Hoofdverdachte in de witwas zaak is de Chinese Bei W. uit Lelystad. Volgens het Openbaar Ministerie kreeg zij grote sommen contant geld toegespeeld door een ondergrondse bankier. Dat geld gaf W. uit bij verschillende Nederlandse vestigingen van Louis Vuitton, waar ze voor honderdduizenden euro’s aan merktassen en kleding kocht en liet kopen. De luxeproducten stuurde ze vervolgens in Praxisdozen naar China en Hongkong, aldus het OM, dat zulke dozen gevuld met Louis Vuitton-producten in het huis van de verdachte en een DHL-sorteercentrum aantrof. Volgens het OM kreeg W. hulp van een Louis Vuitton-medewerker, die medeverdachte is in de zaak. Zij zou informatie hebben doorgegeven over nieuwe producten en in de gaten houden dat er niet meer dan 10.000 euro per keer zou worden uitgegeven – vanaf dat bedrag moeten bedrijven melding maken van contante betalingen, om witwassen te voorkomen.
Als consumenten in China en Hongkong de per post verstuurde pakketten afrekenen, is het geld ‘witgewassen’, van de ene naar de andere kant van de wereld. Het OM moet nu bewijzen dat de vrouwen wisten dat het om misdaadgeld ging waarmee de transacties van luxeproducten werden gedaan.
Waarvan wordt Louis Vuitton precies verdacht?
Justitie vindt dat Louis Vuitton onvoldoende heeft gedaan om het witwassen te voorkomen, zo bleek bij een regiezitting afgelopen week, waar het AD vrijdag over berichtte. Het bedrijf had scherper moeten toezien op de contante betalingen en daar melding van moeten maken, aldus het OM. In een later stadium van het proces besluit Justitie of het de Nederlandse tak van Louis Vuitton zal vervolgen.
Hoofdofficier van justitie Michiel Zwinkels hintte in een interview in NRC dit voorjaar al op de zaak. Hij sprak van „een systeem waarbij Chinese studenten in Europa met contant geld van ondergrondse bankiers bijvoorbeeld in de P.C. Hooftstraat dure tassen, horloges en juwelen kopen. Die spullen gaan dan naar China om daar te worden verkocht.” Zo krijgt het in Nederland uitgegeven geld in China een ogenschijnlijk legale herkomst, aldus Zwinkels. Hij omschreef deze praktijk met het Chinese begrip Daigou, ‘kopen in opdracht van een ander’. Dat gebeurt veelal met luxeproducten die China worden binnengesluisd en waarmee betaling van importbelasting wordt vermeden.
Nog meer slecht nieuws voor Louis Vuitton: het bedrijf gaat aan kop in een namaakranglijst. Hoe zit dat?
Deze week bleek uit een rapport van techbedrijf Entrupy dat Louis Vuitton het meest nagemaakte luxemerk is, goed voor een derde van alle vervalste luxegoederen. Op gepaste afstand volgen Gucci en Chanel, die beide ruim 13 procent van de vervalste producten uitmaken. Entrupy stelt met hulp van AI de authenticiteit van producten van luxemerken vast. Een apparaatje kan met ruim 99 procent nauwkeurigheid vaststellen of een product nagemaakt is. Ook hier speelt een Oost-Aziatisch linkje. Meer dan 30 procent van alle namaakproducten die afgelopen jaar aan de Europese grenzen werden onderschept, komen uit China en Hongkong. Met name in de VS spant Louis Vuitton de kroon. Daar is voor 640 miljoen dollar aan producten van het Franse modemerk nagemaakt.
Seks. Nergens is het samenspel tussen lijf, psyche en hormonen zó duidelijk als bij het liefdesspel. En over weinig is meer gebrek aan kennis bij vrouwen. „En het maakt echt niet uit welke achtergrond of cultuur iemand heeft, welke opleiding ze heeft gehad”, zegt klinisch psycholoog en seksuoloog Bianca van Moorst.
