Leuk, zo’n webcam op een kuiken. Tot-ie wordt opgegeten

Posted on February 28, 2024 by admin

„Nou ja! Ik zie de twee zeearenden nú op het nest gaan zitten! Ik zie het live!” Saskia Hausel, persvoorlichter van Vogelbescherming Nederland, juicht bijna aan de telefoon. Ze was net aan het vertellen dat het vorig jaar tijdens Beleef de Lente zo’n drama was met die andere grote vogel, de visarend. Dat mannetje zat na de trek op zijn vertrouwde nest in de Biesbosch te wachten op de komst van zijn vrouwtje, maar zij kwam niet meer terug. Vermoedelijk overleden. Uiteindelijk wisten twee brutale Canadese ganzen het nest in te pikken. De visarend probeerde ze eindeloos weg te jagen met spectaculaire duikvluchten, maar tevergeefs. De visarend verdween uiteindelijk uit beeld. Honderdduizenden mensen zagen op de webcam hoe de Canadese ganzen twee eieren produceerden; die echter nooit uitkwamen, dankzij het nachtelijk bezoek van een boommarter. „Karma”, was een van de vele reacties op de chat van beleefdelente.nl.

Voor het achttiende jaar op rij laat de Vogelbescherming, met hulp van tachtig vrijwilligers, mensen via webcams thuis meekijken met het broedproces van talloze vogels. Bij vogels die hun nest in een boom maken zijn dat buitencamera’s, vogels die nestelen in een nestkast kun je zowel binnen als buiten het kastje bekijken. De camera’s worden opgehangen ruim vóór het broedseizoen begint, om maar niets te verstoren, en alleen bij vogels die geen last hebben van zo’n camera. Het filmen gaat door tot de laatste jongen zijn uitgevlogen.

Afgelopen zondag gingen de eerste camera’s aan – live tijdens de uitzending van Radio 1-programma Vroege Vogels. Direct liep het storm: de website raakte zo overbelast dat hij er tijdelijk uit lag. Alleen al die eerste dag namen ruim 115.000 mensen een kijkje.

Het ooievaarsnest van Beleef de Lente in Nijetrijne (Friesland), hier met drie jongen (juni 2020).

De visarend (linksboven in beeld) probeerde vorig jaar honderden malen twee Canadese ganzen te verjagen van zijn nest – tevergeefs.

Foto’s: Albert Westerhuis, Vogelbescherming Nederland

Emoties in de chat

De webcams geven een inkijkje in het broedseizoen, van paren, het leggen van eieren, het broeden, het uitkomen van de eieren, het voeren van de jongen en uiteindelijk het uitvliegen. Dat klinkt allemaal prachtig en lieflijk, maar het kan soms ook gruwelijk misgaan. Zo was vorig jaar te zien hoe de slechtvalk die boven in het Rijksmuseum broedde haar – gebarsten – eieren opat. Het komt ook voor dat jonge vogeltjes sneuvelen, door weersomstandigheden, voedseltekort of door bezoek van een boommarter, ekster of meeuw.

In dat soort situaties kunnen de emoties hoog oplaaien, blijkt op de chat van beleefdelente.nl. Een deel van de kijkers vindt dat moet worden ingegrepen als vogels dreigen te sterven. Maar daar beginnen ze bij Vogelbescherming niet aan: de natuur moet het toch echt zelf doen.

En ja, die natuur is soms hard. Zoals toen een buizerd vorig voorjaar twee van de drie scholeksterkuikentjes verorberde, waarna nummer drie eenzaam achterbleef – al was deze zo slim zich daarna alleen nog maar ’s nachts te vertonen, onzichtbaar voor de roofvogel, waardoor het toch overleefde. Dat maar liefst drie ooievaarsjongen in een fraai hoog nest in Friesland door het koude en natte voorjaar uiteindelijk het loodje legden vonden veel kijkers moeilijk om te zien.

**Twee zeearenden** zijn weer terug op het nest (foto 20 februari 2024).

Maar het gaat ook vaak goed. Zo zagen de fans vorig jaar hoe de twee overgebleven ooievaarsjongen wekenlang hun vleugelslagen stonden te oefenen op het nest: steeds krachtiger werden de slagen, steeds hoger hun sprongen. Ineens leken ze ergens van te schrikken en vlogen ze allebei weg – zonder problemen. Ook de twee zeearendjongen, die in vier maanden van schattige donsballetjes uitgroeiden tot gigantische roofvogels, spraken tot de verbeelding. Eveneens een feest waren zes poezelige kerkuiltjes: kijkers spraken van een „donsexplosie” en „suikerspinnenclub”.

