De beladen Giro555-actie voor slachtoffers van het oorlogsgeweld in het Midden-Oosten heeft ruim 15 miljoen euro opgehaald. De voorlopige eindstand van de inzameling die vorig week begon, werd woensdagavond bekend gemaakt vanuit het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum, waar een actiedag plaatsvond.
Giro555 spande zich in de actie een ‘politiek neutraal’ imago te geven. Desalniettemin was de actiedag veel soberder dan bij eerdere nationale acties. De NPO zond slechts fragmenten uit omdat het onderwerp te gevoelig lag voor een nationale tv-show. Ook bestond het belpanel vooral uit hulpverleners, in plaats van bekende Nederlanders.
De actie leverde fors minder geld op dan eerdere Giro555-edities. Eentje voor slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië in 2023 bracht kort na de start al ruim 28 miljoen euro op. De inzamelingsactie voor Oekraïne twee jaar geleden eindigde met 106 miljoen euro.
Actievoorzitter Harm Goossens zei volgens persbureau ANP eerder op de woensdag „hartstikke tevreden” te zijn met de tussenstand. Hij zei erbij dat je het conflict in het Midden-Oosten niet kunt vergelijken met bijvoorbeeld een aardbeving. „Leed kun je niet vergelijken”, stelde hij.
Lees ook
Op de actiedag van Giro555 voor slachtoffers in het Midden-Oosten bellen mensen ook om te zeggen waarom ze niet doneren
Recent hadden oud-partijleider Melkert, ex-wethouder Oudkerk en enkele geestverwanten uit de groep Rood Vooruit zich in de Volkskrant gekeerd tegen een fusie van PvdA en GroenLinks. Oog in oog met extreemrechts doet de PvdA er beter aan op eigen kracht het politieke midden te versterken. Melkert c.s. verlangden daarom dat het samenwerkingsproces wordt opgeschort totdat een „onafhankelijke” PvdA-commissie zich heeft gebogen over „ideologie, sociale aspiraties en electorale strategie” van de eigen partij.
Zondag lichtte Oudkerk die eis toe bij WNL op Zondag. Na nog geen tien minuten ging hij escaleren. Hij dreigde het PvdA-bestuur niet alleen met een „stevig gesprek”, maar ook met een heuse partijscheuring en de oprichting van een nieuw „vehikel van de sociaaldemocratie”.
Oudkerks grote mond spoorde niet met zijn eerdere zelfbeklag in de Volkskrant. Tussen de regels erkenden de auteurs van Rood Vooruit dat het de schuld van de PvdA zelf is dat de thema’s armoede, wonen, zorg én bestaanszekerheid „succesvol werden gekaapt door PVV en NSC”. Links samengaan lost volgens hen niets op: dan wordt de PvdA verder meegezogen in het „klimaatradicalisme” van GroenLinks. Afgaande op hun betoog zijn Melkert c.s. intussen zelfs zo onzeker geworden dat het zelfbewustere idee, dat de PvdA omgekeerd GroenLinks ook wat naar het midden kan trekken, in hun overwegingen niet eens opkomt.
Natuurlijk. Er zijn redenen een sluipende samensmelting niet voor zoete koek te slikken. Zoals er ook argumenten zijn D66 en Volt niet buiten beschouwing te laten. Maar de kern van het fusiedispuut is niet bureaucratisch maar maatschappelijk. Sinds de afstraffing van 2002, of beter sinds de zogeheten ‘overwinningsnederlaag’ van 1986, kampt de PvdA met opflakkerende crises. Precies daar gaat de groep-Melkert aan voorbij.
De PvdA was ooit dé partij van de ‘trente glorieuses’, zoals de wederopbouwperiode tot midden jaren zeventig in Frankrijk heet. Met de liberale Angelsaksische ‘Washington consensus’ na 1979 wist ze zich minder raad. De ruim vijftig zetels voor de PvdA in 1977 en 1986 waren dan ook geen stabiele hoogtepunten maar eerder voorbodes van neergang. Hoeveel evaluatiecommissies heeft de PvdA nadien niet gehad?
Het schijnt dat ook de slachting na Rutte II is geëvalueerd. Op de toekomst (Depla, 2017) waarschuwde toen: „de PvdA is een brede progressieve volkspartij, of ze is niet”. Niet dus. Vier jaar later stond ze, ondanks Rutte III, weer op een electoraal zijtoneel.
Dat noodlot is de PvdA niet overkomen omdat al die commissies zich tevergeefs een slag in de rondte hadden geëvalueerd, maar omdat de maatschappij inmiddels weer ingrijpend is veranderd: eerst door de derde industriële (informatie) revolutie, die een nieuwe middenklasse schiep, en nu door de vierde (AI) revolutie, die het schema arbeid-kapitaal op zijn kop zet. Het resultaat zijn nieuwe sociaal-culturele fricties en politieke organisatievormen – sommige hemeltergend woke of links poetinistisch, andere onvermijdelijk en nuttig. Ook de opmars van reactionair rechts is er een uiting van, anno 2024 de belangrijkste.
Het weerstaan van deze vloed, die de pluriforme rechtsorde dreigt te overspoelen, vereist dijkbewaking en dus democratische samenwerking. Die kan verschillende vormen aannemen. Maar het organisatorische voortbestaan van de PvdA is daaraan ondergeschikt. Rood Vooruit, althans Oudkerk, spiegelt zich liever aan de mythe van Hansje Brinkers.
Hubert Smeets is journalist en historicus. Hij schrijft om de week op deze plaats een column.