Elke dag ziet Van Moorst (59) de gevolgen van dat gebrek aan kennis bij de vrouwen in haar spreekkamer in ziekenhuis OLVG in Amsterdam. Net als haar collega’s, psychiater Mireille Boerma en gynaecoloog Dorenda van Dijken, met wie ze veel samenwerkt, onder meer op de menopauzepoli. Daarom schreven ze samen een boek, Brein, hormonen, seks. Over de levensfases van een vrouw.
Van Moorst: „De invloed van hormonen op klachten van vrouwen, zoals stress-, schildklier- of geslachtshormonen, reikt zo veel verder dan de overgang. Al van jongs af aan hebben ze invloed, op het brein, het lijf, de psyche en op de seksualiteit.”
Weten artsen en psychologen dat ook?
„Zorgverleners kijken vaak nog sterk vanuit hun eigen vakgebied naar een klacht. We zien die multidisciplinaire blik gelukkig wel steeds meer komen. Maar ook voor de jonge psychologen in opleiding die ik lesgeef is het echt een eyeopener dat ze bij hun vrouwelijke patiënten moeten vragen naar hun menstruele cyclus en hormonale anticonceptie. Geslachtshormonen, oestrogeen, progesteron en testosteron hebben soms invloed op psychische klachten. Dat begint pas net een beetje door te dringen.”
Nog steeds hebben vrouwen minder zin, meer pijn en minder vaak een orgasme tijdens seks dan mannen
Er is steeds meer bekend over vrouwelijke seksualiteit, zoals over de anatomie van de clitoris. Hebben meer vrouwen goede seks nu?
„Volgens de laatste cijfers van de Rutgers stichting is dat nog steeds niet zo. Nog steeds hebben vrouwen minder zin, meer pijn en minder vaak een orgasme tijdens seks dan mannen. 27 procent van de vrouwen tussen 18 en 80 jaar heeft last van pijn tijdens seks waarbij de penis in de vagina gaat. Zelfs bij vrouwen onder 25 jaar is dat zo.”
Dat is veel. Wat speelt er dan bij jonge vrouwen?
Als het pijn doet, ga je te snel. Veel vrouwen, en ook hun partners, weten eigenlijk niet zo goed wat ze nodig hebben om seksueel opgewonden te raken. Pas als je echt opgewonden bent zwellen je vulva, vagina en clitoris en wordt je vagina vochtig. Als je dan ook de bekkenbodemspieren ontspant, kan de penis pijnloos naar binnen. Soms heb je als vrouw gewoon meer tijd nodig.
„Het kan zijn dat de ander sneller wil dan jij. Of dat je het eigenlijk helemaal niet wilt. Veel jongeren vinden het lastig om het daar samen over te hebben. Wat ik schrikbarend vind: dat een heleboel jonge meiden bij die eerste keer penis-in-vaginaseks pijn ervaren en dat ook normaal vinden.”
Dat hoort er toch ook een beetje bij?
„Nee! Ook die eerste keer hoort geen pijn te doen. Dan speelt precies hetzelfde mechanisme. Dat maagdenvlies is ook zo’n fabeltje. Dat is geen vlies, het is een soort manchetje dat gewoon mee beweegt. Dat scheurt niet. Het blijft vaak zelfs na bevallingen nog zichtbaar. Het bloedverlies dat sommige vrouwen bij de eerste keer hebben komt door penis-in-vaginaseks zonder voldoende opwinding. Dan kan de ingang van de vagina onderaan een beetje scheuren. En zo zijn er nog zoveel mythes over seksualiteit.”
Waardoor ‘loopt’ die opwinding soms niet?
„Seks is net als elke emotie: er is een prikkel en daar gaat ons brein op aan. Dat kan iets zijn wat je ziet, hoort of ruikt, of een herinnering of fantasie. Je brein stuurt bij zo’n seksuele prikkel direct meer bloed naar je geslachtsdeel. Dat gebeurt onbewust, de hele dag door gaat het aan en uit.