Wat is de belangrijkste reden voor de Vogelbescherming om dit intensieve project elk jaar te organiseren? „We hopen dat mensen door vogels te zien en te begrijpen, meer enthousiast raken over de vogels om hen heen”, zegt Louis van Oort, coördinator van Beleef de Lente. „Waardoor er ook meer draagvlak ontstaat voor vogels. En dus om ze te beschermen. Want dat blijft in Nederland hard nodig.”

De webcams zijn volgens hem „in wezen een natuurlijke opvolging van de mooie plaatjesalbums van Jac. P. Thijsse, waar wij natuurlijk enorm schatplichtig aan zijn”. Deze beroemde onderwijzer en natuurbeschermer (1865-1945) bereikte met zijn natuureducatie een groot publiek en stond aan de wieg van de vereniging Natuurmonumenten. Van Oort: „Daarna werden boeken ingehaald door foto’s en filmpjes, en nu doen we het via streaming.”

Een grote bonte specht en een roodborst bezoeken de bosvijver op de Veluwezoom (2023).

Een appelvink bij de bosvijver (2023).

Foto’s: Vogelbescherming Nederland

Vijver en weiland

Behalve de webcams die op één specifieke vogel zijn gericht, is er sinds enkele jaren ook een camera geplaatst bij een bosvijver op de Veluwezoom, waar met een beetje geluk naast typische bosvogels als spechten, gaaien, mezen en roodborstjes ook appel- of goudvinken kunnen neerstrijken. En, nu voor het derde jaar: een camera bij een zogeheten ‘plas-dras’-locatie: een nat weiland in de Eempolder waar de kijker kan genieten van weidevogels als wulpen, grutto’s, tureluurs, kieviten en scholeksters. Louis van Oort: „Dat is een mobiele camera, hij staat op een soort aanhanger waardoor hij makkelijk verplaatst kan worden. Vorig voorjaar kon er worden meegekeken in maar liefst drie verschillende nesten: eerst de kievit, toen de scholekster en daarna nog de grutto. Als het ene nest klaar is, rijden we hem naar het volgende nest. Dat werkt fantastisch.”

In totaal hangen er 24 camera’s, en niet elk jaar bij exact dezelfde vogels – zo ontbreekt dit jaar de gierzwaluw. „Dat heeft te maken met de afwisseling die we er ieder jaar in proberen te houden”, zegt Van Oort. „Er is een aantal eeuwige klassiekers – steenuil, slechtvalk, ooievaar – die onontkoombaar zijn, en daarnaast wisselen we het af.” Uilen en roofvogels doen het altijd erg goed, legt hij uit, „maar we willen ook andere verhalen vertellen en laten zien. Dan is het leuk om te zien dat ook de vijver, de koolmees en de boerenlandvogels in de top-10 van meest bekeken filmpjes staan.”

De webcams hangen dit jaar in en bij kasten en nesten van de merel, koolmees, ooievaar, de zee- én de visarend, de slechtvalk (tweemaal, waaronder die in het Rijksmuseum) en drie soorten uilen: de kerkuil, bosuil en het steenuiltje. Ook komen er in maart nog twee en misschien wel drie verrassingen aan, zegt hij. „Daar zit in ieder geval een soort bij die we nog nooit broedend voor de camera’s hebben gehad in Beleef de Lente.”

Een ‘kopduel’ van twee steenuiltjes. Beeld Vogelbescherming Nederland

Door en door verwend

Het schattigheidsgehalte is een niet te onderschatten factor als het gaat om de kijkcijfers bij Beleef de Lente, dat vorig jaar in totaal ruim 1,2 miljoen unieke bezoekers trok. Het kleine steenuiltje was vorig jaar de best bekeken soort; gevolgd door de zeearend en de ooievaars. Ook de bosuil was een kijkcijferhit, vertelt Saskia Hausel van de Vogelbescherming: „Die legde maar één ei. Het gevolg was dat dat ene jong door en door verwend werd. Op het laatst zag je de muizen opgestapeld naast hem liggen”, lacht ze. Toen het jong een week voor het uitvliegen werd geringd bleek hij 399 gram te wegen: een stuk zwaarder dan normaal. Een dikke, verwende baby-uil: de kijkers vonden het prachtig.

