alsnog met zijn verjaardag – de in Australië geboren Cave werd onlangs 67 jaar. „Concentreer je”, briest die echter, aan de rand van het podium. Moet hij hier echt iedereen bij de les houden? Hij dóét niet aan verjaardagen. „Daarvoor ben ik te oud.” Zijn verjaardag? Meer een survive-dag, gnuift de zanger. „Wees stil en luister hiernaar”, is zijn gebod. Waarna hij op minimale pianonoten aan de theatrale vertelling van ‘Conversion’ begint, een van zijn nieuwe songs over transformatie en een spiritueel ontwaken.

Een diepe connectie wil Nick Cave voelen met zijn toehoorders. Het is tweeënhalf uur zijn ontbrandingsmotor en voor minder gaat het niet. Zeker niet aan het begin van zijn Europese tournee – hij doet Amsterdam aan voor twee shows. En ook al is zijn nieuwe Wild God, een verrukkelijk hoopvol, soul en gospel ademend album er nog maar net. De show bevat dus veel nieuwe songs die voor het eerst live klinken. Focus! Moet hij het nog eens zeggen?

Levensvreugde

‘JOY’ lezen we nu. Levensvreugde voelen. Kan het ooit nog zonder die ‘maar’, die adembenemende stomp in je maag die ogenblikkelijk herinnert aan de wanhoop, verdriet en alles waardoor een mens heen moet gaan na het afschuwelijk tragische verlies van een kind? Laat staan van twee, zoals Cave overkwam. Niets is meer hetzelfde, alles is veranderd. Maar Nick Cave, getormenteerde gentleman van het zware gemoed, literaire liedjesschrijver vol bijtende spot en dromer van gitzwarte sprookjes, is na donkere jaren dichterbij zijn fans dan ooit.

**Nick Cave** in de Ziggo Dome. Foto Andreas Terlaak

Soms letterlijk vallend op hun uitgestoken handen spuugt hij in Amsterdam demonen in de bek. Bitterzoet, getergd, aaibaar is hij, maar ook de kwetsbare ziel die aan zijn vleugel de dood enigszins kan omarmen. Of in elk geval, weet te accepteren met een lichtere en – nog erger – gelukkige kijk op de wereld. En het leven daarna, richting „the kingdom in the sky”. Al is zijn God allang geen betrouwbare gids meer.

Zijn tragiek komt aan, maar het voert niet meer de boventoon. Klein en „een beetje sad” is ‘O Children’ over hoe zijn kinderen vroeger speelden. Solo aan de piano beneemt ‘I Need You’ de adem („Just breathe, just breathe” – het is onverdraaglijk). Maar ‘Joy’ stijgt met koorzang formidabel boven alle pijn op.

Steengoed keert de sfeer richting de vintage Cave met gebalde vuist. Vergelding! Waanzin! Verdoemenis! Hij is de rusteloze verteller. Voel die onderhuidse spanning in ‘Tupelo’. ‘From Her to Eternity’ is een gissende en borrelende highlight met een bijtende Cave. Natuurlijk, het spooky verhaal van ‘Red Right Hand’ vol kerkbellen. Beukend ook: ‘The Mercy Seat’ (1988), zijn epos over de elektrische stoel met talloze bijbelse verwijzingen.

Ze dreunen na, terwijl Cave rusteloos in maatpak zijn catwalk af draaft, de ogen vlammend in het lange gezicht. Terwijl album Wild God gemaakt blijkt voor het podium, is Cave knap boven zijn rouw uitgestegen.

Opinie | Een helm is net als regenjas of oordoppen: gewoon nuttig

admin
September 27, 2024
0

Als ik af en toe naar een dansevenement ga, doe ik oordopjes in. Misschien zien ze er niet per se aantrekkelijk uit, maar ik wil mijn gehoor beschermen. De muziek is hard, en na vijf minuten merk je niet eens meer dat je ze draagt. Ik heb er verder geen enkele emotie bij: het zijn simpelweg oordopjes.

Dus ik was verrast door hoeveel emoties er in Nederland leven rondom helmen. Op een steiger, op de fiets, op een bouwterrein… Het dragen van een helm wordt niet alleen als overbodig gezien; mensen worden soms zelfs boos als iemand anders er wél voor kiest. Vrijheid, democratie en zelfbeschikking lijken nauw verbonden te zijn met het niet dragen van een helm.

Toen ik hierover in Engeland schreef, werd ik met veel onbegrip geconfronteerd. „Helmet hair is better than concrete head”, schreef een lezer van The Sunday Times. Mijn schoonmoeder sprak over „the rift between the supposed free spirits and sane folk who recognize the seriousness of avoidable brain damage”, de kloof tussen de zogenoemde vrije geesten en de verstandige mensen die de ernst van vermijdbare hersenschade inzien.

Simpelweg beschermend

Toen ik van Londen, Edinburgh en Melbourne naar Amsterdam verhuisde, droeg ik altijd een helm op de fiets. In Engeland, Schotland en Australië is dat normaal, en vaak zelfs verplicht. Ook hierover voel ik weinig emotie. Een helm is simpelweg een stukje hoofdbescherming – licht, tegenwoordig ook comfortabel, je vergeet snel dat je ‘m op hebt. Het kan vervelend zijn als je hem thuislaat of als hij nat is (net als je zadel), maar mijn gevoelens over mijn helm zijn vergelijkbaar met die over mijn regenjas: nuttig onder bepaalde omstandigheden, verder niets bijzonders. Nothing to see here.

Uitgescholden worden

Is het vreemd dat een overheid hierover regels maakt? Niet echt. Wanneer iemand, vooral een jong persoon, hoofdletsel oploopt door een ongeluk, dragen wij als samenleving uiteindelijk de zorgkosten en missen we een productieve werknemer.

Wat wél vreemd is, is de sociale druk om géén helm te dragen. Nog vreemder is dat je vaak wordt uitgescholden als je er wél voor kiest, in dit zogenaamd vrije land. Ik ga toch ook niet schelden als de ander géén helm draagt: gun mij, alsjeblieft, dezelfde beleefdheid.

Regels zijn regels. Grappig genoeg is een rood licht niet alleen decoratie!

Natuurlijk is helmgebruik maar een deel van het verhaal. Het verkeer moet veiliger worden, en dat vereist investeringen in infrastructuur, het terugdringen van autogebruik waar mogelijk, meer ruimte voor fietsers en voetgangers en socialere gedragsnormen voor iedereen. Regels zijn regels. Grappig genoeg is een rood licht niet alleen decoratie! We hebben die regels samen bedacht, dus het zou normaal zijn als iedereen zich eraan houdt. Zo niet, dan moet handhaving plaatsvinden.

De fietsburgemeester van Amsterdam vatte het goed samen: het verkeer is een plek van sociale interactie, en een langzamere stad kan ook een mooiere stad zijn.

Helm én mooi haar

En als je je echt zorgen maakt om ‘helmet hair’, is het dan misschien een idee om niet in een land te wonen waar het vaak hard waait en regent? En anders bedenkt een slimme Nederlandse ontwerper misschien wel een helm die helmethairproof is, en opvouwbaar. Het zou eigenlijk heel on-Nederlands zijn om zo’n grote marktkans te laten liggen in een land met 18 miljoen fietsers, van wie zo’n 90 procent geen helm draagt.

Vanochtend regende het cats and dogs. Na tien minuten op de fiets waren mijn knieën doorweekt. Maar onder mijn helm, toen ik op mijn werk aankwam, was mijn haar heerlijk droog.

Luister naar