„Soms, als je je er wel bewust van bent en de context is geschikt, kun je die beginnende seksuele opwinding groter laten worden. Er is veel nodig om dat goed te laten gaan. Een gezond functionerend lijf natuurlijk, maar ook psychische rust. En de juiste omgeving. Dat wordt erg onderschat. Ik hoor zo vaak: de deur van de slaapkamer staat altijd open, want de kinderen moeten binnen kunnen komen. Of: ik heb geen gordijnen.”
Seks zou moeten zijn als shared dining, met allerlei lekkere hapjes om te delen
Wat is de grootste mythe over seks?
„Dat seks bestaat uit voorspel, penis-in-vaginaseks met hopelijk een orgasme, naspel. Zoals je in een restaurant vroeger altijd een voorgerecht, een hoofdgerecht en een toetje kreeg. Door alle generaties hoor je dat nog, vooral onder heteroseksuele mensen natuurlijk.
„Maar seks zou veel meer moeten zijn als shared dining. We nemen allerlei verschillende lekkere hapjes en die delen we. En het ene vind jij iets lekkerder, dat mag jij een beetje meer. Het andere vind ik lekkerder, dat krijg ik wat meer. Penis-in-vaginaseks kan dan één van de opties zijn, maar niet de enige optie.”
Hebben vrouwen minder zin in seks dan mannen?
„Vrouwen scoren in de onderzoeken lager op seksueel verlangen dan mannen. De vraag is alleen: wáár hebben ze dan geen zin in? Dat blijft een belangrijke vraag. Ik probeer vrouwen met seksuele problemen te leren uitvinden: Wat vind jij leuk? Waar heb jij behoefte aan? Veel vrouwen in de overgang zijn te moe door slaaptekort, of hebben bijvoorbeeld geen zin in die enorme opvliegers tijdens seks. Maar de meeste vrouwen zouden wel nog zin hebben in hand in hand lopen, tegen elkaar op de bank zitten, knuffelen of meer.”
Bij een kwart van de vrouwen rond de overgang doet penetratie te veel pijn. De vaginawand wordt droger en dunner door de daling van oestrogeen. Maar dat is niet de boosdoener, schrijven jullie?
„Nee. Ook vrouwen met die kwetsbare huid kunnen prima penis-in-vaginaseks hebben als ze voldoende tijd nemen om goed opgewonden te raken en ze hun bekkenbodem kunnen ontspannen.”
Het ontbrekende oestrogeen aanvullen met hormoonsuppletietherapie helpt toch vaak goed?
„Het is altijd én biologie én psyche én relationeel. Soms kan je eerst beginnen met lokale hormoontherapie om de vagina soepeler en beter doorbloed te maken. Maar zin en opwinding komen niet uit een potje. Veel dokters geven lokaal oestrogeen en hebben het nooit meer over de seks. Of erger nog, een pijnstillende crème met lidocaïne, zodat vrouwen met ‘verdoving’ maar zonder opwinding penis-in-vaginaseks kunnen hebben. Dan laat je vrouwen in de kou staan. De vicieuze cirkel, van angst voor pijn, waardoor je je bekkenbodem aanspant en niet meer opgewonden raakt, is soms daarmee niet te doorbreken. En dan moeten we naar die andere factoren kijken.
„Ook zonder hormonen kun je plezier aan seks beleven. Dat zien wij bijvoorbeeld bij vrouwen met hormoongevoelige borstkanker. Zij krijgen langdurig hormoonremmers waardoor er minder oestrogeen en testosteron aangemaakt wordt. En dat is killing voor je stemming en voor je seks. Ze zijn knettermoe en de seks komt traag als een stoomtrein op gang, áls het al op gang komt.
„Die vrouwen mogen we geen hormoontherapie geven, soms ook niet lokaal. Maar als ze meer tijd nemen, met hun partner zoeken naar wat nog wél fijn is, dan komt bij een deel van die vrouwen die seksuele respons weer op gang. Dan moeten stellen misschien hun gebruikelijke seksuele repertoire wat bijstellen. Maar als ze die omslag kunnen maken zijn ze vaak heel blij.”
