N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Pop De documentaire ‘Wham!’ toont hoe George Michael en Andrew Ridgeley de hitlijsten veroverden. Achter de vrolijke hits schuilde ook ellende.
George Michael liet er geen gras over groeien. In 1984, tijdens de hoogtijdagen van zijn popgroep Wham!, wilde hij vier keer op nummer één staan in de Britse hitlijst. Daarnaast was het doel om bovenaan te staan tijdens kerst. Na het schrijven van het liedje ‘Last Christmas’ wist hij zeker dat het zou gebeuren. Bandmaat Andrew Ridgeley was ook overtuigd. Het lied werd een kerstklassieker, maar de eerste plek ging dat jaar naar ‘Do They Know It’s Christmas?’ Een goededoelennummer waar Michael ook aan meewerkte, samen met een bonte stoet popsterren. Ook mooi natuurlijk. Toch knaagde het wel een beetje aan de zanger dat hij niet met zijn eigen band bovenaan stond.
De geldingsdrang van de in 2016 overleden Michael komt regelmatig ter sprake in de documentaire Wham!, over het korte bestaan van de gelijknamige band. Tussen 1982 en 1986 scoorden jeugdvrienden Michael en Ridgeley als duo een indrukwekkend rijtje hits, waaronder ‘Wake Me Up Before You Go Go’ en ‘Club Tropicana’. De twee begonnen met lichte maatschappijkritiek (eerste single ‘Wham Rap!’ gaat over werkloosheid), maar als snel mikten ze vol op escapisme. Felle kleuren, korte broekjes en veel feest: de clips straalden jeugdige onbezonnenheid uit. De houdbaarheid van de act was dan ook ingebouwd: „Wham! zou nooit van middelbare leeftijd zijn”, zegt Ridgeley in de documentaire die veertig jaar na het debuutalbum Fantastic is verschenen op Netflix.
Sinds de lancering eerder deze maand staat de Wham!-documentaire structureel in de top 10-lijst met best bekeken films op de streamingdienst. Voor sommigen zal het nostalgische gevoelens opwekken, voor anderen zal het een mooie popgeschiedenisles zijn.
Erkenning
Het oppervlakkige imago van Wham! begon al snel al Michael te knagen. Hij wilde serieus genomen worden als songschrijver. Begrijpelijk, want ondanks de kneuterige jaren tachtig-aspecten staan de liedjes uit die tijd nog als een huis. Het gebrek aan erkenning raakte hem. Achter de vrolijke lach en kleurrijke outfits gingen meer problemen schuil, zoals de keuze om zijn homoseksualiteit geheim te houden. We horen dat hij het op negentienjarige leeftijd aan Ridgeley vertelde. Het leek hen beiden verstandig dat de opkomende popster in de kast zou blijven.
Lees ook: George Michael wilde meer zijn dan de man van de kauwgomballenpop
Michael, geboren als Georgios Panayiotou, komt uitgebreid aan het woord via audio van eerdere interviews. Zijn bandmaat Ridgeley, inmiddels 60, geeft via voor de documentaire opgenomen interviews zijn kijk op de geschiedenis. De audiofragmenten zijn knap met elkaar verweven. De documentaire bestaat volledig uit archiefbeelden. Dat is vaak smullen, bijvoorbeeld als we Wham! als eerste westerse popact ooit op tournee gaan zien door China.
Terwijl Michael steeds zocht naar grotere successen, had Ridgeley een meer ontspannen kijk op alles. Hij voelde enig ongemak bij het feit dat Michael alle liedjes schreef en werd gezien als het creatieve genie. Toch was hij vooral blij om erbij te zijn. Dat hij na het einde van Wham! van het toneel verdween, is daar een bevestiging van. De vriendschap bleef overeind: in de documentaire noemt hij zijn oude bandmaat liefkozend ‘Yog’, verwijzend naar de Griekse geboortenaam. Voor kenners zal er weinig nieuws in de documentaire zitten, er worden geen wereldschokkende onthullingen gedaan. En door alleen op Wham! te focussen krijg je per definitie niet als het complete verhaal: Michaels succesvolle solocarrière en de latere privéproblemen blijven onbesproken.
Michael overleed op Eerste Kerstdag 2016. ‘Last Christmas’ was toen al een van de grootste kersthits ooit. Maar het zou nog een paar jaar duren voordat het nummer alsnog de eerste positie in de hitlijst wist te bereiken. In 2021 was een van Michaels doelen alsnog bereikt.