Er is geen rechtvaardige, zuivere reden om het noodrecht te gebruiken voor asielbeleid. Het feit alleen al dat er al weken moet worden gezocht naar een „dragende motivering” om zo’n staatsrechtelijke sprong in het duister te maken, zegt alles. Die motivering is er niet. Het noodrecht is bedoeld voor rampen, oorlogen, pandemieën, extreme situaties. De gebrekkige opvang van asielzoekers is schrijnend en getuigt van politiek falen, misschien wel politiek cynisme. Maar om opvangproblemen is het verantwoordelijk minister Marjolein Faber (Asiel en Migratie, PVV) niet te doen, daar is ze transparant over. Ze wil beleidsmatige shocktherapie toepassen om de grenzen zoveel mogelijk te sluiten. Daarvoor acht ze het nodig de parlementaire controle tijdelijk buitenspel te zetten. Ideaal voor bestuurders die alles op hun eigen manier willen, maar hier is het staatsrecht niet voor bedoeld.
Bovendien: de procedure verloopt rommelig en weinig doordacht. Er ligt geen plan, geen argumentatie. Faber zei deze week dat haar ministerie klaar is met de ‘dragende motivering’ en dat de vier Kamerfracties (PVV, VVD, NSC en BBB) erover aan het onderhandelen zijn. Die bleken van niets te weten. Wat al wél bekend is, is dat ambtenaren van onder meer Binnenlandse Zaken niets heel lieten van de plannen. Dat werd duidelijk toen het kabinet onderliggende adviezen openbaar maakte. De Eerste Kamer heeft zich al tegen het staatsnoodrecht uitgesproken, en de kans is groot dat de Raad van State dat ook zal doen.
Lees ook
Wilders gebruikt alle ruimte die hij krijgt door de zwijgzaamheid van Dick Schoof
De vraag is, kortom: wie houdt wie voor de gek? Als het de PVV en Marjolein Faber er echt om te doen is dat er snel iets gebeurt aan het aantal asielzoekers dat zich in Nederland meldt, dan zijn daar allerlei parlementaire manieren voor. Maar het is allang duidelijk dat er geen noodwet voor asiel komt, en toch worden er maanden verspild aan het verkennen van deze route. Er is geen sprake van een asielcrisis, alleen een opvangcrisis. Maar áls die asielcrisis er al zou zijn, quod non, dan mag je van bestuurders verwachten dat ze écht beleid verzinnen, geen symboolpolitiek. Door het staatsnoodrecht door te drukken houdt het kabinet iedereen, onder wie de eigen kiezers, een illusie voor. Ten eerste dat er sprake is van een crisis, ten tweede dat democratische middelen opzij mogen worden geschoven, ten derde dat er iets krachtdadigs gebeurt. Dat is drie keer kwalijk.
Dat coalitiepartijen VVD en NSC dit allemaal laten gebeuren, is eveneens kwalijk. De VVD is de enige regeringspartij met bestuurlijke ervaring en zou beter moeten weten. NSC werd groot met de belofte van ‘goed bestuur’. Het verzet tegen de noodwet is op zichzelf te prijzen. NSC heeft de eis van dragende motivering in het hoofdlijnenakkoord weten te krijgen. Maar door de samenwerking met de PVV aan te gaan én in te stemmen met het principe van staatsnoodrecht voor asiel, hebben ze de democratische rechtsstaat al in de gevarenzone gebracht. Niet omdat er echt een noodwet gaat komen, maar omdat het nonchalante gebruik van het staatsnoodrecht, als fastfood uit de muur van de Febo, opeens politiek geaccepteerd lijkt. Natuurlijk, de instituties houden wel stand, de Raad van State, de ambtenarij en eventueel de rechter zullen misbruik niet toestaan. Maar tijdens de formatie ging NSC met het principe akkoord. Mogelijk komt er snel een compromis tussen PVV en NSC, waarbij de scherpe kantjes van de plannen zullen zijn afgevijld. Maar als de vette handen van de politiek aan het staatsrecht komen, blijven er altijd vlekken achter.
Lees ook
Geen regie, geen beleid en geen plan. Er heerst wanorde bij NSC
Zanger Liam Payne is op 31-jarige leeftijd overleden. Het voormalig One Direction-lid kwam om het leven na een val van de derde verdieping van een hotel in Buenos Aires. Dat meldt persbureau Reuters. De politie onderzoekt of het om een ongeval of om zelfmoord gaat. Eerder op de dag ging de politie al naar het hotel, omdat er melding was gemaakt van een agressieve man, mogelijk onder invloed van drank of drugs.
Payne deed in 2010 mee aan de Britse versie van de talentenjacht X-Factor. Hij kwam daar de tweede ronde niet door, maar na overleg van de juryleden werd hij teruggeroepen om samen met Harry Styles, Niall Horan, Zayn Malik en Louis Tomlinson de groep One Direction te vormen.
De groep won de competitie niet, maar kreeg na het einde van het tv-programma een platencontract aangeboden en groeide snel uit tot de populairste boyband ter wereld. In 2015 kondigde de band aan een pauze in te lassen, waarna de leden verder timmerde aan hun solocarrières. Liam Payne bracht in 2019 zijn debuutalbum LP1 uit.
Payne heeft in meerde interviews gezegd dat hij tijdens het succes van One Direction worstelde met alcoholisme. Eind 2023 kondigde hij aan volledig nuchter te zijn nadat hij naar een afkickkliniek was geweest.