Zijn er ook vrouwen die na de overgang juist meer zin krijgen?
„Zeker! Dat heeft vaak met die context te maken. Die vrouwen beschrijven vaak dat ze nu meer tijd hebben met hun partner, de kinderen zijn uit huis. Vrijen hoeft niet meer pas ’s avonds na elf uur, het kan gewoon lekker tussen de middag. Het zijn vaak vrouwen die inmiddels echt zelf wel weten hoe hun lijf werkt, met partners met wie ze het er samen over hebben. Je ziet bij ouderen dat misschien de frequentie wat anders wordt, maar de kwaliteit soms juist beter.”
De vrolijke sound van Chef’special past goed bij het broeierige weer op de zaterdag van de Zwarte Cross. Hier wapperen boven het publiek geen Palestinavlaggen, maar waaiers die bezoekers behoeftig voor hun gezicht zwaaien om af te koelen. Dan grijpt leadzanger Joshua Nolet de aandacht. „We moeten het over de kinderen in Gaza hebben,” zegt hij. ‘Don’t stop talking about Palestine’ verschijnt op de schermen. „Ik hoop dat wij allemaal onze stem willen en kunnen gebruiken voor de kinderen in Gaza. Voor vrede, tegen genocide.” Er klinkt luid applaus.
Toen afgelopen mei Follow The Money bekendmaakte dat de Amerikaanse investeringsmaatschappij Kohlberg Kravis Roberts & Co (KKR) via bedrijf Superstruct Nederlandse festivals als Milkshake en de Zwarte Cross in handen heeft, deed dat veel stof opwaaien. KKR zou investeren in wapen- en oliehandel en zou banden hebben met illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Dat laatste was onverteerbaar voor verschillende artiesten; afzeggingen volgden van onder andere Hang Youth, Youp van ‘t Hek en headliner Goldband. Voor die laatste kwam icoon Orgel Joke in de plaats. Als reactie op alle commotie organiseerden Typhoon, Amnesty International en de Zwarte Cross op vrijdag een ‘levendenherdenking’ met een stil protest.
Lees ook
KKR: kapitalistische kop van Jut van artiesten en schrijvers. Waar komt de kritiek vandaan?
Voor de rest houdt Zwarte Cross toch vooral vast aan hun festivalidentiteit als feestparadijs. Dat bewijst Roxy Dekker die met haar hyperkorte set van 30 minuten iedereen naar het hoofdpodium krijgt. Mannen van begin twintig staan te springen, vooraan staan kinderen die hartjes maken van hun handen. Als Dekker het kleine gitaarliedje ‘Jouw Idee’ inzet, zingt het hele publiek mee.
Roxy Dekker op de Zwarte Cross. Foto Eric Brinkhorst
Samen zingen lijkt een verbindende factor op de Zwarte Cross. Voor het Stadhuisplein staat een lange rij maar niemand is hier ontevreden, daar zorgen de vier ‘bouwvakkers’ op een hoogwerker wel voor. Ze draaien oud-Hollandse hits en maken van de rij een wachtend koor. ‘Noodgeval’ van Goldband klinkt door de speakers. Waar de megahit van de Haagse band op elk ander festival voor enthousiast gejoel zorgt, houden de bezoekers van de Zwarte Cross nu hun mond. Als Goldband niet naar de Zwarte Cross wil, dan hoeft het publiek ze ook niet te horen, lijkt het idee. Een groep meiden heeft het over het statement van Chef’special. „Helemaal terecht, maar niet op Zwarte Cross. Flikker op!”
Toch kun je wel degelijk hints over het politieke debat spotten op het festivalterrein. Indy de Jonge en Dunja Vermeire uit Den Haag dragen een ‘I love KKR (Kreedence Klearwater Revival)’ T-shirt. Bewust voor gekozen? „We wilden een grappig statement maken dat past bij de Zwarte Cross,” laten ze weten via WhatsApp. ‘Nøhlen [zeuren] is dodelijk’ willen ze ermee zeggen.
