Vijftig keer op een dag vaart Kees Heuvelman het pontje heen en weer

Posted on July 15, 2024 by admin

Op het fietspad door de uiterwaard zie je ’t Kleine Veer al liggen, het blauwe dak van de stuurhut steekt net boven het riet uit. En daar komt ook een vlag omhoog: blauw met een gele bloem en gele strepen. Over een paar minuten is de eerste afvaart van het pontje tussen Hattem (Gelderland) en Zwolle (Overijssel). Schipper Kees Heuvelman hijst aan wal de stadsvlag van Hattem, aan de overkant doet hij straks hetzelfde met de Zwolse vlag.

Heuvelman (66) is een van de vier schippers die ’t Kleine Veer om beurten besturen. Hij werkt voor ROVA, het bedrijf dat de boot in opdracht van de gemeente Zwolle onderhoudt en bemant. Twee dagen per week doet hij de pont, de rest van de tijd is hij sluis- en brugwachter. Het pontje vaart dagelijks van 10.00 tot 18.00 uur, tot en met 27 oktober. Beide opstappunten liggen midden in de natuur, het pontje vervoert alleen voetgangers en fietsers. Vorig jaar waren het er meer dan zestigduizend.

Klep omhoog, touw los, naar de overkant. „Veel water in de rivier”, constateert Heuvelman, hij merkt het aan de sterke stroming.

Passen en meten

Het is een mooie dag, er is 27 graden voorspeld. Zes meisjes van een jaar of twaalf zijn onderweg naar een sportdag. Onderweg is er even deining, een motorboot met een Duits vlaggetje racet voorbij. Gilletjes van de meisjes. Het pontje heeft voorrang op pleziervaart, niet op de vracht- en cruiseschepen die hier ook passeren. „Maar je kunt het altijd zo doen dat je elkaar niet hindert”, zegt Heuvelman op zijn kruk in de stuurhut. Met zijn linkerhand draait hij het houten stuurrad, hij gebruikt dat liever dan de joystick op het dashboard.

Het pontje heeft voorrang op pleziervaart, niet op vracht- en cruiseschepen

De loopbrug naar de pont is smal. Op de wal stellen de fietsers zich soms al op in een lang lint, allemaal achter elkaar. Een voor een lopen ze over de klepperende drempel aan boord. Tourfietsen, bakfietsen, een ligfiets, een tandem. Fietsen met kinderzitjes, tassen, een mand, een hondenkarretje. „Ik had niet gedacht dat het zo druk zou worden”, zegt Heuvelman, een paar keer. Al na een uur is het af en toe passen en meten op het dek. Er kunnen maximaal twintig mensen mee. Eén keer vraagt hij twee mountainbikers te wachten op de volgende overtocht.

Een werkdag op de pont is vijftig overtochten. Dat is voor Heuvelman vijftig keer bij aankomst de twee treden van de stuurhut af om het touw om de meerpaal te leggen, weer naar boven om de motor in zijn vooruit te zetten zodat het touw strak trekt, weer naar beneden om de passagiers van de pont te laten. En bij vertrek vijftig keer in spiegelbeeld hetzelfde. Wordt hij niet gek van de herhaling? „Het is een mindset. Na vijftig overtochten denk je: nu wil ik naar huis. Maar als er om vijf over zes nog iemand staat neem je die ook nog mee.” Hij vaart de pont al twintig jaar, nee langer. „Want ik was hier toen ik hoorde dat Pim Fortuyn was vermoord.” Dat was op 6 mei 2002.

Bonnetje voor de boekhouding

Op zondag, de drukste dag, krijgt de schipper een hulpje mee om de betalingen te doen. Vandaag is het dinsdag, Heuvelman doet alles zelf. Pinapparaat in de aanslag: „Goedendag, voor u alleen?” De vrouw, met zwarte jurk en zwarte fietshelm, kijkt om: „Ja, ik zie niemand anders, u wel?” Het pinapparaat, in een witte plastic hoes, is nieuw. Vorig jaar hadden alle vier de pontbazen één keer de komma verkeerd gezet, zegt Heuvelman, waardoor er een veel te hoge prijs berekend was. Op dit apparaat toetst hij geen bedragen in maar selecteert hij ‘1 volwassene’ of ‘1 fiets’.

Lang kostte een overtocht met ’t Kleine Veer 1 euro per persoon, zowel voor voetgangers als fietsers. Vanaf dit jaar is dat 1,25 per persoon, 0,50 cent extra voor een fiets, 0,75 cent voor kinderen onder de twaalf. Er zijn alleen enkeltjes, mensen die terug ook het pontje nemen moeten opnieuw betalen. Eén vrouw vindt het veel, 7 euro voor heen en weer met zijn tweeën met de fiets. Een man vraagt om een bonnetje, „voor de boekhouding”, dat kan Heuvelman niet verstrekken. „Maar terecht dat u daarnaar vraagt”, zegt hij voor hij weer in de stuurhut klimt.

