N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2022/04/amatmoekrim-karin-2022-03-03-700.png)
Hier volgt een bekentenis: er zijn filmpjes die de ronde doen op het internet en die me week in de knieën maken. Het zijn filmpjes van bolle kindjes met grote ogen en mollige lijfjes. Soms zeggen ze gekke dingen, in kleine stemmetjes. Soms doen ze iets raars, dansen ofzo, op korte kromme beentjes. Soms liggen of zitten ze gewoon, en kijken op die onbevangen manier in de richting van de camera zoals kindjes dat doen, en dan lachen ze een tandeloze grijns die mij op mijn beurt doet lachen naar het zielloze scherm van mijn telefoon. Dankzij het algoritme van Instagram blijf ik gevoed worden met duizenden en duizenden nieuwe baby’s: Chinese baby’s, Arabische baby’s, Turkse baby’s. Zo ontstaat het beeld van een planeet vol bolle wangen en liefdevol gekir in alle talen van de wereld.
Soms stuur ik, overvoerd door vertedering, zo’n filmpje door naar mijn eigen kinderen. Dat zijn inmiddels langbenige tieners bij wie het babyvet in de voorbije jaren achtergebleven is. Zij lachen mij uit om mijn preoccupatie met mij onbekende kindjes, en vertellen me dat er echt wel interessantere zaken te vinden zijn op internet dan filmpjes van kwijlende kleuters. Had ik bijvoorbeeld Thierry Baudet al gezien, in een geïmproviseerde videoclip van een bekende straatrapper?
Nee, dat had ik niet. En inmiddels heb ik spijt dat ik heb gekeken. Als antwoord op een filmpje van twee peuters die in een schattige poging tot ruzie zijn verwikkeld („You poked my heart”, pruilt het jongetje. Meisje, sussend; „You’ll be okay”) stuurde mijn dochter mij een filmpje van Baudet die aan zijn street credibility werkt. De vleugel waarop we de politicus ooit bevallig zagen liggen heeft voor de gelegenheid plaatsgemaakt voor een keyboard. De rappende jongen voor de camera draagt een bivakmuts, zijn gezicht krijgen we nergens te zien. Hij klinkt Marokkaans. Het nummer, ik moet het zeggen, is kort maar niet slecht.
Die rotkinderen van mij hebben gelijk: dit is mateloos interessanter dan lieve babyfilmpjes in de zin dat het me onmiddellijk duizelt van de vragen. Volgens rapblog Puna zoekt Baudet in de aanloop naar de Provinciale Statenverkiezingen aansluiting bij de rap game – en dat doet hij niet zonder succes. In hun afkeer van autoriteit en wantrouwen jegens de coronamaatregelen blijken Baudets politieke opvattingen er voor redelijk veel jongeren uit de hiphopscene niet toe te doen, net zoals Baudets afkeer van de multiculturele samenleving blijkbaar opeens geen rol meer speelt wanneer de nood aan de man is – zelfs een gebivakmutste allochtoon kan dan een waardevolle bondgenoot zijn.
Ik begrijp heus wel hoe opportunisme eruit ziet. Maar waarom in hemelsnaam laten jonge, allochtone rappers zich voor de politieke kar van iemand spannen die spreekt over homeopathische verdunning? Iemand wiens partij niet lang geleden hoog van de toren blies over de intellectuele inferioriteit van de gekleurde mens? Dat Baudet uiteindelijk jammerlijk verloor bij de verkiezingen, en dat zijn aandeel in de videoclip behalve extreem cringe ook nog zonder resultaat is gebleven, doet er niet toe.
Dat een deel van de rapwereld en migrantenhatend Forum elkaar grijnzend in de armen vallen – dat is een verschijnsel dat inderdaad erg interessant kan zijn, maar waarvoor ik even geen verklaring wil verzinnen, juist nu ik ondergedompeld ben in een wereld vol onschuld en babyvet. „Skiezo en Baudet”, vraagt de rapper in de videoclip. „What you gonna do about that?” Nou, lieverds, denk ik terwijl ik de videoclip wegklik en terugkeer naar Instagram (waar een baby met eetstokjes in wangen als bapao’s wordt geprikt), ik doe even helemaal niks. Mama heeft wel weer genoeg stupide dingen gezien voor vandaag.