Op de theaterweide staat het loket van ChatGPTypen. In het hokje zit het Nijmeegse performanceduo Naaistreek, allebei in roze kostuum. Het concept is simpel: jij stelt een levensvraag aan het loket en vervolgens typen zij op de typemachine een antwoord voor je. Het duo Janneke Baltussen en Joël van Lith vertellen getwijfeld te hebben om te komen vanwege de KKR, maar toch staan ze er: „Niemand komt hier voor ons. Als we niet komen dan mist niemand ons. Dit is dan een kans om het gesprek aan te gaan.” Zo hebben ze al veel mooie gesprekken gehad met bezoekers, vertellen ze: „We willen de twijfel centraal stellen, dat voorkomt dat je te rechtlijnig wordt.”
De organisatie van de Zwarte Cross laat zelf ook van zich horen. Houten bordjes met scherpe teksten steken net boven de eetkraampjes uit: „hier is een Amsterdams reclamebureau héél druk mee geweest”. En: „Zwarte Cross, waar woke alweer ouderwets is.” Op de bordjes zijn berichten te lezen die de groeiende commercialisering en verstedelijking van het festival bevragen. De gemene deler: Zwarte Cross wil overal tegenaan schoppen en geen enkel huisje is heilig.
En natuurlijk wordt er bier gedronken en gecrosst. Hordes mensen staan aan de zijlijn geconcentreerd naar de motoren te kijken die over de crossbaan vliegen. Wat begon als een samenkomst van motor- en autoliefhebbers is over de jaren uitgegroeid tot een muziekfestival, toch zijn de bezoekers de oorsprong van het festival niet vergeten. Even bijkomen van een feesttent? Dan ga je ‘motors kieken’.
Dat Orgel Joke geboekt wordt als vervanger voor Goldband is typerend. Het is een spetterende show met onder andere Frans Bauer, Willeke Alberti en Mental Theo. Dansend op de zee van plastic bekers en frietzakken laat het publiek zijn waardering voor Orgel Joke zien. Zwarte Cross hecht geen waarde aan bekendheid: het publiek wil gewoon feest vieren. Met Orgel Joke als headliner is die missie geslaagd. Goldband, wie?
Carlo van der Wens (62) is buschauffeur en tegenwoordig ’s avonds om zes uur thuis. Tot zijn 45ste werkte hij in de horeca en deed de deur van het café na middernacht dicht. Bang was hij eigenlijk nooit als hij naar huis liep, vertelt hij aan een alcoholvrij biertje zaterdagmiddag in Rotterdam-Noord. Wel alert. „Als ik ruzie of een opstootje zag en ik had er niets mee te maken, dan stak ik de straat even over. Dat is normaal, je hoeft het niet op te zoeken.”
Veel vrouwen mijden onveilige plekken in de buurt, meldde het CBS vrijdag. Bij jonge vrouwen is dat zelfs bijna de helft (45 procent). Dat vrouwen veel last hebben van intimidatie en andere vervelende situaties op straat, is bekend. Maar ook 20 procent van de mannen kiest weleens een omweg om onveilige plekken in de buurt te vermijden.
Vrouwen, zo blijkt uit onderzoek, hebben daarbij vaak seksueel geweld in hun achterhoofd. Waar maken mannen zich zorgen over wanneer zij een andere route kiezen?
Buschauffeur Van der Wens wil vooral geen geweld uitlokken. Een „hé klootzak, wat doe je nou?” slikt hij in als er weer iemand dubbel geparkeerd staat in een winkelstraat terwijl er verderop een parkeervak vrij is. „Voor je het weet trommelen ze hun vrienden op.”