Op zondag krijgt de schipper een hulpje mee voor de betalingen

In de stuurhut zet hij het pinapparaat in de houder en pakt zijn thermoskan. „Koffie?” De zijraampjes staan tegen elkaar open, een stukje rolgordijn flappert in de wind. „Buiten zijn” vindt Heuvelman het leukst van het werk op de pont. Hij houdt van het rivierlandschap, van de luchten. Hij houdt ook wel van het contact met mensen, maar het moet niet te druk worden. Hij roert zijn koffie met een aardappelmesje. Een laddertje voert naar beneden, waar een wc is waar je niet rechtop kunt staan.

Extra ruime bochten

Het veer steekt in een paar minuten schuin de IJssel over. Vroeger lag de veerstoep verder weg en duurde de overtocht een stuk langer. Ja, hij vindt het jammer dat dat is veranderd. Omdat het pontje stroomopwaarts moet ‘landen’ bij de pontons maakt het wel een paar bochten. Op rustige momenten neemt Heuvelman die bochten graag extra ruim. Dan kunnen de mensen op het dek wat langer genieten. „Ik hoor dat mensen met gaan elkaar praten. De sfeer is ontspannen. Er is geen noodzaak om zo snel mogelijk aan de overkant te zijn.”

De berijders van vier zwaar bepakte fietsen wisselen ervaringen uit. Twee hebben net acht weken gefietst, naar München en Praag. De andere twee beginnen gezamenlijk aan een fietstocht en splitsen dan op. „Hebben we elkaar meer verhalen te vertellen.”

Kees Heuvelman werkt acht uur door zonder pauze, er staan continu mensen te wachten. De overtocht is te kort om te mijmeren. Hij is sowieso niet lang van stof. Eén keer zegt hij iets over een opvarende. „Zij is Eerste Kamerlid geweest.”

Eén keer pakt hij de verrekijker. „O, gewoon een aalscholver.”

Ratelende ketting

Zijn vader was grindhandelaar in Zuid-Holland, Ouderkerk aan den IJssel. De eerste zes jaar van zijn leven woonde hij op een binnenvaartschip. Zijn zus, zestien jaar ouder, sliep in het vooronder, waar ook de ankerketting zit. Toen hij daar als jongetje ook eens sliep en de ketting hoorde ratelen, vroeg hij of het schip zonk. „Dat vertelt mijn zus nog vaak.” Later heeft hij als matroos in de binnenvaart gewerkt. Nog steeds slaapt hij heerlijk op het geluid van een motor.

De motor van de pont draait de hele dag. Volgens een woordvoerder van de gemeente Zwolle, eigenaar van de pont, is er weleens biobrandstof geprobeerd maar kon de dieselmotor daar niet tegen. Hij zegt dat de gemeente mogelijk overstapt op elektrisch als deze boot ‘op’ is. „Maar je zit in de uiterwaarden, je hebt hier ook niet zomaar elektriciteit.”

Foto’s: Folkert Koelewijn

Om vijf uur zet Heuvelman Radio Hattem harder voor het nieuws. Het KNMI heeft code oranje afgekondigd. Waarschijnlijk barst het onweer pas los als de pont weer afgemeerd is in de haven van Hattem, en Heuvelman over de brug is teruggefietst naar zijn huis in Zwolle. Mocht het eerder beginnen: het pontje kan ertegen. „Alleen heel vroeger is er een keer met harde stroom een boot omgeslagen.” Op zaterdag 27 december 1845, staat in het geschiedenisboekje dat hij heeft meegenomen. Zestien mannen verdronken. Ze waren met de pont op weg naar hun werk, in de steenfabriek in Windesheim.

Heuvelman maakte nooit mee dat er iemand overboord sloeg. De stok met haak in de stuurhut, die je vroeger ook in zwembaden zag, heeft hij nooit hoeven gebruiken. Ook niet de oranje reddingsboeien.

Reddingsboei

De zon begint te zakken en schijnt recht de stuurhut in. Met een handdoek veegt hij het zweet van zijn handen en uit zijn nek. „Niet het allerfijnste moment van de dag.” Op beide IJsseloevers verschijnt een handvol zwemmers. Ze wagen zich niet ver van de kant.

Tien voor zes strijkt hij de vlaggen. In Hattem leegt hij aan wal de prullenbak die daar staat, en maakt de reddingsboei los van de loopbrug. O, die aan de overkant is hij vergeten. Nog één keer terug, op volle snelheid. „Dat is goed voor de motor.” In een oogwenk zijn we de IJssel over. Voor de 51ste keer.

Leven
NIEUWS

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

admin
November 14, 2024
0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”

Leven
NIEUWS

In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

admin
November 13, 2024
0

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Leven
NIEUWS

Column | De oppaskat van Jan

admin
November 13, 2024
0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.