Er zijn mensen die hun laptop de hele dag op Beleef de Lente hebben staan, vertelt Van Oort. Waarbij de bosvijver heel populair is, vermoedelijk vanwege het rustgevende beeld van een feeëriek watertje omgeven door groen, met af en toe een badderende vogel. Voor wie niet urenlang per dag naar een scherm kan of wil kijken zijn er per vogel filmpjes met de hoogtepunten: samenvattingen van de mooiste of meest bijzondere momenten. Van gevechten om de nestplek, paren, eieren leggen, voeren van de jongen tot uitvliegen: in een paar minuten wordt zo de grootste leek nog een kenner.

Lees ook
Een tocht langs ooievaarsnesten: net zo lang loeren tot je de kopjes ziet

Leven
NIEUWS

Kookboekschrijver Meera Sodha: ‘Als je bij mij thuis komt eten, krijg je deze gerechten’

admin
November 14, 2024
0

Na drie succesvolle kookboeken, Made in India, Puur India, Azië en een veganistische receptenrubriek in de Britse krant The Guardian verloor Meera Sodha het plezier in koken. Ze schrijft openhartig over die donkere periode in haar nieuwste boek Bij Meera aan tafel. „Ik heb heel lang in bed gelegen en maanden en maanden niet gekookt”, vertelt ze tijdens een videogesprek vanuit haar huis in Londen. De oorzaak noemt ze complex, maar de vele deadlines, een jonge baby en de coronapandemie hielpen niet. „Het was een opeenstapeling van alles in mijn leven waardoor ik mijn hoofd niet meer boven water kon houden en mijn weerstand volledig verdween.”

Het omslagpunt kwam toen ze zag dat haar man, die naast zijn baan alle zorg voor hun dochters en het huishouden op zich had genomen, brak. „Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging.”

Ze ging naar de keuken, pakte intuïtief wat ingrediënten, linzen, curryblad, citroengras en chilipepers, en maakte dahl. „Ik voelde een nieuwe energie in mijn vingertoppen, kon mijn longen voelen en weer ademhalen. Voor het eerst in lange tijd voelde koken anders, niet als een opgave.”

Ik was zo met mezelf bezig dat ik me niet had afgevraagd hoe het met hem ging

Sodha besefte toen dat dit was hoe ze wilde koken, eenvoudige gerechten voor haar man, dochters en zichzelf. En ze realiseerde zich hoe belangrijk ze de avondmaaltijd vindt. „Niet het ontbijt, niet de lunch, ik wilde alleen nog maar het avondeten maken.”

Het vermogen om een lekkere avondmaaltijd – de Engelse titel van haar boek is Dinner – op tafel te zetten noemt ze een ‘superkracht’. Ze kreeg weer plezier in koken; het voelde als een prestatie om iedere dag een maaltijd voor te bereiden en ’s avonds met haar gezin aan tafel te zitten. „Ik weet niet of dit voor iedereen geldt die mentaal door een diep dal is gegaan, maar ik was verdoofd, ik voelde niks meer. Door het klaarmaken van het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel.”

Bij moeder nog vlees

De recepten die ze in deze periode maakte vormden de basis van Bij Meera aan tafel. Ze noemt het haar meest persoonlijke boek. „Ik kookte altijd, maar het was nooit echt het soort eten waar ik van houd.” En dan aarzelt ze even. „Ik twijfel of ik dit woord moet gebruiken, maar het ging erom andere mensen te imponeren. Heel veel in deze wereld draait om indruk maken, waarom zou je anders nieuwe recepten verzinnen? Maar ik hou juist van eenvoudig eten. Als je bij mij thuis komt eten, krijg je de gerechten in dit boek.”

Door het avondeten voelde ik me geaard, ik had weer een doel

Die zijn allemaal vegetarisch. Alleen als ze bij haar moeder eet, eet ze nog weleens vlees. „Eten is niet alleen brandstof, maar ook nostalgie, plezier, geschiedenis en traditie, dus ik hou wat ruimte vrij voor mijn moeders kip curry of kip pilav, waar ik dol op ben.”