„Als er ergens een opstootje is, dan loop ik er omheen, dan ga ik niet kijken. Mensen kunnen wapens hebben”
Gouden schakelketting
Gevraagd naar angst op straat willen weinig mannen met hun achternaam in de krant. Zoals Francis (31) en Shawn (37), die ’s avonds met twee vrienden kip eten aan een picknicktafel voor de Halal Fried Chicken op de Korte Lijnbaan. Ze zijn netjes en zomers gekleed, lichte pantalons en linnen hemden, hun baarden strak getrimd. Of ze weleens bang zijn? „Ik ben bang voor vrouwen”, zegt Francis. Dat was een grapje natuurlijk, iedereen lacht boven de kip. Maar zonder gekheid, ze vinden Nederland behoorlijk veilig. „Op Aruba doe ik deze ketting op bepaalde plekken onder mijn shirt”, zegt hij, wijzend op een dikke, gouden schakelketting om zijn nek. In Nederland is dat niet nodig.
Shawn groeide ook op Aruba op en kwam op zijn achttiende naar Nederland. In zijn jeugd leerde hij goed opletten, zegt hij. Maar ook: „Met de jaren krijg je ervaring en ga je weg van een plek voordat het fout kan gaan.” Precies, zegt Francis. „Als er ergens een opstootje is, dan loop ik er omheen, dan ga ik niet kijken. Mensen kunnen wapens hebben.”
Mannen zijn vaker dan vrouwen slachtoffer van bedreiging, blijkt uit CBS-cijfers over 2023. Van de mannen werd 5,4 procent bedreigd, tegenover een kleine 4 procent van de vrouwen. Vaak gebeurt dat in een uitgaansgebied. Ook van mishandeling of vermogensdelicten zoals een straatroof zijn mannen iets vaker slachtoffer.
Daders van dit soort misdrijven zijn veelal mannen. Dat geldt ook voor seksueel geweld. Daar zijn vrouwen liefst vijf keer zo vaak slachtoffer van, dan mannen.
Mannen weten zelf ook dat vrouwen hiervoor kwetsbaar zijn. Zo is Francis extra alert als hij met zijn vrouw is. „Als ik een café binnenkom, kijk ik wie er naast me staat, voor me staat, achter me staat. Mijn vrouw zegt dan: ‘Je kijkt naar de vrouwen.’ Dat is niet zo. Ik scan de situatie. Een automatisme.”
Onbewust scannen
„In z’n algemeenheid kun je zeggen: iedereen scant onbewust z’n omgeving”, zegt Marnix Eysink Smeets, criminoloog en directeur van de Landelijke Expertisegroep Veiligheidspercepties. „Je let op cues [signalen] die kunnen wijzen op dreiging. Dat doen mannen én vrouwen.” We zijn extra geneigd dat te doen bij ‘hotspots’ voor een onveilig gevoel, zoals het openbaar vervoer laat in de avond, met weinig mensen en weinig toezicht. Uitgaansgebieden.
Zulke cues zijn bijvoorbeeld verloedering op straat, zegt Marianne Franken, criminoloog en onderzoeker bij de universiteit Leiden. „Graffiti. Veel afval op straat. Een donkere hoek. Niet weten wie erachter staat.”
Ook mensen (meestal mannen) kunnen een ‘niet-pluis- gevoel’ geven, zegt Eysink Smeets. Vooral mensen van wie we het gedrag niet goed kunnen inschatten, zegt Eysink Smeets. Zoals iemand die dronken of verward is. „Ook vooroordelen kunnen een rol spelen: mensen van een andere cultuur of sociale laag.”
We scannen ook op signalen van controle en grip, zeggen de onderzoekers. Informeel toezicht, noemt criminoloog Franken het. „Mensen die zouden kunnen helpen, een associatie van bescherming geven.”
Voor ons veiligheidsgevoel speelt ook mee hoe we onszelf inschatten, zegt Eysink Smeets. „Of we een dreiging zelf het hoofd denken te kunnen bieden. Mannen denken vaker dat zij een situatie aankunnen.”
Ook de ervaringen van anderen spelen een rol. Eysink Smeets deed onderzoek naar de veiligheidsbeleving in verschillende buurten in de Rotterdamse IJsselmonde. Jongeren vermeden bepaalde plekken, vooral ’s avonds. Geweld, onder meer een dodelijke steekpartij in 2021, wakkerde bij jongeren en ouders de angst aan voor messengeweld. „Ook wat mensen meekrijgen via sociale of reguliere media draagt bij aan het collectief geheugen van een buurt”, zegt Eysink Smeets. Ook incidenten elders in het land drukken hun stempel: „Na een aanslag ziet iedereen dagenlang verdachte koffers.”
„Ik was niet bang maar voelde me ook niet honderd procent veilig. Ik had geen zin om te worden neergestoken vanwege een tasje”
Wel dreiging, geen angst
Rotterdammer Leroy (38) – mouwloos hemdje, armen als boomstammen – werkt op zaterdag in een winkel voor sportvoeding op de Korte Lijnbaan. Hij is niet snel bang maar heeft een hekel aan ruzie of opstootjes. In de winkel gebeurt af en toe wat, dat heb je nu eenmaal in het centrum van een grote stad. Laatst wilde een jongen niet betalen voor een tasje. Hij was onder invloed, denkt Leroy. „Hij bleef provoceren. Zat me aan te staren. Hij spuugde naar me en rende weg. Ik was niet bang maar voelde me ook niet honderd procent veilig. Ik had geen zin om te worden neergestoken vanwege een tasje.”
Veiligheidsbeleving is niet hetzelfde als angst, benadrukt Eysink Smeets. „Het is denken: hé, dit is een situatie die ik niet helemaal vertrouw. Weet je wat, ik hou even afstand.” Dat wil niet meteen zeggen dat je je onveilig voelt, zegt Eysink Smeets, maar dat je op een verstandige manier je gedrag iets aanpast. Dat onderscheid tussen gedrag en onveiligheidsgevoel blijkt ook uit de CBS-cijfers. 20 procent van de mannen zegt weleens een blokje om te lopen of te rijden, maar slechts zo’n 12 procent van de mannen geeft aan zich onveilig te voelen in de eigen buurt. Ook bij vrouwen zit er verschil tussen een omweg nemen, en een onveilig gevoel in de buurt, wat speelt bij een kleine 20 procent van de vrouwen.
Homoseksuele mannen
Uit de cijfers blijkt ook dat jonge mannen (tussen de 15 en 25) zich iets vaker onveilig voelen in de wijk dan oudere mannen. Homoseksuele mannen hebben het meest last van een onveilig gevoel in de wijk. Zij worden ook vaker respectloos behandeld op straat, aldus het CBS. Daarbij moet gezegd worden dat homoseksuele mannen zich nog altijd minder onveilig voelen in de wijk dan de gemiddelde heteroseksuele vrouw.
Bij de Rotterdamse LGTBQ+ dans- en nachtclub Ferry zitten vier mannen aan het bier. Ze zijn geen gay, zeggen ze, maar doen een kroegentocht. Drie zijn 26, een is 27, ze zijn vrienden sinds de middelbare school. Een van hen vertelt dat toen hij kort geleden met zijn vriendin een café in het centrum uitliep, een groep van dertig jongemannen aan de overkant stond te blowen en joelen. „Ik ben nooit bang maar toen wel. Het waren jongens met een, hoe zeg je dat netjes…”
Een van de vrienden: „Noord-Afrikaans uiterlijk.”
Een derde jongen: „Dat is ook op de Meent [een uitgaansstraat], dan rijden ze met ronkende motors en knallende uitlaat langs als een soort maffiabazen. Dan zit je op een terras en voel je je totaal niet prettig.”
Laatst vierden ze een verjaardag in de stad, kwamen er ook van die gasten langs op scooters en die bespoten ze met waterpistolen. „Daar zat plas in! Urine!”
Ze blijken zich allevier weleens unheimisch te voelen in de avonduren in het centrum van Rotterdam. Net als de andere mannen die de krant spreekt, beseffen ze: als zij dat al hebben, dan moet het voor vrouwen helemáál gelden. De vierde jongen zegt daarom tegen zijn zusje dat ze meteen moet bellen als ze in de stad is en zich onveilig voelt. De eerste jongen: „Mijn meisje laat ik niet alleen naar huis gaan. Ik betaal gewoon een Uber.”