Sodha is de dochter van Indiase ouders uit Oeganda, die in 1972 het land moesten ontvluchten, omdat dictator Idi Amin de bevolking tegen de Indiase minderheid ophitste. „Ik heb geen plek om naar terug te gaan, ik kan niet naar het huis waar mijn ouders geboren zijn, de gemeenschap van toen is er niet meer. Daarom hou ik me vast aan de verhalen en de spullen die me verbinden met dat verleden.”

Ze staat op en komt terug met een houten lepel die haar dierbaar is, die ze van haar moeder kreeg en waar ze in haar boek over schrijft, net over als het koperen pannetje van haar oma en de beelden van de Hindoegoden Ganesha, Lakshmi en Annapurna in haar keuken. Ze staat weer op, pakt haar telefoon en laat ze zien. Ze is niet religieus, schrijft ze in haar boek, maar ‘door verbinding, traditie of rituelen’, geven ze haar ‘troost en het geluk dat ze nooit in haar eentje staat te koken’.

Haar ouders kwamen op het Engelse platteland van Lincolnshire terecht. „Wat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven is dat koken je verbindt met tradities en in mijn geval was dat de Indiase Gujarati-keuken.” Gujarat is een deelstaat van India die aan Pakistan grenst.

De Indiase en Aziatische keuken zijn belangrijk voor Sodha, maar in Bij Meera aan tafel is de stijl veel uiteenlopender met invloeden uit bijvoorbeeld de Italiaanse en Egyptische keuken. De 120 recepten ademen de Londense diversiteit waar ze deel van uitmaakt. „Eten verandert met de omgeving en de mensen mee en dat omarm ik. Als ik iets van een andere cultuur gebruik, doe ik dat met respect en begrip voor de oorsprong, maar eten is ook een geweldig creatief medium.”

En eten is leuk, benadrukt ze. „Het moet leuk zijn. Hoewel de aanleiding voor dit boek verdrietig was, is het boek vrolijk geworden. Ik hou nu van mijn leven en als ik niet was ingestort, was ik zonder nadenken op oude voet door blijven gaan. Nu leef ik bewust en weet ik wat me gelukkig maakt.”

Dat zijn kleine dingen als zonlicht op haar gezicht, yogalessen, om drie uur klaar zijn met werken – en eenvoudige gerechten. „Ik heb aan dit boek echt met mijn hart en buik gewerkt. Wat ik er zo fijn aan vind is dat het me weer bij mezelf heeft gebracht.”

Leven
NIEUWS

In de Westelijke Tuinsteden zouden functioneel ingerichte woningen leiden tot ‘een gelukkiger gezinsleven en een vitale samenleving’

admin
November 13, 2024
0

Een halve eeuw geleden geleden verdween de verzuiling stilletjes uit Nederland. Maar in Slotermeer, de oudste van de Westelijke Tuinsteden van Amsterdam, zijn de restanten ervan nog zichtbaar. Daar staan in de Dobbebuurt ‘katholieke’ woningblokken van vijf verdiepingen tegenover ‘algemene’. De bewoners van de algemene, rechttoe-rechtaan-blokken moeten een trappetje op naar de entree van hun woningen. De katholieke blokken hebben daarentegen op de begane grond een soort kerkportalen als ingangen, met gemetselde bogen en eenvoudige tympanen. Boven de bogen zitten veelkleurige, half abstracte mozaïeken van de kunstenaar Theo Forrer. Met enige moeite vallen hierin onder meer ploegende boeren, zwoegende werklui en de hand van god te herkennen.

De door Nielsen Spruit en Van der Kuilen ontworpen algemene blokken zijn begin jaren vijftig gebouwd voor de algemene woningbouwvereniging Rochdale. De blokken die een katholieke woningbouwvereniging liet neerzetten zijn van Aat Evers en Geert Sarlemijn, twee traditionalistische architecten die omstreeks 1950 de cursus kerkelijke architectuur van pater-architect Dom Hans van der Laan volgden. Evers en Sarlemijn gaven hun bakstenen woondozen, waarvan enkele in de jaren tachtig helaas vaal wit zijn gestuct, niet alleen stichtelijke entrees maar ook natuurstenen lateien en vier dikke, bakstenen zuilen op de kopse kanten. Een naburig, ook door hen ontworpen blok met winkels en woningen heeft zelfs rijen witte zuilen met rare ionische kapitelen aan weerszijden van een boogvormige poort.

De stedenbouwkundige Cornelis van Eesteren, hoofd stadsontwikkeling in Amsterdam, zag de architectonische gevolgen van de verzuiling in Slotermeer met lede ogen aan. De hoofdontwerper van de Westelijke Tuinsteden hield niet van diversiteit. Het liefst had hij de enorme Amsterdamse uitbreidingswijken helemaal volgezet met radicaal modernistische architectuur. Van Eesteren en Sarlemijn en andere architecten die in Slotermeer hadden gebouwd vond Van Eesteren „kwalitatief op een laag peil” staan, schrijft Ineke Teijmant in het boekje De Dobbebuurt. Ze hadden er gezorgd voor een weerzinwekkende „kakofonie”, meende hij. De bewoners dachten hier anders over: zij vonden Slotermeer juist „gezellig gevarieerd”.

Goede smaak

Om de kloof tussen de smaak van Van Eesteren en die van de toekomstige bewoners van de Westelijke Tuinsteden te dichten, was in 1946 de stichting Goed Wonen opgericht. Uitgangspunt van Goed Wonen was dat smaak een kwestie van opvoeding is en de meeste Amsterdammers onopgevoed waren. „Slechts zelden treft men een interieur aan, waarin zuivere vormgeving, innerlijk evenwicht en harmonische kleurencombinatie ons het gevoel geven van werkelijke sfeer”, schreef de voorzitter van Goed Wonen (en Amsterdamse PvdA-wethouder van Volkshuisvesting) Jan Bommer in 1948 in het eerste nummer van het gelijknamige tijdschrift.

Om de lezers bij te brengen hoe ze hun interieurs konden zuiveren van zware balpootmeubelen en andere foute huisraad, schreef Goed Wonen niet alleen over „doelmatige” woninginrichting maar ook over kitsch en de vraag of massaproductie „een gevaar was voor onze persoonlijkheid”. Ook deed het tijdschrift de lezers een proefje aan de hand om vast te stellen of hun interieur ‘zuiver’ genoeg was: de melkflestest. De dikke, onelegante melkfles was „typerend voor onze tijd en voor de stand van onze natuur- en scheikunde” en past in elk „modern” interieur, zo legde de bedenker van de melkflestest uit. „Als u het beslist nodig vindt om de melk eerst over te gieten in een ‘mooi’ kannetje, dan is er ergens iets fout òf bij u òf bij uw interieur, want de fles is goed.”

In de jaren vijftig en zestig liet Goed Wonen twaalf modelwoningen inrichten in de Westelijke Tuinsteden. Wat de toekomstige tuinstedelingen daar toen zoal aantroffen, is te zien in de Van Eesteren Museumwoning, gevestigd in een woning in een algemeen blok in de Dobbebuurt. Hier staan de woon-, eet- en slaapkamer vol met huisraad die Goed Wonen had goedgekeurd, zoals de nog altijd populaire slaapbank van Mart Visser en een fauteuil van gebogen rotan. Aan de knalrode wand van de woonkamer hangen metalen wandrekken van het merk Pilastro, de keuken heeft een modulaire Bruynzeelkeuken van Piet Zwart en in de slaapkamer staan bedden van Auping met ‘hygiënische’ metalen spiraalbodems. Boven de eettafel hangt de beroemde en nog altijd geproduceerde PH 5-lamp van de Deense ontwerper Poul Henningsen.

De eerste modelwoning van de Westelijke Tuinsteden stond in Slotermeer en was in 1955 ingericht door Johan Niegeman, die in de jaren dertig in Stalins Sovjet-Unie had gewerkt. Daar werkte hij onder meer aan ‘sotsgorods’ als Magnitogorsk, nieuwe socialistische steden waar de Nieuwe Mens gestalte moest krijgen. De sotsgorods werden een faliekante mislukking en Niegeman moest in 1937, net als eerder de communistische architect Mart Stam, de Sovjet-Unie verlaten.

Betere mensen

Ook de Westelijke Tuinsteden waren bedoeld als een soort sotsgorods. Ontwerpers als Niegeman geloofden dat ‘zuiver’ ingerichte woningen betere mensen zouden maken van de bewoners. Mensen die zich omringen met melkflessen en andere ‘neutrale’ industrieel vervaardigde voorwerpen en meubels getuigen van een sterke persoonlijkheid, schreef Goed Wonen: „Zij hebben geen opvallende meubelen nodig in hun interieur om zichzelf tot recht te laten komen. Hoe eenvoudiger de meubelen, hoe beter de mens uitkomt.” Ook zouden functioneel ingerichte en hygiënische woningen leiden tot „een gelukkiger gezinsleven, een harmonieuze opvoeding van de kinderen en een vitale samenleving”.

De modelwoningen vielen lang niet bij alle bezoekers in de smaak. Velen vonden ze ‘kaal’ en ‘ongezellig’. En de degenen die er wel in iets zagen, konden de eenvoudige, maar desondanks dure huisraad meestal niet aanschaffen. Zo bleef het zuiver vormgegeven interieur alleen weggelegd voor een elite die ermee kon getuigen van hun goede smaak.

Museumwoning Van Eesteren. Freek Oxstraat 27, Amsterdam. Info: www.vaneesterenmuseum.nl/museumwoning

Leven
NIEUWS

Column | De oppaskat van Jan

admin
November 13, 2024
0

Mijn vriend Jan kwam bij ons eten. Van tevoren zei Willem: „Ik heb echt zin in vanavond. Jan gaat in ieder geval niet zo verschrikkelijk lopen jeremiëren over de toestanden in de wereld.” Daar verheugde ik me ook op, want ik kan er alleen tegen als ik zelf jeremieer.

Jan kwam bij het vallen van de avond binnen, een en al benen en glanzend kaal hoofd. Kaas klom als een kapucijnaapje tegen hem op, nestelde zich op zijn schoot en lispelde dat hij spaghetti carbonara wilde. Die kreeg hij, in een handomdraai door Jan bereid, maar vol en vet en bevredigend. De kaarsen brandden, er werd gegeten, buiten was het zacht novemberweer.

Jan woont in Leeuwarden, maar past in Amsterdam op een kat van achttien jaar oud, die allerlei medicijnen nodig heeft om door de dag te komen. Ik had weinig begrip voor de hele situatie. Een bejaarde kat in het licht van deze tijd vraagt te veel van iedereen, zeker op een avond als deze, die eindeloos moest duren. Ook heb ik mijn vader weleens een ongelukkig kuikentje, wiens hoofd verkeerd om aan zijn lijf zat, bij geboorte de nek om zien draaien. Toen zat het hoofd weer goed, maar daar was dan ook alles mee gezegd.

De kinderen gingen slapen. Willem bracht ze naar boven, aan tafel werd het even stil. Ik begon maar weer eens over het lot van vrouwen over de hele wereld. „Het is de alsof de wapens in je handen van suiker zijn, in een heel stroperige zich eeuwig herhalende droom”, fluisterde Jan en daarna, schel: „We kunnen er helemaal niks aan doen, vergeet die linkse lente.” We deden de gordijnen dicht. Willem kwam naar beneden, we moesten het er toch nog iets langer over hebben, je komt er niet onderuit. Dus vroegen we ons af waarom er zoveel stemmen zich laven aan de steeds grotere chaos, hoe die stemmen iedereen nog verder opdrijven, de waanzin willen laten heersen, de hoofdstad vol geweld en zij, juichend achter hun schermpjes verontwaardiging fingerend. „Het is nu wachten op Gavrilo Princip, en ondertussen verdringen ze elkaar om hem te mogen zijn”, zei ik en was geheel niet ontevreden met mezelf.

Toen begon Jan nonchalant The Waste Land te citeren en daarmee keerden we terug naar onze eigen, voor velen onuitstaanbare, veiligheid van oude teksten, liedjes, luisterend, in stille bewondering. Drie sukkels aan een keukentafel, met een stapel boeken, Medea en Cavalleria Rusticana. Een grote troost, maar één die moeilijk te vinden is, en daarom in het dagelijkse leven steeds verder uit zicht leek te verdwijnen.

De kat moest haar pillen, Jan vertrok even plots als hij gekomen was. Wij zaten nog even. Ik dacht aan Antigone die haar broer wilde begraven tegen de wens van de staat in. Daarna dacht ik aan mijn vader, die weigerde onze dode hond aan de dierenarts af te geven en hem achter in de tuin onder een appelboom begroef.

De volgende dag fietste ik met Kaas en Cléo katerig door onze straat. Op de hoek stond een verwarde man naar duiven te trappen. „Rot op, tyfusbeesten” schreeuwde hij. Toen kreeg hij er eentje onder zijn laars en stond met zijn volle gewicht op het beestje. Ik fietste met kloppend hart door en dacht aan de oppaskat van Jan. Moge het lieve dier voor eeuwig leven.